του Σπυρίδωνος Γ. Πλουμίδη
.
Η ιστορική αποτίμηση της βασιλείας του Όθωνα δεν είναι άμοιρη από αντιθέσεις και αναθεωρήσεις. Η περίοδος του Όθωνα μπορεί να ταυτιστεί με τη θεσμική, την πνευματική και την ιδεολογική θεμελίωση του ελληνικού κράτους. Ο απολυταρχισμός και ο συγκεντρωτισμός του Όθωνα στιγμάτισαν αρνητικά τον τρόπο διακυβέρνησής του. Η αποτυχία των εξορμήσεων της Μεγάλης Ιδέας και η σύγκρουση με τη βρετανική πολιτική στην Ανατολή προκάλεσαν ανεπανόρθωτους τριγμούς στον θρόνο του και επίσπευσαν την πτώση του.
Η ΑΝΤΙΒΑΣΙΛΕΙΑ
Η περίοδος του Όθωνα ξεκινά ουσιαστικά τον Απρίλιο του 1833 με την εγκαθίδρυση της Αντιβασιλείας (φον Άρμανσμπεργκ αρμόδιος για τα οικονομικά, φον Μάουρερ για τα εκκλησιαστικά και τα εκπαιδευτικά, φον Χάϋντεκ για τα ναυτικά και τα στρατιωτικά και φον Άμπελ για τα διοικητικά και τα εξωτερικά θέματα). Το έργο της Αντιβασιλείας ήταν θεμελιακό για την οργάνωση και τη συγκρότηση ενός σύγχρονου, ευρωπαϊκού τύπου, αστικού κράτους. Οι προηγούμενες προσπάθειες του Καποδίστρια είχαν μείνει ανολοκλήρωτες και το έργο του εν μέρει κατέρρευσε μετά τη δολοφονία του.
Τη διετία 1833-34 τέθηκαν τα θεμέλια των θεσμών της δημόσιας διοίκησης, της δημόσιας εκπαίδευσης, της εθνικής Εκκλησίας, του στρατού, της του δικαίου κτλ. Η βαυαρική Αντιβασιλεία μετακένωσε στην ανεξάρτητη Ελλάδα τα πρότυπα και τους κανόνες που είχε διαδώσει δύο δεκαετίες νωρίτερα ο Ναπολέοντας στην ηπειρωτική Ευρώπη, όπως αυτά είχαν αφομοιωθεί από τα γερμανικά κρατίδια. Συντάχθηκαν ο Ποινικός Νόμος (1833), η Πολιτική και Ποινική Δικονομία (1834), ο Οργανισμός των Δικαστηρίων και των Συμβολαιογραφείων (1834), ο Εμπορικός Νόμος (1835), ενώ Βασιλικό Διάταγμα της 23 Φεβρουαρίου 1835 εισήγαγε ως ισχύον δίκαιο «τους πολιτικούς νόμους των βυζαντινών αυτοκρατόρων τους περιεχομένους εις την Εξάβιβλον του Αρμενόπουλου» καθώς και τα έθιμα «οπού επεκράτησαν» επί Τουρκοκρατίας.
ΑΒΕΡΩΦ 