Ένα κράτος διαχρονικά αναξιόπιστο

.

Νικόλαος Παναγιωτόπουλος Καρδιολόγος

Η αναξιοπιστία του Ελληνικού Κράτους. Με αφορμή την τραγωδία των Τεμπών.

(άρθρο:Η αναξιοπιστία του Ελληνικού Κράτους) Αυτές τις μέρες είμαστε μάρτυρες της εξευτελιστικής προσπάθειας του πολιτικού συστήματος να αποσείσει τις ευθύνες του σε σχέση με το τραγικό δυστύχημα των Τεμπών. Βλέπουμε τους υπουργούς αλλά και τον ίδιο τον Πρωθυπουργό να προσπαθούν με παραπειστικά στοιχεία να αποπροσανατολίσουν και να καθησυχάσουν μια έντονα θυμωμένη κοινή γνώμη.  Αλλά βλέπουμε και τους παράγοντες της αντιπολίτευσης να ασκούν «τόσο όσο» κριτική, διότι φυσικά είναι και εκείνοι εμπλεκόμενοι στα χάλια των σιδηροδρόμων που οδήγησαν στους 57 νεκρούς και εκατοντάδες τραυματισμένους σωματικά και ψυχικά. Μια εικόνα που αντανακλά διαχρονικά την κατάντια των κυβερνώντων.

Η ομολογία του Γερμανού Υπουργού Υγείας Karl Lauterbach για την ασφάλεια των εμβολίων κατά του κορονοϊού.

Μέχρι την επόμενη τραγωδία

.

Νικόλαος Παναγιωτόπουλος Καρδιολόγος

Μέχρι την επόμενη τραγωδία. Για τους απλούς ανθρώπους.

Κι ο παροιμιώδης μέσος ανθρωπάκος,
κέρδος ποτέ μα από παθήματα χορτάτος,
που συνηθίζει στην κάθε βρωμιά,
αρκεί να έχει γεμάτο τον ντορβά
κι επαναστάσεις στ’ όνειρά του αναζητεί,
τον έχω βαρεθεί.

Wolf Biermann

(άρθρο:Μέχρι την επόμενη τραγωδία)  Οι σημερινές σκέψεις δεν αφορούν τους διοικούντες ούτε τα τσιράκια τους. Και οι μεν και οι δε είναι βολεμένοι και έχουν συμφέρον να διαιωνίζεται μια εικονική κατάσταση. Απευθύνονται στους απλούς ανθρώπους που όταν βρέχει πνίγονται, όταν χιονίζει παγώνουν εγκλωβισμένοι, όταν καλοκαιριάζει καίγονται, όταν αρρωσταίνουν πεθαίνουν και όταν κυκλοφορούν κινδυνεύει άμεσα η ζωή τους είτε πεζοί, είτε εποχούμενοι είτε ιπτάμενοι.

Μέχρι την επόμενη τραγωδία. Οι ατέλειες ,η ανοργανωσιά και η ανυπαρξία του κρατικού μηχανισμού.

Φρίκη!

.

Γράφει ο Θανάσης Κ.

Όταν άκουσα για το τραγικό δυστύχημα με τα δύο τρένα που συγκρούστηκαν μετωπικά στα Τέμπη, τις πρώτες ώρες πάγωσα.
Από τη μία ήταν η συναισθηματική φόρτιση.
Για δεκάδες νεαρά παιδιά που έχασαν τη ζωή τους.
Από την άλλη, ήταν η φρικτή σκέψη, ότι θα μπορούσαν να είναι τα δικά μου παιδιά. Κι από μιαν άποψη ΗΤΑΝ “δικά μας” τα παιδιά που χάθηκαν.
Άλλο όμως, να το συνειδητοποιείς από “απόσταση“…
Κι άλλο να το βιώνεις, εσύ ο ίδιος.
Ξαφνικά ο ίσκιος του Θανάτου φώλιασε στις ψυχές μας…

Τέλος, με αυτά που μαθαίναμε, αποκαλύφθηκε ότι τα τρένα πήγαιναν στα τυφλά! Δηλαδή αυτό θα μπορούσε – δυνητικά τουλάχιστον – να έχει συμβεί οποτεδήποτε, σε οποιονδήποτε…
Φρίκη…

Κι από την άλλη πλευρά δεν ήθελα να παρασυρθώ, σε αυτό το μακάβριο τελετουργικό της “σπέκουλας“, όπου όλοι “πέφτουν από τα σύννεφα“, για όσα γνώριζαν ή όφειλαν να γνωρίζουν από καιρό.
Για να είμαστε δίκαιοι, αυτή τη φορά δεν συνέβη τέτοια μακάβρια σπέκουλα, Όχι τις πρώτες ώρες, τουλάχιστον.
Δεν υπήρξε απόκρυψη από την πλευρά των αρχών.
Ενώ και τα κόμματα αντέδρασαν με σύνεση, αυτοσυγκράτηση και σεβασμό.
Ίσως γιατί δεν μπορούσαν να κάνουν αλλιώς. Αλλά αυτό τουλάχιστον, ας το αναγνωρίσουμε (γιατί έχουμε δει και χειρότερα…)

Θέλω μόνο αρχικά να επισημάνω μερικά στοιχεία:
Τα πέντε πιο αιματηρά δυστυχήματα με τρένα στην παγκόσμια ιστορία των σιδηροδρόμων έχουν γίνει όλα σε εποχές και περιοχές που ΔΕΝ υπήρχε “ιδιωτικοποίηση“.

«Στην επιστήμη μου απαγορεύεται από τους κανονισμούς να καταγράψεις το “τραγικό ανθρώπινο λάθος” ως αιτία»

του Γρηγόρη Φαρμάκη
μηχανολόγου – μηχανικού

.

Στην επιστήμη μου και στην δουλειά μου απαγορεύεται από τους κανονισμούς να καταγράψεις το «τραγικό ανθρώπινο λάθος» ως αιτία ενός σοβαρού γεγονότος και να ξεμπερδεύεις. Είσαι υποχρεωμένος να ρωτήσεις ξανά και ξανά, γιατί δεν απετράπη το λάθος, γιατί δεν είχε γίνει αυτό που θα απέτρεπε την πιθανότητα ανθρώπινου λάθους, κοκ. Και για κάθε μια απάντηση που επικαλείται μια αιτία να ξαναρωτάς επίμονα γιατί συνέβη αυτή η αιτία και η αιτία της αιτίας. Οι γιαπωνέζοι μηχανικοί που είναι πρακτικοί μέσα στην εξαιρετική απλότητα τους, λένε ότι πρέπει να ρωτήσεις πέντε φορές («five why’s»), να σκάψεις δηλαδή τουλάχιστον πέντε επίπεδα πιο βαθειά κάθε μια αλυσίδα αιτιότητας που θα αναδύεται όσο ρωτάς, για να ανακαλύψεις τι πραγματικά φταίει. Λέγεται root cause analysis, ανάλυση ριζικών αιτίων, είναι τυπική επιστημονική μέθοδος που διδάσκεται στα πολυτεχνεία όλου του πλανήτη, και είναι υποχρεωτική από τους κανονισμούς, ειδικά όταν έχουμε να κάνουμε με ασφάλεια ανθρώπων.

Έτσι διαπιστώθηκε όταν έπεσαν τα δύο 737Max ότι η αιτία δεν ήταν το ανθρώπινο λάθος των πιλότων όπως ειπώθηκε αρχικά, ή μετά η δυσλειτουργία του συστήματος ευστάθειας, ή μετά «ανθρώπινο λάθος» των σχεδιαστών του συστήματος ευστάθειας, ή μετά «ανθρώπινο λάθος» των υπεύθυνων που βιάστηκαν να βγάλουν τα αεροπλάνα στον αέρα και πίεζαν τους σχεδιαστές να τελειώνουν κοκ. Κάθε ερώτηση οδηγούσε πιο βαθειά στις αλυσίδες της αιτιότητας μέχρι που έφτασαν στον Διευθύνοντα Σύμβουλο της Boeing και τις συνειδητές αποφάσεις του. Που δεν ήταν «ανθρώπινο λάθος». Δεν παραιτήθηκε από ευθιξία. Οδηγήθηκε σε παραίτηση γιατί είχε ουσιαστική ευθύνη.