Τί απέγιναν όσοι υπέγραψαν τη Συμφωνία της Βάρκιζας;

.

Η Συμφωνία της Βάρκιζας υπεγράφη επίσημα στις 12 Φεβρουαρίου 1945, μετά δηλαδή τα Δεκεμβριανά, όντας θεωρητικά μια απέλπιδα προσπάθεια να αποφευχθεί ο Εμφύλιος Πόλεμος. Όπως απεδείχθη καμία από τις δύο πλευρές δεν ήταν έτοιμη για ειλικρινή συνδιαλλαγή, με αποτέλεσμα την έναρξη των συγκρούσεων το 1946.

Στο παρόν άρθρο θα εξετάσουμε μια ενδιαφέρουσα πτυχή των συγκεκριμένων γεγονότων: ποια υπήρξε η κατοπινή πορεία όσων υπέγραψαν τη Συμφωνία;

1. Η αντιπροσωπεία της Ελληνικής Κυβέρνησης

Ιωάννης Σοφιανόπουλος (1887 – 1951)

Νομικός, ο οποίος στα πρώτα του βήματα συνδέθηκε με τον Ελευθέριο Βενιζέλο. Αν και γνωστός σοσιαλδημοκράτης, ανέλαβε το Υπουργείο Εξωτερικών το 1945 στην κυβέρνηση Πλαστήρα. Οι ιδέες του τον έφεραν σε τροχιά σύγκρουσης με τους συναδέλφους του, αναγκάζοντάς τον σε παραίτηση. Χρίστηκε εκ νέου υπουργός Εξωτερικών την περίοδο Νοεμβρίου 1945 – Ιανουαρίου 1946. Στις εκλογές του 1950 κατήλθε ως υποψήφιος της κεντροαριστερής «Δημοκρατικής Παράταξης».

Περικλής Ράλλης (1891 – 1945)

Ο υπουργός Εσωτερικών της κυβέρνησης Πλαστήρα ήταν πολιτευτής του Λαϊκού Κόμματος από τη δεκαετία του 1920 και διέθετε σπουδαία εμπειρία. Απεβίωσε λίγο μετά την υπογραφή της Συμφωνίας της Βάρκιζας.

Η συμφωνία της Βάρκιζας και οι αριστεροί μύθοι

Μαυροσκούφηδες αντάρτες του ΕΛΑΣ κλαίνε για την παράδοση των άχρηστων όπλων τους, με τη συμφωνία της Βάρκιζας. Τα καινούργια όπλα είχαν φροντίσει να τα κρύψουν για «ώρα ανάγκης»..

.

73 χρόνια από την υπογραφή της συμφωνίας της Βάρκιζας και οι μύθοι συντηρούνται: «η δεξιά δεν τήρησε την συμφωνία (λευκή τρομοκρατία) και η αριστερά στον μονομερή εμφύλιο δεν απαντούσε μέχρι τα τέλη του 1946» -Συνοπτική απάντηση:

Φέτος συμπληρώνονται 73 χρόνια από την υπογραφή της συμφωνίας της Βάρκιζας. Εκεί αποφασίστηκε:

1) η εξασφάλιση των ατομικών ελευθεριών και η εκδήλωση των πολιτικών φρονημάτων,
2) η άρση του μέχρι τότε ισχύοντος στρατιωτικού νόμου,
3) η αμνήστευση των πολιτικών αδικημάτων από την 3η Δεκεμβρίου 1944 μέχρι την υπογραφή της συμφωνίας,
4) η απελευθέρωση των ομήρων πού κρατούσε ο ΕΛΑΣ και οι λοιπές οργανώσεις πού βρίσκονταν υπό τον έλεγχο του ΚΚΕ,
5) η συγκρότηση του νέου Εθνικού Στρατού,
6) η παράδοση και ο αφοπλισμός του ΕΛΑΣ, του ΕΛΑΝ και της Εθνικής Πολιτοφυλακής,
7) η εκκαθάριση του Δημοσίου και των Σωμάτων Ασφαλείας από συνεργάτες των κατακτητών,
8) η διενέργεια δημοψηφίσματος γιά τή λύση του πολιτειακού ζητήματος καί εκλογών.

Για λογαριασμό του ΚΚΕ και του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ υπέγραψαν τη συμφωνία της Βάρκιζας οι Σιάντος, Παρτσαλίδης και Τσιριμώκος.

Παρά την υπογραφή της συμφωνίας ωστόσο η συνέχεια του κατοχικού εμφυλίου (1943-44) δεν μπόρεσε να αποφευχθεί. Οι συγκρούσεις του 1946-49 όμως που οφείλονται; Σύμφωνα με μια άποψη ιστορικών, που ανήκουν στην φιλοεαμική και αριστερόστροφη σχολή, υπεύθυνη για τον εμφύλιο του ’46-’49 είναι η Δεξιά, επειδή δεν εφάρμοσε την συμφωνία.

Καλή τύχη Ελλάδα, πατρίδα μου γλυκιά…

«Μπράβο μας σύντροφε, τους τη φέραμε. Ζήτω η ταξική επανάσταση». Ο Βούτσης και Βαρουφάκης, εισερχόμενοι στο Μαξίμου, λίγο πριν πάρουν την απόφαση για το κλείσιμο των τραπεζών!!!

Το Οίκαδε, η «Κόκκινη Μηλιά», ο Εμφύλιος, ο Τσίπρας και ο Ηρόστρατος

Του Σάββα Καλεντερίδη

Εν όψει του «δημοψηφίσματος» της Κυριακής, 5 Ιουλίου 2015, με την πατρίδα μας κυριολεκτικά στην κόψη του ξυραφιού, θα επιχειρήσουμε μια ιστορική αναδρομή εξετάζοντας πολιτικές επιλογές, για τις οποίες πλήρωσε βαρύ τίμημα το έθνος.

Από το Οίκαδε στην Κόκκινη Μηλιά

Το 1920, η Ελλάδα ήταν και πάλι στην κόψη του ξυραφιού. Ο Ελευθέριος Βενιζέλος ήταν αντιμέτωπος με ένα σημαντικό γεωπολιτικό πρόβλημα. Από την 2α Μαΐου 1919 ο Ελληνικός Στρατός είχε αναπτυχθεί στη Σμύρνη και αργότερα προχώρησε την προέλασή του στην Ανατολική Θράκη και στην ενδοχώρα της Ανατολίας, μέχρι την Προύσα, τη Νικομήδεια, την Κιουτάχεια, το Ουσάκ και το Ντενιζλί. Τον Ιούλιο οι συμμαχικές δυνάμεις του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου υπέγραψαν με την Οθωμανική Αυτοκρατορία τη Συνθήκη των Σεβρών, με την οποία δημιουργούνταν η «Ελλάδα των δύο ηπείρων και των πέντε θαλασσών». Τη συμφωνία αυτή, όμως, δεν αποδέχτηκε ο Μουσταφά Κεμάλ, ο οποίος από τις 19 Μαΐου 1919, είχε αποβιβαστεί στην μαρτυρική Αμισό, για να ηγηθεί των δυνάμεων που αποτελούσαν συνέχεια του Κινήματος των Νεοτούρκων. Ο Μουσταφά Κεμάλ, όσο ο Ελληνικός Στρατός προχωρούσε στην ενδοχώρα της Ανατολίας, κατόρθωσε να συνενώσει πολιτικές δυνάμεις αλλά και εθνοτικές, φυλετικές και θρησκευτικές ομάδες της Μικράς Ασίας, δημιουργώντας ένα «εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα», το οποίο έσπευσαν να προσεταιριστούν οι Σοβιετικοί, οι οποίοι, όμως, προηγουμένως, βρήκαν κλειστή την πόρτα της Αθήνας, όταν ζήτησαν τη σύναψη διπλωματικών σχέσεων.

Συμφωνία της Βάρκιζας,12 Φεβρουαρίου 1945

Σιάντος και Τσιριμώκος, πρωταγωνιστές της Συμφωνίας της Βάρκιζας. Εικόνα από:www.istorikathemata.com

Οι κάτωθι υπογεγραμμένοι, αφ’ ενός οι κ.κ. Ιωάννης Σοφιανόπουλος υπουργός επί των Εξωτερικών, Περικλής Θ. Ράλλης υπουργός επί των Εσωτερικών και Ιωάννης Μακρόπουλος υπουργός επί της Γεωργίας, αποτελούντες την υπό της Ελληνικής Κυβερνήσεως εξουσιοδοτημένη Αντιπροσωπεία, και αφ’ ετέρου οι κ.κ. Γεώργιος Σιάντος Γραμματεύς της Κεντρικής Επιτροπής του Κομμουνιστικού Κόμματος της Ελλάδος, Δημήτριος Παρτσαλίδης Γραμματεύς της Κεντρικής Επιτροπής του Ε.Α.Μ. και Ηλίας Τσιριμώκος Γενικός Γραμματεύς της Ενώσεως Λαϊκής Δημοκρατίας (Ε.Λ.Δ.), αποτελούντες την υπό της Κεντρικής Επιτροπής του Ε.Α.Μ. προσηκόντως εξουσιοδοτημένην Αντιπροσωπείαν, συνήλθαμεν εις διάσκεψιν εις Βάρκιζαν και από κοινού εξητάσαμεν τα μέσα και τον τρόπον της καταπαύσεως του εμφυλίου πολέμου και της συμφιλιώσεως του Ελληνικού Λαού και κατελήξαμεν εις την κατωτέρω συνομολογηθείσαν συμφωνίαν.

Η Κυβερνητική Αντιπροσωπεία εξεδήλωσε κατά την σύσκεψιν ταύτην την σταθεράν θέλησιν της Κυβερνήσεως όπως άνευ νέας αιματοχυσίας τερματίση την θλιβεράν εσωτερικήν κρίσιν, αποκαταστήση την ενότητα του Κράτους και επαναφέρη την εσωτερικήν ειρήνην και την πολιτικήν ομαλότητα. Ούτω μόνον θα δυνηθεί ο Ελληνικός Λαός να αναλάβη την δημιουργικήν προσπάθειαν δια την ανοικοδόμησιν της Χώρας εκ των ερειπίων, τα οποία σκληροί αγώνες προς τους εξωτερικούς εχθρούς και ο αδελφοκτόνος πόλεμος επεσώρευσαν.

Ίνα δε η επελθούσα συμφωνία προσλάβη τον χαρακτήρα ενός ακαταλύτου ηθικού συμφώνου, εκφράζοντος τας επιταγάς της πολιτικής συνειδήσεως του Ελληνικού Λαού, η Κυβερνητική Αντιπροσωπεία εζήτησεν όπως δι’ αυτού διακηρυχθή η σταθερά θέλησις του Ελληνικού Λαού δια την ανάπτυξιν ελευθέρου και ομαλού πολιτικού βίου, του οποίου κύριον χαρακτηριστικόν θα είναι ο σεβασμός της πολιτικής συνειδήσεως των πολιτών, η ειρηνική διαφώτισις και διάδοσις πολιτικών ιδεών και ο σεβασμός προς τας ελευθερίας, τας οποίας ο Καταστατικός Χάρτης του Ατλαντικού και αι αποφάσεις της Τεχεράνης διεκήρυξαν και η συνείδησις των δι’ αυτάς αγωνιζομένων ελευθέρων λαών απεδέχθη.

12 Ιουνίου 1945: Το Κ.Κ.Ε. διά του Ριζοσπάστη καταγγέλει τον Άρη Βελουχιώτη.

Το δημοσίευμα της 2ης σελίδας του Ριζοσπάστη της 12ης Ιουνίου 1945

.

«TO K.K.E. καταγγέλει ανοικτά τον Άρη Βελουχιώτη

Ο σ. Ζαχαριάδης μας ανεκοίνωσε ότι η Κεντρική Επιτροπή του Κ.Κ.Ε., αφού συζήτησε πάνω σε εκθέσεις που ήρθαν από διάφορες κομματικές οργανώσεις, αποφάσισε να καταγγείλει ανοικτά την ύποπτη και τυχοδιωκτική δράση του Άρη Βελουχιώτη (Θανάση Κλάρα ή Μιζέρια).

Ο Βελουχιώτης και ύστερα από τη σύναψη της συμφωνίας της Βάρκιζας συνέχισε τη δράση του. Η δράση αυτή, που μονάχα την αντίδραση μπορούσε να εξυπηρετήσει, γιατί της έδινε όπλα για να κτυπά το Κ.Κ.Ε., να παραβιάζει τη συμφωνία της Βάρκιζας και να δικαιολογεί τα εγκλήματά της, δεν επιτρέπει πιά καμμιά καθυστέρηση για την ανοικτή καταγγελία του Άρη Βελουχιώτη. Όπως είναι γνωστό, ο Βελουχιώτης (Θανάσης Κλάρας) στον καιρό της δικτατορίας του Μεταξά είχε πιαστεί και είχε κάνει δήλωση μετάνοιας και αποκήρυξης του Κ.Κ.Ε.»

.

Φωτογραφία: Σαράφης και Βελουχιώτης, από το Erodotos Weblog