Ο όρος «λαθρομετανάστευση» και η ιδεολογική χρήση της γλώσσας

Είναι γνωστό ότι η γλώσσα συνδέεται άμεσα με την ιδεολογία. Οι έννοιες και ο τρόπος που αποτυπώνονται στη γλώσσα καθορίζονται από τα ιδεολογικά ρεύματα που κυριαρχούν, και αντίστροφα είναι εργαλείο που επηρεάζει την επικράτηση του ενός η του άλλου ιδεολογικού ρεύματος εντός μιας κοινωνίας. Επομένως οι λέξεις δεν είναι αθώες. Η στοχευμένη επιβολή μιας λέξης στο δημόσιο διάλογο, ή αντίστροφα ο στοχευμένος αποκλεισμός της χρήσης της έχει σαφή ιδεολογικά χαρακτηριστικά και, συνήθως, κίνητρα πολιτικής κυριαρχίας αυτών που την προωθούν.

Μια τέτοια λέξη είναι, κατ’ εξοχήν, η λέξη «λαθρομετανάστευση». Η τεράστια πίεση που έχει ασκηθεί για την εξάλειψη αυτής της λέξης από τη δημόσια συζήτηση εντάσσεται στο πλαίσιο της γενικότερης προσπάθειας επιβολής της ανοχής στην παράνομη μετανάστευση. Στο ίδιο πλαίσιο άλλωστε εντάσσεται και η καταχρηστική χρήση του όρου «πρόσφυγας» που διασφαλίζει διαφορετικό νομικό καθεστώς (και περισσότερη συμπάθεια) από τον όρο «μετανάστης» – έστω και αν μικρό ποσοστό των μεταναστών που δέχεται η Ελλάδα είναι πράγματι πρόσφυγες.

Ας ξεκινήσουμε από τα στοιχειώδη: η λέξη «λαθραίος» και τα παράγωγά της είναι απολύτως δόκιμη για την περιγραφή μιας δραστηριότητας που παραβιάζει τους νόμους: όπως το παράνομο εμπόριο ονομάζεται λαθρεμπόριο και το παράνομο κυνήγι ονομάζεται λαθροθηρία, έτσι και η παράνομη μετανάστευση ονομάζεται λαθρομετανάστευση. Το γνωστό σύνθημα «κανένας άνθρωπος δεν είναι λαθραίος» παραβλέπει ότι κατά τη νομοθεσία είναι «λαθραίοι» πολλών ειδών άνθρωποι – οι λαθρέμποροι, οι λαθροθήρες, οι λαθρεπιβάτες κλπ. Επομένως η ειδική ευαισθησία για τον όρο «λαθρομετανάστες» θα ήταν αστεία, αν δεν είχε τόσο φανατική υποστήριξη και τέτοιους πολιτικούς σκοπούς.

Ο Σαράντος Καργάκος για τους Έλληνες προδότες

«

το αλίευσε ο  SXOLIASTHS

«Και να μην ξεχνάμε ένα πράγμα.

Ότι εμείς οι Έλληνες μπορεί να είμαστε ένας ηρωικός λαός αλλά είμαστε και λαός προδοτών.

Στα Μηδικά δεν υπήρξαν Πέρσες που να ελληνίσουν, υπήρξαν Έλληνες που εμήδισαν. Στην εκστρατεία του Αλεξάνδρου, οι Έλληνες που είχανε πάει με το Δαρείο ήτανε πολλοί περισσότεροι από τους Έλληνες που ήτανε στο πλευρό του Αλεξάνδρου.

Πώς η ελληνική γλώσσα γονιμοποίησε τον παγκόσμιο λόγο!

Γράφει ο Δημήτρης Νατσιός.

.

«…Ευχαριστώ τις μακριές σειρές των προγόνων, που δούλεψαν τη φωνή την τεμάχισαν σε κρίκους, την κάμαν νοήματα, τη σφυρηλάτησαν όπως το χρυσάφι οι μεταλλουργοί και έγινε Όμηροι, Αισχύλοι, Ευαγγέλια κι άλλα κοσμήματα…»

Νικηφόρος Βρεττάκος
«Ο αγρός των λέξεων»

.

Στις 26 Σεπτεμβρίου του 1959 ο αείμνηστος καθηγητής και πρωθυπουργός Ξενοφών Ζολώτας είχε εκφωνήσει στην Ουάσιγκτον έναν λόγο, που έμεινε μνημειώδης. Αιτία ήταν η γλώσσα, που χρησιμοποίησε. Ήταν τα αγγλικά, όμως σχεδόν όλες οι ορολογίες, που περιείχε η εισήγησή του ήταν λέξεις ελληνικές.

Το ακροατήριό του αποτελούσαν οι σύνεδροι της Διεθνούς Τράπεζας Ανασυγκρότησης και Ανάπτυξης και δεν αντιμετώπισαν κανένα πρόβλημα στην κατανόηση του προφορικού κειμένου, που ανέγνωσε ο Έλληνας καθηγητής. (Οι μόνες αμιγείς αγγλικές λέξεις ήταν λίγοι σύνδεσμοι, άρθρα και προθέσεις). Ο Ξενοφών Ζολώτας κατείχε τότε την θέση του Διοικητή της Τραπέζης της Ελλάδος. Οι μεγάλες εφημερίδες «Νιου Γιορκ Τάιμς» και «Ουάσιγκτον Ποστ» δημοσίευσαν την επομένη τον λόγο στην πρώτη σελίδα.

«Ἐπαινῶ γλῶτταν εὔφημον φέρειν, σιγᾶν ὅπου δεῖ καί λέγειν τά καίρια»[1] (Αισχύλος)

Ο Επίκτητος σε γκραβούρα του μεσαίωνα

μας το απέστειλε η foteini4

.

Πηγή: Μαθήματα Εκθέσεων
«ἐστι φιλοσοφεῖν».

Επίλογος: Από τα παραπάνω διαπιστώνεται ότι κοινωνική αγωγή κι ευπρέπεια επιβάλλουν σαν αναγκαίο κανόνα ζωής το «λάλει ἅ δεῖ, ὅτε δεῖ, ὑπερ ὧν δεῖ»[12]. Είναι όμως απαραίτητο να διευκρινιστεί ότι η αξία του λόγου δεν είναι ανάλογη με το μέγεθος του. Όσο γι’ αυτό ας θυμηθούμε την περίπτωση του Πασκάλ, ο οποίος σε μια μακροσκελή προς έναν φίλο του επιστολή του ζητούσε συγγνώμη, γιατί δεν είχε χρόνο να του γράψει… λιγότερα.

ΕΡΓΑΣΙΑ: «Τον άνθρωπο πρέπει να τον υπολογίζεις όχι από τον τρόπο που μι­λάει, αλλ’ από τον τρόπο που σιωπά».

.

ΣΧΕΤΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ

1. «Λόγος ἄνευ λόγου κενός ἐστι».

2. «Πληγή ξίφους κουφότερα (=ελαφρότερη) γλώσσης· τό μέν γάρ τό σῶμα, ἡ δέ τήν ψυχήν τιτρώσκει (= τραυματίζει)».

3. «Ζευς μεγάλους κόμπους γλώττης ὑπερεχθαίρει» (Σοφοκλής).

4. «Λαλήσας πολλάκις μετενόησα, σιωπήσας οὐδέποτε».

5. «Οἱ κράτιστοι τῶν ἀνθρώπων βραχυλογώτατοι» (Επίκτητος).

6. «Πολυλογία πολλά σφάλματα ἔχει, τό δέ σιγᾶν ἀσφαλές».

7. «Ἀπιστοῦνται δ’ oἱ λάλοι κἄν ἀληθεύωσιν» (Πλούταρχος).

Δεν μπορούν οι νάνοι του σήμερα να υψώνουν το ανάστημα τους στους γίγαντες του χθες (βίντεο)

pentapostagma.gr

Ο ιστορικός και συγγραφέας Σαράντος Καργάκος επιμένει ότι ο τάφος του Μ. Αλεξάνδρου μπορεί να βρίσκεται στην Αμφίπολη.

Σε αποκλειστική συνέντευξη που παραχώρησε στη δημοσιογράφο Μαρία Γιαχνάκη αναλύει τη διαίσθησή του για το μεγάλο μυστικό του τάφου και τη σχέση με τον Μέγα Αλέξανδρο. Επίσης ξεσπά μπροστά στη κάμερα του NewsbombTV – με τον δικό του χαρακτηριστικό τρόπο – για την κατάντια της σημερινής Ελλάδας.

Επιμένει ότι οι αρχαιολόγοι ήρθαν δεύτεροι. Η απουσία κτερισμάτων μέχρι στιγμής, αποτελεί ένδειξη ότι ο τάφος είναι συλημένος. Πιθανώς κατά τον Α Παγκόσμιο Πόλεμο Γάλλοι μηχανικοί, στη διάρκεια κατασκευής οχυρών, να μπήκαν πρώτοι στον τάφο, καθότι διέθεταν και τον απαραίτητο εξοπλισμό.

Δυστυχώς οι αρχαιοκάπηλοι εμφανίζονται συνήθως πρίν τους αρχαιολόγους, αλλά και μετά από αυτούς! Τονίζει την ανάγκη να ενισχυθεί η φύλαξη και να προστατευθεί ο λόφος από τις καιρικές συνθήκες.

Δυστυχώς στη πατρίδα μας, περισσότερο “ζωντανοί” είναι αυτού που βρίσκονται στα νεκροταφεία. Η Ελλάδα αυτή τη στιγμή κατοικείται από ανθρώπους, οι οποίοι είναι άψυχοι. Εάν τολμήσεις και πεις το όνομα Ελλάδα, πατρίδα ή τη λέξη Έθνος, χαρακτηρίζεσαι εθνικιστής.

Είναι ντροπή! Είναι ντροπή, να ντρέπεται κάποιος για την καταγωγή του και για τη δόξα των προγόνων του. Δεν μπορούμε εμείς, στο χάλι που έχουμε φτάσει, να δημιουργήσουμε μια δόξα για τα παιδιά μας. Ας αφήσουμε τη δόξα των παλαιών!!!

«Τὸ ὑπόκωφον ζήτημα».

αναδημοσίευση από τη σελίδα του Face Book του Σαράντου Καργάκου

.

Ἔτσι εἶχε εὐστόχως ὀνομάσει σ’ ἕνα βιβλίο του τό θρακικό ζήτημα ὁ ἀείμνηστος φίλος Παναγιώτης Φωτέας, πού εἶχε ἐπί πολλά ἔτη χτηματίσει νομάρχης Κομοτηνῆς. Πᾶνε ἀπό τότε 25 χρόνια καί τό ὑπόκωφο ζήτημα βρίσκεται σέ συνεχῆ δράση μέ τούς Τούρκους μεθοδικά νά προχωροῦν καί τούς Ἕλληνες ἀμέθοδα νά ὑποχωροῦν. Τό τελευταῖο περιστατικό μέ τήν ταλαίπωρη Σαμπιθά δείχνει πόσο δύσκολο εἶναι τό νά ἐμμένει κανείς ἑλληνικά στή Θράκη. Οἱ πολιτικοί καί πνευματικοί μας ταγοί θυμίζουν τό περιστατικό πού ντύνει ποιητικά ὁ Κων/νος Καβάφης στή «Μάχη τῆς Μαγνησίας»: «Τί εἴδους λύπη εἶχαν, σάν ἔγινε σκουπίδι, ἡ μάνα των Μακεδονία».

Τό ἴδιο μπορεῖ νά λεχθεῖ γιά τή Θράκη. Συστηματικά ἡ περιοχή αὐτή

Η γενικώτερη αμφισβήτηση του ρόλου του κλήρου στα 1821

Από το έργο του Σαράντου Καργάκου,

«Η Ελληνική Επανάσταση του 1821»,

τομ. Α’, σελ. 248-249

 Επανερχόμενοι στο ρόλο του κλήρου δεν πρέπει να αγνοούμε τη μαρτυρία του Φωτάκου, πού ήταν ο πιο κοινωνικά προβληματισμένος απ’ όλους τούς απομνημονευματογράφους του Αγώνα. Γράφει:

«Οι αρχιερείς εσυγχωρούσαν (=έδιναν την άδεια) εις τούς ιερείς να διαβάζουν εις τας εκκλησίας παρακλήσεις νύκτα και ημέραν προςτον Θεόν διά να ενισχύση τους Ελληνας εις τον μέλλοντα αγώνα〮και εις τούς πνευματικούς δε και εις τούς άλλους κληρικούς εσυγχώρησαν να παρακινούν κατά την εξομολόγησίν των τούς Έλληνας εις την επανάστασιν, και να την θεωρούν ως θρησκευτικώς συγχωρημένην〮 διότι ο Θεός όλους τούς ανθρώπους έπλασεν ελευθέρους.