Μιλάς χωρίς φόβο και πάθος; Λοιπόν, καθάπτεσαι της πίστεώς μου και αντιπαρατάσσομαι παρομοίως!

 από Το σπιτάκι της Μέλιας

άρθρο του δασκάλου Σάββα Ηλιάδη

Πώς να σιωπήσει κανείς, βλέποντας γύρω του και παντού τις μπουλντόζες και τους οδοστρωτήρες του οικουμενισμού και πάντων των αιρέσεων να σκάβουν εκ θεμελίων τα από αιώνων ιερά και όσια της Παραδόσεώς μας; Πώς να αντέξει την «πρόταση» – εντολή- των «εχόντων τον νουν»: «Μη μιλάτε, δεν είναι δική σας δουλειά αυτή. Εσείς να κάνετε προσευχή και ο Θεός θα στηρίξει και θα σώσει την Εκκλησία του. Υπάρχουμε εμείς, «οι έχοντες τον νουν»!

Έχουν τον νου τους! Μάλιστα! Δηλαδή, αν έχουν τον νου τους, πώς δεν συμμαζεύουν τουλάχιστον αυτούς που αποθρασύνονται και κηρύττουν ό,τι θέλουν, όπου θέλουν, όποτε θέλουν και όπως θέλουν; Και μολύνονται ψυχές! Όπως μεταξύ των άλλων, ακόμη και επισκόπων, και ένας, όπως έγραφε, αρχιμανδρίτης της Ι.Μ. Ιερισσού. Παρακολούθησα σε βίντεο τον «κατηχητικό του λόγο» στο «μικτό» κατηχητικό παιδιών της Κέρκυρας και λυπήθηκα πολύ. Λέγοντας «μικτό», δεν εννοώ αγόρια και κορίτσια μόνο, αλλά Ορθόδοξα και Ρωμαιοκαθολικά. Κλασική οικουμενίζουσα περίπτωση! Πού είναι «οι έχοντες τον νουν»;

Έδωσε ρεσιτάλ αγαπολογίας. Έβγαλε, με σωστή «λογική», τον μέσο όρο της πίστης αυτών και ημών και των ορίων της Εκκλησίας. Ανέφερε το γνωστό οικουμενιστικό σλόγκαν: «Είναι περισσότερα αυτά που μας ενώνουν από αυτά που μας χωρίζουν». Ενοχοποίησε τους ορθοδόξους των παρελθόντων αιώνων, μεταξύ αυτών συμπεριλαμβανομένων φυσικά και των αγίων της Εκκλησίας, καθότι, λέει, δεν είχαν επικοινωνία με τους παπικούς και τους απέφευγαν, λέει, συστηματικώς και εμπαθώς. Μάλιστα έδωσε έμφαση σ` αυτό το σημείο, φέρνοντας ως παράδειγμα ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΟΥ και τόνισε πως αυτός είναι φίλος με τον ιερέα των παπικών, εδώ και είκοσι χρόνια. Δηλαδή, ό,τι νιώθεις εσύ, αδελφέ και αισθάνεσαι, είναι ο κανόνας στις σχέσεις με τους ετεροδόξους και όχι η εμπειρία των αγίων και η διδασκαλία τους; «Πρόσεχε, μην πέσεις από το καλάμι», αδελφέ! Και δεν θα σε προστατέψουν «οι έχοντες τον νουν»!

«Το Τρελό Νερό», όπως θα γραφόταν σήμερα!

από Το σπιτάκι της Μέλιας

άρθρο του δασκάλου Σάββα Ηλιάδη

Βασισμένο στο «Τρελό νερό» του Φώτη Κόντογλου (Ευλογημένο Καταφύγιο)

Μια φορά, λέγει ο μύθος, σε μια χώρα, ζούσανε άνθρωποι έξυπνοι, δημιουργικοί, καλόκαρδοι και φιλότιμοι, αλλά ήτανε και πολύ ευκολόπιστοι στις υποσχέσεις των βασιλιάδων τους, γιατί τους έλεγαν «έξυπνα» ψέματα και τους έκλεβαν την εμπιστοσύνη. Μια μέρα, ξαφνικά και από το πρωί, κυκλοφόρησε μια είδηση από κάποιους, που ήτανε αστρολόγοι και μαζί με την αστρολογία τους, παρακολουθούσαν προσεκτικά τις κινήσεις των ανθρώπων του παλατιού και του βασιλιά.

Είπαν, πως είδαν κάποια σημάδια στον ουρανό, πως θα βρέξει στον κόσμο ένα τρελό νερό και πως όποιος το πίνει αυτό το νερό, θα τρελαίνεται και θα χάσει τα λογικά του και δεν θα νιώθει πια τίποτα` μήτε τι είναι σωστό και τι ψεύτικο, μήτε τι είναι καλό και τι είναι κακό, μήτε τι είναι νόστιμο και τι είναι άνοστο, μήτε τι είναι δίκαιο και τι είναι άδικο.

Αλί και τρισαλί, οικουμενιστές, που συνεχίζετε την χαμαιλεόντεια πορεία σας!

 από Το σπιτάκι της Μέλιας

άρθρο του δασκάλου Σάββα Ηλιάδη

Περιερχόμενος το διαδίκτυο, διάβασα, κατά σύμπτωση, μιαν είδηση, η οποία ακολουθούνταν και από φωτογραφία, για να επιβεβαιώσει του λόγου το αληθές. Μιαν είδηση πολύ επίκαιρη και για τα σημερινά εκκλησιαστικά πράγματα, καθώς οι καιροί «ουχ εισί μενετοί».

Ο ορθόδοξος επίσκοπος Προύσης εισήγαγε εντός του ιερού βήματος του ορθοδόξου ναού τον παπικό, ο οποίος προσκυνάει την Αγία Τράπεζα και εκείνος καμαρώνει στεκάμενος πλάι του. Τον έβαλε μέσα στο Άδυτον, στο Άβατον τοις πάσιν, πλην των Ορθοδόξων κληρικών, να μαγαρίσει τα Άγια! Και αυτός, εκεί δίπλα, καμαρώνει για το επιτυχές άθλημά του!

Αυτός ο επίσκοπος και ποιμένας των λογικών προβάτων, τάχθηκε από τον Χριστό να φυλάγει το ποίμνιο, αλλά μάλλον προτιμά να ασελγεί εις βάρος του ποιμνίου. Είναι σαν να λέμε πως ένας πατέρας βάζει μέσα στο σπίτι έναν ξένο άγνωστο, ο οποίος ατιμάζει τα ιερά του και έχει την αξίωση μετά να τον εμπιστεύεται η οικογένειά του. Ασελγεί και ζητάει εμπιστοσύνη και υπακοή από τα θύματά του. Υπάρχει πιο παράλογο πράγμα!

Μαγάρισες το σπίτι το πατρικό, εσύ ο ίδιος ο πατέρας; Λοιπόν, κατέστρεψες τη συνοχή της οικογένειας. Πλήγωσες τις σχέσεις ενότητας των μελών της! Την άφησες ασκεπή και χωρίς κεφαλή! Δεν είσαι άξιος να παραμένεις και «να παίζεις αυτόν το ρόλο». Όδευε στη μετάνοια!

Επιβάλλεται όμως να πούμε και δυο λόγια ενημέρωσης πάνω στο θέμα.

«Η Μακεδονία θα σώσει την Ελλάδα, γιατί κάποια Ελλάδα αποφάσισε να αυτοκτονήσει.»

 από Το σπιτάκι της Μέλιας

Μακαριστός Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος Χριστόδουλος

«Η Μακεδονία θα σώσει την Ελλάδα, γιατί κάποια Ελλάδα αποφάσισε να αυτοκτονήσει.

Και η Μακεδονία είναι αυτή που κρατάει ψηλά τα λάβαρα, με τέτοιες ιστορίες, αναμνήσεις, με την ιστορική μνήμη καθάρια, χωρίς σκοπιμότητες, χωρίς υπολογισμούς, χωρίς έξωθεν εντολές, χωρίς υπαγορεύσεις.

Για αυτό καλό θα ήτανε όλοι οι Έλληνες να έρχονται από καιρού εις καιρόν στην Μακεδονία.Και να προσέχουμε που πατάμε, γιατί σε κάθε βήμα μπορεί να πατήσεις χώμα ιερό, μπορεί να πατήσεις έναν τάφο, μπορεί να πατήσεις ένα λείψανο, είναι διάσπαρτος ο τόπος θυσίας.

Αυτή η θυσία μας δίνει ζωή, αυτή η θυσία μας συντηρεί και είναι το αντίδοτο της παγκοσμιοποίησης, που θέλει όλα να τα ισοπεδώσει.

Να μη μιλάμε για αγώνες, να μη μιλάμε για πολέμους, να μη μιλάμε για θυσίες.

Και με την ευκαιρίαν της επετείου των 100 χρόνων, από τον μαρτυρικό θάνατο των αξέχαστων και αλησμόνητων δύο Μακεδονομάχων, του Τέλλου Άγρα και του Αντώνη Μίγγα,τους οποίους ήρθα και εγώ μαζί σας να τιμήσω, για να υπογραμμίσω τη σημασία της θυσίας τους για την διαχρονική παρουσία της Ελλάδος σ‘ αυτό το χώρο (βουρκώνει), στο χώρο της Ελληνικής Μακεδονίας, ο οποίος είναι ποτισμένος από τα αίματα αυτών των ηρώων, αυτών των μαρτύρων, που εθυσίασαν και τη ζωή τους ακόμα, για να είμαστε εμείς ελεύθεροι και κάποιοι κάποιοι από μας να κάθονται αναπαυτικά στις πολυθρόνες τους σήμερα, για να προετοιμάζουνε την ιστορική λήθη, ώστε να μη θυμάται κανένας πλέον από τους νέους, από τη νέα γενεά, που οφείλομε την ελευθερία μας και την ανεξαρτησία μας.

Άγιοι, ενέχεσθε έναντι των επιγόνων σας, διότι εργαστήκατε πλημμελώς κατά των αιρετικών, επιδοθέντες μετ` αυτών εις αγόνους αντιπαραθέσεις!

 
από Το σπιτάκι της Μέλιας

άρθρο του δασκάλου Σάββα Ηλιάδη

Ο Πατριάρχης, απευθυνόμενος στους ανόμως παρευρισκομένους εντός του ορθοδόξου ναού αιρετικούς παπικούς, κατά την εορτή του Αγίου Ανδρέα, είπε: «Φαίνεται όμως ότι έφθασεν η ώρα να ασχοληθώμεν επιμελώς και με τα εμπόδια εις την αποκατάστασιν της πλήρους κοινωνίας των Εκκλησιών ημών, όχι διά να επιστρέψωμεν εις τας αγόνους αντιπαραθέσεις του παρελθόντος, αλλά διά να αναλύσωμεν ομού τα ζητήματα αυτά και να οδηγηθώμεν εις λύσεις, αποδεκτάς εκατέρωθεν». Ο λόγος αυτός, συνδυαζόμενος με παλιότερες δηλώσεις του, προκαλούν το ορθόδοξο αίσθημα και δημιουργούν ακόμη μεγαλύτερη ανησυχία στους πιστούς.

Ο Πατριάρχης είναι ποιμένας, ο οποίος διαχειρίζεται σοβαρά θέματα της Ορθόδοξης Εκκλησίας και, όταν μιλάει γι` αυτά που έχουν σχέση με την πίστη, και τις σχέσεις με τους εκτός της Εκκλησίας, εμείς τα πρόβατά του, τον κοιτάμε στο στόμα με αγωνία, ιδιαίτερα αυτόν τον καιρό, που το οικουμενιστικό ρεύμα σαρώνει τα πάντα. Δεν μας επιτρέπεται δε να σιωπήσουμε, έστω και με τις ελάχιστες γνώσεις που διαθέτουμε. Διότι, χάριτι Θεού, διαθέτουμε συγχρόνως και ελάχιστο ορθόδοξο κριτήριο, για να εκφράσουμε την αγωνία και την άρνησή μας να συμφωνήσουμε και να δεχτούμε και να εγκολπωθούμε τέτοιους λόγους και με τέτοιες προοπτικές, για το μέλλον της Ορθόδοξης Εκκλησίας μας.

Η Αλήθεια μας καλεί να την «εκδικηθούμε»!

 από το Το σπιτάκι της Μέλιας

άρθρο του δασκάλου Σάββα Ηλιάδη

Παρόλο τον λήθαργο που ενέσκυψε επί των ημερών μας στα αντανακλαστικά του λαού επί όλων των θεμάτων της ζωής, με αποτέλεσμα τη γενική απραξία, εντούτοις, στις ημέρες μας, δεν άντεξαν οι ψυχές που κρατούν ακόμη μέσα τους το θησαυρό του Γένους. Έδειξαν πως διαθέτουν αντανακλαστικά και ήγειραν, ομοθυμαδόν, φωνή διαμαρτυρίας και αγανακτήσεως, πρωτοστατούντων των Μητροπόλεων, κατά των κυβερνώντων, αλλά και των λοιπών, φανερών και αφανών εχθρών, οι οποίοι έβαλαν σκοπό να καταλύσουν τα πάντα, «από γενεάς εις γενεάν». Τι θα γίνει όμως από δω και πέρα; Ο εχθρός, «ὡς λέων ὠρυόμενος», εργάζεται μεθοδικά και οργανώνει και προγραμματίζει τις επόμενες κινήσεις του, ενώ ο λαός αντιδρά, καταθέτοντας την ψυχική αγωνία του, αλλά δίχως πρόγραμμα και σχέδια σε βάθος χρόνου.

Και αυτό, διότι δεν υπάρχει ηγεσία, η οποία θα οργανώσει αυτήν την αποστολή, ώστε να υπάρχει συνέχεια στον αγώνα. Πού είναι η ηγεσία και πού μπορεί να βρεθεί;

Πρέπει να καταλάβουμε και να αποδεχτούμε πως το πρώτο και βασικότατο αίτιο αυτής της κρίσης είναι η συνοδοιπορία με τον κόσμο και η διαρκής αποστροφή μας στην αγία Παράδοση. Όχι απλώς στην λαϊκή, αλλά στην ευσεβή Παράδοση, που σκοπός της είναι ο αγιασμός και η σωτηρία της ψυχής. Κατά συνέπεια, ποιοι πρέπει είναι οι «αρχηγοί», που θα ηγηθούν αυτού του κινήματος; Είναι αυτοί οι ίδιοι, που ενήργησαν και σ` αυτές τις κινητοποιήσεις. Φυσικά οι ποιμένες, οι διάδοχοι της αποστολικής Παραδόσεως και των αγίων και διδάχοι του λαού.

Προς τι η έκπληξη με τα τερατουργούμενα των ημερών μας;

  από Το σπιτάκι της Μέλιας

άρθρο του δασκάλου Σάββα Ηλιάδη

Ώστε λοιπόν, εκπληττόμαστε με την διαμορφούμενη κατάσταση στην πατρίδα μας! Ώστε ήταν απρόσμενα όλα αυτά τα αποπατήματα και τα σκουπίδια, που εισορμούν «άμον το σέλ`» («σαν τον χείμαρρο», κατά την ποντιακή διάλεκτο) και εγκαθίστανται «και κατά το νόμο» μάλιστα, χωρίς αντίπαλο, ως νέα πραγματικότητα, στη ζωή του Νεοέλληνα; Ίσως φανεί υπερβολικό, αλλά υπάρχουν και πολλοί, που δεν εξεπλάγησαν. Γι` αυτούς η επέλαση του αίσχους ήταν απλώς και μόνο θέμα χρόνου.

Ας είμαστε προετοιμασμένοι και για την επερχόμενη ολοκλήρωση. Διότι το πρόγραμμα θα έχει και συνέχειες. Ο διάβολος δεν έχει σταματημό στις επινοήσεις. Τα πράγματα πήραν το δρόμο τους. Όχι μόνο θα συνεχίσουν, αλλά δεν θα υπάρξει και επιστροφή. Δεν υπάρχει λύση, διότι δεν υπάρχουν προϋποθέσεις στη βάση, στο λαό.

Ο Φώτης Κόντογλου,  ο μεγάλος Δάσκαλος του Γένους, στο βιβλίο: «Μυστικά Άνθη» και στο κεφάλαιο: «Ο σημερινός κόσμος. Το μέγα φρενοκομείο», γράφει πριν από πολλές δεκαετίες: «Να δούμε ακόμα πού θα φτάξουμε! Δεν αφήσαμε βρωμιά, δεν αφήσαμε σιχαμένη πράξη, που να μην την κάνουμε, δεν αφήσαμε πονηρό διαλογισμό, που να μην τον πούμε ή να μην τον γράψουμε με τη μεγαλύτερη αδιαντροπιά. Ξεχαλινωθήκαμε πια ολότελα. Γινήκαμε ένα τρελό κοπάδι, που μας σαλαγά ο διάβολος με μια βουκέντρα κι εμείς τρέχουμε λαχανιασμένοι.

Η ελευθερία που δώσαμε στον εαυτό μας, με τη διεστραμμένη γνώμη μας, γίνηκε τυραννία και μας κάνει ό,τι θέλει. Μεταμορφωθήκαμε σε μια μάγισσα Κίρκη και μας μεταμόρφωσε κι εμάς σε χοίρους και γρούζουμε ευτυχισμένοι, τσαλαβουτώντας μέσα στις κοπριές και στις σάπιες ακαθαρσίες. Καταντήσαμε ακόμα να τρώμε τις δικές μας τις ακαθαρσίες και τα εμπυασμένα κρέατά μας. Ποτέ ο άνθρωπος δεν είχε φτάξει ούτε στη μισή αναισθησία και σιχαμένη παραμόρφωση, απ` όσο έφταξε σήμερα». Ευλογημένε, Κόντογλου! Τι θα έλεγες, αν ζούσες σήμερα;

Σχολικά βιβλία: Πότε και για ποιο πράγμα έπρεπε να διαμαρτυρηθείτε πρώτα, άγιοι Ποιμένες;

 

σ.σ. Εύγε κύριε Σάββα Ηλιάδη. ΕΥΓΕ!

***

από Το σπιτάκι της Μέλιας

Σάββας Ηλιάδης, δάσκαλος-Κιλκίς

Ξεσηκώθηκαν οι πάντες και διαμαρτύρονται για τα βιβλία του σχολείου. Ευλογημένο! Παλικαρίσιο! Ντυμένο με τη λεβεντιά του Ρωμιού! Με την ευλογημένη αγωνία για την φυσιολογική ανατροφή των παιδιών μας!

Όμως μας πνίγει ο λογισμός, όταν βλέπουμε μέσα σ` αυτήν την «εξέγερση» να ορθώνουν φωνή και κάποιοι, οι οποίοι θα έπρεπε, όχι να είχαν φωνάξει, αλλά να είχαν διαρρήξει τα ιμάτιά τους, μάλλον … τα ράσα τους, όταν στηνόταν η βασική αιτία αυτής της διαμορφωθείσας κατάστασης.  Αιτία της οποίας δημιουργοί, αμέσως ή εμμέσως ήταν αυτοί οι ίδιοι. Οι ποιμένες της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Και δεν χρειάζονται περιστροφές στο λόγο, καθώς η σύνοδος του Κολυμπαρίου ήταν αυτή, που διέλυσε την πιθανή διστακτικότητα των εχθρών της Εκκλησίας και τους έδωσε πλέον το ελεύθερο να κάνουν ό,τι θέλουν.

Για ποια βιβλία διαμαρτύρεστε ποιμένες της Ορθοδόξου Εκκλησίας; Δεν είδατε ποιους προβάλλουν ως μάρτυρες των όσων ανόσιων και διεστραμμένων γράφουν και με τα οποία θέλουν να εμποτίσουν τις ψυχές των παιδιών; Είναι οι εκδοθείσες ανακοινώσεις και αποφάσεις του Κολυμπαρίου, όσες εξυπηρετούν τα σχέδιά τους. Και δεν είναι λίγες. Είναι οι δηλώσεις και οι απόψεις των οικουμενιστών. Αυτών που οργάνωσαν και συμμετείχαν στην Ψευδοσύνοδο και πήραν αποφάσεις. Αυτών που τρέχουν από δω και από κει, να ξεπουλήσουν την πίστη της Αγίας μας Εκκλησίας. Αυτοί, που λένε να αγαπήσουμε χωρίς όρους και όρια. Χωρίς την γνησιότητα και την ασφάλεια της εν Αληθεία αγάπης. Και αυτές τις αποφάσεις επικαλούνται οι συγγράψαντες τα βιβλία. Ακόμη, τα αντιεκκλησιαστικά και αντιπατερικά ανοίγματα των Ορθοδόξων Πατριαρχών και προκαθημένων των Εκκλησιών υπό τη στήριξη και ποδηγέτηση του Οικουμενικού Πατριάρχη. Επίσης, των επισκόπων και καθηγητών Πανεπιστημίου, οι οποίοι αποτελούν τους αρχιτέκτονες της συνόδου του Κολυμπαρίου και πρωτεργάτες του γκρεμίσματος εκ των έσω.

Το «αδέσποτον» της εν Χριστώ ζωής

από Το σπιτάκι της Μέλιας

άρθρο του δασκάλου Σάββα Ηλιάδη

Λέγει ο άγιος Γρηγόριος Νύσσης: «Αδέσποτον η αρετή και εκούσιον και ανάγκης πάσης ελεύθερον» και:

«Ελευθέραν γαρ είναι προσήκει παντός φόβου την αρετήν και αδέσποτον, εκουσία γνώμη το αγαθόν αιρουμένην».

Και ο Μέγας Βασίλειος: «Θεώ ου το ηναγκασμένον φίλον αλλά το εξ αρετής κατορθούμενον. Αρετή δε εκ προαιρέσεως και ουκ εξ ανάγκης γίνεται».

Το ρήμα «δεσπόζω» αρχικά σημαίνει ασκώ κυριαρχία. Επίσης κυριαρχώ τινος, εξουσιάζω κάτι. Γενικά, όλες οι ερμηνείες του ρήματος περιστρέφονται γύρω από τη λέξη «εξουσία» και «κυριαρχία».

Το ουσιαστικό «δεσπότης» αναφέρεται στον οικοδεσπότη, στον κύριο των δούλων, τον απόλυτο άρχοντα, το δυνάστη, τον ιδιοκτήτη κάποιου, το Θεό. Στη νεότερη δε εκδοχή τον αρχιερέα, τον επίσκοπο.

Η λέξη «αδέσποτος» επίσης, αυτός που δεν έχει κύριο, δεσπότη, αυτός που δεν ανήκει σε κανέναν, αυτός που είναι στη διάθεση του καθενός. Το δε θηλυκό του «δεσπότης» είναι η «δεσπότις», η «δέσποινα», η κυρία του σπιτιού, η ηγεμονίδα, η βασίλισσα, η αυτοκράτειρα, η Θεοτόκος.

Το «αδιέξοδο» της ανθρωπότητας και η πρόταση του Στίβεν Χόκινγκ

από Το «σπιτάκι της Μέλιας»

άρθρο του δασκάλου Σάββα Ηλιάδη

Λέει η είδηση: «Είπε ο Χόκινγκ, πως η Γη απειλείται από την κλιματική αλλαγή, την εξάντληση των φυσικών πόρων και την κατάρρευση της βιοποικιλότητας, γι’ αυτό τα διαστημικά ταξίδια είναι ζωτικά, προκειμένου να διασφαλισθεί το μέλλον της ανθρωπότητας. Ξεμένουμε από χώρο και τα μόνα μέρη να πάμε, είναι οι άλλοι κόσμοι. Είναι καιρός πια να εξερευνήσουμε άλλα ηλιακά συστήματα. Η εξάπλωσή μας σε αυτά ίσως είναι το μόνο πράγμα που θα μας σώσει από τους εαυτούς μας. Είμαι πεπεισμένος ότι είναι αναγκαίο οι άνθρωποι να αφήσουν τη Γη» δήλωσε ο Χόκινγκ. «Δεν πρέπει να αρκούμαστε να απολαμβάνουμε το σύμπαν, από τη βολή της Γης. Η Γη απειλείται από τόσα πολλά πράγματα, που είναι δύσκολο να είμαι θετικός».

Αυτή είναι η πρόταση που κάνει ο Χόκινγκ, ο άνθρωπος, του οποίου η γνώμη βαραίνει στο χώρο της παγκόσμιας επιστημονικής σκηνής. Δηλαδή, το ποτάμι δε γυρίζει πίσω. Ο άνθρωπος, κατά τον Χόκινγκ, πήρε το δρόμο της καταστροφής και δεν μπορεί ή δεν θέλει να επιστρέψει. Δεν διαβλέπει πισωγύρισμα. Γι` αυτό κάνει έκκληση στους ισχυρούς να ετοιμάζονται το συντομότερο για τη φυγή, την εγκατάλειψη της μητέρας Γης και την αναζήτηση άλλων αστέρων, που πιθανόν θα είναι κατάλληλοι για επιβίωση.

Οικουμενιστές: Ορθοδοξία και χριστιανοσύνη τ`αυτόν εστιν

από Το σπιτάκι της Μέλιας

άρθρο του δασκάλου Σάββα Ηλιάδη

«Τέτοια ώρα τέτοια λόγια», θα πει ο κάθε καλοπροαίρετος, αλλά κατά τα άλλα ανενημέρωτος ορθόδοξος χριστιανός, που είναι βαφτισμένος στην κολυμβήθρα της Αγίας μας Εκκλησίας. Είναι ώρα να ασχολούμαστε με «λεπτομέρειες» και «ασήμαντα πράγματα», ενώ ο κόσμος καίγεται στην κυριολεξία, με όσα φοβερά και θλιβερά συμβαίνουν γύρω μας, κοντά μας; Να μιλάμε αίφνης για τη βασίλισσα Σοφία και την «επιθυμία» της να προσκυνήσει την αγία Ελένη και τον Τίμιο Σταυρό!

Ναι, είναι ώρα και μάλιστα πολύ κατάλληλη. Διότι με αυτήν την αφορμή βεβαιώνεται από στόματα ορθοδόξων ποιμένων η ταύτιση της Μίας Αγίας Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας με τις αιρέσεις.

Χάθηκε το κριτήριο ή γίνεται σκόπιμα; Όποιο από τα δυο κι αν ισχύει, δεν είναι τυχαίο τίποτε σήμερα και ό,τι γίνεται από τους πρωτομάστορες της Παγκοσμιοποίησης, γίνεται πάντα με συγκεκριμένο σκοπό και μεγάλη μαεστρία, για το χτίσιμο της Νέας Τάξης Πραγμάτων, έχοντας ανά χείρας ως ισχυρή βακτηρία τον Οικουμενισμό.

Φωτίου Κόντογλου Ο ΜΕΓΑΣ ΙΕΡΟΕΞΕΤΑΣΤΗΣ (Οι τρεις πειρασμοί)

από Το σπιτάκι της Μέλιας

Για την αντιγραφή: Σάββας Ηλιάδης Δάσκαλος

(Άρθρο το οποίο δημοσιεύτηκε αρχικά στην «Ελευθερία» το 1965, λίγο πριν από το θάνατο του Φωτίου).

Το Α’ και το Β’ μέρος

ΕΔΩ

Γ΄

Είπαμε λοιπόν πως η «αγία φρουρά» έπιασε τον Χριστό κατά διαταγή του Ιεροεξεταστή. Τον πήγανε και τον κλείσανε σε μια στενή, θολωτή και σκοτεινή φυλακή του Αγίου Δικαστηρίου.

Σαν νύχτωσε, ο Μέγας Ιεροεξεταστής μ` ένα φανάρι στο χέρι ξεκλειδώνει τη σιδερόπορτα και μπαίνει μέσα. Σταματά και κοιτάζει κατάματα τον φυλακωμένο, σαν να τον τρυπά με το σουβλερό μάτι του.

Ύστερα βάζει το φανάρι επάνω στο τραπέζι, πλησιάζει τον Χριστό και του λέγει: «Είσαι Εσύ ο ίδιος;». Δεν παίρνει καμιά απόκριση. Μα κατάλαβε πως είναι ο Χριστός και γι` αυτό τον ρωτά: «Γιατί ήρθες να μας ενοχλήσεις;». Ο Χριστός στέκεται βουβός. Για τούτο, ο Ιεροεξεταστής απαντά ο ίδιος στα ερωτήματά του.

Λέγει λοιπόν στον Χριστό: «Πριν από χίλια πεντακόσια χρόνια ήρθες να διδάξεις στους ανθρώπους την ελευθερία. Μα εμείς, αφού τους υποδουλώσαμε, τους κάναμε να πιστεύουν πως είναι ελεύθεροι, αν και φέρανε την ελευθερία τους και την ρίξανε στα πόδια μας.

Φωτίου Κόντογλου Ο ΜΕΓΑΣ ΙΕΡΟΕΞΕΤΑΣΤΗΣ (Οι τρεις πειρασμοί)

από Το σπιτάκι της Μέλιας

Για την αντιγραφή: Σάββας Ηλιάδης Δάσκαλος

(Άρθρο το οποίο δημοσιεύτηκε αρχικά στην «Ελευθερία» το 1965, λίγο πριν από το θάνατο του Φωτίου).

Προτού αρχίσουμε τη δημοσίευση των τεσσάρων μερών του παραπάνω άρθρου, ας δούμε τι γράφει για το Φώτη Κόντογλου ο λόγιος μοναχός και φίλος του, Θεόκλητος Διονυσιάτης:

«Αναμφιβόλως ο αλησμόνητος εν Χριστώ αδελφός Φώτιος υπήρξε μια δόξα της εν Ελλάδι Εκκλησίας και αφήνει ήδη μέγα κενόν εις τους τομείς που διηκόνησεν. Απεχωρίσθη ημών έμπλεως αγαθών και εξαισίων έργων, τετιμημένος υπό της πολιτείας, κλαιόμενος και μακαριζόμενος υπό της Ορθοδοξίας και αναγνωρισθείς ως φωτεινόν άστρον εις τον πνευματικόν ουρανόν της Ελλάδος υπό της Ελληνικής κοινωνίας. Αλλ` ο ταπεινόφρων Φώτιος τίποτε από αυτά δεν ηθέλησε.

Μόνον εφόδιον που εζήλωσεν είναι αι ευχαί και τα δάκρυα των χριστιανών υπέρ των ατελειών του, ως ανθρώπου. Αλλά προ παντός, επήρε μαζί του ως πολυτίμους εξοδίους και αφθάρτους στεφάνους, τας λυσσώδεις ύβρεις των παπικών και φιλοπαπικών, οίτινες έδωκαν το μέτρον της Ορθοδοξίας του θεοφωτίστου τούτου ανδρός και εβεβαίωσαν την πατερικότητά του».

Τα τέσσερα «…ἀλλ’ οὐκ…»

από Το σπιτάκι της Μέλιας

Γράφει ο Σάββας Ηλιάδης

Δάσκαλος, Κιλκίς

Στους σημερινούς έσχατους και δυσκαρτέρητους καιρούς, φόβος, συστολή και σιωπή επέπεσε στα στόματα, τα οποία τάχθηκαν να διαφυλάξουν και να κηρύξουν την μοναδικότητα της Αλήθειας, την οποία διδάσκει η Εκκλησία μας. Και δε σταματούν εδώ, αλλά αντιθέτως, κηρύττουν ανερυθριάστως και σκληροκαρδίως ως «αλαζονική αποκλειστικότητα» την πίστη στη μοναδικότητα της αποκεκαλυμμένης στους αγίους μας Αλήθειας του Χριστού. Ο απόστολος Παύλος όμως, μας παρηγορεί, από προσωπική πείρα, να μην χάνουμε την ελπίδα και το θάρρος της ομολογίας για την πίστη στη Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία, στην Ορθόδοξη Εκκλησία του Χριστού και των αγίων του.

Τα τέσσερα «ἀλλ’ οὐκ» μάς τα καταθέτει ο απόστολος Παύλος στην Β΄προς Κορινθίους επιστολή. Μ` αυτά δηλώνει την αδιάλειπτη παρουσία του Θεού στο επίπονο έργο του. Ενώ δηλαδή δοκιμάζεται από τις θλίψεις στο έργο της κήρυξης του Ευαγγελίου «συν τοις λοιποίς αποστόλοις» και αυτές παρουσιάζουν συνεχώς μια κλίμακα αναβάσεως ως προς τη δυσκολία τους, παρεμβαίνει ο Θεός και δίνει τη λύση:

« Ἔχομεν δὲ τὸν θησαυρὸν τοῦτον ἐν ὀστρακίνοις σκεύεσιν, ἵνα ἡ ὑπερβολὴ τῆς δυνάμεως ᾖ τοῦ Θεοῦ καὶ μὴ ἐξ ἡμῶν, ἐν παντὶ θλιβόμενοι ἀλλ’ οὐ στενοχωρούμενοι, ἀπορούμενοι ἀλλ’ οὐκ ἐξαπορούμενοι, διωκόμενοι ἀλλ’ οὐκ ἐγκαταλειπόμενοι, καταβαλλόμενοι ἀλλ’ οὐκ ἀπολλύμενοι». (Β΄Κορ. 4,7-9)