.
Κώστας Καραΐσκος
Τόν Κώστα Σλούκα δέν τόν γνωρίζω καθόλου ὡς πρόσωπο ἀλλά ὡς σπουδαῖο παίκτη τοῦ μπάσκετ. Θέλω λοιπόν νά σχολιάσω μόνο τήν πρόσφατη περιπέτειά του πού βρίσκεται σέ ἐξέλιξη, καθώς ὡς παίκτης τῆς τουρκικῆς Φενέρμπαχτσε δέν κράτησε τό πανώ τῆς τελευταίας ὑπέρ τοῦ Κεμάλ καί βρῆκε τόν μπελά του ἀπό τά τουρκοειδῆ (τῶν γηπέδων καί μή).
Μέ βάση τήν εἰδησεογραφία καί τά στιγμιότυπα ἔγινε σαφές ὅτι ὁ Σλούκας – δικαίως – δίστασε νά συμμετάσχει στήν ἐξύμνηση τοῦ γενοκτόνου τῶν προγόνων μας μά ὅταν βρέθηκε ἐκτεθειμένος στό τσουνάμι τῶν “λαϊκῶν” ἀντιδράσεων τά μάζεψε ἀπολογούμενος. Κι ὅσα ἐπικαλέστηκε γιά τήν ἄψογη πενταετή του θητεία στήν γείτονα καί τήν προσφορά του στήν ὁμάδα εἶναι ἀπολύτως ἀποδεκτά, ὅμως λέγοντας ὅτι “σέβεσαι τή χώρα καί τήν ἱστορία της” ἀφενός κανέναν δέν πείθεις καί ἀφετέρου προσβάλλεις τή ρίζα σου καί τό ἑλληνικό αἷμα ἀπό τό ὁποῖο τράφηκε αὐτή ἡ “σεβαστή” τουρκική ἱστορία.
Βεβαίως κατανοῶ πώς ὁ Σλούκας εἶναι ἕνα (ταλαντοῦχο) παληκάρι ἀναθρεμμένο στήν ἀφελληνισμένη χώρα μας. Γεννημένος τό 1990 ἔχει ζήσει στήν πατρίδα μας μόνο τό κλῖμα τῆς καθεστωτικῆς κυριαρχίας, τῆς κοινωνικῆς ἀποδόμησης καί τοῦ ἐθνοθρησκευτικοῦ ἀποχρωματισμοῦ, κι ὅποια Ἑλλάδα κουβαλάει μέσα του εἶναι κόντρα σχεδόν σέ ὅ,τι προσελάμβανε ἔξωθεν. Πῶς νά φανταστεῖ ὅτι λίγο παρακεῖ, στήν Τουρκία, θά συναντήσει ὁλοζώντανο τό πνεῦμα τῶν βασιβουζούκων, τῶν Τσετῶν, τῶν κτηνανθρώπων πού στό διάβα τους ἀνασκολόπησαν τήν ὅποια διαφορετικότητα, κάθε πολιτισμό, καθετί ἀνθρώπινο;
ΑΒΕΡΩΦ 