Η ναυμαχία στο Ναυαρίνο και οι θετικές για την ελληνική πλευρά επιπτώσεις του ρωσο -οθωμανικού πολέμου

.

Με τη Συνθήκη του Λονδίνου (Iούλιος 1827) η Αγγλία, η Ρωσία και η Γαλλία καλούσαν τους δύο εμπολέμους να σταματήσουν τις εχθροπραξίες και να προχωρήσουν σε διαπραγματεύσεις.

Στην πραγματικότητα οι τρεις Μεγάλες Δυνάμεις είχαν συμφωνήσει, καθεμιά για τους δικούς της λόγους, να κάνουν οτιδήποτε κρινόταν αναγκαίο, ακόμη και πολεμική επιχείρηση, ώστε να υποχρεωθεί η Οθωμανική Αυτοκρατορία να αποδεχτεί τη δημιουργία ενός αυτόνομου ελληνικού κράτους.

Για την Αγγλία, ένα φιλικά προσκείμενο και οικονομικά εξαρτημένο από αυτήν ελληνικό κράτος ήταν η απάντηση στις ρωσικές βλέψεις στα Βαλκάνια και την Ανατολική Μεσόγειο. Όσο για τη Γαλλία, ακολουθούσε το θετικό για την ελληνική πλευρά ανταγωνισμό των δύο άλλων χωρών, μάλλον για να μην απομονωθεί από τις εξελίξεις σε αυτήν την τόσο σημαντική από οικονομικής και γεωπολιτικής πλευράς περιοχή.

Έτσι, οι στόλοι της Αγγλίας και της Γαλλίας που ήδη είχαν καταφτάσει στο Ιόνιο Πέλαγος ήταν επιφορτισμένοι να αποτρέψουν κάθε θαλάσσια πολεμική ενέργεια, ακόμη και τη μεταφορά ενόπλων, πυρομαχικών και εφοδίων. Οι όροι της Συνθήκης του Λονδίνου, χωρίς το μυστικό άρθρο, επιδώθηκαν στην ελληνική πλευρά στα μέσα Αυγούστου 1827 και κατά τα τέλη του ίδιου μήνα έγιναν αποδεκτοί. Παρόλα αυτά ένα τμήμα του ελληνικού στόλου συνέχιζε να πραγματοποιεί επιχειρήσεις στον Κορινθιακό.

Διαιτησία ίσον αναθεώρηση της Συνθήκης της Λωζάννης

.

“διαβάστε το ώστε από θηρία ανήμερα να γίνετε θηρία ενήμερα!”

Γράφει ο Μελέτης Η. Μελετόπουλος
Διδάκτωρ Οικονομικών και Κοινωνικών
Επιστημών Πανεπιστημίου Γενεύης

Δημοσιεύθηκε στα Νέα, 31.12.2019

Ο υπουργός των Εξωτερικών κ.Δένδιας φέρεται να δήλωσε ότι: «εάν εξασφαλίσουμε ένα πλαίσιο που θα διασφαλίζει την επίλυση διαφορών μέσω διαιτησίας ή δικαστηρίων, τότε να το συζητήσουμε.» Η προσθήκη της διαιτησίας στον δημόσιο λόγο της κυβέρνησης οφείλεται ασφαλώς στα ανυπέρβλητα εγγενή νομικά εμπόδια που παρουσιάζει η Χάγη, όπως η άρνηση της Τουρκίας να δεχθεί εκ των προτέρων την ισχύ του διεθνούς δικαίου κλπ. Η Χάγη εξ άλλου δεν μπορεί να εξευμενίσει την αναθεωρητική Τουρκία, που επιδιώκει πολύ περισσότερα από όσα και η ευμενέστερη για αυτήν απόφαση της Χάγης μπορεί να προσφέρει.

Οπότε η κυβέρνηση εισάγει τώρα την έννοια της διαιτησίας. Ιδού όμως τι σημαίνει πρακτικά η διαιτησία:

1. Οι ελληνοτουρκικές «διαφορές» τίθενται επί τάπητος, χωρίς εκ των προτέρων προσδιορισμό του αντικειμένου αντιδικίας. Δηλαδή η συζήτηση δεν περιορίζεται πλέον στην υφαλοκρηπίδα, αλλά μπορεί να επεκταθεί και σε άλλες μονομερείς αξιώσεις της Τουρκίας, όπως κυριαρχία νήσων και νησίδων, μειονοτικά θέματα κλπ.

Μονή Τσέπου: Οι Βορειοηπειρώτες, υπό τον Καραχρήστο, τσακίζουν τους Αλβανούς

.

Με την Συνθήκη του Λονδίνου το 1913 οι μεγάλες δυνάμεις αναγνώρισαν το κράτος της Αλβανίας. Με το δε Πρωτόκολλο της Φλωρεντίας η ελληνική Βόρεια Ήπειρος παραχωρήθηκε στο νεοσύστατο κρατικό μόρφωμα. Οι δυνάμεις πίεσαν την Ελλάδα να παραχωρήσει την Βόρεια Ήπειρο, απειλώντας πως σε αντίθετη περίπτωση δεν θα αναγνώριζαν κυριαρχία σε νησιά του Αιγαίου.

Ο Ελευθέριος Βενιζέλος σεβάστηκε τις ανωτέρω συμφωνίες και μάλιστα δεσμεύτηκε έναντι των δυνάμεων να μην ενθαρρύνει καμία αντίδραση των εκεί ελληνικών πληθυσμών. Οι Βορειοηπειρώτες όμως αντέδρασαν και στις 14 Φεβρουαρίου 1914 εξεγέρθηκαν.

Οι Βορειοηπειρώτες σχημάτισαν προσωρινή κυβέρνηση παρά την άρνηση της Ελλάδας να βοηθήσει. Ότι δεν έκανε όμως το ελληνικό κράτος το έπραξαν εκατοντάδες εθελοντές στρατιωτικοί, στρατιώτες, αλλά και παλαιοί αγωνιστές, ως και μαθητές γυμνασίου. Οι στρατιωτικοί μάλιστα άρπαξαν όπλα, ακόμα και πολυβόλα και πυροβόλα και ενώθηκαν με τους Βορειοηπειρώτες αδελφούς.

Οι Έλληνες σημείωσαν επιτυχίες και με το Πρωτόκολλο της Κέρκυρας (17 Μαρτίου 1914) κέρδισαν την αυτονομία τους. Το εν λόγω πρωτόκολλο όμως δεν τέθηκε ποτέ σε εφαρμογή, καθώς λίγους μήνες αργότερα ξέσπασε ο Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος.

Οι Επιχειρήσεις του Ελληνικού και Βουλγαρικού Στρατού κατά τον Α΄ Βαλκανικό Πόλεμο – 3ο μέρος

του Ιστορικού Βασίλειου Αναστασόπουλου
Το 1ο μέρος ΕΔΩ
Το 2ο μέρος ΕΔΩ

.

2.3 Η απελευθέρωση των νησιών του Αιγαίου

Παράλληλα με τις επιχειρήσεις στον τουρκοκρατούμενο ηπειρωτικό ελληνικό χώρο, διεξάγονταν στη θάλασσα του Αιγαίου και ναυτικές επιχειρήσεις, που σκοπό είχαν, αφενός, να καταστεί ο ελληνικός στόλος κυρίαρχος στη θαλάσσια περιοχή και, αφετέρου, να απελευθερωθούν τα ελληνικά νησιά. Οι Τούρκοι είχαν οργανώσει σημαντικά αμυντικά έργα για την προστασία των νησιών, γεγονός που απαιτούσε, από την ελληνική πλευρά, σοβαρή και προσεκτικά οργανωμένηπροσπάθεια για την απελευθέρωσή τους.

Σε πρώτη φάση επιδιώχθηκε η απελευθέρωση των νησιών του βορείου Αιγαίου (Λήμνος, Ίμβρος, Τένεδος κ.ά.) για καθαρά επιχειρησιακούς λόγους και η οποία ξεκίνησε με την έναρξη του πολέμου. Σε δεύτερη φάση, η οποία ξεκίνησε μετά την απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης, επιδιώχθηκε η απελευθέρωση και των άλλων ελληνικών νησιών. Αρχικά απελευθερώθηκε η Λήμνος στις 8 Οκτωβρίου – χρησιμοποιήθηκε ως ναυτική βάση του ελληνικού στόλου – για την οποία χρησιμοποιήθηκε μια διλοχία του 20ου Συντάγματος Πεζικού.

Στις 15 Οκτωβρίου ναυτικό άγημα 600 ανδρών αποβιβάστηκε στη Λήμνο και στη συνέχεια μαζί με τη διλοχία Πεζικού απελευθέρωσαν τη Θάσο και τον Άγ. Ευστράτιο. Ανάλογα ναυτικά αγήματα έδρασαν στο σύμπλεγμα τωννησιών του βορείου Αιγαίου, τα οποία και απελευθέρωσαν. Επόμενος στόχος της ελληνικής κυβέρνησης ήταν τα νησιά της Λέσβου, Χίου και Σάμου, τα οποία όμως για την απελευθέρωσή τους απαιτούνταν περισσότερες δυνάμεις. Για το λόγο αυτό αποφασίστηκε να διατεθεί ένα σύνταγμα Πεζικού και μια πυροβολαρχία από τη ΙΙ Μεραρχία, ενώ παράλληλα συγκροτήθηκαν νέες δυνάμεις από ναυτικά αγήματα και τα έμπεδα Αθηνών.

Η νήσος Σάσων…

H μυστική επιχείρηση της ΚΥΠ για την ανακατάληψη της νήσου Σάσωνος εν μέσω Ψυχρού Πολέμου.

Η νήσος Σάσων, που ιστορικά και γεωγραφικά ανήκει στο σύμπλεγμα των Iονίων νήσων, βρίσκεται στην είσοδο του κόλπου της Αυλώνας και αποτελεί μέγιστης σημασίας στρατηγικό σημείο καθώς ελέγχει τα στενά του Οτράντο.

Το βραχώδες νησί έκτασης 4,5 τ.χλμ παραχωρείται με την Συνθήκη του Λονδίνου (1864) μαζί με τα νησιά του Ιονίου στην Ελλάδα όμως η ελληνική κυβέρνηση αδρανεί και η Σάσων …εμφανίζεται να αποτελεί τουρκικό έδαφος, καθώς οι Τούρκοι κατείχαν τη πόλη της Αυλώνας. Το 1912 ο Αντιπλοίαρχος Kων/νος Γεωργαντάς, κυβερνήτης του ΠΗΝΕΙΟΣ, υψώνει στη Σασώνα την Eλληνική Σημαία και αποβιβάζει άγημα 25 στρατιωτών.

Το 1914 με νόμο της κυβέρνησης Βενιζέλου η Σάσων μεταβιβάζεται στην Αλβανία και απομακρύνεται η Ελληνική Σημαία. Λίγες μέρες μετά, οι λιγοστές οικογένειες Eλληνόβλαχων βοσκών που κατοικούσαν το νησί σφαγιάζονται από τους Αλβανούς. Στη συνέχεια η νήσος καταλαμβάνεται από την Ιταλία και τη Γερμανία, αποτελώντας βάση υποβρυχίων κατά το Β΄Παγκόσμιο Πόλεμο.