αναδημοσίευση από τον Δούρειο Ίππο
.
H εμπειρία που μεταφέρει ένας εκ των συμμετασχόντων σε πρόσφατη διαγωνιστική διαδικασία του ΥΠΕΘΑ για καινοτομία σε αμυντικές εφαρμογές, προσφέρει μια αντιπροσωπευτική εικόνα για την πτωχή ανταπόκριση και το κρατικό ενδιαφέρον από τους καθ’ ύλην αρμοδίους, που υποτίθεται ότι προωθούν την ενίσχυση των ελληνικών λύσεων και της Ελληνικής Αμυντικής Βιομηχανίας. Πέρα από την έλλειψη εμπειρίας, αποτελεσματικών δομών και την εν γένει προχειρότητα, σε συνδυασμό με την διαφαινόμενη προσωπική ατζέντα ορισμένων, αναδεικνύεται η ανάθεση ρόλων σε άτομα χωρίς τα απαραίτητα προσόντα, χωρίς ουσιαστικές αρμοδιότητες και η απλή καταφυγή σε αποσπασματικές ενέργειες χωρίς συνέχεια που, όλα μαζί, επιβεβαιώνουν την ανυπαρξία στιβαρής κρατικής πολιτικής για μια Αμυντική Βιομηχανία με εθνικό πρόσημο και στόχους.
Ακολουθεί το κείμενο – μαρτυρία, που φιλοξενούμε:
Defence Innovation Challenge (https://crowdhackathon.com/defencetech-bootcamp/)
Αυτός ήταν λοιπόν ο δεύτερος διαγωνισμός καινοτομίας που οργάνωσε το ΥΠΕΘΑ. Ως υλοποίηση ήταν μακράν καλύτερος του πρώτου το 2018, αλλά αυτό είναι σχόλιο που αφορά το πόσο τραγικός ήταν ο πρώτος…
Δυο λόγια για τον πρώτο διαγωνισμό και το τραγικό concept του 2018.
Το 2018 ο διαγωνισμός ήταν ατομικός. Κάθε στέλεχος μπορούσε να συμμετάσχει με όσες ιδέες ήθελε (!) τις οποίες δεν ήταν υποχρεωμένος να τις υποβάλει πριν το διαγωνισμό! Συγκεντρώθηκαν λοιπόν όλοι οι συμμετέχοντες, τους χώρισαν σε ομάδες (εντελώς τυχαία – χωρίς να ξέρουν τι ιδέα θα παρουσίαζαν) και τους υποχρέωσαν να επιλέξουν δύο ιδέες ανά ομάδα, τις οποίες θα τις παρουσίαζαν στην επιτροπή τελικής αξιολόγησης! Δηλαδή από ατομικός, μετατρεπόταν σε ομαδικό (χωρίς να έχεις επιλέξει ομάδα) αφού έπρεπε κάποιοι να απορρίψουν την δική τους ιδέα και να ψηφίσουν ιδέα άλλου!
Με ποια κριτήρια θα τις έκριναν;