.
Γράφει ο Νικ. Σκαρλάτος
Όταν τον Οκτώβριο του 1912 ο Ελληνικός στρατός, προήλαυνε από το Σαραντάπορο και τη Μελούνα, τρέποντας σε φυγή τα Τουρκικά στρατεύματα και καταλαμβάνοντας τα Μακεδονικά εδάφη, ο Βουλγαρικός στρατός, υπό την ηγεσία του Στρατηγού Θεοδώρωφ, προήλαυνε προς τη Θεσσαλονίκη, την οποία επεδίωκε να καταλάβει πριν εισέλθει ο Ελληνικός στρατός, για να δημιουργήσει δικαίωμα προτεραιότητος.
Οι Βούλγαροι στρατιώτες κάθυγροι και λασπωμένοι από τη συνεχώς πίπτουσα βροχή, αναπαύονταν για λίγο στις άκρες των δρόμων και συνέχιζαν την πορεία τους, χωρίς να συναντήσουν Τουρκική αντίσταση, αφού ο κύριος όγκος του Τουρκικού στρατού είχε μεταφερθεί ακόμη από την περίοδο του προγράμματος της Μυστέργης, στην Ανατολική Θράκη, την Ήπειρο και το Σαραντάπορο.
Tα Τουρκικά στρατεύματα των βορείων Σαντζακίων της Μακεδονίας, τα οποία αποτελούνταν ως επί το πλείστον από στρατολογηθέντες εντόπιους, διαλύθηκαν μόλις εμφανίσθηκαν οι Βούλγαροι. Η κύρια τουρκική Στρατιά του Στρυμόνα με 2.500 άνδρες, υπό τον Ναδίρ Πασά συγκεντρώθηκε βόρεια του Σιδηροκάστρου, αλλά λόγω διακοπής των τηλεγραφικών επικοινωνιών βρέθηκε τελείως αποκομμένη.
Στο Σιδηρόκαστρο είχε προωθηθεί και η Τουρκική Μεραρχία Σερρών, απ’ όπου διατάχθηκε να σπεύσει προς ενίσχυση των αμυνομένων στα Γιαννιτσά Τουρκικών δυνάμεων. Η Μεραρχία αυτή, όταν πήρε τη διαταγή να προωθηθεί προς τη Θεσσαλονίκη, μαζί με άλλα στρατεύματα, αρνήθηκε να την εφαρμόσει. Αφού στασίασε, επέστρεψε στις Σέρρες, για την προστασία του εκεί υπάρχοντος Τουρκικού πληθυσμού. Το ίδιο διάστημα με την υποχώρηση των Τουρκικών δυνάμεων, πολλοί πλούσιοι Τούρκοι από το Σιδηρόκαστρο και τα γύρω χωριά, φυγάδευσαν τις οικογένειες τους, στη Θεσσαλονίκη και τις Σέρρες για μεγαλύτερη ασφάλεια.
ΑΒΕΡΩΦ 