Το δραματικό δίωρο που έκρινε το ΄Επος του ‘40

Φωτο: Σκίτσο απεικονίζει εκείνα που έφεραν τη νίκη του ΟΧΙ!

.

Οι διάλογοι του Μεταξά με Γκράτσι και Παπάγο, του ΓΕΣ με την 8χρονη κόρη του μεράρχου Ιωαννίνων και τα πρώτα Διατάγματα

Του Τάσου Κ. Κοντογιαννίδη
akontogiannidis@yahoo.gr

Οι εορτασμοί των λαμπρών ιστορικών επετείων, όπως το ΄Επος του ’40, υπενθυμίζουν στους ΄Ελληνες τα σπουδαία έργα του παρελθόντος, από τα οποία καλούνται οι νεώτεροι να αντλούν διδάγματα και να επιστρατεύουν δυνάμεις όταν βρεθούν σε παρόμοιες καταστάσεις.

Το βράδυ της 27ης Οκτωβρίου 1940, τίποτε δεν προοιώνιζε οτι η νύχτα εκείνη θα ήταν ατέλειωτη και πλήρης δραματικών γεγονότων. Ο πρωθυπουργός Ιωάννης Μεταξάς αποσύρθηκε να κοιμηθεί στο σπίτι του, Κεφαλληνίας και Δαγκλή 10 στην Κηφισιά, αλλά στις 3 το πρωί, ο αρχιφύλακας Τραυλός τον ξυπνά και του λέει, μπερδεύοντας τη γαλλική σημαία με την Ιταλική, ότι τον ζητεί επειγόντως ο Γάλλος πρέσβης! ΄Ηταν όμως ο πρέσβης της Ιταλίας Εμμανουέλε Γκράτσι. Τον οδήγησε ο Μεταξάς στο μικρό σαλονάκι, και ο Γκράτσι του λέει, ότι ο Μουσολίνι τον επιφόρτισε να του επιδώσει ένα επείγον έγγραφο.

Ο Μεταξάς, χωρίς να αιφνιδιάζεται, διαβάζει το έγγραφο πού ηταν τελεσίγραφο και με το οποίο ο Ιταλός δικτάτορας ζητούσε την παράδοση της Ελλάδος χωρίς πόλεμο. Ο Μεταξάς, αφου του διάβασε, βγάζοντας τα γυαλιά του κοιτά κατάματα τον Γκράτσι και του λέγει στα γαλλικά με λυπημένη, αλλά σταθερή φωνή: «Alors , c’ est la guerre».(Ώστε πόλεμος!).

«Όχι ακριβώς! Aν διατάξετε τον Παπάγο να αφήσει να περάσουν τα στρατεύματά μας, δεν θα υπάρξει πρόβλημα…» απαντά ο Γκράτσι. Ο Μεταξάς μειδίασε και με σοβαρό ύφος ρωτά, εντός πόσου χρόνου θα πρέπει να απαντήσει. «Μέχρι τις 6 το πρωί» είπε. Τότε σηκώθηκε από τον καναπέ λέγοντας: «Δηλαδή εντός τριών ωρών ζητεί η Ιταλία να ληφθεί απόφαση της Ελλάδος…». Ο Μεταξάς οδήγησε κατόπιν τον Γκράτσι στην έξοδο χωρίς να τον αποχαιρετήσει, ντύθηκε, τηλεφώνησε και ενημέρωσε, τον βασιλιά Γεωργιο, μετά τον Άγγλο πρέσβη Πάλαιρετ, τον στρατηγό Παπάγο και τον ναύαρχο Σακελλαρίου.

Λύση Σκοπιανού με Αρχαιολογία και Εθνολογία

Φωτο: Ο Μέγας Αλέξανδρος επιτίθεται κατά των Περσών!

.

Το δήθεν δύσκολο «Σκοπιανό» πρόβλημα, το λύνουν οι ελληνικές επιγραφές και οι Μακεδόνες Ολυμπιονίκες όπως το σπαθί  του Μεγαλέξανδρου τον γόρδιο δεσμό.

Του Τάσου Κ. Κοντογιαννίδη
akontogiannidis@yahoo.gr

Χρόνια τώρα, την χώρα μας ταλανίζει η απαράδεκτη στάση των Σκοπιανών, να παρουσιάζονται ως Μακεδόνες, χωρίς να έχουν  σχέση με τους Αρχαίους Μακεδόνες που ήταν Έλληνες. Eίναι απόγονοι Σλάβων που ήρθαν στην γύρω περιοχή τον 6ο αιώνα μ.Χ. χίλια χρόνια μετά τον Φίλιππο και τον Μεγαλέξανδρο και τα τελευταία εκατό χρόνια (1903-1912) παριστάνουν τους «Μακεδόνες» όπως και μετά (1946-49) επί Στάλιν και Τίτο και σήμερα με την στήριξη μεγάλων δυνάμεων.

Και θα αναφέρω το λεχθέν ενός 90χρονου Μακεδόνα από την Φλώρινα: «Το άλυτο πρόβλημα με τους Σκοπιανούς, μόνο ο Μεγαλέξανδρος θα μπορούσε να το λύσει, όπως έλυσε με το σπαθί του τον γόρδιο δεσμό. Και σήμερα το σπαθί που μπορεί να λύσει το πρόβλημα είναι, η Ιστορία, η Εθνολογία, η γλώσσα,  οι Αρχαίοι  Ολυμπιακοί Αγώνες και η αρχαιολογία της Μακεδονίας με τις αρχαιότητες που έχουν ελληνική γραφή και όχι σλαβική. Έχουν κάτι από αυτά οι Σλαβοσκοπιανοί;»

8 Δεκεμβρίου 1966 : «Πενήντα δύο χρόνια από το ναυάγιο του «Ηράκλειον» στη Φαλκονέρα»

Το «Ηράκλειον», ναυπηγήθηκε στη Γλασκώβη το 1949 για φορτηγό, αλλά μετετράπη το 1964 σε οχηματαγωγό

.

Χάθηκαν 217 επιβάτες, όταν το μοιραίο φορτηγό ψυγείο γκρέμισε την μπουκαπόρτα του οχηματαγωγού…

Του Τάσου Κ. Κοντογιαννίδη
akontogiannidis@yahoo.gr

Πέρασαν από τότε πενήντα (δύο) ολόκληρα χρόνια, αλλά σε πολλούς είναι ακόμα νωπές οι μνήμες από το τραγικό δυστύχημα του οχηματαγωγού «Ηράκλειον» που εκτελούσε το δρομολόγιο Χανιά-Πειραιεύς και βυθίστηκε κοντά στην νησίδα Φαλκονέρα, παίρνοντας μαζί του στον υγρό τάφο 217 ψυχές, κατ’ άλλους 224 και κάποιους άλλους 247.

Κι αυτό, γιατί υπήρχαν κι επιβάτες λαθραίοι ή με σημειώματα πολιτικών γραφείων και ποτέ οι αρχές δεν κατέληξαν στον πραγματικό αριθμό των νεκρών.

Ήταν 2:30 λίγο μετά τα μεσάνυχτα της 7ης προς 8η Δεκεμβρίου 1966 κοντά στην νησίδα Φαλκονέρα, λίγα μίλια νοτίως της Αντιμήλου, όταν άρχισαν να πλημμυρίζουν τα αμπάρια με νερό και ο κυβερνήτης του πλοίου Μανώλης Βερνίκος, στέλνει επείγον σήμα κινδύνου: «Βυθιζόμαστε!» Το σήμα φθάνει στο θάλαμο Επιχειρήσεων του Υπουργείου Εμπορικής Ναυτιλίας, το οποίο καλεί αμέσως τα παραπλέοντα σκάφη να σπεύσουν προς βοήθεια του «Ηράκλειον» που κινδυνεύει να βυθιστεί.

Ο ποιητής Λορέντζος Μαβίλης κι ο ηρωικός του θάνατος (28 Νοεμβρίου 1912)

.

Πώς έπεσε πολεμώντας στο πεδίο της μάχης στο Δρίσκο της Ηπείρου ο ποιητής Λορέντζος Μαβίλης

Τότε, που οι πνευματικοί άνθρωποι
μάτωναν για την πατρίδα…

Του Τάσου Κ. Κοντογιαννίδη
akontogiannidis@yahoo.gr

Τέτοιες μέρες, το Νοέμβρη του 1912, πριν απο 99  (106) χρόνια, έπεφτε πολεμώντας ηρωικά στο Δρίσκο της Ηπείρου, ο ποιητής Λορέντζος Μαβίλης, γράφοντας με το αίμα του το καλύτερο ποίημα της ζωής του! Τότε, που οι πνευματικοί άνθρωποι, μαζί με την πένα, κρατούσαν και το όπλο…

Γεννήθηκε στις 6-9-1860 στην Ιθάκη. Είχε ισπανική καταγωγή, αφού ο παππούς του, ισπανός πρόξενος, νυμφεύθηκε κερκυραία αρχοντοπούλα και ο πατέρας του Παύλος, δικαστής, νυμφεύθηκε την Ιωάννα Καποδίστρια-Σούφη. Ο Λορέντζος είχε ζωηρή ελληνική συνείδηση. Όταν ξέσπασε το 1896 η κρητική επανάσταση με τους τούρκους να σφάζουν τους χριστιανούς στα Χανιά, ο Μαβίλης έτρεξε εθελοντής, πολέμησε στα κρητικά βουνά και τραυματίστηκε στο χέρι.

Και όταν κηρύχθηκε ο ελληνοτουρκικός πόλεμος συγκρότησε σώμα εθελοντών από 70 κερκυραίους, τους ώπλισε με δικά του χρήματα και τράβηξαν για την Ήπειρο να πολεμήσουν… Το 1910 εξελέγη βουλευτής και μνημειώδεις παρέμειναν οι αγορεύσεις του στη Βουλή για το γλωσσικό ζήτημα, που βρισκόταν τότε σε μεγάλη οξύτητα. Στην ιστορία έχει μείνει και η κοφτερή του φράση: «δεν υπάρχει γλώσσα χυδαία, υπάρχουν μόνο χυδαίοι άνθρωποι»

Τα ορφανά των νεκρών Επαναστατών του 1821, μετανάστες στις ΗΠΑ!

Φωτο: Ο Λουκάς Μίλλερ σε μεγάλη ηλικία

.

Τα υιοθέτησαν και τα μετέφεραν στην Αμερική, αμερικανοί φιλέλληνες, όπου εργάστηκαν, σπούδασαν και διέπρεψαν σε διάφορους τομείς.

Του Τάσου Κ. Κοντογιαννίδη

akontogiannidis@yahoo.gr

Τα πρώτα ελληνόπουλα που μετέβησαν κι εγκαταστάθηκαν στην Αμερική, μετά την μεγάλη ομάδα των 1403 νησιωτών Ελλήνων το 1768 και λίγο μετά την Επανάσταση του 1821, ήταν παιδιά αγωνιστών του Απελευθερωτικού αγώνα, που έμειναν ορφανά. Το ερέθισμα να ασχοληθώ με το θέμα αυτό, μου έδωσε πριν από 35 χρόνια, μια εκπομπή της «Φωνής της Αμερικής» και αναζήτησα τότε και βρήκα, με πηγή τον αείμνηστο σήμερα, καθηγητή του Πανεπιστημίου της Νέας Υόρκης Κων. Γεωργίου και την βιβλιοθήκη του Κογκρέσου, στοιχεία γι αυτά τα παιδιά. Τα ανασύρω από το αρχείο μου και σας τα παρουσιάζω.

Στην Επανάσταση του 1821, μεγάλη ήταν η συμμετοχή στον αγώνα και η συνεισφορά σε χρήμα, των αμερικανών φιλελλήνων. Έκαναν πολλούς εράνους, σε σχολεία και πανεπιστήμια, σε εργοστάσια και τα χρήματα τα παρέδωσαν στις Ελληνικές Επαναστατικές Αρχές. Οι σφαγές αμάχων μετά την επανάσταση του Υψηλάντη και την διακήρυξη τη Αγίας Λαύρας το 1821, καθώς και η σφαγή τη Χίου και μετά η καταστροφή των Ψαρών, ξεσήκωσαν την κοινή γνώμη στις ΗΠΑ.

Το νεαρό τότε κράτος, που χάρηκε και πανηγύρισε, μετά την απελευθέρωση της Ελλάδος, το δίνει χαρακτηριστικά στο στίχο του, ο Εθνικός μας ποιητής Διονύσιος Σολωμός: «Γκαρδιακά χαροποιήθη και του Βάσινγκτον η γη, τας αλύσους ενεθυμήθη που την έζωναν κι αυτήν».

Οι αμερικανοί φιλέλληνες έρχονταν στην Ελλάδα και παρέδιναν στους επαναστάτες εφόδια και πυρομαχικά. Τότε άρχισαν να μαζεύουν και τα ορφανά των αγωνιστών που δεν είχαν στον ήλιο μοίρα. Στατιστικά στοιχεία, για το πόσα παιδιά μεταφέρθηκαν στις ΗΠΑ δεν είναι γνωστά. ΄Όμως στις Αμερικανικές εφημερίδες της εποχής εκείνης και στα αρχεία των εκκλησιών υπάρχουν πολλές αναφορές για ελληνόπουλα που υιοθετήθηκαν από αμερικανικές οικογένειες.

Ο Σπυρίδων Τρικούπης παροτρύνει τον Σολωμό να μάθει τα Ελληνικά

Φωτο: Ο Εθνικός μας ποιητής Διονύσιος Σολωμός

.

Και ο Εθνικός μας ποιητής, επηρεασμένος και από τον Θούριο του Ρήγα, γράφει στην απομόνωση τον «Ύμνο στην Ελευθερία!»

Του Τάσου Κ. Κοντογιαννίδη

akontogiannidis@yahoo.gr

Το 1818, χρονιά που επέστρεψε ο Διονύσιος Σολωμός  στην Ζάκυνθο από τις σπουδές του στην Ιταλία, ποτισμένος με φιλελεύθερες, δημοκρατικές κι επαναστατικές ιδέες, συνέπεσε η επιστροφή του εκείνη με την τρομοκρατία  που επέβαλε στην Επτάνησο ο πρώτος αρμοστής της, τύραννος Θωμάς Μαίτλανδ, που κατεδίωξε μάλιστα τότε και τον νεαρό ποιητή  ως… αντιδραστικό! Επέβαλε την τρομοκρατία γιατί όλοι οι κάτοικοι των νησιών ξεσηκώθηκαν εναντίον του  αλλά και του «Συντάγματος» που συνέταξε ο ίδιος και επέβαλε απολυταρχικά στα νησιά.

Στην διαμαρτυρία που έκαναν οι Επτανήσιοι στον βασιλιά της Αγγλίας Γεώργιο Δ΄ -την οποία δεν δέχτηκε ο Μαίτλανδ-, την τελευταία  φράση της  συνέταξε και πρόσθεσε ο Σολωμός: «Θα ρωτήσουν οι μεταγενέστεροι  από ευλάβεια προς τα ατυχήματα τη πατρίδος  αυτής, θυγατέρες μιας δύσμοιρης  μάνας: Ποιός τους έδωκε την ομορφιά με την ελευθερία; Και η ιστορία θα απαντήσει: Γεώργιος ο Τέταρτος».

Η πανέξυπνη αυτή αναφορά, φέρει χρονολογία 23-2-1821, ημέρα κηρύξεως της Επαναστάσεως στην Μολδοβλαχία από τον Υψηλάντη και ένα μήνα πριν από την έναρξη  της Επαναστάσεως στο Μοριά. Αν η αναφορά είχε σταλεί στο Λονδίνο, οι υπογράφοντες, όλοι φιλικά προσκείμενοι στην Φιλική Εταιρία και τους δεχόταν  όλο το προηγούμενο διάστημα  ο Σολωμός  στο σπίτι του  και συζητούσαν  για την μελλοντική Επανάσταση, σίγουρα θα εφυλακίζοντο. Και από το σπίτι του πέρασαν  μεγάλες προσωπικότητες της Ζακύνθου αλλά και επαναστάτες, όπως οι Κολοκοτρώνης, Πετμεζάς Νικηταράς, Σουλιώτες και Ρουμελιώτες, μέχρι που ξέσπασε το κίνημα του Υψηλάντη στις Ηγεμονίες.

Το Βενιζελικό κίνημα του ’35 και το παρασκήνιο των εκτελέσεων

Κονδύλης: “Βγάλτε απόφαση εις θάνατον κι εγώ μετά θα τους δώσω μετά χάρη”

Η εκφώνηση της απόφασης του Στρατοδικείου. Κάτω ο Δ. Δεβετζής, και στη μέση οι Γ.Φτέρης και Αχ. Μαμάκης

Του Τάσου κ. Κοντογιαννίδη
akontogiannidis@yahoo.gr

Το αποτυχόν βενιζελικό Κίνημα του ΄35, ακολούθησαν όπως ήταν φυσικό, οι δίκες των πρωταιτίων και των συμμετασχόντων.Οι αρχηγοί του Βενιζέλος και Πλαστήρας είχαν διαφύγει στη Γαλλία.

Και πίσω η κυβέρνηση Τσαλδάρη – και για να ακριβολογήσουμε ο καταστείλας το Κίνημα ισχυρός ανήρ υπουργός των Στρατιωτικών,πρώην βενιζελικός στρατηγός Γεώργιος Κονδύλης – έστησε τρείς μεγάλες δίκες.

Στην πρώτη δικάστηκαν οι αξιωματικοί που έλαβαν μέρος και δεν ήταν λίγοι. Ανάμεσά τους οι Σαράφης, Στεφανάκος, αδελφοί Τσιγάντε, με πρόεδρο του Στρατοδικείου τον στρατηγό Κων. Μπακόπουλο. Παραδόξως οι κατηγορούμενοι είχαν υποστηρικτές και δεξιούς παράγοντες, όπως οι Ιωάννης Ράλλης, Κων. Κοτζιάς, στρατηγοί, οι εφημερίδες “Πρωϊα” και “Βραδυνή” και έπεσαν στα μαλακά.

Η δεύτερη δίκη αφορούσε τους πολιτικούς, Βενιζέλο, Πλαστήρα (φυγόδικοι και οι δύο) Σοφούλη, Καφαντάρη, Γονατά Παπανδρέου, Παπαναστασίου, Ιασονίδη, Δ. Λαμπράκη (εκδότη) κ.α. Πρόεδρος του Στρατοδικείο ο ναύαρχος Αλέξ. Σακελαρίου.