Το Έπος του’40 μέσα από τις σελίδες του περιοδικού TIME Νέας Υόρκης. «16 Δεκεμβρίου 1940»

 

Ρωμανίδης Νεοφ Θεόδωρος 

Σε λίγες μέρες θα τιμήσουμε την επέτειο εκείνης της άλλης ημέρας, πριν από εβδομήντα οκτώ (80) χρόνια, που ένα μυριόστομο ΟΧΙ ειπώθηκε από τους Έλληνες, δια στόματος του τότε πρωθυπουργού της Ιωάννη Μεταξά, προς τον Ιταλό πρέσβη όταν εκείνος του απαίτησε την παράδοση της χώρας στον φασιστικό άξονα.

Τότε, μια τέτοια ημέρα, η μικρή, φτωχιά και ασήμαντη Ελλάδα μας, ορθώνοντας το ανάστημά της απέναντι στις φασιστικές Δυνάμεις, όχι μόνον άλλαξε τον ρουν της Παγκόσμιας Ιστορίας αλλά και έγραψε άλλη μια αιματοβαμμένη και ηρωική σελίδα στην Ιστορία της.

Η Πατρίδα μας, η Ελλάδα μας, με ο, τι χαρακτηρίζουμε ως Έπος του 1940, απετέλεσε παγκόσμιο και φωτεινό παράδειγμα προς μίμηση. Εχθροί και φίλοι, σύμμαχοι και αντίπαλοι, απλοί άνθρωποι αλλά και ηγέτες, με σεβασμό και περίσσιο θαυμασμό έκλιναν το γόνυ και μόνο με την αναφορά του ονόματος Έλληνας.

Ήταν τότε που οι ποιητές μας έκαναν την ανδρεία και γενναιότητα ποίηση, οι τραγουδιστάδες τους αγώνες, τις κακουχίες, τα γράμματα, τον θάνατο των φαντάρων μας τραγούδι λυπητερό. Τραγούδησαν για κείνα τα χρόνια τα αιματοβαμμένα, που σφιχταγκαλιάζονταν ο θάνατος με την ζωή, που δεν ήξερες που ήταν η ζωή και που ο θάνατος.

«Αδυνατώ να δώσω το δέον εύρος της ευγνωμοσύνης πού αισθάνομαι για την ηρωική αντίσταση τού Λαού και των ηγετών της Ελλάδος.» είχε πει ο Κάρολος ντέ Γκώλ (1890-1970), Πρόεδρος της Γαλλικής Δημοκρατίας, σε ομιλία του στο Γαλλικό Κοινοβούλιο μετά την λήξη τού Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.

ΤΑ ΔΕΚΑ ΚΛΗΡΟΔΟΤΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ’68

 

Άρθρο του Marcello Veneziani
Μετάφραση: Ιωάννης Αυξεντίου

Πέρασαν πενήντα χρόνια από το ’68, αλλά τις συνέπειες εκείνου του τοξικού και τόσο μηθοποιημένου νέφους που παρήγαγε, τις βλέπουμε ακόμη και σήμερα. Θα τις συνοψίσω λοιπόν σε δέκα κληροδοτήματα.

1. Το συντριπτικό
Καταρχάς, το ’68 άφησε μία εξαιρετική καταστροφική φόρτιση: τη μέθη της κατεδάφισης ή της θέλησης για διάλυση, την αρνητική σκέψη, την επιθυμία της αποδόμησης, τη μεγάλη απόρριψη. ‘Φτάνει’, ‘Όχι’, ‘έξω’, ‘μακριά’, ‘αντι’, ‘οργή’, ‘κατά’, υπήρξαν οι λέξεις κλειδιά και τα επιφωνήματα της εποχής. Όχι τυχαία λοιπόν ονομάστηκε ‘Ολική Αμφισβήτηση’ διότι υπήρξε η ολική καταστροφικότητα· υπήρξε η επιβεβαίωση του εαυτού μέσω της άρνησης του πλαισίου, του συστήματος, των θεσμών, της τέχνης και της ιστορίας. Ο καταστροφισμός μεταβλήθηκε στο νέο κοινωνικό συνδετικό κρίκο υπό τη μορφή διαμαρτυρίας, της ύβρεως, και της αντιπολιτικής. Σήμερα, ζούμε μεταξύ των ερειπίων αυτού του καταστροφισμού.

Η ΑΒΑΣΤΑΚΤΗ ΕΛΑΦΡΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΕΥΡΩΤΕΧΝΟΣΦΑΙΡΑΣ

Σαρλ ντε Γκωλ

Παναγιώτης Ήφαιστος

Με έκπληξη διαβάζουμε στις ειδήσεις ότι ο «διοικητής της τεχνόσφαιρας» και στερούμενος δημοκρατικής νομιμοποίησης Γιούγκερ επιτίθεται ξανά κατά της δημοκρατίας αυτή την φορά κατά της Βρετανίας. Πριν λίγες μέρες αυτός και ο κ Νταϊζελμπλουμ εξέφραζαν περιφρόνηση κατά της λαϊκής ετυμηγορίας στην Ελλάδα. Τώρα ξεθαρρεύουν και τα βάζουν κατά μιας μεγάλης ευρωπαϊκής δύναμης. Για όσους παροικούν την Ευρωπαϊκή Ιερουσαλήμ γνωρίζουν πολύ καλά ότι αυτά είναι θανατηφόρες εισροές μέσα σε μια διαδικασία ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης που λικνίζεται ολοένα και περισσότερο.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι εξαρχής η διαδικασία ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης κινήθηκε μέσα σε μια δίνη θεμελιωδών συγχύσεων, μπερδεμάτων και αντιφάσεων.

Τον αρχικό υπερ-ενθουσιώδη φεντεραλισμό τον διαδέχθηκε την δεκαετία του 1950 η παράκρουση της συγχωνεύσεως των ευρωπαϊκών εθνών μέσα σε ένα ανθρωπολογικό ακταρμά που θα επιτύγχανε μια υπερεθνικότητα στην βάση μιας οικονομικής ανθρωπολογίας. Πολύ εύστοχα ο Κονδύλης σημείωσε ότι «οι φιλελεύθεροι πολιτικοί και οικονομολόγοι, οι οποίοι παρά τις συνεχείς έμπρακτες διαψεύσεις των τριών τελευταίων αιώνων, εξακολουθούν να διατείνονται ότι το εμπόριο θα υποκαταστήσει τον πόλεμο, υποπίπτουν σ’ ένα τεράστιο λογικό και ιστορικό σφάλμα. Μόνον όποιος ενστερνίζεται ένα οικονομιστικό ντετερμινισμό, δηλαδή μόνο όποιος αποδίδει τους πολέμους σε οικουμενικούς ανταγωνισμούς και μόνον, δικαιούται λογικά να πιστεύει ότι η οικονομική συνεργασία θα καταργήσει τους πολέμους. Στο κρίσιμο αυτό σημείο, όπως και σε άλλα ακόμη, ο οικονομικός φιλελευθερισμός δεν είναι τίποτα άλλο παρά χυδαίος μαρξισμός με αντεστραμμένα πρόσημα».

ΣΕΦΕΡΗΣ, ΝΤΕ ΓΚΩΛ, ΕΥΡΩΠΗ ΚΑΙ ΑΠΑΤΡΙΔΕΣ

Ήφαιστος Παναγιώτης

«Είμαστε ένας λαός με παλικαρίσια ψυχή, που κράτησε τα βαθιά κοιτάσματα της μνήμης του σε καιρούς ακμής και σε αιώνες διωγμών και άδειων λόγων. Τώρα που ο τριγυρινός μας κόσμος μοιάζει να θέλει να μας κάνει τρόφιμους ενός οικουμενικού πανδοχείου, θα την απαρνηθούμε άραγε αυτή τη μνήμη; Θα το παραδεχτούμε τάχα να γίνουμε απόκληροι», έγραψε ο Σεφέρης.

Η δύο αιώνων βαυαρική εξουσία τα τελευταία πέντε χρόνια κατάληξε να πετάξει τα προσωπεία απαιτώντας από τους νεοέλληνες να καταλήξουν μέσα από μια διαδικασία αργού θανάτου. Εξουθένωση, εκποίηση, εκμηδένιση και ότι άλλο ήθελε προκύψει. Τους αντικατέστησαν εξ Εξαρχείων ορμώμενοι νεαροί που εμπλουτίστηκαν με εξωκομματικούς στυλ γιάπης και ανεξάρτητους που «αποστάτησαν» από τους πραιτοριανούς των Βαυαρών παλαιών και νέων. Προκάλεσαν σοκ στο καθωσπρέπει συνονθύλευμα κερδοσκόπων, τοκογλύφων, τεχνοκρατών και ηγεμονικών αξιωματούχων που κατέλαβαν την εξουσία στις Βρυξέλλες.

Επειδή βρεθήκαμε στις αντιφατικές Συμπληγάδες αυτού του θηριώδους συνονθυλεύματος απάτριδων, σκέφτηκαν, οι αφιλότιμοι, να επιταχύνουν την συντριβή μας.

Το γεγονός ότι έλαχε στο 3% που έγινε 37% και τώρα στην κοινή γνώμη 80% να δώσει την μάχη των μαχών οφείλεται στο γεγονός ότι τελικά, πώς να το κάνουμε, είμαστε το έθνος των αντιφάσεων και των αντιθέσεων. Η μάχη πλέον, όμως, είναι αναπόδραστη εκτός και εάν θέλουμε να μας πάρει το … «ποτάμι» και να εισέλθουμε στον δρόμο του αργού θανάτου. ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΠΟΛΙΤΕΙΑΚΟ ΚΑΘΗΚΟΝ Η ΣΤΗΡΙΞΗ ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΔΑΣ ΣΕ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΜΑΧΗ. Και προβλέπουμε ότι πολλά έπονται που θα απαιτήσουν στράτευση στο εθνικό συμφέρον.