Όψεις της εθνικής μας υποτέλειας στη Θράκη

.

Κώστας Καραΐσκος

Προσπαθώντας να μιλήσει κανείς πειστικά για το πώς εκδηλώνεται η υποτέλεια του εθνικού μας κράτους στη Θράκη αλλά και γενικότερα, συναντά ένα σοβαρό πρόβλημα. Αυτά που εντοπίζονται στην τρέχουσα ή την λίγο παλαιότερη ιστορία μας ως αποδείξεις μιας τέτοιας παθολογίας μπορούν να ερμηνευτούν από κάποιον διαφορετικά: ως αποτελέσματα εσφαλμένων αποφάσεων, ως αναγκαιότητες που επέβαλε η εκάστοτε συγκυρία κτλ. Χωρίς να θεωρώ άμοιρες αλήθειας αυτές τις οπτικές σε ορισμένες περιπτώσεις, θα ήθελα να ξεκαθαρίσω ότι θεωρώ την συνθήκη υποτέλειας του ελλαδικού κράτους στον δυτικό παράγοντα τουλάχιστον καθοριστική και πλήρως αποδεδειγμένη.

Τα πλαίσια εντός των οποίων κινείται η πολιτική μας, γενικά αλλά και ειδικότερα στη Θράκη, οριοθετούνται αποφασιστικά από τους δυτικούς εντολείς και από τη γειτονική Τουρκία. Μάλιστα η πρόσφατη «καραμπόλα» που ξεκίνησε με το AUKUS και κατέληξε κατά τρόπο αίσιο πλην τυχαίο στην ελληνογαλλική αμυντική συμφωνία έδειξε πέραν πάσης αμφιβολίας την ντροπιαστική ανεπάρκεια του πολιτικού μας συστήματος που διαχειρίζεται τις τύχες της πατρίδας μας. Για όσα έχουν γίνει κι ακόμα γίνονται στη Θράκη έχουν γραφτεί πολλά, ενίοτε επιπόλαια ή υπερβολικά, αλλά η δυσάρεστη πραγματικότητα μιας διαχρονικά μειωμένης ελληνικής κυριαρχίας είναι πασιφανής. Θα αναφερθώ σε δύο ιστορικά παραδείγματα χωρίς να μπω σε πολλές λεπτομέρειες και θα κάνω στο τέλος μία αναφορά στα τελευταία χρόνια.

1930

Είναι γεγονός πως η Καταστροφή του μικρασιατικού ελληνισμού άλλαξε ριζικά τις γεωπολιτικές ισορροπίες στην περιοχή αλλά και την εθνική μας αυτοεικόνα, κάτι που είναι ευδιάκριτο και στον ίδιο τον Βενιζέλο πριν τό ’22 και στον Βενιζέλο μετά από αυτό. Όσα είχαν απομείνει άλλωστε εκτός ελλαδικών συνόρων προς διεκδίκηση μετά τη Λωζάνη ήταν ενδεχομένως τα Δωδεκάνησα από την Ιταλία, η Κύπρος από την Αγγλία, η Βόρεια Ήπειρος από την Αλβανία – και σίγουρα χωρίς στρατιωτικά μέσα, τουλάχιστον  για τις δύο πρώτες περιπτώσεις. Η 100χρονη διαδικασία εθνικής ολοκλήρωσης είχε κοπεί δραματικά και οριστικά στο εδαφικό επίπεδο και πλέον η αποκατάσταση των σχέσεων με τους γείτονες ήταν επιβεβλημένη ώστε να προχωρήσουν τα έργα ειρήνης στο εσωτερικό της χώρας.

Μαρία Νεγρεπόντη – Δελιβάνη: Η απαραίτητη παρουσία του ΚΚΕ στο ελληνικό πολιτικό σκηνικό

.

Με αφορμή την ίδρυση της επιτροπής «Τιμή στο ’21» ως απάντηση στο επίσημο εθνομηδενιστικό μόρφωμα «Ελλάδα 2021» και κατόπιν των όσων ευτράπελων συνέβησαν γύρω από την συμμετοχή (ή τη μη – συμμετοχή) του κ. Κοντογιώργη, θεωρούμε επιβεβλημένο να εστιάσουμε για μια στιγμή στην ιδεολογία των πραγμάτων.

Σύμφωνα με τον Ριζοσπάστη, η κα Νεγρεπόντη – Δελιβάνη πιστεύει τον Δεκέμβριο του 2013 ότι «η παρουσία του ΚΚΕ στο ελληνικό πολιτικό σκηνικό είναι απαραίτητη και πριν, αλλά κυρίως μετά από το 1989. Κι αυτό, επειδή η αλαζονεία της μονοδιάστατης αμερικανικής αυτοκρατορίας, έκτοτε, συνδέθηκε με πολλά δεινά εναντίον της ανθρωπότητας, κάτω από την επιγραφή της «παγκοσμιοποίησης» σε συνδυασμό και με τον άκρατο φιλελευθερισμό. Το ΚΚΕ, με την ευαισθησία του και την επικέντρωσή του στα καθημερινά και ζωτικά προβλήματα του λαού μας, βοηθά στην πλατύτερη συνειδητοποίησή τους».

Σύμφωνα με το ίδιο δημοσίευμα του Ριζοσπάστη, η κα Νεγρεπόντη – Δελιβάνη θεωρεί πως «τα γενέθλια του ΚΚΕ συμπίπτουν με τη νίκη όλων όσοι αντέδρασαν, από την πρώτη στιγμή, εναντίον αυτού του καταστρεπτικού, για την Ευρώπη, κατασκευάσματος, που πρόσφατα χαρακτηρίστηκε «ηλίθιο» από επίσημα χείλη, και που τώρα καταποντίζεται».