Επαληθεύτηκε η προφητεία του Δανιήλ για τον Μέγα Αλέξανδρο;

Απόσπασμα από την ομιλία του Αθανάσιου Ρακοβαλή στην εκδήλωση συλλόγου Φίλων Αγίου Όρους «Ο Άγιος Παίσιος» Φλώρινας 4/11/2017

Το είδα στο Καραβάκι της ιστορίας

Advertisements

Δρούγος: Αλήθειες που θέλω να επισημάνω για το Σκοπιανό. Όχι στο όνομα, δεν μασάω τα λόγια μου, έχει χυθεί πολύ αίμα.

 Μόνον η απάλειψη του ονόματος «Μακεδονία» απαλείφει τον όποιο «μακεδονικό» αλυτρωτισμό

Γράφει ο Αθανάσιος Ε. Δρούγος

1. Δυστυχώς στην πατρίδα μας κάποιοι δεν ακούνε και οδηγούμαστε σε τραγικές υποχωρήσεις και ήττες σε Σκοπιανό και Ελληνοτουρκικά. Ευτυχώς που υπάρχει το διαδίκτυο και μπορώ να τα γράφω. Γιατί κάποιοι εντολοδόχοι ύποπτων κύκλων σε ορισμένα ΜΜΕ δεν αφήνουν να λεχθούν αλήθειες. Προσωπικά, όσο έχω φωνή, λόγο και επιχειρήματα θα τα λέω και γράφω. όπως έχει τραγουδήσει και η Άννα Βίσση «όσο έχω φωνή θα σου τραγουδάω» (να το πω λίγο πιο απλά).

2. Ο Τσίπρας, ένας τελείως άσχετος μαρξιστής πολιτικάντης, πήρε κατευθύνσεις να ανοίξει το Σκοπιανό αμέσως μετά την επιστροφή του από τις ΗΠΑ. Και ειδικά μετά την συνάντηση με τον Βαλκανιάρχη Αντιπρόεδρο Μάικ Πενς. Ο τελευταίος του έδωσε κάποιες νύξεις – εντολές.

3. Ερχόμενος εδώ ο Τσίπρας λαμβάνει μια τρισέλιδη έκθεση ότι δεν μπορεί να ανακτήσει με τίποτα την δυναμική στον ελληνικό λαό. Άρα χάνει με διαφορά από τη ΝΔ. Γνωστό άτομο του είπε «προχώρα τώρα σε άνοιγμα του Σκοπιανού, για να τριχοτομήσεις τη Νέα Δημοκρατία. Σε Σαμαρικούς, Μητσοτακικούς και Καραμανλικούς». Και εδώ υπάρχει πολύ μεγάλο θέμα γιατί η ΝΔ δεν έχει ενιαία γραμμή. Το συγκεκριμένο πρόσωπο του είπε ότι «η ΝΔ θα έχει προβλήματα, τα ποσοστά της θα είναι πρώτου κόμματος, αλλά θα σώσεις την παρτίδα με ένα ποσοστό που θα έχεις λόγο σε νέες εκλογές. Διαφορετικά τελείωσες.»

…και ο σταθμός των ΚΤΕΛ: «Παναγιώτης Γιαννάκης»

Σφόδρα ενοχλημένοι οι ανθέλληνες και αντιδημοκράτες πολιτικοί μας από τα «μικρά» συλλαλητήρια σπεύδουν να μας πείσουν ότι «χάσαμε» στο θέμα «Μακεδονία»

«Μη γελάτε και θυμίστε μου, ποιος άλλος έπαιζε στον Άρη;»

Στέργιος Ζυγούρας

1) Δεν χάσαμε! Ακόμα κι αν όλο το σύμπαν έχει διμερείς αναγνωρίσεις, το κράτος FYROM δεν θα αποκτήσει διεθνή αναγνώριση ως «πέρα ή δώθε Μακεδονία», αν δεν το θέλει η Ελλάδα. Ο χρόνος δεν δουλεύει εις βάρος μας, αλλά εις όφελός μας. Επί 27 χρόνια το κράτος των Σκοπίων ζει με διπλή ονομασία. No problem. Εμείς ζούμε επί 197. Εντός ονομαζόμαστε «Ελλάδα», όλοι μας ονομάζουν «Γραικία». Κι αυτό ακόμα είναι αναστρέψιμο. Στην ουσία του, όχι στην ονομασία μόνο. Ας μην μας λένε λοιπόν ότι «χάσαμε», όσοι σφόδρα επιθυμούν να χάσουμε, όσοι δεν κάνουν το παραμικρό για να κερδίσουμε. Αν εμείς παραμείνουμε στο λάθος του πρώην ομόσπονδου κρατιδίου, τότε δεν θεμελιώνεται πρόσχημα αλλαγής συνόρων.

Από την Γ΄ Εθνοσυνέλευση του 1827 στους e-πλειστηριασμούς του 2017 – Νομικό πλαίσιο, εθνική συγκρότηση, οντολογικό υπόβαθρο

του Στέργιου Ζυγούρα

Από τους δυτικόφιλους του 1827 στους αριστερούς του 2017 – Εκπληρώνεται το όνειρο του Κοραή (και) από τον Αλέξη Τσίπρα;

Ένας βασικός λόγος για τον οποίο έγινε η Επανάσταση του 1821, σύμφωνα με την πλευρά Κοραή-Μαυροκορδάτου. Από την εισαγωγική διακήρυξη του Συντάγματος που ακολούθησε την ανακήρυξη του Καποδίστρια ως Κυβερνήτη (1827)

Πάντοτε πίστευα στη ευρωπαϊκή ιδέα, είμαι ευρωπαϊστής επειδή ακριβώς είμαι αριστερός δήλωσε ο Αλέξης Τσίπρας στις 23-11-2017 στο Παρίσι, παραλαμβάνοντας το Prix du courage politique (Βραβείο πολιτικού σθένους). Βραβεύτηκε διότι βρήκε το θάρρος να κρατήσει την Ελλάδα στην Ευρωζώνη και στην Ε.Ε. «Κάτι τρέχει στα γύφτικα» θα σκεφτεί ίσως κάποιος για μια βράβευση της επιθεώρησης Politique Internationale. Σωστά, αλλά κάτι ιδιαίτερα σημαντικό αξίζει σχολιασμού. Κάτι που δείχνει ως αντίφαση, είτε πραγματική είτε φαινομενική. Εδώ δεν θα αναφερθούμε στις αντιευρωπαϊκές προεκλογικές διακηρύξεις του Α(νδρέα) Τσίπρα, ούτε στην 5μηνη «συγκρουσιακή» παράσταση (2015) που χρεώθηκε στον «μουτζαχεντίν» Βαρουφάκη, ούτε στην μέγιστη πολιτική αλητεία του δημοψηφίσματος (2015) στο οποίο συνέπραξαν ΕΚΤ-Κομισιόν-Τσίπρας προκειμένου μετά το στέγνωμα της οικονομίας από το ευρωρευστό να στραγγαλιστεί και η κίνηση των εγχώριων κεφαλαίων. Δεν θα μιλήσουμε καν για την τεχνητή και προδιαγεγραμμένη είσοδο της Ελλάδας στην κρίση με τα εξόχως πλαστά στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ για το έλλειμμα 2009. Το σημαντικό θέμα είναι η αντίδραση του βραβευμένου – très courageux πρωθυπουργού, όταν επιστρέφοντας στην Ελλάδα, ανακοινώθηκε ότι ξεκινούν οι ηλεκτρονικοί πλειστηριασμοί και για χρέη προς το δημόσιο. Συνδέεται αυτή η πολιτική του στάση με την δήλωση ευρω-αριστεροσύνης στο Παρίσι; και αν ναι, πώς;

Πλειοψηφία vs Αλήθεια: Πόσο ανεπηρέαστη είναι η «ελεύθερη» κρίση μας όταν βρεθεί σε «κατάλληλο» περιβάλλον;

Το στημένο πείραμα «οπτικής απάτης» του Solomon Asch δείχνει ότι η πλειοψηφία μπορεί να έρθει σε σύγκρουση με την αλήθεια και να κερδίσει, αν και καταφανώς υστερεί. Έτσι η ανθρώπινη κρίση μετατρέπεται σε ανθρώπινη συμμόρφωση.

Έχει εφαρμογή αυτός ο κανόνας της ανθρώπινης ψυχολογίας στο περιβάλλον της δημοκρατικής κοινωνίας που ζούμε; Ωθείται ο καθένας -μέσω των ελεγχόμενων ΜΜΕ- να αναθεωρεί το τι θεωρεί «δίκαιο» και τι «άδικο, τι θεωρεί «καλό» και τι «κακό»; Κι αν ναι, τότε γιατί διαφημίζεται τόσο πολύ η «ελεύθερη βούληση» του πολίτη;

Ο Αλέξανδρος Υψηλάντης και η αθέατη πλευρά της Επανάστασης του Φοίνικα

Αλέξανδρος Κ. Υψηλάντης, αρχηγός της Ελληνικής Επανάστασης (1792-1828)

αναδημοσίευση από το Καραβάκι της Ιστορίας
άρθρο του Στέργιου Π. Ζυγούρα

ΤΙ ΕΓΙΝΕ ΤΟ 1820 ΣΤΗΝ ΑΓ. ΠΕΤΡΟΥΠΟΛΗ; ΠΩΣ ΦΤΑΣΑΜΕ ΣΤΗΝ 24-2-1821;

Μια βασική θέση πολλών ιστορικών του 20ου αιώνα για την Επανάσταση του 1821, είναι ότι έγινε κατά μίμηση της Γαλλικής. Για να το αποδείξουν, χρησιμοποιούν -μεταξύ άλλων- το επιχείρημα του διαφωτισμού, την φράση του Κολοκοτρώνη για την Γαλλική Επανάσταση και τον Ναπολέοντα, την βασική προκήρυξη του Υψηλάντη, τα τρία Συντάγματα.

Για τον διαφωτισμό και την χρονική αλληλουχία Ελληνικής και Γαλλικής Επανάστασης μιλήσαμε πρόσφατα. Για τον Κολοκτρώνη: οι ίδιοι ιστορικοί (που συχνά τον περνάνε γενεές δεκατέσσερις για την «ιδιοτελή» και «τοπικιστική» στάση του) ξεχνούν να διαβάσουν δυο γραμμές πιο κάτω: Όχι μόνον δεν δηλώνει οπαδός της Γαλλικής Επανάστασης και του Ναπολέοντα, αλλά εξηγεί γιατί είπε πως αυτοί «άνοιξαν τα μάτια του κόσμου»: «δι’ αυτό είναι δυσκολότερο να διοικήσεις τώρα λαό».

Ο Κολοκοτρώνης θα πει και κάτι άλλο: «Η Επανάστασις η δική μας δεν ομοιάζει με καμμιάν απ’ όσαις γίνονται την σήμερον εις την Ευρώπην. Της Ευρώπης αι επαναστάσεις εναντίον των διοικήσεών των είναι εμφύλιος πόλεμος». Αυτό είναι μερικώς σωστό, όχι γιατί ο Κολοκοτρώνης δεν ήξερε τι του γινόταν, αλλά επειδή απέφυγε ως το τέλος να εξηγήσει ποιος και γιατί κίνησε την Επανάσταση της οποίας έγινε άτυπος αρχηγός μέχρι να φτάσει ο Καποδίστριας. Τα Συντάγματα: η μεγαλύτερη πλάνη είναι ότι οι «συνταγματικοί» ήταν αντιμοναρχικοί. Μοναρχικοί και ταυτόχρονα συνταγματικοί ήταν όλοι οι πρωταγωνιστές, αμφοτέρων των παρατάξεων. Η διαφορά βρισκόταν στο είδος του Συντάγματος.

Τα ελληνικά Συντάγματα περιέγραφαν μια Επανάσταση διαφορετική από του Υψηλάντη. Ήταν κομμένα και ραμμένα (ιδιαίτερα το δεύτερο και το τρίτο) πάνω στην εκτροπή της Επανάστασης από τον στόχο της. Έθεταν τις βάσεις για να εξαλειφθεί μεσοπρόθεσμα η δημιουργία ενός υπερεθνικού χριστιανικού κράτους. Οι ιστορικοί παραλείπουν τελείως να εξηγήσουν ότι στόχος της αίτησης για Αγγλική προστασία (1825) ήταν να αποφύγει η Επανάσταση τον Βρετανικό εκβιασμό «ή εμείς ή κανείς», για να επιβιώσει, μέχρι να βρει τρόπο να εξασφαλίσει νόμιμα τον Καποδίστρια. Παραλείπεται δηλαδή το εξής βασικό: η αίτηση προστασίας προς την Αγγλία συντάχθηκε από την «φιλορωσική» πλευρά του Ρώμα (που κατατάχθηκε λανθασμένα στην «φιλοαγγλική» παράταξη. Γι’ αυτό την υπέγραψε και ο αποφυλακισμένος Κολοκοτρώνης. Στόχευε στην αποκατάσταση των ηττημένων του «εμφυλίου», στην ανατροπή του δανειακώς αναδειχθέντα Κουντουριώτη και στην κατάργηση του Συντάγματος. Το τελευταίο πραγματοποιήθηκε στην Επίδαυρο το 1826. Εκεί ξεκίνησε η Γ΄ Εθνοσυνέλευση που σύντομα διακόπηκε. Συνεχίστηκε το 1827 πρώτα σε δυο ξεχωριστές Συνελεύσεις (Ερμιόνη και Αίγινα), στη συνέχεια, «ενωτικά» στην Τροιζήνα.

Η επιλογή του Καποδίστρια έγινε ομόφωνα επειδή οι διαφωνούντες αποχώρησαν. Τα αντίμετρα στην ανάδειξη του Καποδίστρια ήταν η επαναφορά του καταργημένου Συντάγματος (σε λαϊκότερη εκδοχή και σε άλλο μήκος κύματος από την Ιουλιανή Συνθήκη που ακολούθησε) και η εσπευσμένη δράση του ναυάρχου Κόχραν υπέρ του Κιουταχή. Λίγο μετά ακολουθεί η ρωσική συγκατάθεση απελευθέρωσης του Υψηλάντη.

Jean Monnet: Τα έθνη της Ευρώπης πρέπει να οδηγηθούν στη δημιουργία ενός υπερκράτους χωρίς οι λαοί τους να καταλάβουν τι συμβαίνει

Ο Ζαν Μονέ θεωρείται από τους πατέρες της ίδρυσης της ΕΕ και χαρακτηρίζεται ως η ενωτική δύναμη πίσω από τη γέννησή της.

Ο Γάλλος αυτός πολιτικός και οικονομικός σύμβουλος αφιέρωσε τη ζωή του στην προώθηση της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης. Ήταν η έμπνευση πίσω από το «Σχέδιο Robert Schuman», το οποίο προέβλεπε τη συγχώνευση της δυτικής ευρωπαϊκής βαριάς βιομηχανίας.

Ο Monnet ήταν από την περιοχή Cognac της Γαλλίας. Όταν έφυγε από το σχολείο σε ηλικία 16 ετών ταξίδεψε διεθνώς ως έμπορος κονιάκ και αργότερα ως τραπεζίτης. Κατά τη διάρκεια των δύο παγκοσμίων πολέμων κατείχε υψηλές θέσεις στο συντονισμό της βιομηχανικής παραγωγής στη Γαλλία και το Ηνωμένο Βασίλειο.

Για την ΕΕ ο Μονέ έχει πει μεταξύ άλλων:

«Έχω διατυπώσει αρκετά σαφώς ότι η Κοινότητα που δημιουργήσαμε δεν είναι αυτοσκοπός; Πρόκειται για μια διαδικασία αλλαγής, η οποία σε προγενέστερες περιόδους παρήγαγε τις «μορφές ζωής» των εθνών μας. Τα κυρίαρχα έθνη του παρελθόντος δεν μπορούν πλέον να λύσουν τα προβλήματα του παρόντος: δεν μπορούν να εξασφαλίσουν την ίδια τους την πρόοδο ή να ελέγχουν το ίδιο τους το μέλλον. Η ίδια η ΕΕ αποτελεί μόνο ένα στάδιο στο δρόμο της οργάνωσης του αυριανού κόσμου».

Ιούνιος 1822: Ποιος και γιατί αφορίζει τον Οδυσσέα Ανδρούτσο;

Στέργιος Π. Ζυγούρας

Στις 4 Ιουνίου 1822 (16 Ιουνίου με το σημερινό ημερολόγιο) ο Μινίστρος της Θρησκείας και Επίσκοπος Ανδρούσης, Ιωσήφ αφορίζει τον Οδυσσέα, γιo του Ανδρίτσου, γνωστό σήμερα ως Οδυσσέα Ανδρούτσο. Τι σημαίνει αυτός ο αφορισμός; Ποιος είναι ο πραγματικός συντάκτης του και ποιος ο στόχος του; Πρόκειται για ένα θέμα πολύ σημαντικό. Πηγάζει από το διχαστικό κλίμα που υπάρχει προεπαναστατικά εντός της Φιλικής Εταιρείας και το οποίο -μετά την Β΄ Εθνοσυνέλευση- θα εξελιχθεί σταδιακά σ’ αυτό που ονομάζουμε «εμφύλιο πόλεμο».

Ο αφορισμός είναι μια πολιτική πράξη που ως προς την φραστική της ακολουθεί την βαρύτερη μορφή αναθέματος που μπορεί να επιβάλλει η Ανατολική Ορθόδοξος Εκκλησία προς τα μέλη της. Ταυτόχρονα είναι και ένα εκφοβιστικό ανάθεμα σε όσους τυχόν συνδράμουν τον αναθεματιζόμενο. Τυπικά υπογράφεται από τον Υπουργό Θρησκείας και Δικαίου, ουσιαστικά όμως, υπογράφεται από τον Θεόδωρο Νέγρη, τον Αλέξανδρο Μαυροκορδάτο και τον Ιωάννη Κωλέττη. Πώς χρησιμοποιείται λοιπόν η θεία καταδίκη δια χειρός μητροπολίτη που την υπογράφει ως δημόσιος λειτουργός ενός υπό ίδρυση κράτους του οποίου το έθνος δεν έχει ξεκαθαρίσει υπό ποια έννοια επαναστατεί και πού στοχεύει;

Το κατά πόσο υπήρχε ταύτιση του επισκόπου Ιωσήφ με τους δυο κύριους υποστηρικτές της ιδέας ενός εθνικού κράτους είναι ζήτημα προς διερεύνηση. [Εργασίες όπως η διατριβή του Ι. Π. Μπουγά δεν αντιμετωπίζουν το θέμα σ’ αυτή την διάσταση]. Αποτελεί μια σημαντική παράμετρο, όχι όμως την πλέον ουσιώδη. Σημειώνουμε μερικά στοιχεία: όταν κορυφώνεται η σύγκρουση της νεωτερικότητας με την παράδοση (1824) ο Ιωσήφ βρίσκεται τυπικά στην πρώτη πλευρά, όμως υποστηρίζει και το αίτημα της πλευράς του Κολοκοτρώνη για σύγκληση Εθνικής Συνέλευσης. Οι θέσεις και οι διατυπώσεις του στο διάστημα 1822-23 και κυρίως το 1828 (επί Καποδίστρια) δείχνουν την προτίμησή του για την συγκρότηση ενός πολιτικού έθνους που θα ορίζει και θα ελέγχει την Εκκλησία. Μια Εθνική Εκκλησία, ανεξάρτητη από το Οικουμενικό Πατριαρχείο. Την πράξη αυτή της αντιβασιλείας (1833) που ταυτόχρονα διέλυε πολλά μοναστήρια, υπέγραψε ο μ. Ιωσήφ, αν και αρχικά είχε αρνηθεί.

Και ο Τσίπρας είπε το ποίημα. «ΥΠΕΡΑΣΠΙΖΟΜΑΙ ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΤΟΥ ΤΡΑΝΣ ΠΑΙΔΙΟΥ»

Στέργιος Ζυγούρας

Τσίπρας: Η αγάπη είναι αγάπη – Το τρανς παιδί έχει δικαιώματα – Θα διδάξουμε τα δικαιώματα αυτά στα σχολεία.

Με ψηφοθηρικά αλλά και με ιδεολογικά κίνητρα, άλλος ένας πρωθυπουργός είπε το ποίημα της νέας, «καλύτερης» κοινωνίας. Δεν υπήρχε αρνητικό στοιχείο που να διέφυγε από τον Αλέξη Τσίπρα. Εκτός από λόγο με επιχειρήματα εκτός λογικής και εντός παραλογισμού, παρουσιάστηκε και ως ένας απλός εκφωνητής που προσβάλλει την υπόσταση και την νοημοσύνη όσων εξακολουθούν να δέχονται πως οι ψυχιατρικά καταχωρημένες διαταραχές δεν αποτελούν πρότυπα προς μίμηση, αλλά περιπτώσεις προς ίαση. Αδιαφορώντας αν ο λόγος του αφορά σε μη νοήμονες, προσπάθησε να πείσει πως ο σεβασμός στην προσωπική επιλογή ταυτίζεται με την υποχρέωση να αποτελέσει το ψυχικό τραύμα ένα κοινωνικό πρότυπο.

Τι να πούμε; Να μιλήσουμε για αντισυνταγματικότητα; Έχει εξαντληθεί κι αυτό το επίπεδο. Η «δημοκρατία» τρομοκρατεί. Συμπεριφέρεται φασιστικά και αντιστρέφει την λογική και τους ρόλους. Δεν είναι η πρώτη φορά. Τα «δικαιώματα του πολίτη / του ανθρώπου» αυτόν τον σκοπό είχαν από την αρχή. Όλη η σατανική δράση στηρίζεται σε δόλια αντιστροφή του λόγου του Θεού. Στην περίπτωση αυτή ο Τσίπρας απευθυνόμενος πρώτα στον παγκόσμιο σεναριογράφο και στον δικό του «Κύριο-Δεσπότη-Άγιο» είπε το δικό του «δίδαξόν με τα δικαιώματά σου, συνέτισόν με τα δικαιώματά σου, φώτισόν με τοις δικαιώμασί σου». Η «δημοκρατία» διδάσκει ιατρική και βιοηθική. Η «δημοκρατία» διδάσκει τι είναι η «αγάπη» και εκφοβίζει όσους έχουν αντίθετη άποψη, για να μη τολμήσουν να την εκφράσουν. Θυμίζει κάτι αυτό;

Εκεί ήμασταν λειψοί (εμείς, του 60 οι εκδρομείς) – Δ. Σαββόπουλος

Το οργανικό “ΤΕΛΟΣ” της μεταπολίτευσης είχε την τιμητική του τις τελευταίες μέρες. Κόσμος πολύς, δηλώσεις άφθονες και λόγια πολλά στην κηδεία του τελευταίου των τριών πολιτικών που σφράγισαν την “επάνοδο στην δημοκρατία και την ευρωπαϊκή πορεία της Ελλάδας”. Οι μνήμες του 89 ξύπνησαν. Μαζί και τα τραγούδια του Διονύση στον ιστορικό δίσκο “Το κούρεμα”. Έναν δίσκο με τραγούδια περίσκεψης, κριτικής, αυτοκριτικής για την αριστερά, την δεξιά, τα κάππα, τα πασόκ και τα νουδου. Όχι, δεν θα εντρυφήσουμε στο τραγούδι “Το μητσοτάκ”, αλλά στην νοσταλγία του μέλλοντός μας, στον δημοκρατικό συρφετό του νέου μας εγωισμού.

28 Μαΐου 1979: Από τον εθνολαϊκισμό στον διεθνολαϊκισμό – Θεμελίωση της τρίτης άλωσης των Ορθόδοξων Ελλήνων

Άρθρο του Στέργιου Ζυγούρα

από το Το καραβάκι της ιστορίας.

28 Μαΐου 1979: Η νέα Κερκόπορτα ανοίγει προς τα έξω. Το χερούλι της κρατάει ο κάθε Έλληνας, ύστερα από την καθοδήγηση της πολιτικής του ηγεσίας. Το τοπίο πέρα απ’ την Κερκόπορτα διαγράφεται πολύ ελκυστικό, ενώ λέγεται πως εσωτερικά της Κερκόπορτας επικρατεί μιζέρια, υπανάπτυξη και έλλειψη προοπτικής. Από το 1974 ένα έθνος γεννιέται και ο εθνάρχης του λέγεται Κωνσταντίνος Καραμανλής. Όσο για τον αντίπαλό του -όπως προβλέπεται στην δημοκρατία- αυτός λέγεται Ανδρέας Παπανδρέου και αποδεικνύεται όχι απλώς σύμμαχος, αλλά και δημοκρατικότερος του δημοκράτη.

Ο Καραμανλής, ο Τσάτσος, ο Παπανούτσος, τα greeklish και η 28η Μαΐου 1979

Με αφορμή την γραφή της ελληνικής γλώσσας, οι Καραμανλής και Τσάτσος απέδειξαν ότι το «Ανήκομεν εις την Δύσιν» μπορεί να έχει διαφορετικές ερμηνείες

αναδημοσίευση από το Καραβάκι της Ιστορίας
άρθρο του Στέργιου Ζυγούρα

.

Σύμφωνα με τις δηλώσεις του Κ. Καραμανλή που έγιναν σαν σήμερα (28.5.1979), η Ελλάδα, εδώ και 37 χρόνια, έχει αποδεχθεί οριστικά την Ευρωπαϊκή της μοίρα. Κάποιοι θεωρούν την ιστορική ημερομηνία ως πλήρη εκπλήρωση των στόχων της Επανάστασης του 1821. Κάποιοι (λίγοι μάλλον) την θεωρούν αποφράδα ημέρα αρ. 3, μετά την 13η Απριλίου 1204 και την 29η Μαΐου 1453. Γιατί είπε “οριστικά” ο Καραμανλής; Δεν έχει απαντηθεί, ίσως, κυρίως, επειδή αυτό δεν είναι γνωστό.

Το ότι ο ίδιος Καραμανλής ήθελε να εξομοιώσει την ελληνική γραφή με την λατινική είναι ακόμη λιγότερο γνωστό. Έχει επιβεβαιωθεί έμμεσα από τον τότε ΠτΔ Κ. Τσάτσο, και άμεσα από τον Ε. Παπανούτσο που αντέδρασαν (ο πρώτος με παραίτηση!). Ο Καραμανλής ήθελε να καταργήσει την διάκριση των φωνηέντων και μέσω της φωνητικής -ουσιαστικά- γραφής να εφαρμόσει τα greeklish πολύ νωρίτερα από την μερική, ανεπίσημη χρήση τους. Τελικά αρκέστηκε στην εντολή για εφαρμογή του μονοτονικού συστήματος που, όμως, έγινε από τον “πολιτικό του αντίπαλο και αντιευρωπαϊστή” Α. Παπανδρέου. Ο Γ. Ράλλης είπε αργότερα ότι ως υπουργός Παιδείας είχε αρνηθεί να εφαρμόσει το μονοτονικό.

Το νέο δυτικό οπλοστάσιο της κοινωνικής «προόδου» – «Ελευθερία» επιλογής φύλου από την ηλικία των τεσσάρων

Με αφορμή την επίσκεψη του πρωθυπουργού Τσίπρα στο Υπουργείο Παιδείας, η 14χρονη υποχρεωτική εκπαίδευση διαφημίστηκε δεόντως. Ο λαϊκιστής Τσίπρας ξαναζέστανε το πιάτο της κατάργησης των Πανελλήνιων εξετάσεων για τα ΑΕΙ-ΤΕΙ μιλώντας για το «Εθνικό απολυτήριο» που ακούγαμε επί ΓΑΠ. Όμως το Υπουργείο Παιδείας, από εποχής ΓΑΠ έχει εξοβελίσει το «Εθνικής» από τον τίτλο του. Περίεργα όλα αυτά; Όχι, αν ξέρουμε να διαβάζουμε την σημασία τους.

Το βασικό ερώτημα είναι: γιατί η Πολιτεία που παίρνει κάθε πρόνοια για την μείωση του πληθυσμού της, ενδιαφέρεται τόσο πολύ να κατευθύνει τον ψυχισμό των νηπίων; Ποιες αρχές θέλει να τους εμφυσήσει;

Στοιχεία της απάντησης έχουν ήδη δοθεί από τις φετινές «έμφυλες ταυτότητες» και την υπερδεκαετή δυτική φρενίτιδα να εμπεδώσει την άποψη ότι το φύλο είναι επίκτητο, όχι εγγενές. Οφείλεται στην κοινωνία, όχι στην φύση. Σε πολλά μέρη του δυτικού κόσμου οι τετράχρονοι εισάγονται στην σεξουαλικότητα και στην ιδέα ότι τα γεννητικά όργανα δεν καθορίζουν το φύλο. Το καθορίζει η «ελευθερία» του ατόμου. Άλλωστε, η ελληνική δικαιοσύνη προσαρμόζει σχετικά το εθνικό δίκαιο. Χωρίς εγχειρίσεις ή οποιαδήποτε ορμονική παρέμβαση, οποιοσδήποτε μπορεί να κάνει μια δήλωση αλλαγής φύλου στο ληξιαρχείο, η οποία θα γίνεται αποδεκτή. Δεν ξέρουμε τι ισχύ θα έχει και πόσο συχνά θα μπορεί να επαναλαμβάνεται, αλλά η «ελευθερία» του δυτικού ατόμου μάλλον θα γνωρίσει νέες δόξες.

Το πόρισμα της Επιτροπής του ΙΕΠ για το μάθημα της Ιστορίας σε Δημοτικό-Γυμνάσιο-Λύκειο – Σχολιασμός

Το πνεύμα του πορίσματος για το μάθημα της Ιστορίας (2017) δεν διαφέρει από το πνεύμα υπό το οποίο διεξήχθη ο «Εθνικός και κοινωνικός διάλογος για την παιδεία» τα δυο προηγούμενα χρόνια.

άρθρο του Στέργιου Ζυγούρα

από Το καραβάκι της ιστορίας

Σε αναμενόμενα όρια κινήθηκε το πόρισμα της Επιτροπής του ΙΕΠ για το μάθημα της Ιστορίας στην πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Ανακοινώθηκε πριν ένα μήνα. Η γλώσσα του κειμένου είναι αρκετά απλή. Λίγες φορές οι συντάκτες καταφεύγουν στην επιστημονική επιτήδευση (κάτι συνηθισμένο σε ανάλογα κείμενα) και αυτό είναι θετικό. Στις 50 σελίδες του περιγράφεται το θεωρητικό πλαίσιο και το προτεινόμενο πρόγραμμα σπουδών για την Ιστορία από την Γ΄ Δημοτικού ως την Α΄ Λυκείου. Το πρόγραμμα έχει τελείως διαφορετική δομή και πολλά θετικά στοιχεία μεθοδολογικού χαρακτήρα. Ο παρών σχολιασμός επικεντρώνεται σε κάποια από τα προβληματικά σημεία. Είναι μερικός και σύντομος.

Από την αρχή γίνεται φανερό ότι το πλαίσιο στο οποίο κινείται η Επιτροπή, καθορίζεται από:
1. Την μεγάλη διαφοροποίηση σε σχέση με τα προηγούμενα «αναλυτικά προγράμματα»
2. Την ανάγκη συμβατότητας με τον «διεθνή χώρο» και τις «σύγχρονες παιδαγωγικές αντιλήψεις»
3. Την ανάγκη ανάπτυξης της δημοκρατικής συνείδησης
4. Την ασυνέχεια του ελληνικού ιστορικού χρόνου