«Τα Δεκεμβριανά» του 2008

Οι ταραχές στην Ελλάδα τον Δεκέμβριο του 2008 είναι μια σειρά πανελλαδικής εμβέλειας ταραχών που προκλήθηκαν έπειτα από τον θανάσιμο τραυματισμό του 15χρονου Αλεξάνδρου Γρηγορόπουλου από πυροβολισμούς ειδικού φρουρού της Ελληνικής Αστυνομίας. Οι ταραχές έλαβαν μεγάλη έκταση, μέχρι το σημείο να λάβουν από μερίδα του τύπου και των πολιτικών κομμάτων τον χαρακτηρισμό «εξέγερση».

Ο πραγματικός χαρακτήρας των γεγονότων έγινε αντικείμενο πολιτικής και κοινωνικής τριβής και διχογνωμιών σχετικά με τη φύση και τα αίτιά τους.

Ο θάνατος του νεαρού μαθητή το βράδυ του Σαββάτου της 6ης Δεκεμβρίου 2008 στο κέντρο της Αθήνας προκάλεσε αντιδράσεις από πολίτες σε όλες τις μεγάλες ελληνικές πόλεις όπως την Αθήνα, τη Θεσσαλονίκη, τον Πειραιά, τα Ιωάννινα, την Πάτρα, το Ηράκλειο, τα Χανιά, την Κομοτηνή, το Βόλο, τη Ρόδο, τη Μυτιλήνη, την Κέρκυρα και το Αγρίνιο. Πορείες διαμαρτυρίας που διοργανώθηκαν το ίδιο βράδυ του περιστατικού και την επομένη οδήγησαν σε μεγάλες υλικές καταστροφές γραφείων, καταστημάτων, δημοσίων και ιδιωτικών κτηρίων. Οι μεγαλύτερες καταστροφές σημειώθηκαν στην Αθήνα.

Ποιός πληρώνει τον λογαριασμό

Ο Τόμας Τζέφερσον είχε πει: «Μία κυβέρνηση που είναι αρκετά μεγάλη για να δώσει τα πάντα στον λαό, είναι αρκετά ισχυρή για να του πάρει και τα πάντα»

 του Κώστα Χριστίδη

 .

Οι πολιτικοί – συνεπικουρούμενοι από συνδικαλιστές, κρατικοδίαιτους επιχειρηματίες αλλά και ακαδημαϊκούς, δημοσιογράφους, γραφειοκράτες και, γενικά, από πολλούς δραστηριοποιούμενους στον ευρύτερο δημόσιο τομέα – είναι ικανοί να πράξουν πλείστα όσα προκειμένου να αποκτήσουν και να διατηρήσουν την νομή της εξουσίας.

Όλοι οι προαναφερθέντες θα μπορούσαν να αποκληθούν περιληπτικά ‘’δημόσιοι επιχειρηματίες’’. Οι αμοιβές τους προέρχονται από φόρους, δηλαδή από ποσά που αποσπώνται αναγκαστικά από το εισόδημα του κάθε ατόμου και που, κατά κανόνα, δεν βρίσκονται σε άμεση αντιστοιχία με κάποιο παραγόμενο αγαθό ή υπηρεσία. Έτσι οι δημόσιοι επιχειρηματίες έχουν μπροστά τους ολόκληρη την κλίμακα των ανθρώπινων αναγκών, φόβων και ελπίδων για να αναπτύξουν την δραστηριότητά τους.

 Όταν οι φόροι φθάσουν σε κάποιο σημείο που να αποτελούν αφόρητο βάρος για τους ψηφοφόρους, χρησιμοποιείται η μέθοδος του δανεισμού με την οποία δημιουργείται ένα επίπεδο επίπλαστης ευμάρειας μέχρις ότου έλθει η ώρα της πληρωμής του ‘’λογαριασμού’’. Είναι όπως όταν μία συντροφιά φίλων απολαμβάνει ένα πλουσιοπάροχο δείπνο σε ένα ακριβό εστιατόριο, η ευχάριστη ατμόσφαιρα όμως συχνά διαλύεται όταν καταφθάσει ο λογαριασμός. Τότε αρχίζουν ερωτήσεις του τύπου ‘’ποιός παρήγγειλε τα έξτρα ορεκτικά’’, ‘’ποιός έφαγε αστακό’’ κλπ. Η δημιουργία των δημοσίων ελλειμμάτων οδηγεί σε παρόμοιες καταστάσεις: οι διαφωνίες και οι συγκρούσεις αναφύονται όταν τίθεται το ερώτημα ποιοί θα πληρώσουν τα χρέη.