Η συμμετοχή της Ελλάδος στην εκστρατεία της Ουκρανίας (1919)

.

Το 1919 η Ελλάδα συμμετείχε στην εκστρατεία, την οποία ανέλαβαν οι Σύμμαχοι στην Ουκρανία εναντίον της σοβιετικής Ρωσίας για την ανατροπή του νέου καθεστώτος.

Την ελληνική αποστολή αποτέλεσε το Α’ Σώμα Στρατού με διοικητή τον υποστράτηγο Κωνσταντίνο Νίδερ. Από τις τρεις μεραρχίες του Σώματος στάλθηκαν τελικά στην Ουκρανία οι δύο.

Αυτές αποτέλεσαν μαζί με τρεις γαλλικές, μια πολωνική και τμήματα λευκορώσων εθελοντών, την Α’ Συμμαχική Ομάδα Μεραρχιών. Παράλληλα, μονάδες του ελληνικού στόλου συναποτέλεσαν μαζί με γαλλικές και αγγλικές τη μεικτή ναυτική μοίρα.

Η σοβιετική κυβέρνηση απάντησε με τρεις στρατιές, οι οποίες από τον Ιανουάριο του 1919, μετά τη συντριβή του αυτονομιστικού ουκρανικού κινήματος, άρχισαν να κατέρχονται προς την Κριμαία και την Οδησσό. Ο Ερυθρός Στρατός σημείωσε συνεχείς επιτυχίες εναντίον του συμμαχικού εκστρατευτικού σώματος, του οποίου η δραστηριότητα γρήγορα περιορίστηκε σε υποχωρητικούς αγώνες οπισθοφυλακής μέχρι την πλήρη αποχώρησή του το καλοκαίρι του 1919.

Το ελληνικό εκστρατευτικό σώμα βρισκόταν ήδη στη Ρουμανία εντεταλμένο να φυλάσσει το Δνείστερο. Αντικαταστάθηκε από μονάδες του ρουμανικού στρατού και αποχώρησε για να μεταφερθεί στη Σμύρνη.

H Πολωνική Εκστρατεία: Μύθοι και αλήθειες

αναδημοσίευση από τα Θέματα Στρατιωτικής Ιστορίας
άρθρο του Μιλτιάδη Βαρβούνη

.

Γενικά ακόμη και σήμερα πιστεύεται ότι η Πολωνία νικήθηκε πανεύκολα τον Σεπτέμβριο του 1939. Η παραπλανητική αυτή εντύπωση αρχικά ενισχύθηκε από την γερμανική προπαγάνδα, ένα ψευδές αφήγημα που κράτησε μέχρι το τέλος του Ψυχρού Πολέμου καθώς εκείνη την περίοδο η Πολωνική Εκστρατεία ελάχιστα απασχόλησε την αγγλοσαξωνική βιβλιογραφία.

Η πραγματικότητα είναι ότι οι Πολωνοί αντιστάθηκαν με αποφασιστικό πείσμα και απαράμιλλη γενναιότητα εναντίον δύο σαφώς υπέρτερων, υλικά και αριθμητικά, αντιπάλων, ακόμη και όταν ήταν ήδη φανερό πως η χώρα είχε καταρρεύσει.Στο εξαιρετικό βιβλίο του, “First to Fight: The Polish War 1939”, ο διακεκριμένος ιστορικός Roger Moorhouse καταρρίπτει τους μύθους που επινόησαν η γερμανική και η σοβιετική προπαγάνδα για την εκστρατεία στην Πολωνία. Ας αναφέρουμε μερικούς από αυτούς, όπως και άλλα αξιοσημείωτα γεγονότα που έλαβαν μέρος στην πρώτη σύγκρουση του Β’ΠΠ.

Ο πιο γνωστός μύθος είναι πως το πολωνικό ιππικό επιτέθηκε σε γερμανικές τεθωρακισμένες μονάδες. «Ήταν μια ψευδής ιστορία που δημοσιοποιήθηκε εκτενώς από τα όργανα της γερμανικής προπαγάνδας», γράφει ο Moorhouse, «ένας τρόπος γελοιοποίησης του εχθρού δημιουργώντας ένα στερεότυπο πολωνικής ανοησίας και γερμανικής ανωτερότητας».

Ενας άλλος δημοφιλής μύθος είναι η εσφαλμένη αντίληψη πως η Luftwaffe κατέστρεψε την πολωνική αεροπορία στις πρώτες δύο ημέρες του πολέμου. Στην πραγματικότητα οι Πολωνοί πιλότοι ήταν ασυνήθιστα αποτελεσματικοί. Η ικανότητά τους ήταν τέτοια που κατέγραψαν την πρώτη μέρα του πολέμου 40 καταρρίψεις με κόστος 29 δικών τους και 21 καταρρίψεις στις 2 Σεπτεμβρίου παρά το γεγονός πως τα PZL ήταν πιο αργά και μια γενιά παλαιότερη από τα υπερσύγχρονα γερμανικά μαχητικά. Τις επόμενες ημέρες, οι μοίρες ελαφρών βομβαρδιστικών PZL.23 προκάλεσαν αρκετές απώλειες στις γερμανικές τεθωρακισμένες μονάδες. Αρκετοί από τους Πολωνούς πιλότους πολέμησαν και στoυς αγγλικούς αιθέρες το 1940, σπέρνοντας τον τρόμο και τον θάνατο στον εχθρό. Σε μόλις 42 ημέρες, η θρυλική 303η Πολωνική Μοίρα κατέρριψε 126 γερμανικά αεροσκάφη, καθιστώντας την ως την πιο επιτυχημένη μοίρα σε καταρρίψεις στη Μάχη της Αγγλίας.

H πολωνική κυβέρνηση δεν εγκατέλειψε την χώρα πριν την σοβιετική εισβολή στις 17 Σεπτεμβρίου αλλά μετά από αυτήν, μαζί με 80.000 αξιωματικούς και στρατιώτες.

Οσο αφορά την εσφαλμένη αντίληψη πως η εκστρατεία στην Πολωνία ήταν ένας περίπατος για τους Γερμανούς, ο Moorhouse είναι κατηγορηματικός: «επρόκειτο για μια αντίληψη που απέχει πολύ από τη πραγματικότητα». Παρά την ξεκάθαρη στρατιωτική υπεροχή της Γερμανίας και τα γεωγραφικά μειονεκτήματα της Πολωνίας, τα στρατεύματα του Χίτλερ δεν κατάφεραν να συντρίψουν γρήγορα τους Πολωνούς, όπως αρχικά ήλπιζαν. Η Πολωνική Εκστρατεία στοίχισε στους Γερμανούς 17.106 νεκρούς, 36.995 τραυματίες, 486 αγνοούμενους, το 25% της αεροπορικής τους δύναμης και πάνω από 300 άρματα μάχης σε 36 ημέρες σφοδρών συγκρούσεων. Συγκριτικά, η ισχυρότερη στρατιωτική δύναμη της ΝΑ Ευρώπης, Γιουγκοσλαβία, κατέρρευσε μέσα σε 12 ημέρες, με τις γερμανικές απώλειες να ανέρχονται μόλις σε 151 νεκρούς, 392 τραυματίες και 15 αγνοούμενους. Η Ολλανδία παραδόθηκε μέσα σε μία εβδομάδα, ενώ η Δανία δεν άντεξε ούτε επτά ώρες. Το πιο εντυπωσιακό όμως είναι πως η Μάχη της Γαλλίας διήρκεσε μόνο 9 ημέρες περισσότερο από την Πολωνική Εκστρατεία, παρά το γεγονός ότι οι Συμμαχικές δυνάμεις της Γαλλίας, της Βρετανίας, της Ολλανδίας και του Βελγίου (135 μεραρχίες – 3.300.000 στρατιώτες, 2.935 αεροσκάφη, 3.383 άρματα μάχης) ήταν αριθμητικά ισοδύναμες με εκείνες της Βέρμαχτ (141 μεραρχίες – 3.350.000 στρατιώτες, 5.638 αεροσκάφη, 2.445 άρματα μάχης).

Steinmeier: Ο αγωγός Nord Stream II αποτελεί υποχρέωση προς τη Ρωσία για τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο!

.

Ο Πρόεδρος της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας είπε ότι ο αγωγός Nord Stream II αποτελεί υποχρέωση της Γερμανίας προς τη Ρωσία, εξαιτίας των δεινών που της προξένησε κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Οι Γερμανοί διαχρονικά έχουν αποδείξει ότι βάζουν το συμφέρον τους πάνω από όλα. Και καλά κάνουν. Από τη στάση τους θα έπρεπε να παραδειγματιστούν οι Έλληνες πολιτικοί, οι οποίοι (δυστυχώς) σπανίως θέτουν το συμφέρον της Ελλάδας πάνω από της Ευρωπαϊκής (δήθεν) Ένωσης ή το ατομικό τους.

Ο Πρόεδρος της Γερμανίας Frank-Walter Steinmeier σε συνέντευξη που παραχώρησε στην εφημερίδα Rheinische Post είπε ότι η κατασκευή του υποθαλάσσιου αγωγού μεταφοράς φυσικού αερίου από τη Ρωσία στη Γερμανία Nord Stream II αποτελεί ένα είδος αποζημίωσης της Γερμανίας προς τη Ρωσία για τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Τα εγκλήματα πολέμου κατά της Σοβιετικής Ένωσης κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, που είχαν ως αποτέλεσμα τον θάνατο εκατομμυρίων ανθρώπων, είναι ο λόγος που η Γερμανία έχει υποχρέωση να επιμείνει στην κατασκευή του υποθαλάσσιου αγωγού μεταφοράς φυσικού αερίου από τη Ρωσία (Nord Stream II), σύμφωνα με τον Γερμανό Πρόεδρο.

«Nova Radist Stala» (Χαρούμενα Νέα Μας Ήρθαν)

.

Μεταξύ της εκστρατείας του εναντίον του Προέδρου Gerald Ford το 1975-76 και του αγώνα του ενάντια στον Τζίμι Καρτέρ, ο Ρόναλντ Ρήγκαν έκανε περισσότερες από 1.000 ραδιοφωνικές εκπομπές, μεταξύ των οποίων και σε μία στην οποία μοιράστηκε μια ιστορία για τα Χριστούγεννα στην Ουκρανία πριν και μετά τον κομμουνισμό.

Σε μια προσπάθεια να αντισταθούν στους χριστιανούς, οι κομμουνιστές ηγέτες εκκοσμίκευσαν τα αγαπημένα ουκρανικά χριστουγεννιάτικα κάλαντα, «Nova Radist Stala» (Χαρούμενα Νέα Μας Ήρθαν). Το αρχικό τραγούδι ξεκινούσε με αυτά τα λόγια:

«Ήρθαν τα χαρούμενα νέα που ποτέ πριν δεν είχαν έρθει. Σε ένα σπήλαιο πάνω από μια φάτνη ένα λαμπρό αστέρι φώτισε στον κόσμο, όπου ο Ιησούς γεννήθηκε από μια Παρθένο…».

Οι κομμουνιστές φοβήθηκαν τη δημόσια κατακραυγή που θα ακολουθούσε μια πλήρη απαγόρευση των Χριστουγέννων, έτσι άρχισαν αργά να εκκοσμικεύουν (απογυμνώνουν από κάθε θρησκευτικότητα) την εορτή. Η πρώτη «επανέκδοση» του τραγουδιού ξεκινούσε: «Ήρθαν τα χαρούμενα νέα που ποτέ πριν δεν είχαν έρθει, ένα κόκκινο αστέρι με πέντε ακτίνες φώτισε τον κόσμο».

Ο Στάλιν εγκρίνει τα σχέδια διεξαγωγής του συμμοριτοπολέμου και αναθέτει την διεύθυνση αυτού εις τον Τίτο

Σε κάθε γιουγκοσλαβικό τραίνο ένας αριθμός βαγονιών έχει διατεθεί για τις μεταφορικές ανάγκες της οργανώσεως ΝΟΦ. Τα βαγόνια αυτά, εκτός από τα αρχικά γράμματα της οργανώσεως και τον αριθμό μητρώου, φέρουν και το Σοβιετικό αστέρι, σήμα της Λαϊκής Γιουγκοσλαβικής Δημοκρατίας.

.

Πάντα ταύτα ανέλαβε να εξασφάλιση ο Αρχηγός του Κ.Κ.Έ., Νίκος Ζαχαριάδης. Όπως προκύπτει και εκ των απορρήτων αρχείων του Κ.Κ.Ε., τα όποια εδημοσιεύθησαν, τον Δεκέμβριον 1979, υπό της εφημερίδος «Αυγή», ούτος, επωφελούμενος της προσκλήσεως του διά να παραστή εις τας εργασίας του 8ου Συνεδρίου του Κ.Κ. Τσεχοσλοβακίας, το όποιον συνήρχετο εις Πράγαν, από 28 Φεβρουαρίου έως 3 Μαρτίου 1946. ανεχώρησε κρυφίως εκ Θεσσαλονίκης, συνοδευόμενος υπό του Μάρκου Βαφειάδη και αρχικώς μετέβη εις Βελιγράδι, όπου συνάντησε τον Τίτο, προς τον όποιον «παρουσίασε τις εκτιμήσεις τον και ανέπτυξε τις σκέψεις τον».

Ο Τίτο (ο «Στάλιν» των Βαλκανίων), όχι μόνον ήτο θερμός υποστηρικτής της ενάρξεως του ενόπλου αγώνος, αλλά έδωσε και το υπόδειγμα στρατηγικής οργανώσεως και διεξαγωγής αυτού. Μετά ταύτα, ο Νίκος Ζαχαριάδης, μετέβη, μετά τού Μιλτιάδη Πορφυρογένη, εις Πράγαν. ελθών εις επαφήν μετά εκπροσώπων του Κ.Κ. της Σοβιετικής Ενώσεως, Μαλένκωφ και Ζντάνωφ, ως και μετ’ άλλων εκπροσώπων Ευρωπαϊκών κομμουνιστικών κομμάτων, μεταξύ των οποίων ήτο και ο Γκεόργκι Δημητρώφ της Βουλγαρίας. Κατά την διάρκειαν του Συνεδρίου εκείνου συνεζητήθη και το «Μακεδονικόν ζήτημα» και εξεδόθη σχετικόν ψήφισμα, το όποιον αναφέρει, επί λέξει, τα εξής:

«Εδόθη μεγάλη προσοχή παρά του Συνεδρίου εις την τελικήν απελενθέρωσιν των Σλαύων τής Μακεδονίας. Οι Σλάβοι εις τάς ακτάς του Αιγαίου υφίστανται, ακόμη, τον ξενικόν ζυγόν. Και απεφασίσθη, ομοφώνως, όπως εγερθή το ζήτημα της απελευθερώσεως των Σλάβων της Μακεδονίας τον Αιγαίου».

Η Σοβιετική Ένωσις δίδει το σύνθημα ενάρξεως του Συμμοριτοπολέμου και ο Τίτο πιέζει δια ταχείαν έναρξιν αυτού

Κιβώτια βλημάτων πυροβόλου των 75 χιλ., κυριευθέντα την 2αν Ιουνίου 1948 υπό τής25ης Ελληνικής Ταξιαρχίας, εις περιοχήν Λεκάνης Νέστου, φέροντα ευκρινώς το σήμα του εργοστασίου πολεμικού υλικού της πόλεως Σόποτ Πολωνίας, καθώς και οδηγίας διά την μεταφοράν των εις την Σλαβικήν γλώσσαν.

.

Το σύνθημα διά την έναρξιν του «Τρίτου Γύρου» έδωσεν ο υφυπουργός εξωτερικών της Σοβιετικής Ενώσεως Ανδρέας Βισίνσκυ, από του βήματος του Συμβουλίου Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών, την 21ην Ιανουαρίου 1946. ισχυριζόμενος ότι «εις την Ελλάδα επικρατεί κατάστασις τρομοκρατίας» και ότι «κινδυνεύει ή ζωή και η ελευθερία των δημοκρατικών πολιτών». Την εποχήν εκείνην η Σοβιετική Ένωσις προσέφυγεν εις το Συμβούλιον Ασφαλείας, κατηγορούσα την Ελλάδα ως απειλούσαν την ειρήνην εις τα Βαλκάνια!

Τήν ιδίαν ημέραν, το Κ.Κ.Ε. εξέδωσεν απόφασιν ταυτόσημον προς τους συκοφαντικούς ισχυρισμούς των Σοβιετικών και δι’ αυτής εζητείτο «ο σχηματισμός εθελοντικού σώματος από πιστούς δημοκράτες δοκιμασμένους στην Εθνική Αντίσταση, πού να ξεκαθαρίσει τον Τόπο από το μοναρχοφασιστικό μίασμα» και εκαλείτο ο Λαός «να οργανώση την πλατειά και την στενή αυτοάμυνα στις πόλεις και τα χωριά».

Η συκοφαντική εναντίον της Ελλάδος προσφυγή, ως ήτο φυσικόν απερρίφθη, μετά μακράς συζητήσεις, δικαιωθείσης ούτω, της Ελλάδος. Εν τούτοις, διά της προσφυγής της εκείνης ή Σοβιετική Ένωσις απέβλεπεν εις την τόνωσιν του ηθικού των αναπτυσσομένων, τότε, πρώτων κομμουνιστικών συμμοριών και εις την παρότρυνσιν των Βορείων γειτόνων της Ελλάδος διά την ενίσχυσιν των κομμουνιστοσυμμοριτών.

Παραλλήλως, όμως, έρχεται η εντολή διά την έναρξιν του ένοπλου αγώνος και εκ Μόσχας όπου ο Δημήτριος Παρτσαλίδης έχει μεταβεί προς τον σκοπόν αυτόν. Τούτο παραδέχεται και ο γνωστός κομμουνιστής Λευτέρης Μαυροειδής, ο όποιος, εις την σελίδα 174, του βιβλίου του «Από τον Σταλινισμό στην Περεστρόϊκα», γράφει:

 «Όπως βλέπουμε, λοιπόν, ο Στάλιν έμεινε βασικά στη γραμμή πού είχε διαμηνύσει ο Μολότωφ στον Παρτσαλίδη από τον Φεβρουάριο του 1946: «Να πάρετε μέρος στις εκλογές και μετά τις εκλογές βλέποντας και κάνοντας. Ανάλογα με την εξέλιξη της κατάστασης. Θα ρίχνετε το κέντρο βάρους άλλοτε στον ένοπλο αγώνα και άλλοτε στις νόμιμες μορφές πάλης…».

Ο λιμός που επέβαλε ο Στάλιν στην Ουκρανία και σκότωνε περίπου 1.000 ανθρώπους την ώρα.

Η ευρωπαϊκή ιστορία είναι γεμάτη από σκοτεινές σελίδες. Γεγονότα που πολλοί θα ήθελαν να ξεχαστούν γιατί πάνω απ’ όλα προσβάλουν το ανθρώπινο είδος. Υπάρχουν, ωστόσο, κι αυτοί που επιμένουν να τα θυμούνται προκειμένου να γίνονται παραδείγματα, ώστε, να μην επαναληφθούν στο μέλλον.

Φρικώδη σατανικά εγκλήματα που υποθάλπει το κομμουνιστοκρατούμενο ‘υπουργείο δικαιοσύνης’.

Χαράλαμπος – Σταύρος Κοντονής. Κομμουνιστής και υπουργός ‘δικαιοσύνης’ !!

Λόγω επικαιρότητας, ας μου επιτραπεί να δημοσιεύσω ξανά το δεύτερο μέρος μίας εργασίας που είχα παρουσιάσει εδώ το 2013 με τίτλο: «Ο Θεός στο Γκούλαγκ: Η Επιβίωση του Χριστιανισμού στη Σοβιετική Ρωσσία.»

Τα Εργαστήρια Δημιουργίας της Προσωπικότητας του Κομμουνιστή – Το Γκούλαγκ στο Πιτέστι της Ρουμανίας.

«Όταν έλεγες πιστεύω ακόμα στο Θεό, μέσα σε 5 λεπτά ήσουν γεμάτος αίματα.»

«Το 1949, χιλιάδες Ρουμάνοι διανοούμενοι, καθηγητές και Χριστιανοί στοχοποιήθηκαν συστηματικά για να τους επιβληθεί πλύση εγκεφάλου. Φυλακίστηκαν στο Πιτέστι της Ρουμανίας, ένα μέρος το οποίο περιγράφεται από έναν συγγραφέα ως «το μέρος που ελέγχονταν από απάνθρωπους«. Η βαρβαρότητα στο Πιτέστι ονομαζόταν «επανεκπαίδευση – re-education» διότι αυτός ήταν ο σκοπός των σταλινικών, να «επανεκπαιδεύσουν» τα θύματά τους. Μακριά από την ελεύθερη σκέψη, την οικογένεια, μακριά από το Θεό και προς τον κομμουνισμό. Ήταν ένα πείραμα που στόχευε πέρα από τα βασανιστήρια. Ο γιατρός Νίκου Γιουνίτσα, ο ιερέας Ζόρζε Κάλτσιου και ο ιερέας Ρομάν Μπράγκα είναι τρεις επιβιώσαντες του γκούλαγκ στο Πιτέστι.»

«Μετά το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, η Σοβιετκή Ένωση χρησιμοποίησε πολλές μεθόδους καταπίεσης και βασανισμών. Η «επανεκπαίδευση» στο Πιτέστι ήταν μια από τις πιο άγριες. Στο βιβλίο του «Οι Απάνθρωποι» (The Anti-humans), ο συγγραφέας Ταβριόν Μπατόσκυ εξηγεί: Ειδικό βάρος δινόταν στην καταστροφή της αγάπης για την οικογένεια με σκοπό να απομονωθεί εντελώς το θύμα μέσα στη δική του μιζέρια. Κομμένος από την ιστορία του, την πίστη του και την οικογένειά του, το τελικό βήμα στην επανεκπαίδευσή του ήταν η καταστροφή της προσωπικότητάς του. Αυτό ήταν το πιο οδυνηρό βήμα όλων και ονομαζόταν «η αφαίρεση του προσωπείου – unmasking.»

Ψυχρός Πόλεμος – 1η Μαΐου 1960: H κατάρριψη του αμερικανικού U2 από τους Σοβιετικούς

.

1η Μαΐου  1960

ΗΠΑ και Σοβιετική Ένωση εισέρχονται σε μία πολύ σοβαρή κρίση. Αιτία η κατάρριψη από τους Σοβιετικούς κατασκοπευτικού αεροσκάφους U-2 ,με πιλότο τον Φράνσις Γκάρι Πάουερς.

Οι Αμερικανοί είχαν στείλει ήδη μια φορά το αεροσκάφος που πέταγε σε εξαιρετικά υψηλά ύψη να κατασκοπεύσει στόχους στη Σοβιετική Ένωση. Μαχητικά Mig 19 και Su 9 το εντοπίζουν και το καταδιώκουν. Καταφέρνει να διαφύγει και να προσγειωθεί στη βάση που είχαν δημιουργήσει οι Αμερικανοί στο Πακιστάν.

Πείθουν τον Πάουερς να κάνει και δεύτερη πτήση.Αυτή τη φορά να διασχίσει όλη τη Σοβιετική Ένωση και να προσγειωθεί στη Νορβηγία. Εκείνος εκφράζει τις ανησυχίες του για πιθανή κατάρριψή του. Τον διαβεβαιώνουν ότι στην ανάγκη θα μπορεί να εγκαταλείψει το αεροσκάφος. Πριν την απογείωση του ο Πάουερς έχει ανακαλύψει μόνος του -όπως έγραψε σε βιβλίο του- ότι το εκτινασσόμενο κάθισμά του ήταν παγιδευμένο με εκρηκτικά για να μην μπορεί να το ενεργοποιήσει.

Ημέρα Μνήμης των διώξεων των Ελλήνων της πρώην Σοβιετικής Ένωσης: Από τα Τάγματα εργασίας στα Γκουλάγκ

άρθρο του Θεοφάνη Μαλκίδη
που αλίευσε ο Φώτης Μιχαήλ

.

Ένας από τους μεγαλύτερους σύγχρονους Ρώσους συγγραφείς, ο Αλεξάντερ Σολτσενίτσιν, στο έργο του “Αρχιπέλαγος Γκουλάγκ”,αναφέρεται στους συγκρατούμενούς του Έλληνες, που υπέστησαν τις διώξεις του σταλινικού καθεστώτος. Έλληνες οι οποίοι μέσα σε λίγα χρόνια, αφού βίωσαν τις διώξεις στα τάγματα εργασίας των Νεότουρκων και των Κεμαλικών, περνώντας στην πρώην Σοβιετική Ένωση βίωσαν και τις διώξεις στη προπολεμική και τη μεταπολεμική σταλινική περίοδο.

Οι μαζικές διώξεις εντείνονται στα τέλη του 1936 και κορυφώνονται το 1937 και 1938. Με κριτήριο την εθνική ταυτότητα και με πρόσχημα ενίοτε την κομματική αφοσίωση εξαπολύονται εκκαθαρίσεις εναντίον των Ελλήνων. Οι διωγμοί για τους Έλληνες παίρνουν διαστάσεις γενοκτονίας. Χιλιάδες Έλληνες εκτελούνται με την κατηγορία του «εχθρού του λαού» και ολόκληρη η ελληνική ηγεσία και η πλειοψηφία των ενήλικων Ελλήνων συνελήφθη και εξοντώθηκε.

Μεγαλύτερη βιαιότητα από το καθεστώς εντοπίζεται στη νότια Ρωσία, ενώ πραγματοποιήθηκαν τέσσερα διαδοχικά κύματα μαζικών διώξεων ( Οκτώβριος 1937, Φεβρουάριος και Ιούλιος 1938 και Φεβρουάριος του 1939). Πρέπει να σημειωθεί ότι το 1937 εκδόθηκε διαταγή με την οποία επιτρεπόταν η σύλληψη ως όμηρων των συγγενών των κατηγορούμενων αλλά και η σύλληψη παιδιών έως 12 ετών και την καταδίκη τους ακόμα και με τις βαρύτερες ποινές, με απώτερο σκοπό τη διευκόλυνση της εξόντωσης των παιδιών των «εχθρών του λαού». Τα παιδιά που συλλαμβάνονταν αναγκάζονταν να αλλάξουν το όνομα τους αρνούμενα τους κατάδικους γονείς τους. Η γενοκτονία συνεχίστηκε με την εκτέλεση χιλιάδων Ελλήνων ή με την εξορία τους στα στρατόπεδα συγκέντρωσης της Σιβηρίας.

Η “Ημέρα της Γυναίκας” είναι παλιά Σοβιετική προπαγάνδα

.
Το Σοβιετικό πόστερ του 1932 που βλέπετε γράφει: “Η 8η Μαρτίου είναι η ημέρα της επανάστασης των εργαζόμενων γυναικών ενάντια στη σκλαβιά της κουζίνας. Πείτε ΟΧΙ στην καταπίεση της οικιακής εργασίας!”.

Από το Wikipedia: “Μετά την Οκτωβριανή Επανάσταση η Μπολσεβίκα Αλεξάνδρα Κολλοντάι και ο Βλαντιμίρ Λένιν την έκαναν (την 8η Μαρτίου) επίσημη γιορτή στη Σοβιετική Ένωση”. 

Ποιά ήταν και τι πίστευε η Αλεξάνδρα Κολλοντάι;

“Η Κολλοντάι πίστευε ότι, όπως το κράτος, η οικογενειακή μονάδα θα έφθινε από τη στιγμή που το δεύτερο στάδιο του κομμουνισμού θα γινόταν πραγματικότητα. Έβλεπε το γάμο και τις παραδοσιακές οικογένειες ως κληρονομιά της καταπίεσης, βασισμένα σε ιδιοκτησιακά δικαιώματα, ένα εγωϊστικό παρελθόν”. 

Μέσα από το φεμινιστικό υποκατάστατό της, οι κομμουνιστές είχαν αφαιρέσει από τις γυναίκες μια ασφαλή και τιμημένη κοινωνική ταυτότητα ως σύζυγους και μητέρες, και τις έκαναν εργαζόμενες και σεξουαλικά εμπορεύματα, όμηρους της οικονομίας.

Προφανώς η “Ημέρα της Γυναίκας” δεν είναι για την αναγνώριση των γυναικών για τη χάρη, την ομορφιά, τη γοητεία και την ευφυΐα τους. Πρόκειται για την καλλιέργεια μιας ψευδούς αίσθησης αδικίας και δικαιωμάτων, προκειμένου να τις χειραγωγήσουν.

Η ελίτ χρησιμοποίησε την ίδια τακτική με τους Εβραίους, τους Μαύρους και τους εργαζόμενους και αξιοποίησε αυτές τις ομάδες για την δική της ατζέντα.

Η ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ ΤΗΣ ΚΡΙΣΗΣ ΤΗΣ ΚΟΥΒΑΣ ΚΑΙ ΤΑ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ ΤΗΣ

αναδημοσίευση από το Ινστιτούτο Διεθνών Σχέσεων
άρθρο του υποστρατήγου ε.α.  Ιπποκράτη Δασκαλάκη

.

Τα γεγονότα του Οκτωβρίου του 1962 με την κλιμακούμενη αντιπαράθεση ΗΠΑ και ΕΣΣΔ, εξ αφορμής της εγκατάστασης πυραυλικών συστημάτων από τη δεύτερη στο έδαφος της Κούβας, αποτελούν όχι μόνο την πλέον γνωστή περίπτωση διεθνούς κρίσεως την περίοδο του ψυχρού πολέμου αλλά και τη σημαντικότερη μέχρι σήμερα διακινδύνευση θερμής αναμέτρησης των δύο αντιπάλων υπερδυνάμεων με πιθανή τη χρήση πυρηνικών όπλων. Η εξέλιξη της αντιπαράθεσης έχει καταστεί αντικείμενο μελέτης και εξαγωγής συμπερασμάτων αναφορικά με τη διαχείριση διεθνών κρίσεων από το χαμηλότερο έως το υψηλότερο επίπεδο. Διάφοροι επιστημονικοί κλάδοι και φορείς ενεπλάκησαν στην προσπάθεια ερμηνείας, τυποποίησης, πρόληψης και εύρεσης της πλέον αποτελεσματικής (επωφελούς) μεθόδου διαχείρισης κρίσεων. Η πολυπλοκότητα όμως των παραγόντων που εισέρχονται σε μια διεθνή κρίση σε συνδυασμό με τη δύσκολα προβλέψιμη ανθρώπινη συμπεριφορά και αντίδραση των εμπλεκομένων και τους απείρους συνδυασμούς τυχαίων γεγονότων καθιστούν την επιδίωξη κατασκευής ενός ιδανικού μοντέλου διαχείρισης κρίσεων μια ουτοπία. Αυτό δεν σημαίνει ότι από τη μελέτη προηγουμένων κρίσεων, τη συνεχή πρόβλεψη και την προετοιμασία μέσω της συνεχούς ανησυχίας και αναζήτησης δεν μπορούμε να αποκομίσουμε σημαντικά συμπεράσματα. Η κύρια δυσκολία έγκειται στην ορθή προσαρμογή και εφαρμογή αυτών των συμπερασμάτων στην αντιμετωπιζόμενη κρίση.

Ο μεγαλύτερος πράκτορας του αιώνα. Κιμ Φίλμπυ, απόφοιτος του Κέμπριτζ, ανώτατο στέλεχος των μυστικών υπηρεσιών της Βρετανίας και κρυφός πράκτορας της ΕΣΣΔ. Κατασκόπευσε ακόμη και τον πατέρα του!

Ο Κιμ Φίλμπυ γεννήθηκε την Πρωτοχρονιά του 1912 στις Βρετανικές Ινδίες. Πατέρας του ήταν ο Χάρρυ Φίλμπυ, ανώτατο στέλεχος της βρετανικής διοίκησης των Ινδιών.

 Μόλις ο νεαρός Φίλμπυ έφθασε στην κατάλληλη ηλικία στάλθηκε στη Βρετανία για να φοιτήσει στο Βασιλικό Γυμνάσιο του Ουέστμίνστερ. Τον Οκτώβριο του 1929 φοίτησε στο Κέμπριτζ για να μελετήσει ιστορία και να προετοιμαστεί για τις εξετάσεις στη Σχολή Πολιτικών Επιστημών.

.

Εκεί γνώρισε τους Γκάυ Μπάρτζες και Ντόναλντ Μακλήν. Και οι τρεις τους (μαζί με άλλους συμφοιτητές τους) κατά τις δεκαετίες του 1950 και του 1960 θα γίνονταν γνωστοί, λόγω της κατασκοπικής δράσης τους, ως «Δίκτυο του Κέμπριτζ». Ο Κιμ έγινε μέλος της σοσιαλιστικής του Πανεπιστημίου και πολύ γρήγορα αφιερώθηκε στον κομμουνισμό και στην εξάπλωσή του.

 .

Πιθανώς να στρατολογήθηκε από τους Σοβιετικούς το 1933 (όντας στη Βιέννη ως μέλος μιας παράνομης κομμουνιστικής οργάνωσης) με εντολή να ενταχθεί στις βρετανικές μυστικές υπηρεσίες.

  .

Για τον σκοπό αυτό ο Φίλμπυ επέστρεψε στο Λονδίνο. Μεθοδικά άρχισε να δημιουργεί ένα νέο πολιτικό προφίλ και επισήμως έδειξε να αποστασιοποιείται από το παρελθόν του νεαρού αριστερού. Έκανε πλέον παρέα με συντηρητικούς πρώην συμφοιτητές του. Κατόρθωσε μάλιστα να προσληφθεί ως ανταποκριτής στο επίσημο περιοδικό του Φιλελεύθερου Κόμματος. Παράλληλα συμμετείχε στην στρατολόγηση του πρώην συμφοιτητή του Μακλήν. Η αφοσίωση του στον κομμουνισμό φαίνεται και από το γεγονός ότι δεν δίστασε να κατασκοπεύσει, χωρίς επιτυχία, και τον πατέρα του, καθώς οι Σοβιετικοί τον θεωρούσαν μυστικό πράκτορα των Βρετανών!

Ο Θεός στο Γκούλαγκ: Η Επιβίωση του Χριστιανισμού στη Σοβιετική Ρωσσία.

Έργο του φοιτητή καλών τεχνών Σορίν Φέραρου που απεικονίζει τα μαρτύρια που υπέστησαν οι κρατούμενοι της φυλακής στο Πιτέστι της Ρουμανίας. Οι απεικονίσεις βασίζονται στις περιγραφές όσων επιβίωσαν.
– mtholyoke.edu –

Της Alexandra Heywood – The Dartmouth Apologia

Το 64 μ.Χ., περίπου τριάντα χρόνια μετά το θάνατο και την Ανάσταση του Χριστού, μια μαινόμενη πυρκαγιά σάρωσε την πόλη της Ρώμης. Καθώς διαδίδονταν φήμες ότι η φωτιά είχε ξεκινήσει από τον Νέρωνα, ο αυτοκράτορας επέλεξε ως αποδιοπομπαίο τράγο μια μικρή ομάδα πιστών που αποκαλούσαν τους εαυτούς τους Χριστιανούς. Ο Νέρωνας ανακοίνωσε ότι οι Χριστιανοί είχαν ξεκινήσει την πυρκαγιά που κατέστρεψε τη Ρώμη και αποφάσισε ότι όλοι οι Χριστιανοί στην πόλη θα πρέπει να συλληφθούν και να εκτελεστούν. Σύμφωνα με τον Δρ Σόφι Λαν-Ρόκλιφ, λέκτορα στο Κολλέγιο Κινγκ του Λονδίνου, «Μερικοί κατασπαράχθηκαν από τα σκυλιά, άλλοι κάηκαν ζωντανοί σαν τις λαμπάδες». [1] Ο Χριστιανισμός υπέμεινε σποραδικές διώξεις από τις Ρωμαϊκές αρχές οι οποίες εναλλάσσονταν με αρκετές περιόδους πιο σκληρής καταπίεσης, όπως αυτή του Νέρωνα, μέχρι τον τέταρτο αιώνα. Ωστόσο, ο Χριστιανικός πληθυσμός κατά τη διάρκεια αυτών των ετών αυξήθηκε δραματικά. Ο κοινωνιολόγος Ρόντεϋ Σταρκ εκτιμά ότι το έτος 40 μ.Χ., δεν υπήρχαν περισσότεροι από χίλιοι Χριστιανοί ομολογητές στον κόσμο. Μέχρι το 180 μ.Χ., η χίλιοι είχαν αυξηθεί στους εκατό χιλιάδες και από το τριακοσιοστό έτος στα 6 εκατομμύρια. [2] Οι διωγμοί των Χριστιανών δεν τέλειωσαν τον τέταρτο αιώνα· παρόλο που η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία και άλλα κράτη μεταγενέστερα ασπάστηκαν τον Χριστιανισμό ως την επίσημη θρησκεία τους. Σε πολλές άλλες περιπτώσεις ο Χριστιανισμός συγκρούστηκε με την κρατική εξουσία. Η Γαλλική Επανάσταση του 1789 πυροδότησε μια περίοδο αποχριστιανισμού στη Γαλλία, η οποία περιελάμβανε την απαγόρευση των θρησκευτικών εορτών, την καταστροφή των σταυρών και των καμπανών, την κατάσχεση των εκτάσεων της Εκκλησίας και τη σύλληψη, φυλάκιση και εκτέλεση των ιερέων. Στην ανοιξιάτικη έκδοση της εφημερίδας The Dartmouth Apologia (2010), ο Μπρένταν Γουντς διευκρινίζει στο άρθρο του «Χριστιανισμός και Πολιτισμός, Μαθήματα από την Κίνα», ότι ο Χριστιανισμός συνεχίζει να διώκεται και σήμερα. Ακόμα και εν μέσω αυτών των παραδειγμάτων, η προσπάθεια της Σοβιετικής Ένωσης να εξαλείψει τον Χριστιανισμό μέσω διωγμών ξεχωρίζει ως η πιο αδίστακτη. Ωστόσο, όπως ακριβώς και στην εποχή της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας του Νέρωνα, ο Χριστιανισμός στη Σοβιετική Ένωση ούτε εξαφανίστηκε, ούτε αποδυναμωθηκε σημαντικά μετά από δεκαετίες διώξεων. Ο χαρακτήρας, η πιστή κοινότητα και η ειλικρινή πίστη των Ρώσσων Χριστιανών τους επέτρεψαν να διατηρήσουν την πίστη τους και μάλιστα να αποκτήσουν περισσότερους πιστούς παρ’ όλες τις προσπάθειες του Σοβιετικού κράτους να τους εξαλείψει.