Ξυπνάει μνήμες 1993 η “απουσία” του Αντώνη Σαμαρά «Πως έμεινε με 156 βουλευτές ο Κυριάκος»

.

Aπό τον Ian Ford

Είναι οργισμένος και δεν κρατάει τα προσχήματα. Μιλάμε για τον πρώην πρωθυπουργό Αντώνη Σαμαρά ο οποίος στέρησε από την κυβέρνηση την ψήφο του στη τροπολογία για το Ποδόσφαιρο.

Ετσι για πρώτη φορά μετά τις εκλογές οι 158 μπετοναρισμένοι νεοδημοκράτες έγιναν 156- απουσίαζε και ο βουλευτής Γιώργος Βαγιωνάς, ο οποίος έστειλε επιστολή πρόθεσης θετικής ψήφου που δεν προσμετρήθηκε.

Ο Σαμαράς είναι οργισμένος με τον Κυριάκο και η οργή του ξυπνάει μνήμες. Θεωρεί πως ο αρχηγός της ΝΔ δεν τήρησε τον λόγο του που δεν ήταν άλλος από την θέση του Προέδρου της Δημοκρατίας. Ξυπνάει μνήμες μια και ο Σαμαράς με την οικογένεια Μητσοτάκη έχουν ένα έντονο παρελθόν. Κομβικό γεγονός η Πτώση της κυβέρνησης Μητσοτάκη το 1993.

Ο Συμπιλίδης εξιστορεί στον Τράγκα την δική του εκδοχή των γεγονότων

Ο Τάσος Παππάς θα γράψει στην Ελευθεροτυπία>

Μιλάμε για τη σύσκεψη των πολιτικών αρχηγών υπό τον Ξ. Ζολώτα την περίοδο της οικουμενικής το 1990 και για την πτώση της κυβέρνησης της Ν.Δ. το 1993.

Γράμμος και Βίτσι, ορόσημα εθνικού προσανατολισμού (29 Αυγούστου 1949)

.

του Αντιστράτηγου ε.α. και ιστορικού συγγραφέα
Γεωργίου Τζουβαλά

Τέτοιες ημέρες που θρηνούμε μία εκατοντάδα αθώων θυμάτων, που τα στρατεύματα του Αττίλα έχουν θρονιαστεί στη μισή Κύπρο και κάθε τόσο απειλούν τα κυριαρχικά δικαιώματα της νήσου και που η ανεργία και άλλα δεινά ταλανίζουν την πατρίδα μας, αναποδογυρίζονται οι μνήμες και ανατρέχουμε στο χρησμό της Πυθίας που παρομοιάζει την πατρίδα μας με ασκό κλυδωνιζόμενο αλλά μηδέποτε βυθιζόμενο.

Μια από τις πολλές εικόνες του Ασκού, που φέρει την επιγραφή Γράμμος-Βίτσι σκέφτηκα να επαναφέρω στη μνήμη των αναγνωστών, σαν μια μορφή θυμιάματος υπέρ των πεσόντων και αγωνισθέντων για την ελευθερία και την ανεξαρτησία μας κατά τη δεκαετία 1940-1949.

Με αδυνατισμένο το φως μου και το μυαλό να λειτουργεί για να βασανίζομαι, με όσα μπορώ να βλέπω και να ακούω, θα προσπαθήσω να γράψω κάτι που θεωρώ χρήσιμο για την επέτειο της νίκης του Γράμμου-Βίτσι, που έδωσε τέλος σε μία συμφορά. Όμως με στεναχωρεί περισσότερο από όλα τα άλλα, η ένταση στις σχέσεις μεταξύ των πολιτικών ηγετών, που με ξαναφέρνει στα γεγονότα που έζησα κατά τη νεότητά μου. Στα χρόνια της Κατοχής όταν οι Γερμανοί, Ιταλοί και Βούλγαροι καταδυνάστευαν τους Έλληνες. 

Κομμουνιστική Ουτοπία και κομμουνιστική… συντροφικότητα!

άρθρο του Π. Λ. Παπαγαρυφάλλου

.

Όπως είναι γνωστό, το «σύντροφος» είναι μία λέξη την οποία χρησιμοποιούσαν και χρησιμοποιούν οι κομμουνιστές για να υποδηλώσουν την αλληλοεκτίμηση, τα φιλικά αισθήματα, τον πολύ στενό σύνδεσμο ανάμεσα σ’ ανθρώπους κοινών αγώνων για την επίτευξη υψηλών ιδανικών. Για μας τους παλαιούς απλούς κομμουνιστές, σήμαινε σε τελευταία ανάλυση ότι: «Θα πεθάνω εγώ ή θα σκοτωθώ εγώ, για να ζήσεις εσύ» ή «θα μοιράσουμε το ψωμί μας».

Στο απώτερο παρελθόν, και ιδιαίτερα στην κατοχή, την Εθνική Αντίσταση και των «πέτρινων χρόνων» του εμφυλίου, υπήρξαν τέτοιες συντροφικές αναλαμπές ανάμεσα στους συντρόφους.

Ήταν το απόγειο του κομμουνιστικού μεγαλείου, το οποίο έδινε στον κομμουνιστή διαστάσεις υπερφυσικές και δεν αναφέρουμε στις χιλιάδες που προτίμησαν να στηθούν στο εκτελεστικό παρά ν’ αποκηρύξουν το ΚΚΕ. (Ανάμεσά τους και ο Λαρισαίος δημοσιογράφος Γιάννης Παπαγαρυφάλλου). Όμως, παράλληλα μ’ αυτό το ανθρώπινο και το συντροφικό μεγαλείο, και ιδιαίτερα στα ανώτερα και ανώτατα κομματικά κλιμάκια, λειτουργούσε και η άβυσσος της ανθρώπινης ψυχής, η οποία για πολλούς και διαφόρους λόγους (ιδεολογίας, ατομικού συμφέροντος, καριέρας κ.λπ.) έφερνε στην επιφάνεια τα πιο ποταπά αισθήματα και ένστικτα που φωλιάζουν στις ψυχές μας, στην ψυχή κάθε ανθρώπου. Γιατί τα γράφω αυτά; Τα γράφω απ’ αφορμή τα όσα σχετικά ξαναδιάβασα από το ντοκουμενταρισμένο έργο ενός παθιασμένου κομμουνιστή που πολέμησε – όχι από τα καφέ του Κολωνακίου – από τα είκοσί του χρόνια, στα Δεκεμβριανά, την Αντίσταση και το ΔΣΕ, καταλήγοντας στην εμιγκράτσια των πολιτικών προσφύγων στη Σοβιετική Ένωση.

Η «ΔΗΛΩΣΗ» – Σελίδες από την πολιτική μας ιστορία των «Πέτρινων Χρόνων»

άρθρο του Π. Λ. Παπαγαρυφάλλου

.

Η Έλλη Παππά, το ΚΚΕ και οι «Δηλώσεις νομιμοφροσύνης» (Στη μνήμη των κομμουνιστών της Λάρισας: Γιάννη Παπαγαρυφάλλου, Κλ. Σταματόπουλο, Ζ. Μπίγκα, Απ. Σαριγκούλη, Θωμά Καναβό, Απ. Κοντούλη, Απ. Κυριακού, Δημ. Κωλόνια και Νικ. Τσιμάρα, που εκτελέστηκαν στο «συνήθη τόπο εκτελέσεων» της Λάρισας στις 20 Μαρτίου 1948, αρνούμενοι να κάνουν «Δήλωση»).

Πρόκειται για τις γνωστές «δηλώσεις» που βίωσε ο κόσμος της Ελληνικής Αριστεράς από την εποχή της ματαξικής δικτατορίας (δεν έχω πρόχειρο το νόμο).

Κυριάρχησαν αμέσως μετά το Γ’ ψήφισμα του Ιουνίου 1946 και θωρακίστηκαν με νόμους της περιόδου του εμφυλίου που κράτησαν ως τη Μεταπολίτευση του 1974.

Η «ΔΗΛΩΣΙΣ» θεσπίστηκε και τυποποιήθηκε σύμφωνα με το άρθρο 4 παραγρ. 3 του AN 516 του 1948. Το σημείο 6 ρωτούσε: «Υπήρξατε ποτέ μέχρι σήμερον μέλος κομμουνιστικής οργανώσεως αποτελούσης όργανον του Κ.Κ.Ε., ή εξυπηρετούσης τους σκοπούς του; (Ιδίως Κ.Κ.Ε., Ε.Α.Μ., Α.Κ.Ε., Ε.Κ.Α.Σ., Ε.Τ.Α., ΟΠΛΑ, Ε.Π.Ο.Ν., ΕΘΝ. ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ, ΑΥΤΟΑΜΥΝΑ κ.λπ.). ποιάς και κατά ποια χρονικά διαστήματα…».