Μακαριότατε, λίγο Χριστό πεθυμήσαμε!

.

Έλενα

«Το θέμα του εμβολιασμού πρέπει να το δούμε σαν τοίχος προστασίας. Ιδιαίτερα εμείς οι ηλικιωμένοι και οι ευπαθείς ομάδες πρέπει να τρέξουμε, για να εμβολιαστούμε, όχι απλώς να πάμε» δήλωσε ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ. Ιερώνυμος μιλώντας στην ΕΡΤ.

Επιπλέον, ο αρχιεπίσκοπος εξήγησε, ότι «έτσι προστατεύουμε όχι μόνο τον εαυτό μας, αλλά και τους άλλους ανθρώπους. Και η χριστιανική αγάπη αυτό λέει».

Επίσης, σημείωσε ότι «πρέπει να έχουμε εμπιστοσύνη στους επιστήμονες και στους ειδικούς και να μη διστάσουμε να εμβολιαστούμε, ώστε να γίνουμε ο τοίχος που θα μπορέσει να εμποδίσει την περαιτέρω ακμή της ασθενείας του κορονοϊού».

Με πολύ σεβασμό στο σχήμα σας και πολύ πόνο για τα λόγια σας, Μακαριότατε, θα επισημάνουμε ότι τόση πρεμούρα δεν δείξατε όταν έκλεισαν τις εκκλησιές, όταν μας στέρησαν το Σώμα και Αίμα του Κυρίου μας…..

Επίσης θα θέλαμε να πούμε πως «χριστιανική αγάπη» είναι η ελευθερία που έδωσε ο Χριστός μας και όχι ο καταναγκασμός της κάθε εξουσίας. Το Ευαγγέλιο μας μιλάει ακριβώς για την Αγάπη και …συγχωρείστε τους θεόπνευστους Πατέρες που δεν έχουν συμπεριλάβει τα…εμβόλια και ό,τι άλλο σκεφτείτε εσείς να εντάξετε, κατά το δοκούν ή κατά το συμφέρον (πάντως όχι της προς Κύριον αιτήσεως)!

Όσο για τους επιστήμονες, τους εμπιστεύομαστε αλλά δεν τους θεοποιούμε διότι δεν πιστεύουμε στα είδωλα και αυτοί είναι άνθρωποι και κάνουν λάθη (αποδεδειγμένα).

Μεθ’ ημών ο Θεός, γνώτε έθνη και ηττάσθε «Η Σάμος άντεξε» δήλωσε ο πρωθυπουργός…. Όχι κ. Μητσοτάκη! » Ο Θεός έσωσε την Σάμο από τα χειρότερα» είναι η σωστή δήλωση! Και με την δική Του δύναμη το χάσμα που άνοιξε ο σεισμός θα γεμίσει άνθη.

.

Έλενα

Παιδιά σε ποιόν ακριβώς Θεό κάνουμε τον σταυρό μας, όταν τιναζόμαστε τρομαγμένοι από τον σεισμό;

Ποιόν Θεό παρακαλούμε, σε ποια Παναγία κραυγάζουμε «Παναγιά μου», την ώρα του πανικού;

Ποιούς Αγίους επικαλούμαστε;

Όλοι Αυτοί δεν είναι που τους απαξιώνουμε, χλευάζοντας την βεβαιότητα του θαύματος, μιλώντας για σκοταδισμό όταν κάποιος υπερασπιστεί τα όσια και ιερά μας και παλεύοντας εναντίον της θείας Κοινωνίας που….»μολύνει»;

Μεθ’ ἡμῶν ὁ Θεός, γνῶτε ἔθνη καὶ ἡττᾶσθε.
Ὅτι μεθ’ ἡμῶν ὁ Θεός.
Ἐπακούσατε ἕως ἐσχάτου τῆς γῆς,
Ὅτι μεθ’ ἡμῶν ὁ Θεός.

Εκτός αν θυμηθούμε να μην ξεχάσουμε!

Βγαίνει λοιπόν η κυρία εκπρόσωπος του Στέητ Ντηπάρτμεντ και μας λέει ότι η Κύπρος, η κυρίαρχη Κυπριακή Δημοκρατία, υποβιβάζεται σε ελληνοκυπριακή κοινότητα ίσια κι’όμοια με την τουρκοκυπριακή, δηλαδή το ψευδοκράτος στα κατεχόμενα.

.

Στα παλιά παπούτσια των Η.Π.Α. και της παγκόσμιας κοινότητας οι αποφάσεις με τις οποίες ο Ο.Η.Ε. έκρινε παράνομη την εισβολή στην Κύπρο και μάλιστα καλούσε τα στρατεύματα Κατοχής να αποσυρθούν.

.

Στα παλιά υποδήματα των διεθνών υποκριτών οι ήρωες, οι αγνοούμενοι, οι βεβηλώσεις ναών, το άρπαγμα οικιών και περιουσιών, το αίμα, ο πόνος, το σοκ, η οδύνη, τα φυλακισμένα μνήματα, οι ανοιχτές πληγές.

.

Με τούτη την ενέργεια τελειώνει το -έτσι κι αλλιώς- παραμύθι της διεθνούς δικαιοσύνης, η αδικία και η αλητεία των θεσμικώς αρμοδίων καθίσταται «δίκαιον» και μπαίνουμε στην Νέα εποχή της αιχμαλωσίας των λαών, δίχως καν την ανάγκη προσχημάτων. Τουτέστιν στην εποχή της απόλυτης ξετσιπωσιάς.

.

Δίπλα μας συμβαίνουν σεισμοί, λιμοί, καταποντισμοί. Φυσικά φαινόμενα, θα πουν κάποιοι. Ναι, φυσικά φαινόμενα, συνάδοντα όμως με την….αφυσικότητα των ενεργειών του ανθρώπου. Τίποτε δεν είναι τυχαίο.

Γιάννης ο Βλογημένος

Φωρογραφία από:elladanea.gr

Φώτης Κόντογλου

O Ἅγιος Βασίλης, σὰν περάσανε τὰ Χριστούγεννα, πῆρε τὸ ραβδί του καὶ γύρισε σ᾿ὅλα τὰ χωριά, νὰ δεῖ ποιὸς θὰ τόνε γιορτάσει μὲ καθαρὴ καρδιά. Πέρασε ἀπὸ λογιῶν-λογιῶν πολιτεῖες κι ἀπὸ κεφαλοχώρια, μὰ σ᾿ὅποια πόρτα κι ἂν χτύπησε δὲν τ᾿ἀνοίξανε, ἐπειδὴ τὸν πήρανε γιὰ διακονιάρη. Κ᾿ἔφευγε πικραμένος, γιατὶὁἴδιος δὲν εἶχε ἀνάγκη ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους, μὰ ἔνοιωθε τὸ πόσο θὰ πονοῦσε ἡ καρδιὰ κανενὸς φτωχοῦ ἀπὸ τὴν ἀπονιὰ ποὺ τοῦ δείξανε κεῖνοι οἱ ἄνθρωποι.

Μιὰ μέρα ἔφευγε ἀπὸἕνα τέτοιο ἄσπλαχνο χωριό, καὶ πέρασε ἀπὸ τὸ νεκροταφεῖο, κ᾿ εἶδε τὰ κιβούρια πὼς ἤτανε ρημαγμένα, οἱ ταφόπετρες σπασμένες κι ἀναποδογυρισμένες, καὶ τὰ νιόσκαφτα μνήματα εἴτανε σκαλισμένα ἀπὸ τὰ τσακάλια. Σὰν ἅγιος ποὺ εἴτανε ἄκουσε πὼς μιλούσανε οἱ πεθαμένοι καὶ λέγανε:

Να πάρουμε τον Χριστό και να φύγουμε….

Πηγή:upww.us

Αναρωτιέμαι πώς θα ήταν ένας κόσμος δίχως Χριστιανούς, με αφορμή τη Συρία της μεγάλης δοκιμασίας όπου τα αδέλφια μας ή δίνουν την ομολογία του αίματος ή εξαναγκάζονται σε προσφυγιά (για να γίνουν με άλλον τρόπο μάρτυρες…).

Αλλά μετά λέω πως κόσμος χωρίς Χριστιανούς δεν μπορεί να υπάρξει καθώς η διαφοροποίηση είναι πως μειώνονται τα μέλη της στρατευομένης Εκκλησίας και αυξάνονται εκείνα της θριαμβεύουσας. 

Και τί μ’αυτό; 

Μήπως, μέσα από την θεία Ευχαριστία, δεν ανταμώνουμε, δεν ενωνόμαστε εμείς που είμαστε ορατοί (άρα στόχος των βαρβάρων εχθρών της πίστης μας) και οι κεκοιμημένοι που -αόρατα- γεύονται τις πρώτες χαρές του Παραδείσου; 

Το ζήτημα λοιπόν δεν είναι ένας κόσμος χωρίς Χριστιανούς αλλά Αυτός ο Χριστός που -σαν αδικεμένο Έρωτα- καλούμαστε να Τον πάρουμε στους ώμους και να Τον πάμε μακριά από τις προσβολές.

Γιατί στην πατρίδα μας οι πολεμιστές πάντα στολίζονταν πριν την μάχη…..

 

Eίναι άστεγος και έχει κάνει «σπίτι» του ένα κομμάτι πεζοδρομίου, στο κέντρο της Αθήνας. Και σαν καλός νοικοκύρης, σαν τρελλός Έλληνας, σαν στοιχειό που κυνηγάει τις νύχτες των αλητών της εξουσίας, σαν διψασμένος εκδικητής των Τροϊκανών, στόλισε το «μη έχει» του «πού την κεφαλήν κλίναι» με στολίδια χριστουγεννιάτικα!

Προφανώς, δεν ήταν έτσι προ Κατοχής (μας).

Κάποιο σπίτι είχε, κάποια οικογένεια, κάποια Χριστούγεννα παιδικά με δέντρο και φάτνη, κάποια μαμά τον ξυπνούσε για την λειτουργία των Χριστουγέννων, σε κάποια γειτονιά έχει παγώσει η φωνή του να καλαντίζει, ένα πιάτο σούπα το έχει φάει κάτω από φωτάκια που αναβοσβήνουν, κάποιος, κάπου, κάποτε του έχει πει ευχές…..

…..ο αξιωματούχος της Τρόικας άνοιξε την πίσω πόρτα του υπηρεσιακού αυτοκινήτου

Φωτογραφία από:eleutheriellada.wordpress.com

Η είδηση λέει:

«Το πρόσωπο της ημέρας έγινε οδηγός μοτοσικλέτας που  χτύπησε κατά λάθος εκπρόσωπος της Τρόικας έξω από το κτίριο του υπουργείου Οικονομικών.

Αυτοκίνητο με διπλωματικές πινακίδες που μετέφερε στελέχη της ομάδας Τόμσεν για την συνάντηση του Γιάννη Στουρνάρα με τους εκπροσώπους των δανειστών, σταμάτησε έξω από την είσοδο του υπουργείου και ο αξιωματούχος της Τρόικας άνοιξε την πίσω αριστερή πόρτα του υπηρεσιακού αυτοκινήτου χωρίς να ελέγξει αν περνά κάποιος από την άκρη του δρόμου.

Εκείνη την στιγμή πέταξε κάτω το μοτοποδήλατο που διερχόταν καθώς και τον οδηγού του που -ευτυχώς- φορούσε κράνος.«

Εμείς λέμε:

 το ότι ο αξιωματούχος της Τρόικας άνοιξε την πίσω αριστερή πόρτα του υπηρεσιακού αυτοκινήτου χωρίς να ελέγξει αν περνά κάποιος από την άκρη του δρόμου, είναι σημειολογικό…. 

….καθώς ποτέ οι τύραννοι δεν ελέγχουν αν υπάρχουν άνθρωποι εκεί που δρουν ετσιθελικά και ως βασανιστές. (π.χ. όταν επιβάλλουν τα μέτρα-βασανιστήρια).

Η ΜΑΝΑ ΤΟΥ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΥ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΑ

Ήταν αυτό που θα λέγαμε «αρχοντογεννημένη».

Κόρη του Σέρβου ηγεμόνα Κωνσταντίνου Δραγάση, καταγόταν από την βασιλική και ευλογημένη γενιά που έδωσε αγίους όπως ο κτίτωρ της Μονής Χιλανδαρίου Όσιος Συμεών ο Μυροβλήτης.

Η ανατροφή της βασίστηκε στο βυζαντινό ιδεώδες, καθώς οι Σέρβοι ήταν βαθιά επηρεασμένοι από τον βυζαντινό πολιτισμό.

Έτσι «σαν έτοιμη από καιρό», στα 19 της χρόνια (τέλη του 1390) παντρεύτηκε τον Μανουήλ Β’ Παλαιολόγο, λίγους μήνες πριν γίνει Αυτοκράτορας.
Η ζωή της δεν ήταν εύκολη καθώς στο πλευρό του συζύγου της υπέφερε πολλούς εξευτελισμούς, στην απεγνωσμένη του προσπάθεια να βρει τρόπους σωτηρίας της ετοιμοθάνατης Αυτοκρατορίας (αναζητώντας συμμάχους ανάμεσα σε αλλόθρησκους αλλά και στα -κατ’ όνομα- χριστιανικά κράτη της Δύσης).

Όμως στάθηκε ακλόνητη και με όπλο την προσευχή και την γλυκύτητα της χριστιανικής πίστης, που διδάχθηκε από την οικογένειά της, έγινε ο βράχος στον οποίο έσπαζαν τα κύματα των δοκιμασιών που χτυπούσαν την αυτοκρατορία και τον λαό της.

Η «Ελένη η εν Χριστώ τω Θεώ αυγούστα και αυτοκρατόρισσα των Ρωμαίων η Παλαιολογίνα» -στολισμένη με την αρετή της υπομονής και μεγάλη δύναμη ψυχής- έγινε η μάνα του λαού και η άξια σύντροφος του Βασιλέως, με απόλυτη συναίσθηση τόσο της θέσης της και των περιστάσεων, όσο και του ρόλου που αυτές της υπαγόρευαν, σε όλα τα επίπεδα.

Χαρακτηριστική είναι η μαρτυρία του φιλοσόφου Γεωργίου Γεμιστού-Πλήθωνος, που γράφει γι αυτήν: «Η Βασιλίς αύτη με πολλήν ταπείνωσιν και καρτερικότητα εφαίνετο να αντιμετωπίζει και τας δύο μορφάς της ζωής. Ούτε κατά τους καιρούς των δοκιμασιών απεγοητεύετο, ούτε όταν ευτυχούσε επανεπαύετο, αλλά εις κάθε περίπτωσιν έκανε το πρέπον. 

Θα ψάχνουν τόπο να κρυφτούν αλλά ο βράχος είναι γυμνός…

.

Η Μονεμβασιά (που δεν έχω πάει) είναι από κείνα που έκρυψα καλά -σφιχτοδένοντας το σακούλι των απραγματοποίητων ονείρων- όταν οι καιροί άρχισαν να λένε στους ανθρώπους «πάρε τα όνειρά σου και φύγε».

Δεν έφυγα και δεν θα φύγω.

Όμως τα που πεθύμησα και ονειρεύτηκα τα μάζεψα άρον- άρον, σαν ρούχα υπό την απειλή μεγάλης μπόρας. Άχρι καιρού….μέχρι να φύγουν οι ζητούντες την ψυχή της πατρίδας….

Και μετά, έτσι ξαφνικά, βρήκα αυτή την φωτογραφία της Αγίας Σοφίας του Κάστρου της Μονεμβασιάς που -χτισμένη τον 12ο αιώνα- επιμένει να στέκεται εκεί, λες και περιμένει να λευτερωθούν τα όνειρα και οι άνθρωποι.

Παραπονεμένες πέτρες και λουλούδια που άνθισαν κάτω από το δάκρυ της πέτρας, αλειτούργητες προσευχές και σκιές κεκοιμημένων Βυζαντινών έγιναν βιγλάτορες όσων αγαπήσαμε και φύλακες αυτών που θ’ αναστηθούν.

Ετούτη την ανάσταση χτίζοντας -εντός μας- κάνουμε τις κρυφές κόγχες του ιερού και τις στρογγυλάδες των παραθύρων, καταφύγιο των στεναγμών.

Το νερό της αγάπης

Φωτογραφία από:mdhomehealth.com

Αυτοί οι δυό είναι ένα ζευγάρι σαν όλα τα άλλα. Στην δεκαετία των πρώτων …ήντα, με παιδιά, εγγόνια, κουτσουρεμένη σύνταξη, αντιστεκόμενη αξιοπρέπεια, έρωτες σκορπισμένους στα νιάτα τους και μια βαθειά αγάπη, αναδεικνυόμενη από τις παραξενιές της ύστερης «εφηβείας» τους.

Δεν λένε πια «σ’αγαπώ» αλλά τα πουκάμισά του είναι πιο κολλαριστά από ποτέ και αυτή πάντα βρίσκει το κουτί του ελληνικού καφέ (που μόνο εκείνη πίνει στο σπίτι) πάντα γεμάτο.

Τις νύχτες παρακολουθεί την ανάσα του και αυτός νοιάζεται να μην την ενοχλήσει το πρωί, που ξυπνά νωρίτερά της.

Τις προάλλες, ενώ αυτή σιδέρωνε, αυτός ακούμπισε ένα πλαστικό μπουκάλι γεμάτο νερό δίπλα στο νερό για σίδερο και της είπε πως το μάζεψε από το κλιματιστικό. «Να το βάλεις στο σίδερο» είπε «αλλά να προσέξεις μην το μπερδέψεις με τα άλλα που είναι στο ψυγείο και το πιείς».

Κοιμήθηκαν το βράδυ και όταν ξύπνησε αυτή και πήγε να συνεχίσει το σιδέρωμα αυτός είχε ήδη βγει για δουλειές.

Έκανε να γεμίσει το σίδερο αλλά το μπουκάλι που της είχε αφήσει έλειπε. Την έλουσε κρύος ιδρώτας, καθώς φοβήθηκε πως ίσως -αφηρημένος- να το είχε πιεί τη νύχτα.
Τον έψαξε στο τηλέφωνο.

«Δεν βρήκα το μπουκάλι» του λέει.

Ε, τότε να μας θωρείς Εσύ…

Φωτογραφία από:www.sakketosaggelos.gr

Περιμένοντας την μέρα Σου, Μάνα, τους βλέπουμε που μας περιμένουν στη γωνία.
Οι ίδιοι είναι πάντα. Αυτοί που άλλοι τους λένε του συστήματος, άλλοι της Νέας Τάξης, άλλοι του διαβόλου όργανα. Όλοι οι χαρακτηρισμοί τους ανήκουν -έτσι κι αλλιώς- και δεν έχουν και ιδιαίτερη σημασία.

Εκείνο που βαραίνει είναι εκείνο που πονάει. Άλλωστε κι’αυτοί να πονέσουμε, έως θανάτου, επιδιώκουν ώστε -την ώρα της ματωμένης φροντίδας για την επιβίωση- να λησμονήσουμε πως πριν από το ψωμί μας έκλεψαν (ή αποπειράθηκαν) την πίστη στο Παιδί Σου.

Άνθρωποι αναγκεμένοι όλοι μας (πια), άνθρωποι με κατεύθυνση (σήμερα-αύριο) τους κάδους σκουπιδιών, για τον επιούσιο, άνθρωποι κατατρεγμένοι.

Από πού να κρυφτείς, από ποιόν να φυλαχτείς; Αυτοί πάντα έχουν έναν τρόπο, έναν «νόμο» κι’εσύ την ευθύνη να πληρώσεις, να σκύψεις το κεφάλι, να…απελπιστείς, να πεθάνεις ή να αυτοκτονήσεις.

Δεν περιμένουμε τους ….άλλους γιατί δεν υπάρχουν. Είναι ΟΛΟΙ ίδιοι.

Δεν περιμένουμε κανέναν αλλά δεν είμαστε μόνοι, γιατί περιμένουμε Εσένα.

Δηλαδή την στιγμή που το ρούχο που άπλωσες, θα ακουμπήσει την γη. Αυτό δεν λέγεται «προσκαρτερούντες» Μανούλα;

Αυτό δεν είναι που λένε η μόνη ελπίδα;

Δεν είναι για το ψωμί τα δάκρυα, Κυρά, κι’ ας μοιάζει έτσι. Το ψωμί είναι η αφορμή.

Όλος αυτός ο λυγμός που μας πνίγει είναι οι μέρες που δεν ήταν δικές Σου και έγιναν -εν γνώσει ή εν αγνοία μας- δικές τους, καθώς τίποτε δεν μένει χωρίς να ανήκει κάπου. Τις θυμόμαστε τις μέρες της «σιγουριάς» των γεμάτων πορτοφολιών…..Θυμόμαστε και τα φώτα στις βιτρίνες, στα κλαμπ, στα καφέ, τους φτωχούς «καλέ κυρία, Θεός σχωρές τα πεθαμένα σου» που τραβιόμαστε μακριά τους να μην μας λερώσουν….

Έξω από τους ναούς, έξω από την ζωή μας (επιτέλους!)

Φωτογραφία από:opaidagogos.blogspot.com

Είναι άθεοι.
Υπηρέτες των παγκοσμιοποιητών οι οποίοι με την ψήφο τους για το άνοιγμα των καταστημάτων τις Κυριακές, βάλουν ευθέως κατά του θεσμού της οικογένειεας και της πρωτογενούς επιχειρηματικότητας.

Ο Μητροπολίτης Πειραιώς υπήρξε λάβρος εναντίον τους και υιοθετεί μία πολύ καλή ιδέα: Απαγορεύει, στο εξής, την είσοδο στις Εκκλησίες της Μητρόπολής του στους υποκριτές βουλευτές που ψήφισαν το άνοιγμα των καταστημάτων τις Κυριακές.

Το ίδιο δε πρέπει να κάνουν και όλοι οι μητροπολίτες και καλά θα κάνει ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος να βγάλει σχετική ανακοίνωση για απαγόρευση εισόδου στους ναούς και στις Εκκλησίες όλων των αθέων και εχθρών της Ορθοδοξίας.

Όλα αυτά τα πολιτικά υποκείμενα, δολιοφθορείς της Ελλάδος και της Ορθοδοξίας έρχονται στις εκκλησίες μόνο προς άγραν ψήφων. Για τίποτε περισσότερο. Από ‘κει και πέρα ρίχνουν στιλέτο σε βάρος του χριστιανισμού. Είναι άθεοι και επικίνδυνοι.

Να μην επιτραπεί λοιπόν η είσοδος στους ναούς, στους 52 βουλευτές που επέβαλαν το σχέδιο των παγκοσμιοποιητών σε βάρος της Ορθοδοξίας μας και των μικρομεσαίων επιχειρήσεων.

Το Τζαμί θα το φτιάξουμε, που να χαλάσει ο κόσμος. (Και θα χαλάσει…)

  Πως λέμε «όλα τα έχει η Μαριορή, ο φερετζές της έλειψε», έτσι ακριβώς το Τζαμί  μας έλειψε….

Όπως γνωρίζουμε όλοι (από πρώτο χέρι) είμαστε μία άκρως…. δημοκρατική χώρα, με τον λαό να απολαμβάνει όοοοολα τα καλά της …δημοκρατίας: Μη κατευθυνόμενη σκέψη, δικαίωμα στην εργασία και στην αξιοπρεπή διαβίωση, έλλειψη προπαγάνδας από τα Μ.Μ.Ε., εθνική αξιοπρέπεια, έντιμη πολιτική διαχείριση κ.τ.λ. (εντάξει ένα ανεκδοτάκι λέμε, μην τρελαίνεστε).

Επειδή όμως κάθε καλό για να γίνει ιδανικό πρέπει να είναι τέλειο, (συνεχίζουμε το ανεκδοτάκι..) μας λείπει το Τζαμί που δεν φτιάξαμε για τους μουσουλμάνους, ώστε να αποκτήσουμε επιτέλους την ….ιδανική δημοκρατία!

Έτσι, ο υπουργός μας επί των Εξωτερικών, ο κ. Αβραμόπουλος, έκανε δηλώσεις (και εδώ σταματάει το ανέκδοτο) στην τουρκική εφημερίδα Hurriyet Daily News και είπε:

«Η Αθήνα είναι η τελευταία ευρωπαϊκή πρωτεύουσα χωρίς την ύπαρξη ενός νόμιμου λατρευτικού χώρου για τους μουσουλμάνους κατοίκους της. Οι αποφάσεις έχουν ληφθεί (σ.σ. για την ανέγερση του τζαμιού)  και προχωράμε προς αυτή την κατεύθυνση».

Και λέμε εμείς «συγνώμην δηλαδή που το καθυστερήσαμε κιόλας»

Αλλη μία προδοσία στην Θράκη

Φωτογραφία από:www.katohika.gr

  Διαβάστε (ζητούμε συγνώμην που βάζουμε σε δοκιμασία το νευρικό σας σύστημα) απόσπασμα υπουργικής απόφασης για την αναβάθμιση (!) του θρησκευτικού εκπαιδευτικού συστήματος στην Θράκη!

Την ίδια ώρα που πολεμούν για την υποβάθμιση του μαθήματος των θρησκευτικών, που η Θράκη τουρκοποιείται, που Τούρκοι επιχειρηματίες αγοράζουν ελληνικές επιχειρήσεις και που άλλα πολλά συμβαίνουν σε βάρος της ορθοδοξίας αλλά και της ελληνικότητας τούτης της δύσμοιρης χώρας.

Κατά των διακρίσεων (υποτίθεται) όλη η ιστορία αλλά φυσικά υπέρ των διακρίσεων σε βάρος των Ελλήνων!

Γιατί αλλιώς πώς εξηγείται η λύσσα κατά της προσευχής στα σχολεία, κατά του εκκλησιασμού κ.τ.λ. ;

Πώς… ξεχνούν, όσοι κόπτονται για τη «νομιμότητα» και τα «ανθρώπινα δικαιώματα», ότι το Σύνταγμα (το οποίο ξεκινά με την επίκληση της Αγίας και Ομοουσίου και Αδιαιρέτου Τριάδος) θέτει ως βασικό σκοπό της εκπαίδευσης την ανάπτυξη της θρησκευτικής συνείδησης των Ελλήνων;

Και πώς θα μαζέψουν τους σύγχρονους γενίτσαρους που οι ίδιοι δημιουργούν;