αναδημοσίευση από το De-Facto
άρθρο του Σπύρου Μπλαβούκου
.
Στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο που έλαβε χώρα στις 25 και 26 Φεβρουαρίου 2021, οι αρχηγοί κρατών και κυβερνήσεων επανεπιβεβαίωσαν τη δέσμευσή τους να ενισχύσουν τη στρατηγική αυτονομία της Ευρωπαϊκής Ένωσης και συμφώνησαν να ολοκληρώσουν την προσπάθεια διαμόρφωσης μιας ολοκληρωμένης εξωτερικής πολιτικής και πολιτικής άμυνας και ασφάλειας μέχρι τον Μάρτιο του 2022 («Στρατηγική Πυξίδα»).
Αξιέπαινες οι προθέσεις και τα ρητορικά πυροτεχνήματα, θα υποστηρίξει κάποιος εξοικειωμένος με τις επαναλαμβανόμενες αλλά μάταιες προσπάθειες ουσιαστικής εμβάθυνσης στο πεδίο αυτό στο παρελθόν, αλλά … το έργο το έχουμε ξαναδεί.
Όντως, η άμυνα και ασφάλεια δεν είναι καινούργια θεματικά πεδία στο μακρύ ταξίδι της Ευρωπαϊκής ενοποίησης. Ήδη τον Οκτώβριο του 1950, μέσα σε ένα διεθνές περιβάλλον έντασης με την όξυνση του «Ψυχρού Πολέμου» και την κρίση στην Κορέα να σοβεί, ο Γάλλος Πρωθυπουργός René Pleven ανακοίνωσε ένα σχέδιο για την ίδρυση της Ευρωπαϊκής Αμυντικής Κοινότητας (ΕΑΚ), που προέβλεπε τη δημιουργία ενός κοινού Ευρωπαϊκού στρατού μεταξύ των έξι χωρών που αποτέλεσαν τον αρχικό πυρήνα της ευρωπαϊκής ενωσιακής διαδικασίας, δηλαδή της Γαλλίας, της (Δυτικής) Γερμανίας, της Ιταλίας, του Βελγίου, της Ολλανδίας και του Λουξεμβούργου.
Το Σχέδιο αυτό, αν και εν τέλει δεν επικυρώθηκε από τη Γαλλική Εθνοσυνέλευση, προωθούσε μια εναλλακτική -και πιο σύντομη- διαδρομή στο ταξίδι της ομοσπονδιοποίησης. Η απόρριψη του Σχεδίου Pleven ανέδειξε την απροθυμία των χωρών της Δυτικής Ευρώπης να εμβαθύνουν τη συνεργασία τους εκχωρώντας μέρος της κρατικής τους κυριαρχίας στους νευραλγικούς τομείς της άμυνας και ασφάλειας.
