Η Κύπρος, που οι Σταυροφόροι την μισούνε

του Λεωνίδα Χ. Αποσκίτη

Συμπληρώνονται πλέον 43 χρόνια από την ημέρα που με τον Αττίλα 2 ολοκληρώθηκε η προδοσία και η λεηλασία της Κύπρου το 1974. Σήμερα, που ο Καθολικός νέος Γ.Γ. του ΟΗΕ Αντόνιο Γκουτέρες πάλι βυσσοδομεί κατά της Κυπριακής Δημοκρατίας για να εξυπηρετήσει τα σχέδια της τελειωτικής καταστροφής της, αξίζει να θυμηθούμε κάποια ιστορικά στοιχεία από ένα παλιότερο, αλλά επίκαιρο πάντα, κείμενο:

Μάϊος 2001: Ο τότε προκαθήμενος της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας, ο Πάπας Βοϊτύλα, φθάνει στην Αθήνα και ζητάει “έμμεσα”, αλλά σαφώς, συγγνώμη για τα αίσχη των Σταυροφόρων μετά από 8 αιώνες. Αρνείται, όμως, να πει έστω και μια λέξη συμπαθείας για το δράμα της Κύπρου, προκαλώντας σειρά συζητήσεων, αντεγκλήσεων και αποριών.

Ερχόμαστε τώρα στο μυστήριο γιατί σύσσωμο το Βατικανό, ο Πάπας, οι αξιωματούχοι Καδινάλιοι – δηλαδή το Opus Dei -, η εδώ Νουντσιατούρα επέμεναν μέχρι τέλους στη ΜΗ αναφορά στο κυπριακό ζήτημα έστω ως θέμα ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Η ΣΙΩΠΗ του Βατικανού, πάντως, σε μια πρώτη “ανάγνωση” μαρτυρά ότι πιθανώς η Αγία Έδρα, μέσω και των απόκρυφων ταγμάτων της, είχε κάποιο …ρόλο στην κυπριακή τραγωδία που δεν έχει φωτιστεί επαρκώς μέχρι σήμερα. Είναι γνωστός ο ρόλος που έπαιξε η ελληνική και η διεθνής μασονία στην επιβολή της Χούντας το 1967 και στην προδοσία της Κύπρου το 1974. Ο ρόλος των “αδελφών” Παττακού, Μακαρέζου κ.ά. στην Ελλάδα, των Σαμψών και Ιωαννίδη στο πραξικόπημα κατά του Μακαρίου και προσώπων όπως ο Κίσσινγκερ στην τελική φάση της προδοσίας, την Τουρκική εισβολή, έχει επαρκώς αποκαλυφθεί και αναλυθεί σε πολλά δημοσιεύματα μετά την Μεταπολίτευση.

Η άλωση της Κωνσταντινούπολης από τους Λατίνους (12 Απριλίου 1204)

.

του Κων. Α. Οικονόμου δασκάλου –συγγραφέα

ΓΕΝΙΚΑ: Η Δ’ Σταυροφορία (1201-4) έχοντας στόχο την απελευθέρωση από τους Μουσουλμάνους των Ιεροσολύμων, παρέκκλινε από το στόχο της και οι Σταυροφόροι κατέλαβαν τελικά την Κωνσταντινούπολη καταλύοντας τη Βυζαντινή Αυτοκρατορία, διασπώντας την επικράτειά της σε μικρά φράγκικα κρατίδια υπό την υψηλή παπική εποπτεία. Ως ιστορικό γεγονός, η Δ’ Σταυροφορία υπήρξε αποτέλεσμα θρησκευτικών αισθημάτων, ελπίδων των Σταυροφόρων για ηθική ανταμοιβή, επιθυμίας κέρδους και περιπετειών. Όμως, η επικράτηση των υλικών συμφερόντων επιβεβαιώθηκε με την κατάληψη της Κωνσταντινούπολης το 1204.

Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ: Στις αρχές του 13ου αιώνα η Παλαιστίνη ανήκε στους διαδόχους του Άραβα Σαλαντίν, οι οποίοι ήλθαν σε εμφύλια σύγκρουση. Αυτό έδειχνε ευνοϊκό για την τύχη της Σταυροφορίας που ετοιμαζόταν στη Δύση. Στα χέρια των Σταυροφόρων, είχαν μείνει η Άκκρα, η Αντιόχεια της Συρίας και η Τρίπολη της Παλαιστίνης. Από τον ια΄αιώνα, η Βυζαντινή Αυτοκρατορία υπέφερε από εσωτερικά προβλήματα, διευκολύνοντας τα σχέδια της παπικής συμμαχίας.

Ἡ τετάρτη σταυροφορία καὶ ἡ πρώτη ἄλωσις…

Η πρώτη άλωση…

Στα τέλη του 12ου αιώνα η πολιτική ατμόσφαιρα στην Kωνσταντινούπολη ήταν βαριά. H παρουσία μεγάλου αριθμού Λατίνων – κάπου 80.000 συνολικά – που ήταν εγκαταστημένοι εκεί και απολάμβαναν τα ποικίλα προνόμια που τους είχαν παραχωρήσει κατα καιρούς οι βυζαντινοί αυτοκράτορες αποτελούσε πάντοτε πρόκληση για τον γηγενή πληθυσμό.

H διείσδυση των δυτικών μετοίκων σε ποικίλους τομείς του δημόσιου βίου και η βαθμιαία επικράτησή τους στην οικονομική ζωή οδηγούσαν σε αναπόφευκτη παρακμή την αυτοκρατορία, που όχι μόνο δεν ήταν πλέον σε θέση να απαλλαγεί απο την επικίνδυνη παρουσία και δραστηριότητά τους αλλά αντίθετα στήριζε στη δική τους συνδρομή την άμυνα και την επιβίωσή της.

Tα προνόμια που είχε παραχωρήσει ο Aλέξιος ο A΄ ο Kομνηνός στους Bενετούς το 1082 είχαν αυξήσει υπέρμετρα τη δύναμή τους με αποτέλεσμα να γίνουν προκλητικοί και μισητοί.H απόπειρα του διαδόχου του Iωάννη του B΄ να τους περιορίσει είχε ως αποτέλεσμα την εχθρική δράση του βενετικού στόλου στην Aδριατική, στο Iόνιο και στο Aιγαίο (1122-1126), ενέργεια που ανάγκασε τον αυτοκράτορα να προβεί στην ανανέωση των προνομίων τους. Oι σχέσεις του Bυζαντίου με τους Bενετούς έγιναν δυσχερέστερες εξαιτίας της επεκτατικής πολιτικής του Mανουήλ του A΄ του Kομνηνού στη Δύση.