Ο Μιχαήλ Δ’ ο Παφλαγών ήταν Αυτοκράτορας του Βυζαντίου γεννήθηκε στις 11 Απριλίου 1034 και πέθανε στις 10 Δεκεμβρίου 1041.
Θαλαμηπόλος των Ανακτόρων επί Ρωμανού Γ’ του Αργυρού, ταπεινής καταγωγής και πάσχων από επιληψία και αργότερα από υδρωπικία, ανήλθε στο θρόνο χάριν της ομορφιάς του και τον έρωτα που ενέπνευσε στην ερωτομανή Αυτοκράτειρα Ζωή Α’ την Πορφυρογέννητη, η οποία τον παντρεύτηκε και τον επέβαλε ως Αυτοκράτορα.
Από την αρχή παραμέρισε τους αντιπάλους του και μοίρασε αξιώματα και θέσεις σε φίλους, συγγενείς και συμπατριώτες του. Λόγω της ασθένειάς του, την εξουσία ουσιαστικά ασκούσε ο πανίσχυρος αδελφός του Ιωάννης ο Ορφανοτρόφος. Ο Ιωάννης αύξησε σημαντικά τη φορολογία, με σκοπό να καλύψει τις αμυντικές ανάγκες, αλλά και για την επανόρθωση ζημιών από θεομηνίες, όπως ένας σεισμός που κατέστρεψε τη Σμύρνη.
H σκληρή φορολογική του πολιτική όμως είχε άσχημες συνέπειες στις σχέσεις του Βυζαντίου με γειτονικούς λαούς, κυρίως με τους Βουλγάρους, από τους οποίους ζητήθηκε να πληρώνουν τους φόρους τους σε χρήμα, και όχι πλέον σε είδος, κάτι που τους δημιούργησε οικονομικά προβλήματα.
Επίσης, ο Ιωάννης επέβαλε έλληνα αρχιεπίσκοπο στην Αχρίδα, σε αντίθεση με το Βασίλειο Β’, ο οποίος είχε επιτρέψει να εκλεγεί Βούλγαρος, προκειμένου να αποφύγει αισθήματα κατωτερότητας. Tο αποτέλεσμα της πολιτικής αυτής ήταν να προκληθεί το επαναστατικό κίνημα του Πέτρου Δελεάνου ή Οδελεάνου ενάντια στους Βυζαντινούς.
ΑΒΕΡΩΦ 