Συνθήκη της Λωζάνης: Οι Τούρκοι μιλάνε για σκοινί στο … σπίτι του κρεμασμένου!

του Λεωνίδα Κουμάκη
μέλους του ΙΗΑ

.

Μόλις ένας χρόνος απομένει από την συμπλήρωση ενός αιώνα από την υπογραφή της Συνθήκης της Λωζάνης που σφράγισε τον επώδυνο συμβιβασμό μεταξύ Ελλάδος και Τουρκίας, μετά την Μικρασιατική Καταστροφή του 1922.

Πριν από δέκα τρία χρόνια, στις 04/09/2009, είχε αναρτηθεί για πρώτη φορά ένα κείμενο μου για τον διαχρονικό τουρκικό παραλογισμό να απαιτεί από τους άλλους όλα όσα περιφρονεί η ίδια, με τίτλο «Συνθήκη της Λωζάνης: Οι Τούρκοι μιλάνε για σκοινί στο … σπίτι του κρεμασμένου!».

Το κείμενο αυτό παραμένει τόσο διαχρονικό ώστε λες πως γράφτηκε τώρα, τον Ιούλιο του 2022 και όχι πριν από 13 χρόνια. Αξίζει τον κόπο να το ξαναθυμηθούμε όπως ακριβώς γράφτηκε τότε, χωρίς καμία προσθήκη ή αφαίρεση:

Είναι γνωστό ότι η Τουρκική Δημοκρατία, στο πλαίσιο της διαχρονικής στρατηγικής της για «νέα σύνορα» σε βάρος της Ελλάδος, επικαλείται τακτικά την «ανάγκη αποστρατικοποίησης των νησιών του Ανατολικού Αιγαίου» με τον ισχυρισμό ότι αυτό επιβάλλει η Συνθήκη της Λωζάνης.

Πέρα από το ότι το στρατιωτικό καθεστώς των ελληνικών νησιών του Αν. Αιγαίου δεν είναι ενιαίο και διέπεται από διαφορετικές Διεθνείς Συμφωνίες, η γενική και αόριστη αυτή «απαίτηση» της Τουρκίας διατυπώνεται την στιγμή κατά την οποία η ίδια η Τουρκία διατηρεί στα Μικρασιατικά παράλια (με έδρα την Σμύρνη) την Τουρκική στρατιά του Αιγαίου η οποία δημιουργήθηκε από το 1975.

Η στρατιά αυτή δεν είναι ενταγμένη στο ΝΑΤΟ και περιλαμβάνει το συντριπτικό ποσοστό των αποβατικών σκαφών της Τουρκίας μαζί με ένα μεγάλο αριθμό ελαστικών λέμβων που μεταφέρουν μέχρι 12 άτομα σε κοντινές και απρόσιτες ακτές!

Η Συνθήκη της Λωζάνης και η δι’ αυτής καθοριζόμενη κυριαρχία της Ελλάδος στα νησιά του Αιγαίου και κατ’ επέκταση στο μείζον μέρος του Αρχιπελάγους

Μνημείο Σιαλμά, Άγιος Ευστράτιος

αναδημοσίευση από τον Βελισάριο
άρθρο του Αρματιστή
(Ταξίαρχος ε.α. Βασίλειος Λουμιώτης)

.

Το παρόν κείμενο δημοσιεύεται επ’ ευκαιρία της επετείου της υπογραφής της Συνθήκης της Λωζάνης την 24η Ιουλίου 1923 και των καθοριζομένων σε αυτή για το εδαφικό καθεστώς των νησιών του Αιγαίου.

Σκοπός του κειμένου είναι να αντιληφθούν αφ’ ενός μεν όλοι οι επικαλούμενοι τη Συνθήκη της Λωζάνης το τι ακριβώς αναφέρεται σε αυτή για το καθεστώς των νησιών, νησίδων και βραχονησίδων του Αιγαίου και αφ’ ετέρου για να αποφασίσουν οι «αμφιταλαντευόμενοι» και οι τουρκολάγνοι αν αυτά που ιστορικά, πολιτισμικά και πληθυσμιακά μας ανήκαν και τα πήραμε πίσω με το αίμα των παππούδων μας μπορούμε να τα αφήσουμε στο έλεος των Τούρκων.

Πριν αναφερθώ στα αναφερόμενα στη Συνθήκη της Λωζάνης για τα νησιά του Αιγαίου, είναι σκόπιμο να αναφέρω το κείμενο της Πρεσβευτικής Συνδιάσκεψης του Λονδίνου της 13ης Φεβρουαρίου 1914 (ν. ημ.) δια της οποίας εκχωρήθηκαν κυριαρχικά στην Ελλάδα τα νησιά του Αιγαίου που κατέχονταν από αυτή μετά το τέλος των Βαλκανικών Πολέμων.

Διακοίνωση των Μεγάλων Δυνάμεων προς την Ελλάδα

Διακοίνωση των Αντιπροσώπων της Γερμανίας, Αυστρίας-Ουγγαρίας, της Μεγάλης Βρετανίας, της Ιταλίας και της Ρωσίας στην Ελληνική Κυβέρνηση, με ημερομηνία 31 Ιανουαρίου/13 Φεβρουαρίου 1914.

Σύμφωνα με το άρθρο 5 της Συνθήκης του Λονδίνου, της 17ης/30ής Μαΐου 1913, μεταξύ της Τουρκίας και των Βαλκανικών Συμμάχων Κρατών, καθώς και του άρθρου 15 της Συνθήκης που υπεγράφη στην Αθήνα μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας, την 1η Νοεμβρίου 1913, η Ελληνική κυβέρνηση δεσμεύτηκε να αφήσει στις έξι Δυνάμεις την ευθύνη να αποφασίσουν για την τύχη των νησιών του Αιγαίου.

Ως αποτέλεσμα, οι έξι Δυνάμεις αποφάσισαν να παραδώσουν στην Ελλάδα όλα τα νησιά του Αιγαίου που κατέχει σήμερα, με εξαίρεση την Τένεδο, την Ίμβρο και το Καστελόριζο, τα οποία πρέπει να επιστραφούν στην Τουρκία.

Διαιτησία ίσον αναθεώρηση της Συνθήκης της Λωζάννης

.

“διαβάστε το ώστε από θηρία ανήμερα να γίνετε θηρία ενήμερα!”

Γράφει ο Μελέτης Η. Μελετόπουλος
Διδάκτωρ Οικονομικών και Κοινωνικών
Επιστημών Πανεπιστημίου Γενεύης

Δημοσιεύθηκε στα Νέα, 31.12.2019

Ο υπουργός των Εξωτερικών κ.Δένδιας φέρεται να δήλωσε ότι: «εάν εξασφαλίσουμε ένα πλαίσιο που θα διασφαλίζει την επίλυση διαφορών μέσω διαιτησίας ή δικαστηρίων, τότε να το συζητήσουμε.» Η προσθήκη της διαιτησίας στον δημόσιο λόγο της κυβέρνησης οφείλεται ασφαλώς στα ανυπέρβλητα εγγενή νομικά εμπόδια που παρουσιάζει η Χάγη, όπως η άρνηση της Τουρκίας να δεχθεί εκ των προτέρων την ισχύ του διεθνούς δικαίου κλπ. Η Χάγη εξ άλλου δεν μπορεί να εξευμενίσει την αναθεωρητική Τουρκία, που επιδιώκει πολύ περισσότερα από όσα και η ευμενέστερη για αυτήν απόφαση της Χάγης μπορεί να προσφέρει.

Οπότε η κυβέρνηση εισάγει τώρα την έννοια της διαιτησίας. Ιδού όμως τι σημαίνει πρακτικά η διαιτησία:

1. Οι ελληνοτουρκικές «διαφορές» τίθενται επί τάπητος, χωρίς εκ των προτέρων προσδιορισμό του αντικειμένου αντιδικίας. Δηλαδή η συζήτηση δεν περιορίζεται πλέον στην υφαλοκρηπίδα, αλλά μπορεί να επεκταθεί και σε άλλες μονομερείς αξιώσεις της Τουρκίας, όπως κυριαρχία νήσων και νησίδων, μειονοτικά θέματα κλπ.

Κάποιοι τούρκοι θέλουν και την Κρήτη !

.

Τα ¾ της Κρήτης ανήκουν στην Τουρκία !

Με το άρθρο 12 της συνθήκης της  του 1923, επιβεβαιώθηκε από 8 χώρες με πρώτες την Τουρκία, την Αγγλία και η Ελλάδα, πως από την νήσο της Κρήτης, στην Ελλάδα ανήκει μόνο το ¼.

Σχετικά με την Κρήτη καταγράφηκε για μια ακόμη φορά πως δικαιώματα ιδιοκτησίας  έχουν η Βουλγαρία, η Ελλάδα, η Σερβία και το Μαυροβούνιο.

Σχετικά με το νομικό στάτους της νήσου Κρήτης, υπάρχουν δυο θέσεις που υποστηρίζονται από τους ιστορικούς. Η πρώτη θέση είναι πως ¨Η Κρήτη νομικά αφέθηκε στην Ελλάδα με την συνθήκη του Λονδίνου της 30/5/2013 και δόθηκε οριστικά στην Ελλάδα με την συνθήκη των Αθηνών της 14/11/1913¨.

Η δεύτερη θέση είναι πως ¨Η νήσος Κρήτη αφέθηκε οριστικά στην Ελλάδα με την συνθήκη του Λονδίνου της 30/5/2013 και με την συνθήκη του Βουκουρεστίου της 10/8/1913. Όμως και οι δύο αυτές θέσεις που υποστηρίζονται από τους ιστορικούς δεν συνάδουν με τις ιστορικές, γεωγραφικές και νομικές αλήθειες.

Ο Ορθόδοξος Κλήρος Ιδιωτικού Δικαίου, η Ουδετεροθρησκεία και η Συνθήκη της Λωζάνης.

Η εχθρότητα του ελλαδικού κράτους προς την ορθόδοξη πίστη έχει ημερομηνία γέννησης. Συμπίπτει με την γέννηση του μετακαποδιστριακού κράτους το 1833 (οι δυο πρώτες Εθνοσυνελεύσεις διεξήχθησαν κάτω από ειδικές συνθήκες, γι’ αυτό και τις παραλείπουμε). Η Συνθήκη της Λωζάνης (1923) δεν προβλέπει ημερομηνία λήξης. Κάποιοι όμως συμπεριφέρονται λες και διαρκεί 99 έτη. Η Τουρκία καραδοκεί στο θέμα αυτό. Φωνάζει για τα επαπειλούμενα ανατολικά της σύνορα από την ίδρυση κουρδικού κράτους και απειλεί για επέκτασή της προς δυσμάς.

Σεπτεμβριανά 1955: Το φονικό πογκρόμ στον Ελληνισμό της Κωνσταντινούπολης.

….να ξαναθυμηθούμε πάλι, να μην πάψουμε να θυμόμαστε, να μάθουμε στα παιδιά μας να θυμούνται (Ηλίας Βενέζης (1904-1973)—

Το άρθρο 14 της Συνθήκης της Λωζάννης

Η Μικρασιατική καταστροφή ανέτρεψε για άλλη μια φορά τα δεδομένα στην Ίμβρο και την Τένεδο. Με τη Συνθήκη της Λωζάννης, το 1923, τα δύο νησιά παραχωρήθηκαν στην Τουρκία. Το πλήρες κείμενο του άρθρου 14 της Συνθήκης έχει ως εξής:

«Αι νήσοι Ίμβρος και Τένεδος, παραμένουσαι υπό την τουρκικήν κυριαρχίαν, θα απολαύουν ειδικής διοικητικής οργανώσεως, αποτελουμένης υπό τοπικών στοιχείων και παρεχούσης πάσαν εγγύησιν εις τον αυτόχθονα μη μουσουλμανικόν πληθυσμόν όσον αφορά την τοπικήν αυτοδιοίκησιν και την προστασίαν των ατόμων και των αγαθών.

Η τήρησις της τάξεως θα διασφαλίζεται υπό αστυνομίας στρατολογουμένης εκ του αυτόχθονος πληθυσμού, μερίμνη της ως άνω προβλεπομένης τοπικής διοικήσεως και υπό τας διαταγάς αυτής τιθεμένης».

Επιπλέον τα άρθρα 38-43 της Συνθήκης αναφέρονταν στην προστασία της ζωής, της ελευθερίας, της γλώσσας, της εθνικότητας και της θρησκείας των Ελλήνων υπηκόων. Το Σεπτέμβριο του 1923, οι τουρκικές αρχές παρέλαβαν τη διοίκηση των νησιών. Τούρκοι αξιωματούχοι από τη Μικρά Ασία ανέλαβαν εξ ολοκλήρου τη διοικητική, δικαστική, αστυνομική, λιμενική και τελωνειακή εξουσία, παραβιάζοντας τη Συνθήκη της Λωζάννης πριν ακόμη αρχίσει να εφαρμόζεται.

Μιλάει και ο Ερντογάν για Λοζάνη…

ΜΙΑ ΕΙΚΟΝΑ ΧΙΛΙΕΣ ΛΕΞΕΙΣ

 Του Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου

Τόλμησε να μιλήσει για τη Συνθήκη της Λοζάνης ο πρόεδρος της Τουρκίας κ. Ερντογάν στην Αθήνα, ο άνθρωπος που συνεχίζει την απάνθρωπη συμπεριφορά ηγετών της γείτονος έναντι των Ρωμιών της Μικράς Ασίας και της Κωνσταντινούπολης.

Η Ελληνική κυβέρνηση έχει πλέον και την ιστορική ευθύνη ότι του επέτρεψε να θίξει το θέμα όχι απολογούμενος και για να ζητήσει συγγνώμη για τα όσα τραγικά συνέβησαν και συμβαίνουν σε βάρος των Ελλήνων. Και όχι μόνο του επέτρεψε, αλλά απάντησε στην χωρίς αιδώ και με αυθάδεια αναφορά του, με σχεδόν απολογητικό ύφος. Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας και η Κυβέρνηση αισθάνθηκαν την ανάγκη να μιλήσουν περί της Συνθήκης με αναφορά όχι στις εκ μέρους της Τουρκίας επί 85 χρόνια συνεχείς παραβιάσεις της, ούτε στα βάσανα των Ελλήνων της Κωνσταντινούπολης, της Ίμβρου και της Τενέδου, αλλά στα δικαιώματα των μουσουλμάνων της Δυτικής Θράκης, τα οποία αυτονοήτως απολαμβάνουν σε μια δημοκρατική χώρα, όπως η Ελλάδα.

Κυβέρνηση και Πρόεδρος της Δημοκρατίας δεν μίλησαν για τον υπονομευτικό, ως προς την εδαφική ακεραιότητα της Ελλάδος, ρόλο του Τουρκικού Προξενείου στην Κομοτηνή, δεν μίλησαν για τη συμπεριφορά της Τουρκίας έναντι του Οικουμενικού Πατριαρχείου. Η γείτονα χώρα εξακολουθεί να το θεωρεί τουρκικό ίδρυμα και έχει υπό συνεχή παρακολούθηση και αδιάκοπο έλεγχο την κάθε δραστηριότητά του. Στην πρόσφατη διαθρησκειακή συνάντηση στην Αθήνα, ο Πατριάρχης θεωρήθηκε εκπρόσωπος της Μουσουλμανικής Τουρκίας…. Ο άγγλος ιστορικός Στήβεν Ράνσιμαν ορθώς έχει χαρακτηρίσει το Οικουμενικό Πατριαρχείο «Εκκλησία εν αιχμαλωσία». Στους κληρικούς του Πατριαρχείου εξακολουθεί η τουρκική κυβέρνηση να τους απαγορεύει να κυκλοφορήσουν στην Τουρκία φορώντας το ράσο τους. Επέβαλε επίσης στους Μητροπολίτες, που θέλουν να συμμετάσχουν στην εκλογή του Πατριάρχη, να καταστούν Τούρκοι υπήκοοι, με ό, τι συνεπάγεται αυτό στη συμπεριφορά τους. Αυθαίρετα η Τουρκία έκλεισε τη Θεολογική Σχολή της Χάλκης και έκτοτε την κρατά κλειστή. Επέτρεψε να βεβηλωθούν ο σπουδαιότερος παγκοσμίως χριστιανικός ναός της Αγίας Σοφίας και άλλοι ιστορικοί χριστιανικοί ναοί στην Κωνσταντινούπολη, που θα έπρεπε να είναι υπό την προστασία της ΟΥΝΕΣΚΟ, ως μοναδικά χριστιανικά μνημεία της παγκόσμιας πολιτισμικής κληρονομιάς.

ΚΟΚΚΙΝΟΝ Η ΠΡΑΣΙΝΟΝ «ΦΑΝΑΡΙ» ΔΙΑ ΤΗΝ ΤΟΥΡΚΙΑΝ;

Του κ. Γεωργίου Τραμπούλη, θεολόγου

Ο πρόεδρος της Τουρκίας Ρ. Ταγίπ Ερντογάν πριν τρεις εβδομάδες έθεσε θέμα αναθεώρησης της Συνθήκης της Λωζάννης, η οποία υπογράφθηκε στις 24 Ιουλίου 1923.Η Συνθήκη αυτή ως γνωστόν διασφάλισε την ειρήνη ανάμεσα στην Ελλάδα και στην Τουρκία για ένα σχεδόν αιώνα. Βέβαια καθ’ όλη την διάρκεια αυτή και ιδιαίτερα τα τελευταία σαράντα χρόνια υπήρξαν συνεχείς υπονομεύσεις εκ μέρους της γείτονος με τις επαναλαμβανόμενες παραβιάσεις στο Αιγαίο. Επίσης, η Συνθήκη αυτή υπήρξε και θεμέλιος λίθος του κεμαλικού κράτους, το οποίο κυβέρνησε την Τουρκία έως και την ανάληψη των καθηκόντων από τον κ. Ερντογάν. Με την Συνθήκη της Λωζάννης καθορίσθηκαν, συν τοις άλλοις και τα όρια της Θράκης, τα οποία οι Τούρκοι θέλουν να μετακινήσουν.

Το ερώτημα που τίθεται είναι, γιατί τώρα και σε τι αποσκοπεί αυτή η αμφισβήτηση της Συνθήκης. Παρακολουθώντας τα γεγονότα στην Συρία παρατηρούμε ότι η θέση της Τουρκίας εν σχέσει με το κουρδικό ζήτημα είναι ιδιαίτερα δύσκολη. Έτσι η ίδρυση κουρδικού κράτους στα σύνορα Τουρκίας, Συρίας, Ιράκ και Ιράν με τις ευλογίες των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής είναι πολύ πιθανόν να συμβή. Κάτι το οποίο θα έχη ως αποτέλεσμα την εκτόνωση της κρίσης προς το Αιγαίο και μάλιστα την στιγμή που η Ελλάδα είναι οικονομικά χρεωκοπημένη.

Γιατί η Τουρκία θέτει εκ νέου θέμα υφαλοκρηπίδας

.

Γράφει ο Ηλίας Κουσκουβέλης*

Η αναστάτωση που προκλήθηκε καθ’όλο το προηγούμενο διάστημα στην χώρας μας εξ αιτίας των δηλώσεων Ερντογάν για τη Συνθήκη της Λωζάνης, με παραξένεψε…

Όχι γιατί δεν πρέπει να παίρνουμε στα σοβαρά όσα λέει! Αλλά γιατί πολλοί φάνηκαν να εκπλήσσονται..! Και να πάλι που, πέραν της Λωζάνης, η Τουρκία επανέρχεται και στο συναφές ζήτημα της υφαλοκρηπίδας…

Ας τα πάρουμε από την αρχή. Ο Ερντογάν αμφισβήτησε τη Συνθήκη της Λωζάνης για πολλούς λόγους.

Πρώτον, για να κατηγορήσει τον Κεμάλ και τους οπαδούς του ότι δεν ήταν ικανοί να κάνουν μία διαπραγμάτευση και «τα έδωσαν όλα» στην Ελλάδα.

Δεύτερον, για να πει ότι αν πετύχαινε το πραξικόπημα και δεν ήταν αυτός στην εξουσία, τότε η Τουρκία θα είχε την τύχη που της επιφύλασσε η Συνθήκη των Σεβρών, δηλαδή με μία μεγάλη Ελλάδα και ένα κουρδικό κράτος.

Η Συνθήκη της Λωζάνης… 58 δευτερόλεπτα και θα μπείτε στο νόημα

.

Το 1923, μετά το τέλος του ελληνοτουρκικού πολέμου συμφωνήθηκε μεταξύ των δύο χωρών στη συνθήκη της Λωζάννης, πως οι μουσουλμάνοι της Ελλάδος έπρεπε να φύγουν και να πάνε στην Τουρκία και παράλληλα οι Έλληνες Χριστιανοί Ορθόδοξοι της Μικράς Ασίας (Τουρκίας) στην Ελλάδα.

Η μόνη εξαίρεση ήταν οι Έλληνες της Πόλης και οι μουσουλμάνοι της Θράκης οι οποίοι μπορούσαν να παραμείνουν.

Σήμερα 93 χρόνια μετά από αυτή την συμφωνία οι μουσουλμάνοι της Θράκης και τζαμιά έχουν και δικαιώματα μειονότητας και ακόμα βουλευτές στη Βουλή των Ελλήνων.

Και πόσους Έλληνες άφησαν ζωντανούς οι σύμμαχοί μας Τούρκοι στην Πόλη;

1923

Έλληνες στην Πόλη – 110.000

Μουσουλμάνοι στην Ελλάδα – 100.600

OΙ ΕΞΙΣΛΑΜΙΣΜΕΝΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΣΤΗ ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΤΟΥΡΚΙΑ

Χωριό στην περιοχή του Όφεως – hellinon.net

Ένα εκπληκτικό φαινόμενο που επιβιώνει μέχρι τις μέρες μας

του Βλάση Αγτζίδη

ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ ΕΛΛΗΝΩΝ ΔΙΚΤΥΟ 2010 μ.Χ.

Η οριστική διαμόρφωση των πληθυσμών στην Ελλάδα και την Τουρκία καθορίστηκε από τη συνθήκη της Λωζάννης τον Ιoύλιο του 1923. Η συνθήκη πρόβλεπε την ανταλλαγή των πληθυσμών με βασικό κριτήριο κατάταξης τη θρησκευτική πίστη. Έτσι οι χριστιανοί θα έπρεπε να εκδιωχθούν από την Τουρκία και οι μουσουλμάνοι από την Ελλάδα. Η επιλογή με βάση το θρήσκευμα οδήγησε αφένός στην εξαίρεση των ελληνικών πληθυσμών που είχαν εξισλαμιστεί ή βρισκόταν σε κρυπτοχριστιανική κατάσταση στην Τουρκία, ενώ εκδιώχθηκαν από την Ελλάδα οι ελληνογενείς και ελληνόφωνοι μουσουλμάνοι.. Έτσι διαμορφώθηκε στη σημερινή Τουρκία ένας πολύμορφος μουσουλμανικός ελληνικός πληθυσμός που αποτελείται αφ’ ενός από τους γηγενείς εξισλαμισμένους και κρυπτοχριστανούς του Πόντου και αφ’ ετέρου από αυτούς που εκδιώχθηκαν από την Ελλάδα.

Εξισλαμισμένοι Κρητικοί, Μακεδόνες και Κύπριοι

Είναι ιστορικά βεβαιωμένο ότι μεγάλο μέρος των λεγόμενων τουρκοκρητικών είναι ελληνικής καταγωγής. Εξ άλλου το «κρητικό ζήτημα» στις αρχές του αιώνα μας θύμιζε πάρα πολύ το σημερινό πρόβλημα της Βορείου Ιρλανδίας. Τη διαπίστωση αυτή, εκτός των ιστορικών πηγών, υποστηρίζει η ύπαρξη τέτοιων πληθυσμών στη Συρία (Χαμηδιέ) και στη Λιβύη οι οποίοι διατηρούν την ανάμνηση της ελληνικής τους προέλευσης και εξακολουθούν να δηλώνουν «Ελληνες».

ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΑΝΑ, 6-7 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 1955 ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗ

Ο Πατριάρχης Αθηναγόρας προσεύχεται μπρος στην αναποδογυρισμένη Αγία Τράπεζα της κατεστραμμένης Παναγίας Βελιγραδίου (Μπελγρατκαπού) [© Κληρονόμοι Δημητρίου Καλούμενου / Διπλωματικό και Iστορικό Aρχείο ΥΠΕΞ]. Φωτογραφία από:opatmios.blogspot.gr

Συμπληρώθηκαν κιόλας πέντε δεκαετίες απ’ την εφιαλτική εκείνη νύχτα του τρόμου και του πανικού που έζησε ο Ελληνισμός της Κωνσταντινούπολης με την ψυχρή και οργανωμένη καθοδήγηση της Τουρκικής Κυβέρνησης. Η αφορμή των γεγονότων της 6ης Σεπτεμβρίου 1955 οδηγεί στην Κύπρο. Στην Κύπρο, που από τον Απρίλιο του 1955, η ΕΟΚΑ, έχει κηρύξει ένοπλο επαναστατικό αγώνα εναντίον της Βρετανίας μετά το ναυάγιο όλων των προσπαθειών να πειστεί η Αγγλία να αναγνωρίσει το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης του Κυπριακού λαού. Η Μ. Βρετανία, με τη σειρά της, για να εξυπηρετήσει την απόφασή της να παραμείνει στην Κύπρο με κάθε τρόπο, καθοδηγεί αριστοτεχνικά την Τουρκία, σαν αντίβαρο, βάζοντάς την να διατυπώνει ανύπαρκτες απαιτήσεις της πάνω στο νησί.

Η Βρεττανική διπλωματία, με μια μοναδική τέχνη, εξάπτει τον Τουρκικό φανατισμό, διεγείρει τον μόνιμα υποβόσκοντα σωβινισμό και οδηγεί Κυβέρνηση και αντιπολίτευση σε μια ανθελληνική υστερία. Η Κύπρος που λίγα μόλις χρόνια νωρίτερα ήταν ανύπαρκτη για την Τουρκία και που την εύρισκε στο γεωγραφικό χάρτη με δυσκολία, έγινε ξαφνικά το κυρίαρχο θέμα που απασχολούσε τις εξαθλιωμένες λαϊκές μάζες. Η Τουρκία, πάντα με τη Βρετανική καθοδήγηση, πλημμυρίζει με τις οργανώσεις «Η Κύπρος είναι Τουρκική» και ο αρχηγός της οργάνωσης Χικμέτ Μπίλ, δημοσιογράφος της Χουρριέτ, αναδεικνύεται σε ένα καταπληκτικό έμπορο του φανατισμού και του κιτρινισμού.