Για την δολοφονία του Α. Γρηγορόπουλου

αναδημοσίευση από το ιστολόγιο του Σπύρου Κουτρούλη
(σ.Π/Β: το άρθρο πρωτοδημοσιεύθηκε το 2010)

.

Κύλισε ήδη ένα πρώτο σύντομο διάστημα μετά την δολοφονία του 15χρόνου Αλέξη Γρηγορόπουλου, ώστε να μπορούμε με ψυχραιμία να βγάλουμε κάποια πρώτα συμπεράσματα.: Η δολοφονία ήταν η θρυαλλίδα που άναψε την φωτιά, η αφορμή για να έρθει στην επιφάνεια η συσσωρευμένη οργή της ελληνικής κοινωνίας. Η « ανταρσία» δεν περιορίστηκε στα λαικότερα στρώματα αλλά επεκτάθηκε σε τμήματα της μεσαίας τάξης. Οι κουκουλοφόροι και οι πλιατσικολόγοι μπορεί να συγκεντρώσαν την δημοσιότητα, αλλά σημασία έχει το γεγονός ότι στις εκδηλώσεις συμμετείχαν χιλιάδες μαθητές και φοιτητές. Δεν θυμάμαι στην μεταπολιτευτική ιστορία, πάλι μαθητές να στρέφονται κατά αστυνομικών τμημάτων με αυγά, γιαούρτια και πέτρες.

Κάποιοι μιλούν για «πορτοκαλί επανάσταση».Σίγουρα η κυβέρνηση Καραμανλή έχει αρκετούς λόγους για να μην είναι ιδιαίτερα αρεστή στις ΗΠΑ. Επίσης δεν είναι σπάνιο στην ιστορία οι μάζες να χρησιμοποιούνται έντεχνα για σκοπούς τελείως διαφορετικούς από αυτούς που διακηρύσσονται και από αυτούς που οι ίδιες πιστεύουν. Όμως θα πρέπει να λάβουμε υπόψη μας, ότι στην ελληνική κοινωνία υπήρχε μια φωτιά που σιγόκαιε : Το έντονο κενό ιδεολογιών και αξιών.

«…έχω έρθει στα συγκαλά μου».

Παναγιώτης Κονδύλης

από την αλληλογραφία Παναγιώτη Κονδύλη – Γιώργου Χατζόπουλου

.

 1970

Γιατρέ μου

Λίγα χρόνια πριν το ’21 ο Κολοκοτρώνης, ταγματάρχης στον αγγλικό στρατό, ήταν στη Ζάκυνθο, μα η καρδιά του πέταγε αντίκρυ και καθόταν ώρες κοιτάζοντας την ακτή του Μοριά που φαίνεται ανατολικά. Του λέγανε: «Βρε Κολοκοτρώνη, ησύχασε τώρα, καλά βολεύτηκες εδώ χάμω» – «Όχι» τους έλεγε, «προτιμάω να με φάνε τα όρνια του τόπου μου». Λόγια στ’ αλήθεια ακατανόητα για μιά κοινωνία που λατρεύει το βρακί της Μπέ – Μπέ!

Σ’ ένα χορικό του «Φιλοκτήτη» ο Σοφοκλής δε βρίσκει καλύτερη λέξη για να χαρακτηρίσει το χτύπο των κυμάτων από το να τον πει «άρσενα», αρσενικό.

Κι ο Χεμινγουαίη στο «Ο Γέρος και η Θάλασσα» γράφει πως οι παλιοί ναυτικοί, που ξανοίγονταν με τη βάρκα και παλεύανε με τα κύματα, τη θάλασσα τη θεωρούσανε αρσενική, τη λέγανε el mar. Οι κατοπινοί, με τα γιλέκα και τους αλιευτικούς στολίσκους την καλούσανε σα γυναίκα, la mar: βλέπεις, με τα λεφτά τους την ημερεύανε.

-Αυτή λοιπόν την αρσενική θάλασσα χαίρομαι κι εγώ τώρα· το φυσικό είναι τόσο μεγάλο και τόσο ωραίο, ώστε παραμερίζει κάθε τι «μεταφυσικό»: στην τρέχουσα γλώσσα, αυτό πάει να πει