Το Τυμπάκι θυμάται: «Το σαμποτάζ του Αεροδρομίου Τυμπακίου»

.

Γράφει ο Μανώλης Χριστάκης*

Κατά την διάρκεια της Γερμανικής Κατοχής το ισοπεδωμένο Τυμπάκι και η γύρω περιοχή έγιναν ένα απέραντο κολαστήριο καταναγκαστικής εργασίας για την κατασκευή πολεμικού Αεροδρομίου Τυμπακίου Και των μεγαλύτερων Αμυντικών έργων τής Νοτιοανατολικής Μεσογείου.

Όλοι οι κάτοικοι τής πόλης μας και από τις γύρω περιοχές κάτω από απάνθρωπες συνθήκες δούλεψαν για αυτό τον σκοπό. Όταν οργανώθηκε από τον Πετρακογιώργη η πρώτη Ομάδα Αντίστασης τής Ευρώπης “Ο Ψηλορείτης” άπλωσε το δίκτυο του φυσικά και στο Τυμπάκι.

Σε αυτό συμμετείχαν κρυφά κάποιοι Τυμπακιανοι. Ένας από αυτούς ήταν ο Ήρωας Θεόφιλος Χριστάκης τού Θεμιστοκλή. Έδιναν πληροφορίες στον Πετρακογιώργη για όλες τις κινήσεις των Γερμανών και συχνά προέβαιναν σε πράξεις δολιοφθορών στα οχήματα, καύσιμα αεροπλάνων κλπ.
Υπήρχαν όμως και οι συνεργάτες των Γερμανών.

Από περιγραφές των γερόντων οι οποίοι ακόμα θυμούνται καλά. Μία φορά πήγαν και στην περιοχή της Παναγίας της Συμπαλουσας όπου είχαν πάρκινγκ βαρέων οχημάτων μεταφοράς υλικών και καυσίμων και κατέστρεψαν τα λάστιχα των αυτοκινήτων.

Μαρτυρικά χωριά της Κρήτης στην πρώτη Γερμανική Κατοχή [1940-1944].

Από το συλλογικό έργο με τίτλο «Ελληνικά Ολοκαυτώματα, 1940-1945» [εκδόσεις Α.Α. ΛΙΒΑΝΗ, έκδοση 2010, σελίδες 385-388]. Από τα μνημονευόμενα χωριά, το Τυμπάκι είναι η ιδιαίτερη πατρίδα μου.

Τυμπάκι.

Στις αρχές Φλεβάρη 1942 οι Γερμανοί αποφασίζουν να κατασκευάσουν στο Τυμπάκι το μεγάλο αεροδρόμιο (το μεγαλύτερο της Κρήτης) ως κέντρο ανεφοδιασμού και ενισχύσεων του Γερμανού στρατηγού Έρβιν Ρόμελ.

Διέταξαν τους κατοίκους να εκκενώσουν το χωριό μέσα σε 15 μέρες και να εγκατασταθούν στα γύρω χωριά. Η συγκεκριμένη εκκένωση ήταν η τραγικότερη εμπειρία των κατοίκων. Μέσα στο ελάχιστο αυτό χρονικό διάστημα ήταν υποχρεωμένοι να μεταφέρουν ό,τι μπορούσαν στα γύρω χωριά, όπου εγκαταστάθηκαν κάτω από άθλιες συνθήκες σε στάβλους, αποθήκες, χαλασμένα σπίτια κ.λπ.

Οι ιερείς μετέφεραν όλες τις εικόνες των εκκλησιών του χωριού στο Μοναστήρι της Καλυβιανής, για να μην καταστραφούν.Μετά την εκκένωση του χωριού ανατίναξαν 1.312 σπίτια για τη διάνοιξη του αεροδρομίου. Απέμειναν 74 και κόπηκαν γύρω στις 8.000 ελαιόδεντρα. Λέγεται ότι οι Έλληνες εργολάβοι που είχαν αναλάβει την κατασκευή του αεροδρομίου υπέδειξαν στους Γερμανούς την ανατίναξη του χωριού, γιατί είχαν ανάγκη από πέτρες.