Η λεηλασία τού ήθους

.

του Χάρη Φεραίου*

ΟΥΤΕ ΚΩΜΩΔΙΑ, ούτε μασκαράτα, ούτε παντομίμα, συνιστούν τα ευτράπελα, όσα θεαματικά εκτυλίσσονται, ως γεγονότα πολιτικής, στον ποτέ ελληνικό τόπο εκείθεν τού Αιγαίου, που φυσικά και καμιά σχέση δεν μπορεί να έχουν με την πολιτική, όπως ο παλαιόθεν ελληνικός τρόπος την έχει παραγάγει. Και ούτε φυσικά θέατρο καν σκιών. Αλλά ούτε και απρόσμενα δεν είναι δυστυχώς! Καθότι αποτελούν κραυγαλέο υποπροϊόν από καιρού καλπάζουσας ιδεολογικής παρακμής.

Η αναφορά γίνεται προφανώς για το οικτρό θέαμα που παρουσιάζει ο εκεί πολιτικός κόσμος, όχι μόνο ως, ανεκδιήγητη κυβέρνηση διερχομένων τού κυρίου Τσίπρα, αλλά και ως βουλή νομοθετών τού νέου ελληνισμού. Διότι παρακμιακό πρόβλημα, δεν είναι μόνο ο αδίστακτος κύριος Τσίπρας, αλλά και τα μέλη τις Βουλής, όσα δίνουν σ’ εκείνον τη συνταγματική δυνατότητα νομιμοφανώς να ασχημονεί. Αυτό, λέει ο γράφων, είναι σήμερα το κυρίαρχο πρόβλημα τής παρακμής τού νέου ελληνισμού. Και τραγικό…

Τραγικότερο όμως, και ένοχα διαφεύγον, είναι ότι το πρόβλημα δεν γεννήθηκε επί Τσίπρα. Το φαινόμενο Τσίπρας, το είπαμε, απλώς είναι υποπροϊόν, προηγηθέντος «εθνικού» αμαρτήματος. Με την αρχαία έννοια τής λέξης, που σημαίνει «αστοχία». Αστοχίας όμως που, δυνάμει, εκκολάπτει στη συνέχεια την σταδιακή παρακμή. Αστοχία δηλ. ήταν που ο λαός, όχι μόνο ανέχθηκε, αλλά και πανηγύρισε για τον ένοχο τρόπο που συνετρίβη, το 1974, η δικτατορία.

Ο φίλος τού Ενζολωρά

.

του Χάρη Φεραίου*

Στις εποχές τής παρακμής, όταν «η αυθάδεια λογιέται ως δικαίωμα, η αναίδεια βαφτίζεται ισοτιμία, και η ασυδοσία χρίεται ελευθερία»,  καθώς λέει ο Ισοκράτης, στις εποχές αυτές ακριβώς «οι γελωτοποιοί και οι μίμοι πλεονάζουν,  στους κύκλους τών διανοουμένων» καθώς συμπληρώνει ο Κονδύλης!

Η συντέλεια δε είναι πως αυτοί ακριβώς οι γελωτοποιοί, (και εκείθεν και ένθεν, βεβαίως, τού Αιγαίου) είτε τής αριστεράς (ανανεωτικής, η προοδευτικής, η, ακούω τώρα, και «ευρύτερης» αριστεράς) είτε τής αντιαριστερής δεξιάς, κατόρθωσαν να εγκαθιδρύσουν ως πολιτική ορθότητα τον μηδενισμό, τού (κοινού των πρόγονου) ιστορικού υλισμού. Ένα μηδενισμό, όπου οι έννοιες του έθνους και τής πατρίδας, εκτός από σεσηπυίες και παρωχημένες, διορίζονται απ’ αυτούς, τους και αυτοπροσδιοριζόμενους, συνώνυμα τής ξενοφοβίας και τού ρατσισμού!

Υπ’ αυτές τις συνθήκες, ευνόητο είναι πως καθίσταται άκρως «ενοχλητικό» ένα γεγονός όταν τείνει να τους εξαγάγει από την ευωχία αυτού τού, αριστεροδέξιου, ιστορικού υλισμού. Τέτοιο γεγονός ήταν η τότε  «αυθάδης» τόλμη τού Σ. Σολωμού στην Κύπρο, να διαβεί το συρματόπλεγμα, για να, αναρριχόμενος στον ιστό της, υποστείλει τη σημαία τών Τούρκων δολοφόνων τού εξαδέλφου του. Ως μέθοδο αντίδρασής τους δε, οι τότε πλεονάζοντες «γελωτοποιοί», αμυνόμενοι, ανακήρυξαν ως περιορισμένης διανοητικής αναπτύξεως άτομο, τον θυσιασθέντα εκείνο νεαρό! Ήρωα τελικά…

«Εντιμότατε» κύριε Μπους…

.

του  Χάρη Φεραίου*

ΏΣΤΕ κύριε, πάλαι ποτέ, Πρόεδρε Μπους νεότερε, αποφασίστηκε να εξέλθεις από τη ναφθαλίνη, ώστε να βομβαρδίσεις και εσείς τους Αλβανοσλάβους τής Βαρντάρσκα, («διαδόχους» τού Μεγάλου Αλεξάνδρου!), με το διαβόητό σου βλήμα, «Μακεδόνες ψηφίστε “ναι” στο δημοψήφισμα»!

Και καλά κύριε Μπους, είναι γνωστό ότι ο Τραμπ είναι αγράμματος. Αλλά εσύ, ο απόφοιτος τού  Χάρβαρντ! Είναι δυνατό σ’ εκείνο το ξεχωριστό πανεπιστήμιο να μη σου έχουν πει, ότι τής Μακεδονίας μεγάλος γόνος δεν ήταν μόνο ο Αλέξανδρος, αλλά, δάσκαλος του μάλιστα, ο Αριστοτέλης; Και μη μου πεις όχι, διότι δεν πρόκειται να σε πιστέψω: Αδύνατο εκεί να μην σας είπαν πως, ειδικά, ο Αριστοτέλης κυριάρχησε στη δυτική σκέψη, ήδη από τον ύστερο Μεσαίωνα. Ή ότι, ο κορυφαίος δημιουργός τής δυτικής σας κοσμοαντίληψης, Θωμάς ο Ακινάτης, (1274 μ.Χ.) στήριξε ολόκληρη τη χριστιανική του διδασκαλία στη Αριστοτελική φιλοσοφία! (Έστω και όπως, ανεστραμμένη βέβαια, την κατανόησε…)

Λοιπόν κύριε Μπους, αν απευθύνομαι σε σένα, τού Χάρβαρντ, είναι για να επιβεβαιώσω ότι μιλάμε για το ίδιο πρόσωπο. Εγώ, για παράδειγμα, γνωρίζω ότι ο Αριστοτέλης γεννήθηκε (384 π.Χ.) σε πόλη τής Μακεδονίας, τα Στάγειρα! (Όχι στο Ντελέντοβο, ας πούμε, τής Βαρντάρσκα…)

Όταν δε ορφάνεψε μικρός, προσέφυγε σε φίλο τού πατέρα του, στην, ελληνική, πόλη Αταρνέα τής Μικρασίας, και όχι βέβαια, στο Κουμάνοβο (τής Βαρντάρσκα εννοώ)… Αργότερα, 17χρονος, πήγε μαθητής τού Πλάτωνα στην Αθήνα φυσικά. (Ούτε καν στην Καμένιτσα! Τής Βαρντάρσκα πάντα…) Εκεί, στην Ακαδημία τού Πλάτωνα, έμεινε είκοσι χρόνια. Κι όταν ο μεγάλος εκείνος φιλόσοφος πέθανε, (347 π.Χ.) ο Αριστοτέλης πήγε πρώτα στην (ελληνική πάλι) πόλη Άσσο, (και όχι βέβαια στο Τίτοβ-Βέλες ας πούμε, τής Βαρντάρσκα), και μετά στη Λέσβο, όπου δίδασκε μέχρι το 342 π.χ. Τότε, σε ηλικία δε 42 χρόνων, τον κάλεσε ο Φίλιππος να αναλάβει τη διαπαιδαγώγηση τού 13χρονου βασιλικού γιου του Αλέξανδρου, πράγμα που εκείνος ευχαρίστως αποδέχτηκε.

Και δηλωσίας και εξοχότατος

μας το απέστειλε ο κύριος Πανίκος Ελευθερίου

του ΧΑΡΗ ΦΕΡΑΙΟΥ Διδάκτωρ τού ΕΜΠ

Αυτό που ξηστηκός παρακολούθησε ο λαός στην Κύπρο διαδραματιζόμενο στη νέα μασκαράτα, της Γενεύης, δεν είναι απλώς ο εξοργιστικός διασυρμός τής λογικής.

Ούτε η παραλυτική αδράνεια όσων περί τον κ. Αναστασιάδη ένθρονοι εθεώντο ανέκφραστοι τη διαδικασία διάπραξης τού διασυρμού. Είναι η ασύγγνωστη ανοχή τους, μπροστά στην ανεμπόδιστα εξελισσόμενη μακάβρια κατάρρευση τού (εναπομείναντος) κράτους τής Κύπρου, που εξέπληξε τον θεώμενο, το εκπληκτικό εκείνο φαινόμενο, λαό. «Μακάβρια» δε η κατάρρευση, κατά το ότι, καλώς ή κακώς, (εγώ λέω κακώς…) είναι απελπιστικά συνδεδεμένος πια με αυτό το υπόλειμμα, έστω, κράτους και την επιβίωσή του, ο ίδιος ο Ελληνισμός εδώ κάτω!

Οι ως άνω ένθρονοι, είδαν πρώτα το άλλοτε προεδρικό αυτοκίνητο τού κ. Αναστασιάδη με τον επιβάτη του, να καταφθάνει στο κτίριο τού συνεδρίου, απογυμνωμένο από ό,τι παλαιόθεν έφερε μονίμως ως έμβλημα: Τη σημαία τής Κυπριακής Δημοκρατίας! Ακολούθως είδαν, να τον καθίζει, τον επιβάτη, ο ταξιθέτης τής αίθουσας πίσω από μια ταμπελίτσα, όπου αναγραφόταν η επιγραφή «ο Εξοχότατος κύριος Αναστασιάδης»!