Είναι μάταιο

αναδημοσίευση από το Καραβάκι της Ιστορίας
άρθρο του Στέργιου Ζυγούρα

.

Πολύ σωστά εντοπίζει ο Α. Μανιτάκης ότι οι βουλευτές αντιπροσωπεύουν το έθνος, όχι τους ψηφοφόρους τους. Όμως οι βουλευτές ανέκαθεν εκπροσωπούσαν ψηφοφόρους και κατ’ εξαίρεση μόνον το έθνος. Εφόσον η μάχη από το 1821 έχει να κάνει με τον ορισμό του ελληνικού έθνους και, συνεπακόλουθα, του κράτους, τότε η συνταγματική πλευρά -μέσα από την ελλιπή ιστορική διαπραγμάτευση που αναφέραμε- παγιδεύεται, ταυτίζοντας την θεωρητική υπεροχή της δυτικής νομικής συγκρότησης με την πολιτική της θέση· και η θέση λέει ότι στην διάρκεια του 18^ου αιώνα η Δύση εξέλιξε τον κοινοβουλευτισμό που είχε ξεκινήσει αιώνες πριν και μέσα από την Γαλλική Επανάσταση ο άνθρωπος εφηύρε για πρώτη φορά ένα σύστημα πολιτικής ελευθερίας και κοινωνικής δικαιοσύνης που ουδέποτε προϋπήρξε. Η θέση αυτή θεωρείται από τον Μάνεση “ιερή”. Ως εκ τούτου, δεν μπορεί, παρά να αναζητά τους υπεύθυνους της προγενέστερης θεσμικής κατάπτωσης και τους εχθρούς της Ελληνικής Επανάστασης σε χώρους “ανίερους”.

Αυτή ήταν η κατάληξη στο κείμενο του 2016 «Ο συνταγματισμός ως ιστορικό πρόσχημα και πολιτική πρόταση διαρκείας».

Αλλά δεν ήταν μόνο αυτή η σοβαρή ένδειξη πλήρους ανικανότητας του συνταγματολόγου Μανιτάκη να διαβάσει τα ιστορικά δεδομένα και να μην τα πλάθει με την φαντασία του και την επιθυμία του. Η υποταγή της πολιτικής πράξης στην ευφορία μιας πλειοψηφίας που κατέχει/εκφράζει αλήθεια επειδή εμφανίζεται ως τέτοια, ήταν καταφανής και τη στιγμή της υπουργοποίησης και πριν απ’ αυτήν.

Ως εκ τούτου, είναι μάταιο να κάνει κάποιος διάλογο με πρόσωπα όπως ο κ. Μανιτάκης. Για να υπάρξει κάτι τέτοιο, θα πρέπει πρώτα να αντιστραφεί η διάταξη του λογικού με το παράλογο.

27/2/1821: Ο Φοίνικας υψώνεται, η Αθηνά οργίζεται, η μεταξύ τους διαμάχη διευρύνεται

Ιάσιο: Το μοναστήρι των Τριών Ιεραρχών στα μέσα του 19ου αιώνα. Εκεί υψώθηκαν οι Σημαίες της Επανάστασης στις 27/2/1821

Στις 27 Φεβρουαρίου 1821 αγιάζεται η Ελληνική Επανάσταση σ’ ένα μετόχι του Αγίου Όρους

Στη Μονή των Τριών Ιεραχών στο Ιάσιο, ο μ. Βενιαμίν περιζώνει το ξίφος του τελευταίου αυτοκράτορα Κωνσταντίνου Παλαιολόγου στον Αλέξανδρο Υψηλάντη και υψώνονται οι επαναστατικές σημαίες του Ελληνικού Έθνους που φέρουν: την επιγραφή ΤΟΥΤΩ ΝΙΚΑ, τους Αγίους ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟ & ΕΛΕΝΗ και τον ΑΝΑΓΕΝΝΩΜΕΝΟ ΦΟΙΝΙΚΑ με την επιγραφή «Εκ της τέφρας μου αναγεννώμαι». Ταυτόχρονα κορυφώνεται και η αντίδραση της κοραϊκής μερίδας που έκανε το παν για να «αναβληθεί» η Επανάσταση. Γνώριζαν άριστα οι κοραϊστές ότι το Ισμαήλ (Σεπτέμβριος 1820) ήταν μια βιτρίνα τόσο προς τους εξωτερικούς, όσο και προς τους εσωτερικούς εχθρούς της Επανάστασης. Η κάθοδος του Αλέξανδρου Υψηλάντη στην Πελοπόννησο δεν επρόκειτο ποτέ να πραγματοποιηθεί. Η κήρυξη θα γινόταν όπως είχε σχεδιαστεί από τον Καποδίστρια. Σε έδαφος της ορθόδοξης αυτοκρατορίας, με συνθήματα χριστιανικά, με σύνθεση υπερεθνική (Γραικοί, Αρβανίτες, Βλάχοι, Σέρβοι, Βούλγαροι, Μαυροβούνιοι) και με τελικό στόχο την Κωνσταντινούπολη.

Διαβάστε τη συνέχεια στο Καραβάκι της Ιστορίας

«Εν τούτω τω σημείω νικώμεν» – Στις 24/2/1821 ο Αλέξανδρος Κ. Υψηλάντης καλεί το Χριστιανικό Γένος σε Επανάσταση

αναδημοσίευση από το Καραβάκι της Ιστορίας
άρθρο του Στέργιου Ζυγούρα

.

ΜΙΑ ΜΕΓΑΛΗ ΜΕΡΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΠΟΙΑ ΕΛΑΧΙΣΤΑ Θ’ ΑΚΟΥΣΟΥΜΕ

Σαν σήμερα, 24 Φεβρουαρίου, πριν 200 χρόνια, ο εθνεγέρτης Αλέξανδρος Υψηλάντης καλεί το χριστιανικό γένος σε Επανάσταση. Επί δυο αιώνες το θέμα έχει υποβαθμιστεί. Το κράτος που τελικά δημιουργήθηκε, γιορτάζει στις 25 Μαρτίου. Όχι τελείως άδικα, καθώς μεσολάβησαν πολλά και δραματικά γεγονότα ως το 1838. Η ιστορία όμως δεν παραγράφεται. Οι συνθήκες ανάγκασαν τον αφανή ηγέτη της Φιλικής Εταιρείας, τον Ιωάννη Καποδίστρια, να σχεδιάσει την Επανάσταση με τρόπο ιδιαίτερο. Πέρα από τον στρατιωτικό αντιπερισπασμό του Αλή πασά, η ίδρυση ενός ομοσπονδιακού -όπως προβλεπόνταν αρχικά- και στη συνέχεια ενός εθνικού κράτους απαιτούσε έναν δεύτερο πολιτικο-στρατιωτικό αντιπερισπασμό. Απαιτούσε, πάνω απ’ όλα, την ταύτιση της έγερσης με το υπερεθνικό σημείο του Σταυρού.

Κάποτε η ιστορία θα καταγραφεί στο σύνολό της. Με τα στοιχεία που σήμερα διαθέτουμε, φαίνεται ότι ο βασικός αντίπαλος των εξεγερμένων Ελλήνων δεν ήταν η Οθωμανική διοίκηση. Ο στρατός και ο στόλος των Οθωμανών νικήθηκε γρήγορα. Και αν η Στερεά δεν υπονομευόταν από το 1821, το 1823 θα είχε ιδρυθεί ένα ομόσπονδο κράτος που θα περιελάμβανε Ήπειρο, Θεσσαλία, Στερεά, Πελοπόννησο, Κυκλάδες. Η υπονόμευση 1821-22 εκφράστηκε από τη γνωστή διοίκηση Μαυροκορδάτου & Νέγρη. Όμως η πολιτική αυτή υποδείχθηκε από τα ευρωπαϊκά κέντρα που είχαν αντιταχθεί στον σχεδιασμό του Καποδίστρια, από τα κέντρα που δεν επιθυμούσαν ένα υπερεθνικό Ελληνικό κράτος και μπορούσαν -μόνον υπό αυστηρές προϋποθέσεις- να ανεχθούν ένα πολύ περιορισμένο εθνικό κράτος.

«Ελευθερία» στο 2021 και στο 1821 (Μέρος Γ΄)

αναδημοσίευση από το Καραβάκι της Ιστορίας
άρθρο του Στέργιου Ζυγούρα
το 1ο μέρος ΕΔΩ
το 2ο μέρος ΕΔΩ

.

Αντίστοιχα πράγματα γίνονται σήμερα σε τοπικό και παγκόσμιο επίπεδο. Μετά τη βίαιη αφαίρεση της «κανονικότητας» του 21ου αιώνα η βοήθεια έρχεται από τις «επιτροπές ειδικών», τους «δανειστές», τους «συμμάχους». Η Ε.Ε. εφαρμόζει μέτρα – εκδίδει αποφάσεις, οι επιλεγμένες φαρμακευτικές εταιρείες κατασκευάζουν εμβόλια, ο Π.Ο.Υ. εγγυάται «αμερόληπτα», το ίδρυμα Μπιλ & Μελίντα χρηματοδοτεί. Ο εκβιασμός λειτουργεί πάνω στη βάση «επαναφορά στην κανονικότητα» (=Επιχείρηση Ελευθερία). Ξεκινά από την αφαίρεση της μάσκας, συνεχίζεται στην ελεύθερη μετακίνηση και φτάνει ως το δικαίωμα άσκησης επαγγέλματος.

Η εικόνα του 2021 είναι ολόιδια με την ελληνική του 1824. Ο εκβιασμός δεν θα μπορούσε να σταθεί, αν η εικόνα δεν παρουσιαζόταν αντεστραμμένη. O ρόλος των ΜΜΕ είναι καθοριστικός ενώ στην Ελλάδα δεν γίνεται καν προσπάθεια να κρυφτεί η αργυρώνητη θέση τους. «Ειδικοί» της παγκόσμιας υγείας είναι ένας Αιθίοψ ύποπτος εγκλημάτων που δεν άσκησε ποτέ το ιατρικό επάγγελμα και ένας Αμερικανός μεγιστάνας της πληροφορικής που, ως «φίλος του ανθρώπου» ανέλαβε το φιλανθρωπικό έργο της γενετικής επέμβασης σε 7 δισεκατομμύρια ανθρώπους. Όσο για την ανεξαρτησία της τοπικής δικαιοσύνης, αρκεί μόνο να θυμηθούμε την εγκύκλιο 7532/21-9-20 της εισαγγελίας του Αρείου Πάγου με βάση την οποία «νόμος είναι το δίκιο της πρωθυπουργικής ΠΝΠ», η οποία σβήνει και την «λαϊκή κυριαρχία» και τα θεμέλια του συνταγματικού δικαίου. Η μεγάλη αντίφαση της «ελευθερίας» ξεκινάει από την αποφυγή ενημέρωσης και διαλόγου. Συνεχίζεται στην ταμπελοποίηση του ποια επιστήμη είναι «νόμιμη» και ποια «παράνομη». Οι από το σύστημα προβαλλόμενοι ως «πλέον ειδικοί»:

«Ελευθερία» στο 2021 και στο 1821 (Μέρος Β΄)

αναδημοσίευση από το Καραβάκι της Ιστορίας
άρθρο του Στέργιου Ζυγούρα
το πρώτο μέρος ΕΔΩ

.

Το θέμα «ΚΡΙΣΕΙΣ & ΕΠΙΣΤΗΜΗ ΤΩΝ ΕΙΔΙΚΩΝ» είναι τόσο παλιό, όσο και η προσπάθεια να εμφανιστεί ένα ευρύτατο ψεύδος ως αδιάσειστη αντικειμενικότητα. Στην αρχή, ο γενάρχης του ψεύδους απευθύνεται σε στενό κύκλο. Όταν η γενική Επανάσταση στη Δύση ετοιμαζόταν πάνω στην ενωτική βάση «πίστη στο Μεγάλο Δημιουργό», ο Βολταίρος έσπευσε (1765) να γράψει «επιστημονική πραγματεία» που «αποδείκνυε» ότι όλες οι μονοθεϊστικές θρησκείες ψεύδονται. Όταν το θέμα άγγιξε τα «καθ’ ημάς» (1782), ο πιστός μαθητής του, ο Κοραής, έσπευσε να καθησυχάσει την ομάδα στην οποία τυπικά ανήκε, δηλώνοντας: Η θρησκεία των χριστιανών έχει λόγον, και επομένως έρευναν και απόδειξιν· δεν είναι τεθεμελιωμένη εις μύθους σεσοφισμένους εναντίους εις τον ορθόν λόγον, καθώς αι ψευδοθρησκείαι. Φυσικά, ήθελε μόνο να κερδίσει το χρόνο που χρειαζόταν η ομάδα στην οποία κατ’ ουσίαν ανήκε, ώστε να αποτραπεί η κατάρρευση της Οθωμανικής αυτοκρατορίας και η δημιουργία μιας χριστιανικής Ευρώπης. Όταν το ελληνικό αποτέλεσμα περιορίστηκε στα επιθυμητά γραικικά όρια (1824-26), μιμήθηκε άφοβα τον Βολταίρο. Όσα δήλωσε ο Κοραής το 1782 ως «ταπεινότατος δούλος» του μητροπολίτη Μόσχας είναι προφανές ότι δεν τα εννοούσε, αν και ακόμα ισχυρίζονται κάποιοι ότι η πίστη του ήταν αδιαμφισβήτητη επειδή έτσι δήλωνε ανοιχτά.

Δεδομένη ήταν η πίστη του Κοραή στην «δημοκρατία», η οποία είχε προ πολλού επιλεγεί ως μέθοδος αποσύνδεσης της πολιτειακής οργάνωσης από τη χριστιανική πίστη. Έτσι θα κατόρθωνε αργότερα η κοινωνία να απαλλαγεί «αυτοβούλως» από τον Χριστό. Απαραίτητο στοιχείο γι’ αυτό ήταν η διάδοση του ψέματος και η εμφάνισή του ως αλήθεια. Ψυχολογικό μέσο επιβολής του ψεύδους ήταν η πλειοψηφική του εμφάνιση. Σήμερα τα απομεινάρια της «δημοκρατίας» καταλύονται από έναν πρωτόγνωρο παγκόσμιο φασισμό καθόσον το πολίτευμα εκπλήρωσε την αποτροπή συνένωσης της Δύσης μέσω του χριστιανισμού. Τρόπο επιβολής του φασισμού αποτελούν και πάλι τα εξαρτημένα-εξαγορασμένα ηλεκτρονικά μίντια που φτάνουν σε όλους σχεδόν τους ανθρώπους, σε αντίθεση με τις εφημερίδες προ δυο αιώνων που είχαν περιορισμένη επιρροή. Όμως και τότε ο Κοραής προέτρεπε: «συστήσατε εφημερίδας εις διάδοσιν ειδήσεων». Πότε και πώς λειτούργησαν τα εξαγορασμένα έντυπα του 21;

Ευτυχώς που ελάχιστοι ήξεραν να διαβάζουν στην Επανάσταση. Αν κάποιος το 1824-25 διάβαζε μόνο τις ελληνόφωνες εφημερίδες, θα μάθαινε σχεδόν αποκλειστικά τα νεωτερικά fake news, αφού το Μεσολόγγι, η Αθήνα, η Ύδρα, το Ναύπλιο είχαν χρηματοδότηση και καθοδήγηση εκ Λονδίνου, δηλαδή εκπροσωπούσαν ταυτόχρονα την ελευθερία του Κοραή και τα δάνεια του Μπένθαμ. Αυτοί που ίδρυσαν τις εφημερίδες δεν ήταν χαζοί. Ήξεραν πόσοι γνώριζαν ανάγνωση. Οι «ειδήσεις» απευθύνονταν στο εσωτερικό μέσω του εξωτερικού. Ο τύπος είχε ρόλο «αμερόληπτου ανταποκριτή» που θα μετέφερε τις ειδήσεις του υπό ίδρυση κράτους στους χρηματοδότες του με στόχο η προσδοκώμενη κερδοφορία από τη χρηματοδότηση (στην οποία οι ίδιοι μετείχαν) να γίνει μοχλός πιέσεων και εξελίξεων. Ο κακόβουλος fake τύπος ξεκίνησε ταυτόχρονα με τα δάνεια (1824). Πιο πριν τι γινόταν;

«Ελευθερία» στο 2021 και στο 1821 (Μέρος Α΄)

αναδημοσίευση από το Καραβάκι της Ιστορίας
άρθρο Στέργιου Ζυγούρα

.

Πώς οι Κρίσεις, η Επιστήμη, οι Ειδικοί & τα Μίντια όριζαν και ορίζουν ψευδώς την πραγματικότητα και το υπέρτατο αγαθό της Ελευθερίας

Δεν είναι πρώτη φορά στα τελευταία χρόνια που η ψευδοεπιστήμη παρουσιάζεται στην Ελλάδα ως η απόλυτη αντικειμενικότητα και αλήθεια, ζητώντας απ’ όλους να την προσκυνήσουν. Δέκα χρόνια πριν τη σημερινή, προπαγανδιστική και αυτοαναιρούμενη ιατρική των τηλεοπτικών πολιτικών ανδρείκελων είχαμε την τραγελαφική παρέλαση των ιστορικών συμβούλων του ΣΚΑΪ. Παρότι το σημερινό θέμα ξεκάθαρα υπερβαίνει την εθνική διάσταση, θα επικεντρωθούμε στο δικό μας χώρο. Σοβαρή διαφορά δεν υπάρχει άλλωστε, καθώς το ιστορικό γεγονός προς το οποίο θα αντιπαραβάλλουμε το σήμερα ήταν εγγενώς διεθνές. Ναι! αν και το ζήτημα είναι περίπλοκο, απλουστεύοντάς το, μπορούμε να πούμε ότι η ίδρυση του ελληνικού κράτους ήταν θέμα υπερεθνικό και η κατάληξη ελάχιστη σχέση είχε με την επιδίωξη. Το σύνθημα του 1821 ήταν «Ελευθερία», το ίδιο δείχνει και του 2021. Ας τα συγκρίνουμε.

Το 2011 είχαμε την κρίση των spreads και επέλαση των μνημονίων. Τότε είχε επιχειρηθεί να παρουσιαστεί ως «επιστημονική ανακάλυψη» η άποψη πως το 1821 επαναστάτησαν όσοι θέλησαν να μιμηθούν το γαλλικό παράδειγμα: να αποκοπούν από το πολιτισμικό παρελθόν και να δημιουργήσουν ένα πολιτικό έθνος.

Γι’ αυτό και η Ε Λ Ε Υ Θ Ε Ρ Ι Α = δυνατότητα του ανθρώπου να παραμερίσει το ψευδές είδωλο και δει την θεϊκή αλήθεια (βλ. το σπήλαιο του Πλάτωνα) αναποδογύρισε. «Ελευθερία» βαφτίστηκε η ψευδής πολιτική δυνατότητα της «λαϊκής κυριαρχίας». Αυτής που εκφράστηκε βιαστικά στη Τροιζήνα για να ακυρώσει τον άρτι «εμφανισθέντα» Καποδίστρια. Η συγκεκριμένη λαϊκή κυριαρχία δεν θα ήταν μόνον εγγενώς περιορισμένη από το χρήμα. Από τον αόρατο θεσμό του ιδιωτικού νομίσματος και τους ορατούς θεσμούς του χρηματιστηρίου και των δανείων. Στη βάση της έκρυβε το δόγμα «ελευθερία είναι η δυνατότητα του ανθρώπου να κάνει ό,τι θέλει», δηλαδή να νομοθετεί ενάντια στη θέληση του Θεού. Ακόμα κι έτσι, μια τέτοια ελευθερία ήταν κατοχυρωμένη από το Θεό. Πού βρισκόταν λοιπόν το κακό; Βρισκόταν στον δόλο που παρέσερνε τους ανθρώπους να πιστέψουν μια σωρεία ψεμάτων και να επηρεαστούν από προπαγάνδες, έτσι ώστε να θεωρήσουν ότι με τη δική τους βούληση επέλεγαν το καλό από το κακό, την πρόοδο από τη στασιμότητα, την αλήθεια από το ψέμα. Αυτή η αυτόβουλη σκλαβιά ήταν η αντιστροφή της έννοιας «Ελευθερία».

Η πρώτη σοβαρή βρετανική προσπάθεια εξουδετέρωσης του Καποδίστρια

αναδημοσίευση από το καραβάκι της ιστορίας
άρθρο του Στέργιου Ζυγούρα

.

Σαν σήμερα πριν 190 χρόνια ο Καποδίστριας απευθύνεται στον ορισμένο από τις τρεις εγγυήτριες δυνάμεις βασιλιά της Ελλάδος Λεοπόλδο. Τον όρισαν δια του Πρωτοκόλλου που υπέγραψαν στο Λονδίνο στις 3 Φεβρουαρίου 1830. Του λέει ότι η συμφωνία που επιβάλλεται στην Ελλάδα χωρίς τη σύμφωνη γνώμη της είναι ακατάλληλη για τα συμφέροντα του τόπου και τα δικά του. Του λέει ότι, παρότι δεν διευκρινίζεται στη συμφωνία, ο ίδιος κατανοεί ότι πρόκειται για πολίτευμα συνταγματικής και όχι απόλυτης μοναρχίας, άρα θα πρέπει να στηριχθεί στο Β΄ Ψήφισμα της Δ΄ Εθνοσυνέλευσης. Ως γνώριμοι από το παρελθόν έχει το θάρρος (για το οποίο παλιότερα τον είχε επαινέσει) να του πει ότι αν εκ των προτέρων δεν ασπαστεί το Ορθόδοξο Ανατολικό δόγμα και αν δεν αποδεχθεί όλα τα Ψηφίσματα της Εθνοσυνέλευσης του Άργους, τότε δεν εγγυάται για την καλή υποδοχή του. Τέλος, του υπενθυμίζει ότι απαιτούνται πολλά χρήματα, κάτι για το οποίο μπορεί να τον ενημερώσει ο Εϋνάρδος.

Ο ανοιχτός πόλεμος κατά του Καποδίστρια είχε κηρυχθεί ήδη από την εποχή που ετοιμαζόταν η Δ΄ Εθνοσυνέλευση. Τα αποτελέσματά της ήταν το κερασάκι στην τούρτα. Με το Πρωτόκολλο της 3/2/1830 η Μ. Βρετανία έσπευδε να επιβάλει τη δική της ανεξαρτησία. Έσπευδε να ακυρώσει τον κίνδυνο που δημιούργησε η ρωσοτουρκική Συνθήκη της Ανδριανούπολης (14/9/1829) με την οποία ο Σουλτάνος αποδεχόταν επιτέλους την Ιουλιανή Συνθήκη του 1827. Η Μ. Βρετανία μείωσε τα σύνορα της Στερεάς που συζητήθηκαν το 1829. Από τη γραμμή Άρτα-Βόλος πήγαμε στη γραμμή Αχελώος-Οίτη-Σπερχειός. Ο Καποδίστριας μεταχειρίστηκε και αυτό το σημείο ως πίεση προς το Λεοπόλδο και δι’ αυτού προς την βρετανική πολιτική. Του είχε γράψει ακόμα δυο φορές. Ως γνωστό, ο Λεοπόλδος βασίλεψε στο Βέλγιο και όχι στην Ελλάδα. Αποποιήθηκε τον ελληνικό θρόνο τον Μάιο, κάτι που εξόργισε την βρετανική πολιτική και οδήγησε στην προσπάθεια βίαιης ανατροπής του Καποδίστρια δια της Παρισινής εξέγερσης τον Ιούλιο του 1830.

Η αβασίλευτη Δημοκρατία και “Ο Φίλος του Λαού” στην χριστιανική (;) Γαλλική Επανάσταση

Η θηλυκής αναπαράστασης θεότητα του Ορθού Λόγου ποδοπατεί τον Εσταυρωμένο (Notre Dame, 10/11/1793)

αναδημοσίευση από το Καραβάκι της ιστορίας
άρθρο του Στέργιου Ζυγούρα

.

Τι είδους “λαϊκή Επανάσταση” έγινε στο Παρίσι το 1789; Ο χαρακτήρας του 1789 εμφανίζεται καθαρά από το 1792, αφού όμως οι ριζοσπάστες έχουν πάρει τον έλεγχο από τους μετριοπαθείς. Τα κεφάλια του βασιλιά και της βασίλισσας κόβονται. Στην τελετή της 10/11/1793 που λαμβάνει χώρα στην Notre Dame de Paris η θηλυκής αναπαράστασης θεότητα του Ορθού Λόγου (la déesse de la Raison) ποδοπατεί τον Εσταυρωμένο. Διακρίνεται και το νέο ιερό μέσω του οποίου πορεύεται ο άνθρωπος της “λογικής”: “Προς την φιλοσοφία” γράφει στην περίμετρο του περιστυλίου. Όχι του Πλάτωνα, προφανώς. Τι σχέση είχαν όλα αυτά με την έλλειψη ψωμιού;

Στην Γαλλική Επανάσταση, η καταδίωξη της χριστιανικής πίστης φαίνεται ότι προέκυψε στην πορεία. “Απλώς” υποχρεώθηκαν οι ιερείς να ορκίζονται πίστη στο Σύνταγμα, αντί στο Θεό. Όμως, η εφημερίδα “Ο Φίλος του Λαού” υπήρχε από το 1789. “Φιλία” είναι η “Αδελφότητα”. Ο όρος “αδελφότητα” παραπέμπει και υπονοεί τους χριστιανούς. Όλα δείχνουν ότι η Γαλλική Επανάσταση δεν προήλθε και δεν καθορίστηκε από την κοινωνία (προϋπάρχουσα συλλογικότητα), αλλά από μικρούς πυρήνες με καραδοκούσα την ομάδα των Ιακωβίνων. Αυτή την απέδωσε σε μια νέα συλλογικότητα: τον ΛΑΟ, που ανέχθηκε τον ιακωβινισμό όσο το ψωμί έλειπε και υποστήριξε “τα δικαιώματα του ανθρώπου” με την πεποίθηση ότι αυτά θα φέρουν ψωμί και ισονομία. H République θα προκύψει το 1792, όμως η Επαναστατική Κομμούνα (Κοινωνία) του 1789 είναι ένα ακόμα στοιχείο που βεβαιώνει ότι η Γαλλική Επανάσταση εξ αρχής και από πρόθεση οικειοποιείται και μεταποιεί τους χριστιανικούς όρους “ελευθερία, αδελφότητα, κοινοκτημοσύνη”.

Η αβασίλευτη Δημοκρατία και “Ο Φίλος του Λαού” στην χριστιανική (;) Γαλλική Επανάσταση

Η θηλυκής αναπαράστασης θεότητα του Ορθού Λόγου ποδοπατεί τον Εσταυρωμένο (Notre Dame, 10/11/1793)

αναδημοσίευση από το Καραβάκι της ιστορίας
άρθρο του Στέργιου Ζυγούρα

.

Τι είδους “λαϊκή Επανάσταση” έγινε στο Παρίσι το 1789; Ο χαρακτήρας του 1789 εμφανίζεται καθαρά από το 1792, αφού όμως οι ριζοσπάστες έχουν πάρει τον έλεγχο από τους μετριοπαθείς. Τα κεφάλια του βασιλιά και της βασίλισσας κόβονται. Στην τελετή της 10/11/1793 που λαμβάνει χώρα στην Notre Dame de Paris η θηλυκής αναπαράστασης θεότητα του Ορθού Λόγου (la déesse de la Raison) ποδοπατεί τον Εσταυρωμένο. Διακρίνεται και το νέο ιερό μέσω του οποίου πορεύεται ο άνθρωπος της “λογικής”: “Προς την φιλοσοφία” γράφει στην περίμετρο του περιστυλίου. Όχι του Πλάτωνα, προφανώς. Τι σχέση είχαν όλα αυτά με την έλλειψη ψωμιού;

Στην Γαλλική Επανάσταση, η καταδίωξη της χριστιανικής πίστης φαίνεται ότι προέκυψε στην πορεία. “Απλώς” υποχρεώθηκαν οι ιερείς να ορκίζονται πίστη στο Σύνταγμα, αντί στο Θεό. Όμως, η εφημερίδα “Ο Φίλος του Λαού” υπήρχε από το 1789. “Φιλία” είναι η “Αδελφότητα”. Ο όρος “αδελφότητα” παραπέμπει και υπονοεί τους χριστιανούς. Όλα δείχνουν ότι η Γαλλική Επανάσταση δεν προήλθε και δεν καθορίστηκε από την κοινωνία (προϋπάρχουσα συλλογικότητα), αλλά από μικρούς πυρήνες με καραδοκούσα την ομάδα των Ιακωβίνων. Αυτή την απέδωσε σε μια νέα συλλογικότητα: τον ΛΑΟ, που ανέχθηκε τον ιακωβινισμό όσο το ψωμί έλειπε και υποστήριξε “τα δικαιώματα του ανθρώπου” με την πεποίθηση ότι αυτά θα φέρουν ψωμί και ισονομία. H République θα προκύψει το 1792, όμως η Επαναστατική Κομμούνα (Κοινωνία) του 1789 είναι ένα ακόμα στοιχείο που βεβαιώνει ότι η Γαλλική Επανάσταση εξ αρχής και από πρόθεση οικειοποιείται και μεταποιεί τους χριστιανικούς όρους “ελευθερία, αδελφότητα, κοινοκτημοσύνη”.

Η πραγματική Φιλική Εταιρεία δικαιώνει τους 151

αναδημοσίευση από το καραβάκι της ιστορίας
άρθρο του Στέργιου Ζυγούρα.

“Πλαστά” σύμβολα της Φιλικής Εταιρείας που υπονούσαν την κατά Χριστό Ελευθερία

.
Μια ιστορία με τίτλο ΗΟΑ ΗΘΣ (ή ουδετεροθρησκεία ή θάνατος)

Σύμφωνα με τον γνωστό θρύλο, η Επανάσταση για την ίδρυση ελληνικού κράτους θεμελιώθηκε στην Οδησσό. Επειδή χρειάζονταν τρεις για να δημιουργήσουν την οργάνωση, περί το 1921 καταλήξαμε ότι ο τρίτος δεν ήταν ο Αναγνωστόπουλος, αλλά ο Ξάνθος. Όποιοι και νάτανε τελικά, όλοι επέμεναν για πολλά χρόνια να αναθέσουν την αρχηγία στον Καποδίστρια. Αυτός όμως αρνιότανε. Έτσι, βρέθηκε μια άλλη λύση: ο Αλέξανδρος Υψηλάντης. Ανέλαβε αρχηγός, με τον όρο το κράτος που θα δημιουργούσε να είναι ουδετερόθρησκο. Αυτός όμως έκανε του κεφαλιού του. Έβαλε τους Αγίους Κων/νο και Ελένη στην Σημαία, έβαλε τον Σταυρό, ντύθηκε στα μαύρα, έραψε στην στολή του τον Σταυρό πάνω από την νεκροκεφαλή και κάλεσε τους Έλληνες να πολεμήσουν υπέρ Πίστεως και Πατρίδος με σύνθημα “Εν τούτω τω σημείω νικώμεν”.

Η ελληνική αλήθεια όχι μόνο δεν επιτίθεται, αλλά λυτρώνει από το δυτικό σκότος.

 Στέργιος Ζυγούρας

ΥΠΑΡΧΕΙ ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΗ ΠΑΛΗ ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ;

Κάποιοι σύγχρονοι Έλληνες ιστορικοί λένε ότι πολλοί από μας έχουν μια εθνική ιστορική αντίληψη που μας εμφανίζει ως μόνιμα θύματα. Το ίδιο και κάποιοι έγκριτοι δημοσιογράφοι. Κάποιοι ονόμασαν το Ρωμαίικο κράτος της Κωνσταντινούπολης «Βυζάντιο» αφού έσβησε. Όταν πήγε να ξαναγεννηθεί το είπαν «Βαλκάνια» και αυτοί οι Γραικορωμαίοι -λέει- που το διοικούσαν, ήταν οι μόνοι που δικαιούντο κράτος. Αυτοί όμως δεν ζούσαν -λέει- στην Κωνσταντινούπολη, αλλά από την Λαμία και κάτω. Αυτό το σκηνικό έχει ξαναζεσταθεί μετά την διάλυση της Γιουγκοσλαβίας. Τώρα πέθανε ο «μέγας Βενιζέλος». Πέθαναν μαζί του και τα «Βαλκάνια». Κάποιοι αποφάσισαν να τα λέμε «Νοτιοανατολική Ευρώπη«. Και την ιστορία που εκθειάζει το μουσουλμανικό της παρελθόν, αποσιωπά και δυσφημεί το ενιαίο χριστιανικό κράτος που το 1821 κατόρθωσε -παρά την δυτική αντίδραση- να επαναστατήσει, θα την λέμε «modern», «alternative», «contemporary» … Είναι η ιστορία που διαπιστώνει ότι ο Αριστοτέλης και ο Αλέξανδρος δεν ήταν Έλληνες. Καλού-κακού η ιστορία αυτή θα είναι γελαστή, αγαπητική, συμφιλιωτική, δημοκρατική … Τα ζήσαμε όλα αυτά, ας τα θυμηθούμε σε ενάμιση λεπτό, γιατί το θέμα μας είναι «το σπήλαιο του Πλάτωνα».

Τα κυριαρχικά δικαιώματα μιας “δίκαιης και βιώσιμης” Γραικίας φτάνουν ως τη Λαμία.

 του Στέργιου Ζυγούρα

Αναμενόμενα θλιβερός για άλλη μια φορά ο πρωθυπουργός. Όχι τόσο επειδή λέγεται Τσίπρας, αλλά επειδή είναι πρωθυπουργός. Σήμερα έγινε και υπουργός εξωτερικών. Θέλησε λοιπόν να εξηγήσει γιατί η Ελλάδα “πέτυχε” τόσα πολλά στην εξωτερική της πολιτική με αρχηγό τον ίδιο και υπουργό τον Κοτζιά. Συνέδεσε πολλές φορές την “αναβάθμιση” του Κυπριακού με το Σκοπιανό, λέγοντας “όπως πείσαμε την διεθνή κοινότητα ότι δεν φταίμε εμείς για την αποτυχία του σχεδίου Ανάν, έτσι πείσαμε την γειτονική χώρα να αλλάξει το συνταγματικό της όνομα σε καιρό ειρήνης, πράγμα πρωτοφανές”.

Έπεισε, δηλαδή, η Ελλάδα ότι δεν φταίει η ίδια που δεν επιλύονται οι “διαφορές” της με τους γείτονές της και αυτό ο Τσίπρας το θεωρεί κατόρθωμα, επειδή θεωρεί το έδαφος της Κύπρου εξίσου διεκδικήσιμο με το όνομα “Μακεδονία”. Συνέδεσε, δηλαδή, ο Τσίπρας την πάγια επιδιωκόμενη “δίκαιη και βιώσιμη λύση στο Κυπριακό” με μια “δίκαιη και βιώσιμη λύση στο Σκοπιανό”. Αποδέχτηκε ότι όταν σου κλέβουν κάτι, στη συνέχεια διαπραγματεύεσαι με τον κλέφτη για μια δίκαιη μοιρασιά των κλοπιμαίων. Είπε, ευτυχώς, ότι το “Κυπριακό” είναι πρόβλημα εισβολής και παράνομης κατοχής εδαφών από την Τουρκία. Ξέχασε όμως να πει ότι το “Σκοπιανό” είναι πρόβλημα οικειοποίησης και παράνομης χρήσης του ελληνικού ιστορικού παρελθόντος από τα Σκόπια.

Αναφερόμενος επίσης με περηφάνια σε ελληνικά “κυριαρχικά δικαιώματα”, ξέχασε να συμπεριλάβει σ’ αυτά και το ελληνικό πολιτισμικό παρελθόν. Αναμενόμενο και έτσι δένουν όλα μαζί, αφού ο Τσίπρας δεν θεωρεί τον εαυτό του πρωθυπουργό της Ελλάδας, αλλά πρωθυπουργό της Γραικίας.

Γιατί η Ευρώπη αυτοκτονεί;

Στέργιος Ζυγούρας

Ενώ τα ελληνικά και τα ευρωπαϊκά τηλεοπτικά δίκτυα δείχνουν καθημερινά με το δάχτυλο τον Ούγγρο πρωθυπουργό, τον Αυστριακό καγκελάριο ή κάποιον «άτακτο» Ιταλό υπουργό, ενώ τα ελληνικά κόμματα διαδοχικά δηλώνουν το «απεταξάμην» στην Πολωνική και την Ουγγρική πολιτική στάση και προειδοποιούν για τα δεινά του Ηνωμένου Βασιλείου μετά το Brexit, κάποιοι προσπαθούν να εξηγήσουν την φασιστική Ευρώπη που πολιτισμικά αυτοκτονεί, ενώ η ίδια αντιστρέφει την πραγματικότητα, καταγγέλλοντας τον «φασισμό». Ο Χαράλαμπος Μηνάογλου, η Μαρία Νεγρεπόντη-Δελιβάνη, ο Μάνος Στεφανίδης, ο Douglas Murray δεν είναι οι μόνοι. Ο Δαλάι Λάμα δήλωσε προ ημερών: «Η Ευρώπη ανήκει στους ευρωπαίους. Οι μετανάστες πρέπει να επιστρέψουν και να ξαναχτίσουν τις πατρίδες τους».

…και ο σταθμός των ΚΤΕΛ: «Παναγιώτης Γιαννάκης»

Σφόδρα ενοχλημένοι οι ανθέλληνες και αντιδημοκράτες πολιτικοί μας από τα «μικρά» συλλαλητήρια σπεύδουν να μας πείσουν ότι «χάσαμε» στο θέμα «Μακεδονία»

«Μη γελάτε και θυμίστε μου, ποιος άλλος έπαιζε στον Άρη;»

Στέργιος Ζυγούρας

1) Δεν χάσαμε! Ακόμα κι αν όλο το σύμπαν έχει διμερείς αναγνωρίσεις, το κράτος FYROM δεν θα αποκτήσει διεθνή αναγνώριση ως «πέρα ή δώθε Μακεδονία», αν δεν το θέλει η Ελλάδα. Ο χρόνος δεν δουλεύει εις βάρος μας, αλλά εις όφελός μας. Επί 27 χρόνια το κράτος των Σκοπίων ζει με διπλή ονομασία. No problem. Εμείς ζούμε επί 197. Εντός ονομαζόμαστε «Ελλάδα», όλοι μας ονομάζουν «Γραικία». Κι αυτό ακόμα είναι αναστρέψιμο. Στην ουσία του, όχι στην ονομασία μόνο. Ας μην μας λένε λοιπόν ότι «χάσαμε», όσοι σφόδρα επιθυμούν να χάσουμε, όσοι δεν κάνουν το παραμικρό για να κερδίσουμε. Αν εμείς παραμείνουμε στο λάθος του πρώην ομόσπονδου κρατιδίου, τότε δεν θεμελιώνεται πρόσχημα αλλαγής συνόρων.