Σιωπηλό, αθέατο και φονικό: 48 ώρες στον αόρατο κηνυγό του Π.Ν

αναδημοσίευση από το Defencenews

.

Τον Φεβρουάριο του 2000, η χώρα μας αποφάσισε τη ναυπήγηση τριών υποβρυχίων τύπου T-214.1700 ΑΙΡ (κλάση “Παπανικολής”), εκτοπίσματος 1.688 τόνων στην επιφάνεια της θάλασσας ή 1.858 τόνων σε κατάδυση.

Το κόστος του προγράμματος ανέρχεται στα € 1,25 δις, ενώ τον Μάιο του 2002 ενεργοποιήθηκε η option για τη ναυπήγηση και τέταρτου υποβρυχίου του τύπου, με κόστος € 410 εκ. Το πρώτο υποβρύχιο ναυπηγήθηκε στο Κίελο και στις 22 Απριλίου του 2004 έγινε η τελετή ονομασίας και καθέλκυσής του (πρόκειται για το υποβρύχιο S-120 “Παπανικολής”). Τα υπόλοιπα τρία υποβρύχια ναυπηγήθηκαν στην Ελλάδα από τα Ελληνικά Ναυπηγεία (πρόκειται για τα, S-121 “Πιπίνος”, το S-122 “Ματρώζος” και το S-123 “Κατσώνης”). Τα υποβρύχια κλάσης “Παπανικολής” έχουν διαστάσεις (μήκος x ύψος x πλάτος) 65,30 μέτρα x 13 μέτρα x 6,3 μέτρα και υπηρετούνται από 34-37 άτομα. Η σημαντικότερη τεχνολογική καινοτομία που ενσωματώνουν είναι το σύστημα AIP, το οποίο αποτελείται από δύο κυψέλες καυσίμου μεμβράνης ανταλλαγής πρωτονίων ή πολυμερούς ηλεκτρολύτη συνολικής ισχύος 2 x 161 ίππων (PEMFC = Proto Exchange/ Polymer Electrolyte Membrane Fuel Cells) και στις κρυογενικές δεξαμενές υγρού οξυγόνου (LOX = Liquid Oxygen). Σε επιχειρησιακό επίπεδο, το σύστημα ΑΙΡ μεταφράζεται σε χρόνο πλεύσης 50 περίπου ημερών χωρίς τη χρήση αναπνευστήρα.

1974. ΒΥΘΙΣΑΤΕ ΤΟΝ ΑΠΟΒΑΤΙΚΟ ΣΤΟΛΟ!

Το άγνωστο σενάριο της επιχείρησης

 

Το Υ/Β Γλάυκος σε ταχεία ανάδυση
Φωτογραφία από το wikimedia.org

 Αναδημοσίευση από το Περί Αλός

Άρθρο του κ.Ιωάννη Σ. Θεοδωράτου

Δημοσιογράφου – Αμυντικού Αναλυτή

Δημοσιεύθηκε στο περιοδικό « Στρατοί και Τακτικές»,
τεύχος 16, σελ. 12, ΙΟΥΛ-ΑΥΓ 2011, Αιγίς Εκδοτική.

«… Το περισκόπιο του υποβρυχίου είχε γεμίσει από τουρκικά σκάφη. Τα αποβατικά και τα αντιτορπιλικά συνοδείας βρίσκονταν εκεί σαν θηράματα, έτοιμα να δεχθούν τις τορπίλες SST-4 των Type 209 που παραμόνευαν αθέατα, χωρίς η παρουσία τους να έχει επισημανθεί από τις συσκευές Α/Υ του εχθρού. Όταν η πρώτη τορπίλη εξαπολύθηκε οι κυβερνήτες και τα πληρώματα κρατούσαν την αναπνοή τους. Μεσολάβησαν μερικά αργά και βασανιστικά δευτερόλεπτα, πριν ο μεταλλικός ήχος της πρόσκρουσης της τορπίλης στο κέλυφος του αρματαγωγού, επιβεβαιώσει την επιτυχία. Ακολούθησαν και άλλοι ξεροί ήχοι, ενώ από το περισκόπιο επίθεσης ήταν πλέον ορατή η καταστροφή που είχε υποστεί ο εχθρικός στόλος…». Το σενάριο που μόλις διαβάσετε αποτελεί αναπαράσταση των επιχειρησιακών σχεδίων που δεν εκτελέστηκαν το μοιραίο Καλοκαίρι του 1974, όταν το τότε Αρχηγείο Ενόπλων Δυνάμεων δίστασε να προσβάλλει τα τουρκικά σκάφη που αποβίβαζαν στρατεύματα στην Κύπρο. Παρότι το Πολεμικό Ναυτικό (ΠΝ) είχε εντάξει σε υπηρεσία τα νεότευκτα Type 209/1100, η πλειοψηφία των οποίων εστάλησαν για περιπολία στην ανατολική Μεσόγειο, η σαφής υπεροπλία στον τομέα των υποβρυχίων δεν στάθηκε αρκετή για να αποφασισθεί η επιχειρησιακή αξιοποίησή τους. Σήμερα 37 χρόνια μετά τα γεγονότα, η απαίτηση για πλήρη διαλεύκανση του «Φακέλου Κύπρος» είναι πάντα επίκαιρη, καθώς όπως θα διαβάσετε από τα αρχεία και τα ημερολόγια των τεσσάρων υποβρυχίων Type 209 έχουν αποκοπεί σελίδες που αφορούν πολεμικές περιπολίες κατά τη διάρκεια της κυπριακής κρίσης. Τι θα είχε όμως συμβεί αν τα υποβρύχια ελάμβαναν εγκαίρως διαταγές επίθεσης;