Ποιος ο ρόλος του ANADOLU (L 400) και πως αξιολογείται ως “απειλή”;

αναδημοσίευση από τον Δούρειο Ίππο
άρθρο του Σάββα Δ. Βλάσση

.

Τουρκικά μέσα αναφέρουν αυτές τις ημέρες ότι το ελικοπτεροφόρο ANADOLU (L 400) έχει παραδοθεί στο τουρκικό ναυτικό, κατόπιν ολοκληρώσεως ενός μεγάλου μέρους των Δοκιμών Εν Πλω (SAT) και εξελίσσεται η εκπαίδευση για την έναρξη επιχειρησιακών πλόων. Επί της ουσίας επιβεβαιώνονται οι δηλώσεις επισήμων, ότι το πλοίο επρόκειτο να παραδοθεί στα τέλη του 2022.

Η ένταξη σε υπηρεσία, θα συνοδευτεί πέραν των άλλων από δοκιμές για την πιστοποίηση ικανότητος επιχειρήσεων Μη Επανδρωμένων Αεροσκαφών Bayraktar TB3 και μελλοντικώς του αεριωθουμένου Kizilelma, όπως και ελαφρών αεριωθουμένων αεροπλάνων κρούσεως Hürjet.

Τουρκικά δημοσιεύματα προσδιόριζαν το κόστος του ANADOLU σε 1,2 δισ. $, συμπεριλαμβανομένης της αρχικής συμβάσεως με την ισπανική Navantia. Είναι πρόγραμμα κύρους για το τουρκικό ναυτικού, του οποίου θα αποτελέσει την ναυαρχίδα. Οι εργασίες ναυπηγήσεως ξεκίνησαν το 2015, επομένως απαιτήθηκε επταετία για την υλοποίηση.

Στην Ελλάδα, υπάρχει η τάση συσχετισμού του ANADOLU με το γενικό ισοζύγιο στρατιωτικής ισχύος μεταξύ των δύο χωρών, όπως και η εμφανής προσπάθεια από διάφορα μέσα, να υποβαθμιστεί η επιχειρησιακή αξία του ως “απειλή”, περιορίζοντάς το αυθαιρέτως στο επιχειρησιακό περιβάλλον του Αιγαίου, σε ενδεχομένη πολεμική αναμέτρηση μεταξύ των δύο χωρών. Τονίζεται ότι λόγω των μεγάλων διαστάσεών του, το πλοίο αποτελεί ελκυστικό στόχο, με προδικασμένη μοίρα ενώ επισημαίνεται το σοβαρό μειονέκτημα της μη φιλοξενίας μαχητικών F-35B, όπως ήταν ο αρχικός σχεδιασμός. Όλα αυτά έχουν βάση ωστόσο, η προμήθεια του ANADOLU δεν έγινε με βάση κυρίως το Αιγαίο ως περιβάλλον επιχειρήσεων.

H απόφαση προμήθειας στο πρώτο ήμισυ της δεκαετίας του 2010, συμβάδιζε με την γενικότερη κυβερνητική πολιτική για ενίσχυση του οικονομικού και γεωπολιτικού αποτυπώματος της Τουρκίας σε περιοχές όπως ο Περσικός Κόλπος και η Ανατολική Αφρική. Καθώς η προωθημένη στρατιωτική παρουσία αποτελεί στοιχείο της πολιτικής αυτής, η δυνατότητα ενισχυμένης ικανότητος προβολής ισχύος ορίσθηκε ως μείζον στόχος για την στρατιωτική ηγεσία. Η πολιτική αυτή σε επίπεδο αμυντικής συνεργασίας, ξεδιπλώθηκε με τις συμφωνίες δημιουργίας τουρκικής στρατιωτικής βάσεως στο Κατάρ το 2014 και στην Σομαλία το 2016.

Το ANADOLU εξυπηρετεί την υλοποίηση της στρατηγικής επιδείξεως σημαίας προς υποστήριξη της εθνικής πολιτικής σε περίοδο ειρήνης και κρίσεως. Εν καιρώ ειρήνης προορίζεται για συμμετοχή σε αποστολές περιφερειακής ασφαλείας και παροχή ποικίλων υπηρεσιών ενώ μπορεί να υποστηρίξει την στρατιωτική επέμβαση της Τουρκίας με ανάπτυξη δυνάμεων σε φίλες χώρες.

Τα σοβαρά κενά “πίσω” από τις Στρατιωτικές Παρελάσεις

αναδημοσίευση από τον Δούρειο Ίππο
άρθρο του Σάββα Δ. Βλάσση

.

Είναι καθιερωμένο και σωστό, στις Ημερήσιες Διαταγές της πολιτικής και στρατιωτικής ηγεσίας των Ενόπλων Δυνάμεων, να τονίζονται οι ηθικές δυνάμεις του εμψύχου δυναμικού διότι πρόκειται για την κυριότερη ίσως προϋπόθεση όταν η Πατρίδα προστάζει να βαδίσουν στο πεδίο της Τιμής. Οι πρόγονοί μας δεν μπορούσαν να συγκριθούν καθόλου σε ισχύ με τον δυνάστη του Γένους αλλά δεν δίστασαν να πάρουν τα άρματα και να χυθούν στον Αγώνα, κερδίζοντας την Ελευθερία.

Εν τούτοις, στα οργανωμένα κράτη, ιδίως όταν υφίσταται μόνιμη απειλή που απαιτεί την διατήρηση ισχυρών Ενόπλων Δυνάμεων, έχει μεγάλη σημασία και το διαθέσιμο οπλοστάσιο, επειδή ο σύγχρονος πόλεμος είναι μια περίπλοκη και πολύ απαιτητική υπόθεση. Έτσι, στις στρατιωτικές παρελάσεις παρουσιάζονται αναπόφευκτα οι εξελίξεις σε νέα οπλικά συστήματα που εντάσσονται σε υπηρεσία κι εκπέμπεται δι’ αυτών το κατάλληλο μήνυμα. Μπορούν όμως να γίνουν και παρατηρήσεις ως προς τις ελλείψεις και τους τομείς υστερήσεως.

Από την άποψη αυτή, στην φετινή παρέλαση της 25ης Μαρτίου, παρουσιάσθηκαν τα νεοαποκτηθέντα μαχητικά Rafale F3R, τα αναβαθμισμένα F-16 Block 72, τα ΤΟΜΑ Marder 1A3 κ.λπ. Εμφανίστηκαν επίσης για πρώτη φορά τα εκπαιδευτικά αεροπλάνα T-6A Texan II, σημειώνοντας την σταδιακή επαναφορά του δείκτου διαθεσιμότητος του τύπου σε αποδεκτά επίπεδα, έπειτα από σειρά ετών απαξιώσεως.

Από την άλλη, δεν συμμετείχε το μοναδικό Αεροσκάφος Ναυτικών Επιχειρήσεων P-3B, τα ελικόπτερα AS332C1 Super Puma της Πολεμικής Αεροπορίας και τα ελικόπτερα ΑS365 Dauphin του Λιμενικού Σώματος. Υποδηλώνοντας σχετικές αδυναμίες λόγω διαθεσιμότητος σε αριθμούς και ελλιπή υποστήριξη εξαιτίας μη υπογραφής FOS.

Ενώ αυτά είναι οι ορατές παρουσίες και ελλείψεις, υπάρχουν σοβαρά στοιχεία στρατιωτικής ισχύος σε οπλικά συστήματα, τα οποία δεν μπορούν να εμφανιστούν στις παρελάσεις. Το πιο αντιπροσωπευτικό ίσως, είναι οι σταθμοί ραντάρ του Συστήματος Αεροπορικού Ελέγχου (ΣΑΕ) της Πολεμικής Αεροπορίας, που αντιπροσωπεύουν κρισιμότατο στοιχείο της αμυντικής οργανώσεως της χώρας και η επιχειρησιακή αξία τους καθίσταται αντιληπτή σε οποιονδήποτε. Άλλος “αφανής” συντελεστής και πολλαπλασιαστής ισχύος, είναι τα συστήματα Ηλεκτρονικού Πολέμου.

Τα τρία κύρια διδάγματα για την Αεροπορική Ισχύ από την Ουκρανία

αναδημοσίευση από τον Δούρειο Ίππο
άρθρο του Σάββα Δ. Βλάσση

.

Μιλώντας στην Κάτω Βουλή με σκοπό να εξηγήσει τις κατευθύνσεις που σκοπεύει να ακολουθήσει για την διατήρηση και ενίσχυση της Ιταλικής Αεροπορίας ο Αρχηγός της Αντιπτέραρχος Λούκα Γκορέτι αναφέρθηκε μεταξύ άλλων και στα διδάγματα που απορρέουν ήδη από τον πόλεμο στην Ουκρανία, ως προς την αεροπορική ισχύ εν γένει.

Τα τρία κύρια διδάγματα αφορούν αναμέτρηση με ισότιμο αντίπαλο από πλευράς τεχνολογίας μέσων και δυνατοτήτων και επειδή έχουν προφανή αξία και στην περίπτωση της Ελλάδας που απειλείται μονίμως από την Τουρκία, παρουσιάζονται παρακάτω:

1. Η ανάγκη για οριζόντια διασπορά: χρησιμοποιώντας όλο και πιο προηγμένης τεχνολογίας οπλικά συστήματα, ο εχθρός μπορεί να χτυπήσει σε όλο το βάθος της επιχειρησιακής περιοχής, ξεπερνώντας γεωγραφικά σύνορα και ορογραφικά εμπόδια. Με αυτή τη συνείδηση, η επιβίωση των νευρικών κέντρων των στρατιωτικών και κρίσιμων υποδομών πρέπει να επιτευχθεί με μια ικανότητα αντιπυραυλικής άμυνας και μια σύγχρονη επανεξέταση της έννοιας της διασποράς στην επικράτεια. «Σε ό,τι αφορά την Ένοπλη Δύναμή μου, εκτός από μια αξιοσημείωτη επιτάχυνση στην ανάκτηση της ικανότητας πυραύλων που χάθηκε στο παρελθόν, σκοπεύω να σκεφτώ την κατανομή των αποθηκών υλικού και καυσίμων, τους κόμβους Διοίκησης και Ελέγχου και φυσικά την θέση των αεροπορικών βάσεων».
2. Δυνατότητα μεταφορών: η σύρραξη στην Ουκρανία επιβεβαίωσε την ανάγκη να είναι δυνατή η ταχεία και με ελάχιστη προειδοποίηση αναδιάταξη των χερσαίων δυνάμεων προς οποιαδήποτε περιοχή επέμβασης. «Είναι απαραίτητος πλέον ο εξοπλισμός του εθνικού στρατεύματος με ένα αποτελεσματικό αεροσκάφος μεταφορών, για την προσέγγιση των πιθανών περιοχών επιχειρήσεων, ειδικά αν σκεφτεί κανείς ότι η αφρικανική ήπειρος και η περιοχή Ινδικού-Ειρηνικού θα μπορούσαν να καταστούν περιοχές επέμβασης τα επόμενα 20-30 χρόνια. Επιπλέον, ακολουθώντας αυτή την γραμμή σκέψης, πιστεύω ότι η ικανότητα χρήσης της Αεροδιαστημικής Ισχύος με εύκαμπτο και ευέλικτο τρόπο είναι το κλειδί της νίκης ώστε να μπορέσουμε να αντιμετωπίσουμε τις αυριανές προκλήσεις με την απαραίτητη αποτελεσματικότητα».
3. Η “διαφάνεια του πεδίου μάχης”: Σχεδόν τίποτα δεν μπορεί να κρυφτεί από τα αεροσκάφη αναγνωρίσεως και τα δορυφορικά συστήματα που είναι σήμερα σε θέση να αποκτήσουν, στο οπτικό, υπέρυθρο και ηλεκτρομαγνητικό φάσμα, τεράστιο όγκο δεδομένων και πληροφοριών, που μόνο εάν συλλεχθούν και αναλυθούν σωστά, εγγυώνται ένα πραγματικό στρατηγικό όφελος ως προς την σαφή κατανόηση της προόδου της σύγκρουσης και επιτρέπουν τις σωστές επιχειρησιακές επιλογές. «Αυτό το ανταγωνιστικό πλεονέκτημα, στο οποίο η Ιταλία πίστευε διορατικά ήδη πριν από 20 χρόνια, εξοπλίζοντας την Πολεμική Αεροπορία με το πρώτο τηλεχειριζόμενο αεροσκάφος, πρέπει να διαφυλαχθεί με την ταχεία αποκατάσταση και σταδιακή ενίσχυση του εξοπλισμού των Ενόπλων Δυνάμεων, σε όλα τα πεδία εφαρμογής, στρατηγικό όσο και τακτικό. Τα συστήματα αυτά θα πρέπει να υποστηρίζονται από τα πιο σύγχρονα και εύκαμπτα τηλεχειριζόμενα αεροσκάφη αναγνώρισης και επιτήρησης, καθώς και από μια ικανότητα συγκέντρωσης δεδομένων που ευνοεί την ταχεία ανάλυση και την έγκαιρη και ευρεία διάδοση τόσο προς τα άλλα στοιχεία του στρατιωτικού οικοδομήματος όσο και προς τους λήπτες αποφάσεων».

Επενδύσεις στην Αμυντική Βιομηχανία: βλέποντας τα τραίνα να περνούν

αναδημοσίευση από τον Δούρειο Ίππο
άρθρο του Σάββα Δ. Βλάσση

.

Στις 12 Ιανουαρίου, η γερμανική Rheinmetall ανακοίνωσε την έναρξη αρχικής (χαμηλού ρυθμού) παραγωγής του ΤΟΜΑ KF 41 Lynx στην Ουγγαρία, με πρόβλεψη ενάρξεως πλήρους παραγωγής τον προσεχή Ιούλιο.

Λίγες ημέρες αργότερα, στις 17 Ιανουαρίου, τέθηκε ο θεμέλιος λίθος ενός νέου εργοστασίου εκρηκτικών και πυρομαχικών στην Βερπαλότα της Ουγγαρίας, για την παραγωγή σε πρώτη φάση εκρηκτικών RDX και βλημάτων 30 mm πυροβόλου του Lynx. Η σχετική σύμβαση για το εργοστάσιο, είχε υπογραφεί μόλις στις 15 Δεκεμβρίου 2022. Μελλοντικώς, η νέα βιομηχανική μονάδα με 200 εργαζομένους περίπου, θα μπορεί να αναλάβει την παραγωγή πυρομαχικών 120 mm αρμάτων και βλημάτων 155 mm πυροβολικού ενώ θα υλοποιούνται και προγράμματα Έρευνας & Ανάπτυξης.

Η κοινοπραξία Rheinmetall Hungary Munitions, που αναμένεται να ξεκινήσει λειτουργία το 2024 και το 2025 να πετύχει πλήρη ικανότητα παραγωγής, είναι η δεύτερη βιομηχανική μονάδα που δημιουργείται στην Ουγγαρία τα τελευταία χρόνια. Από την σύμβαση ύψους 2 δισ. € που ανατέθηκε στις 18 Αυγούστου 2020 για το πρόγραμμα Lynx, δημιουργείται το βιομηχανικό συγκρότημα ZALAZone στο Ζαλαέγκερζεκ, με προβλεπομένη επένδυση 168 εκατ. € και δημιουργία 500 θέσεων εργασίας.

Διαπιστώνεται ότι πρόκειται για συμφωνίες οι οποίες παρά το ότι πέραν της προμήθειας αμυντικού υλικού, αφορούν ανάπτυξη βιομηχανικών μονάδων και επενδύσεις, υλοποιούνται με ταχύτατους ρυθμούς. Μέσα σε μία πενταετία, η Ουγγαρία θα βρίσκεται πλήρως στο προσκήνιο των βιομηχανικών δρώμενων στην ευρωπαϊκή ήπειρο, με σοβαρή συμμετοχή του Κράτους, επειδή επιλέχθηκε η στρατηγική συνεργασία με πρωταγωνιστές του χώρου. Παραλλήλως υπάρχουν και πολιτικά ωφέλη, που “διαβάζονται” στην ανοχή έναντι της πολιτικής που ασκεί η ουγγρική κυβέρνηση, απέναντι στο γενικό ρεύμα, καθώς οι γερμανικοί βιομηχανικοί κολοσσοί έχουν τεράστια επιρροή στις γερμανικές κυβερνήσεις.

Οι νέες βιομηχανικές μονάδες στην Ουγγαρία, αναμένεται να διαδραματίσουν σημαντικό ρόλο στην υλοποίηση των εξοπλιστικών προγραμμάτων που θα αναλάβει από την παγκόσμια αγορά η γερμανική αμυντική βιομηχανία, που λόγω και του πολέμου στην Ουκρανία θα αυξηθούν. Ήδη ανακοινώθηκε από την Rheinmetall ότι κατά το περασμένο έτος το χαρτοφυλάκιο ανεκτέλεστων έργων προσέγγισε τα 30 δισ. € και στο τρέχον έτος μπορεί να φτάσει τα 40 δισ. €, επιβεβαιώνοντας ποιος είναι η “ατμομηχανή” της Ευρώπης και στην Αμυντική Βιομηχανία.

Οι δυνάμεις στρατού της Τουρκίας για εισβολή στα ελληνικά νησιά

αναδημοσίευση από τον Δούρειο Ίππο
άρθρο του Σάββα Δ. Βλάσση

.

Η Τουρκία προβάλει τελευταίως την ύπαρξη ελληνικών στρατιωτικών δυνάμεων σε ελληνικές νήσους, προπαγανδίζοντας ότι αυτό αντιβαίνει στις διεθνείς συνθήκες που έχει υπογράψει η Ελλάδα. Όχι μόνο δεν υπάρχει όρος αποστρατιωτικοποιήσεως, όπως ισχυρίζεται η τουρκική προπαγάνδα, παρά μόνο κάποιοι περιορισμοί ωστόσο, σε κάθε περίπτωση ο καταστατικός χάρτης των Ηνωμένων Εθνών προβλέπει ότι κάθε χώρα έχει δικαίωμα αυτοάμυνας έναντι επιθέσεως. Και η Ελλάδα ενίσχυσε την άμυνα των νήσων της από το 1974, όταν η Τουρκία εισέβαλε στην Κύπρο και το 1975 συγκρότησε την 4η Στρατιά, με δυνάμεις έτοιμες να επιτεθούν σε αυτές.

Έκτοτε, η τουρκική στρατιωτική απειλή εξελίσσεται διαρκώς και τα τελευταία χρόνια, έχει αναβαθμιστεί ποιοτικώς σε μεγάλο βαθμό. Η Τουρκία λοιπόν, υποστηρίζει ότι μπορεί ανεξέλεγκτα να ενισχύει τις επιθετικές δυνάμεις που διατηρεί σε ετοιμότητα έναντι των ελληνικών νήσων στο Αιγαίο αλλά η Ελλάδα πρέπει να αποσύρει τις δυνάμεις της από αυτά… Διαφορετικά, απειλεί με επίθεση. Είναι εξωφρενικό κι ακούγεται αστείο αλλά αυτή είναι η τουρκική “λογική”.

Ας δούμε όμως ποιες είναι και πως αναβαθμίστηκαν και ενισχύθηκαν οι τουρκικές δυνάμεις ανατολικώς του Αιγαίου, τα τελευταία έτη.

Η 4η Στρατιά με έδρα την Σμύρνη, την οποία οι Τούρκοι αποκαλούν και “Στρατιά Αιγαίου”, συγκροτείται από τους παρακάτω Σχηματισμούς:

• 7η Ταξιαρχία Καταδρομών (Σακάρια).
• 11η Ταξιαρχία Καταδρομών (Ντενιζλί).
• 19η Ταξιαρχία Καταδρομών (Αδραμύτιο).
• 57η Ταξιαρχία Πυροβολικού (Μπόρνοβα)

Σημειώνουμε ότι οι ανωτέρω Ταξιαρχίες Καταδρομών είναι αντιστοίχως οι πρώην 1η, 11η και 19η Μηχανοποιημένες Ταξιαρχίες που μετασχηματίσθηκαν σε επίλεκτους Σχηματισμούς καταδρομών τα τελευταία έτη. Η εξέλιξη ανακλά την αντίληψη της τουρκικής ηγεσίας ότι οι επιθετικές επιχειρήσεις έναντι ελληνικών νήσων στο ιδιαίτερο περιβάλλον του Αιγαίου, πρέπει να βασιστούν σε επίλεκτες μονάδες ειδικής συνθέσεως ώστε να μπορούν να αναπτυχθούν ταχέως από αέρος, κατά βάση με ελικόπτερα.

Κώστας Χριστοφίδης: ο 19χρονος αξιωματικός της 33 ΜΚ που κάλυψε την απαγκίστρωση των ανδρών του

αναδημοσίευση από τον Δούρειο Ίππο
άρθρο του Σάββα Δ. Βλάσση

.

Στις 3 Σεπτεμβρίου, πραγματοποιήθηκε η κηδεία των οστών του Δοκίμου Εφέδρου Αξιωματικού Κώστα Χριστοφίδη, ο οποίος έπεσε μαχόμενος κατά τις επιχειρήσεις της τουρκικής εισβολής του 1974 στην Κύπρο.

Ο Κώστας Χριστοφίδης είχε γεννηθεί στις 27 Ιουλίου 1955, στη Λεμεσό και μεγάλωσε στην Μόρφου. Ήταν το πρωτότοκο από τέσσερα τέκνα της οικογενείας του Χρίστου και της Αλίκης Χριστοφίδη. Μετά την ολοκλήρωση των μαθητικών του σπουδών, παρουσιάσθηκε στην Εθνική Φρουρά κατατασσόμενος στο ΚΕΝ Λεμεσού, στις 22 Ιανουαρίου 1973. Επελέγη ως ΔΕΑ και τοποθετήθηκε στην 33 Μοίρα Καταδρομών.

Αμέσως μετά την εκδήλωση της εισβολής, οι Μοίρες της Διοικήσεως Δυνάμεων Καταδρομών Κύπρου, διατάχθηκαν και κινήθηκαν στον Πενταδάκτυλο, με σκοπό την εκτέλεση νυκτερινής καταδρομικής επιχειρήσεως προς κατάληψη υψωμάτων ζωτικής σημασίας. Επιτυχής εκτέλεση, θα παρεμπόδιζε την συνένωση του προγεφυρώματος των αποβατικών δυνάμεων δυτικώς Κυρηνείας, με τον τουρκοκυπριακό θύλακα του Κιόνελι.

Η 33 Μοίρα Καταδρομών ενήργησε και κατέλαβε το ύψωμα Πετρομούθια αλλα το ξημέρωμα της 21ης Ιουλίου διατάχθηκε, όπως και οι άλλες Μοίρες, να αποσυρθούν επειδή δεν υπήρχε δυνατότητα αντικαταστάσεως από μονάδες πεζικού, όπως προέβλεπε το σχέδιο.

Κατά την σύμπτυξη, ο ΔΕΑ Κώστας Χριστοφίδης αντιλήφθηκε άνδρες της διμοιρίας του που συνέχιζαν να αγωνίζονται σε προωθημένη θέση, όντας μη ενήμεροι για την σχετική διαταγή. Ο διμοιρίτης προσέγγισε στην θέση και τους διέταξε να συμπτυχθούν, παραμένοντας ο ίδιος επί τόπου για να καλύψει την κίνησή τους. Οι άνδρες του απαγκιστρώθηκαν επιτυχώς αλλά ο διμοιρίτης έπεσε μαχόμενος εκτοξεύοντας καλυπτικά πυρά.

Ουκρανία: Γιατί η Δύση δίνει προτεραιότητα στο Πυροβολικό Μάχης

αναδημοσίευση από τον Δούρειο Ίππο
άρθρο του Σάββα Δ. Βλάσση

.

Δέκα ημέρες μετά την έναρξη της δευτέρας φάσεως του πολέμου με την ανανεωμένη ρωσική επίθεση στο Ντονμπάς, στην οποία αναφέρθηκαν στις 19 Απριλίου τόσο ο Ρώσος υπουργός Εξωτερικών Λαβρώφ όσο και ο Ουκρανός πρόεδρος Ζελένσκι, είναι σαφές ότι αυτή δεν έχει την μορφή μεγάλης κλίμακας επιθετικών ελιγμών. Οι Ρώσοι εξασφάλισαν κάποια εδαφικά κέρδη ενεργώντας με την περισσότερη ενέργεια σε συγκλίνοντες άξονες από Ιζιούμ (βορρά) και Σεβεροντονέτσκ (ανατολή) αλλά σύντομα η δυναμική μειώθηκε και ακολούθησαν αργοί ρυθμοί.

Όλο το προηγούμενο διάστημα οι Ρώσοι σφυροκοπούσαν αποθήκες καυσίμων, πυρομαχικών, κέντρα διοικήσεως και υποδομές των Ουκρανών, ώστε να επιτύχουν την απομόνωση του πεδίου προ του Ντονέσκ. Από τις 19 Απριλίου, η μόνη εμφανής τακτική από πλευράς ρωσικών δυνάμεων, ήταν απλώς η πολλαπλάσια δράση του πυροβολικού. Ανέκαθεν οι Ρώσοι απέδιδαν έμφαση στο πυροβολικό ως Όπλο αποφασιστικής επιδράσεως αλλά τώρα στο Ντονμπάς, ο καταιγισμός πυρών που εκτοξεύθηκε ήταν κατά πολύ σφοδρότερος απ’ ό,τι είχαν δει μέχρι σήμερα οι Ουκρανοί. Πολύωρα μπαράζ πυροβολικού ισοπέδωσαν κάθε άμυνα των Ουκρανών, που δεν είχαν άλλη επιλογή από την σύμπτυξη.

Το ρωσικό πεζικό και τα τεθωρακισμένα, απλώς προχωρούσαν άνευ ιδιαιτέρας αντιστάσεως, για να εγκατασταθούν στις περιοχές που εγκατέλειπαν οι Ουκρανοί. Τυπική τακτική που χρησιμοποιούν ευρέως οι τελευταίοι, είναι η εσκεμμένη σύμπτυξη προκειμένου να παρασύρουν τους Ρώσους σε καθορισμένους Χώρους Καταστροφής, όπου τους υποδέχεται το ουκρανικό πυροβολικό και τους υποχρεώνει να υποχωρήσουν αφού πρώτα έχουν υποστεί σοβαρές απώλειες. Έπιβεβαιώνεται ότι το Πυροβολικό είναι ιστορικώς αυτό που προκαλεί τις περισσότερες απώλειες στο πεδίο της μάχης.

Δέκα ημέρες μετά, είναι σαφές ότι και πάλι, η αναμέτρηση σε τακτικό επίπεδο κρίνεται από το Όπλο του Πυροβολικού. Αν στην πρώτη φάση του πολέμου οι Ουκρανοί κατάφεραν χάρη σε αυτό να αποδιοργανώσουν και να καταστρέψουν την ισχύ και το ηθικό των ρωσικών δυνάμεων πέριξ του Κιέβου, στην δεύτερη φάση οι Ρώσοι δείχνουν αποφασισμένοι να πετύχουν διά του Πυροβολικού την μέγιστη δυνατή πίεση και φθορά, για να ξηλώσουν την άμυνα του αντιπάλου τους.

Περί ρωσικού “στρατηγήματος” και “Ειδικής Στρατιωτικής Επιχείρησης” στην Ουκρανία

αναδημοσίευση από τον Δούρειο Ίππο
άρθρο του Σάββα Δ. Βλάσση

.

Μετά την δημόσια ανακοίνωση της Μόσχας στις 25 Μαρτίου ότι περατώθηκε η πρώτη φάση της εισβολής στην Ουκρανία και την επακόλουθη αποχώρηση των ρωσικών δυνάμεων από τον βορρά, μερίδα δυτικών αναλυτών υποστήριξε ότι το ρωσικό σχέδιο εξελίσσεται επιτυχώς. Επί της ουσίας, παρουσίασαν την ρωσική οπτική με δυτική επικάλυψη. Τοποθετήσεις όπως του Σκοτ Ρίττερ κέντρισαν το ενδιαφέρον, επειδή πρόκειται για Αμερικανό με στρατιωτικό υπόβαθρο και έργο επιθεωρητού στα Ηνωμένα Έθνη, προϋπηρεσία που του αποδίδει τον τίτλο του ειδικού (expert). Η άποψη του Ρίττερ έχει αυξημένο ενδιαφέρον για το κοινό, επειδή είναι γνωστός σφοδρός επικριτής των επιλογών εξωτερικής πολιτικής της Ουάσιγκτον και θεωρείται ο ειδικός που προσφέρει μια διαφορετική οπτική από την ευρέως αποδεκτή. Εύκολα όμως διαπιστώνεται ότι ο Ρίττερ κατά βάση αναπτύσσει πολιτικές θέσεις που τον κατατάσσουν σε συγκεκριμένο πολιτικό χώρο. Η αντικειμενικότητα όσο και η ορθότητα των “εναλλακτικών” τοποθετήσεων του Ρίττερ αμφισβητούνται έντονα ενώ καθώς πλέον εργάζεται για το κρατικό ρωσικό διεθνές τηλεοπτικό δίκτυο RT, που σκοπό έχει την διάδοση στο εξωτερικό της επίσημης ρωσικής πολιτικής, είναι σαφές με τι πολιτική γραμμή συμπλέει. Επομένως, οι απόψεις του είναι στρατευμένες.

Επηρεασμένοι σαφώς από τον Ρίττερ και άλλους ξένους με παρόμοιες προσεγγίσεις, Έλληνες αναλυτές αναπαράγουν τις θέσεις αυτές και με σχετικό εμπλουτισμό αμφισβητούμενης επιχειρηματολογίας, ενισχύουν το ρωσικό αφήγημα για την μορφή και εξέλιξη της εισβολής στην Ουκρανία. Οι τοποθετήσεις όλων αυτών, έχουν κάποια κοινά εσφαλμένα ή σκοπίμως παρερμηνευμένα σημεία εκκινήσεως, από τα οποία η ανάλυση πάσχει αλλά οδηγεί στον ποθητό σκοπό.

Το δήθεν ρωσικό “στρατήγημα”

Rafale, F-35 και φρεγάτες ενισχύουν την Αποτροπή αλλά μετά;

αναδημοσίευση από τον Δούρειο Ίππο
άρθρο του Σάββα Δ. Βλάσση

.

Η δρομολόγηση εξοπλιστικών προγραμμάτων από την κυβέρνηση, έχει δημιουργήσει μια θετική ατμόσφαιρα και αισιοδοξία για σταδιακή υπέρβαση των προβλημάτων των Ενόπλων Δυνάμεων σε ετοιμότητα, που συσσώρευσε η μακρά υποχρηματοδότησή τους τα προηγούμενα έτη. Οι αποφάσεις ταχείας προμήθειας μίας Μοίρας μαχητικών αεροσκαφών Rafale, η εξέλιξη του προγράμματος αναβαθμίσεως μαχητικών F-16V, η απόφαση προμήθειας νέων φρεγατών και σε εύλογο χρόνο κορβετών, υπογραμμίζουν ότι σε βραχυμεσοπρόθεσμο πλαίσιο, οι δύο Κλάδοι θα εκσυγχρονισθούν και ταυτοχρόνως θα ενισχυθούν σοβαρά.

Σε μερικές ημέρες, τα πρώτα 6 Rafale F3R θα βρίσκονται ετοιμοπόλεμα στην 114 Πτέρυγα Μάχης και μέχρι το τέλος του 2022 θα καταφθάσουν 6 ακόμη. Επίσης, μέχρι την εκπνοή του έτους και εφόσον συνεχίσει ομαλά όπως σήμερα το πρόγραμμα με την ΕΑΒ, θα έχουν αποδοθεί σε υπηρεσία 8 αναβαθμισμένα F-16V.

Το Πολεμικό Ναυτικό, το 2022 θα παραλάβει την 7η ΤΠΚ και τα πρώτα 2 ανθυποβρυχιακά ελικόπτερα MH-60R. Από το 2025, θα αρχίσει να εντάσσει σε υπηρεσία τις υπερσύγχρονες φρεγάτες FDI HN και αναλόγως αποφάσεων, ίσως την πρώτη νέα κορβέτα του. Στο μεταξύ, πιθανώς να έχουν υπάρξει εξελίξεις με ταχεία ένταξη άλλων μονάδων επιφανείας που θα παραχωρηθούν μεταχειρισμένες.

Είναι σαφές δηλαδή ότι οι δύο Κλάδοι με την μεγαλύτερη δυναμική ταχείας αναπτύξεως και ελέγχου εναερίου και θαλασσίου χώρου και πέραν του Αιγαίου, θα έχουν νέα μέσα που θα εξασφαλίζουν ένα ποιοτικό πλεονέκτημα, σε επίπεδο καθαρά αντιπαραθέσεως με τα αντίστοιχα πολεμικά μέσα του εχθρού. Εξ αυτού του στοιχείου, είναι δεδομένο ότι θα ενισχυθεί σε έναν βαθμό η προβολή Αποτροπής που εκπέμπουν οι Ένοπλες Δυνάμεις.

Μεταχειρισμένα υποβρύχια Type 212 έχει “βάλει στο μάτι” το Πολεμικό Ναυτικό

αναδημοσίευση από τον Δούρειο Ίππο
άρθρο του Σάββα Δ. Βλάσση

.

Έβγαλε είδηση η ομιλία στις 6 Δεκεμβρίου του Α/ΓΕΝ Αντιναυάρχου Στυλιανού Πετράκη ΠΝ, κατά την τελετή εορτασμού του προστάτη του Πολεμικού Ναυτικού, Αγίου Νικολάου και της επετείου των νικηφόρων Ναυμαχιών των Βαλκανικών Πολέμων 1912-1913. Η ομιλία του, απολύτως δικαιολογημένα περιέγραψε, μεταξύ άλλων, επιγραμματικώς την πολυσχιδή προσπάθεια εκσυγχρονισμού και ανανεώσεως του Στόλου.

Σημειολογικώς, μια πρώτη παρατήρηση που μπορεί να γίνει είναι ότι στην ομιλία δεν υπήρξε ευθεία μνεία ούτε σε πρόγραμμα κορβετών, ούτε σε πρόγραμμα εκσυγχρονισμού των 4 φρεγατών ΜΕΚΟ 200ΗΝ του Στόλου. Από εκεί και πέρα όμως, στο τέλος της παραθέσεως των διαφόρων προγραμμάτων και πρωτοβουλιών που βρίσκονται σε εξέλιξη, ο Α/ΓΕΝ επέλεξε να αναφέρει ότι το Πολεμικό Ναυτικό προχωρά “ήδη στην διερεύνηση νέων δυνατοτήτων για το Στόλο, με την διερεύνηση πρόσκτησης δοκιμασμένων και αξιόπιστων λύσεων σε Φρεγάτες, Υποβρύχια και Ναρκοθηρευτικά“.

Η αναφορά σε “δοκιμασμένες και αξιόπιστες λύσεις“, σχετιζόταν με το από καιρό υφιστάμενο ενδιαφέρον για μεταχειρισμένες πολεμικές μονάδες, οι οποίες όμως είναι γνωστές για την αξία τους και, κατά περίπτωση, σε μεγάλο βαθμό οικείες στο Πολεμικό Ναυτικό επειδή, μεταξύ άλλων, παρόμοιες μονάδες διαθέτει αυτό ήδη σε υπηρεσία. Οι φρεγάτες αφορούν τις τύπου Μ και τα ναρκοθηρικά κλάσεως ALKMAAR του Ολλανδικού Βασιλικού Ναυτικού, για τα οποία στις 27 Οκτωβρίου υπεγράφη σχετική Επιστολή Προθέσεως (Letter of Intent).

Η “είδηση”, αφορούσε φυσικά την εμφάνιση για πρώτη φορά στο προσκήνιο από επίσημα χείλη, της πιθανότητος προσκτήσεως μεταχειρισμένων υποβρυχίων. Στην πραγματικότητα, η περίπτωση εξετάζεται αρκετό καιρό και όπως είναι αναμενόμενο, το ενδιαφέρον εστιάζεται στα υποβρύχια Type 212 του Γερμανικού Ναυτικού.

Προμήθεια F-35 και η Πολεμική Αεροπορία των 4 τύπων μαχητικών

αναδημοσίευση από τον Δούρειο Ίππο
άρθρο του Σάββα Δ. Βλάσση

.

“Υφίσταται ένα μεσομακροπρόθεσμο σχέδιο να προμηθευτούμε το μαχητικό αεροσκάφος F-35“, είπε ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης σε συνέντευξη που παραχώρησε στην Lally Weymouth και δημοσιεύθηκε στις 24 Νοεμβρίου στην αμερικανική The Washington Post.

Έχει πάντα ιδιαίτερη αξία η επισήμανση από τα πλέον επίσημα χείλη, ενός μείζονος εξοπλιστικού προγράμματος για το οποίο επισήμως δεν έχει εκκινήσει διαδικασία. Έτσι, δύο χρόνια μετά την πρώτη συνάντηση του πρωθυπουργού με τον πρόεδρο Τραμπ στην Ουάσινγκτον τον Ιανουάριο του 2020, με τον οποίο συζήτησε το θέμα, επιβεβαιώνεται ότι οι συνθήκες είναι πιο ώριμες ώστε να προχωρήσουν ταχύτερα οι σχετικές διαδικασίες προετοιμασίας σχεδίου συμβάσεως.

Η αναμενόμενη εξέλιξη, επιβεβαιώνει ότι η Πολεμική Αεροπορία (ΠΑ) στα τέλη της δεκαετίας θα διαθέτει 4 τύπους μαχητικών αεροσκαφών, από 3 σήμερα. Πρόκειται για γνώριμη κατάσταση στην ΠΑ, η οποία διακρινόταν ανέκαθεν από πολυτυπία, με αποκορύφωμα την δεκαετία του 1980, όταν υπηρετούσαν 7 τύποι μαχητικών αεροσκαφών! Τα μειονεκτήματα της πολυτυπίας, είναι εύκολα αντιληπτά, ιδίως για τις ένοπλες δυνάμεις μιας χώρας οι οποίες δεν χρηματοδοτούνται με συνέπεια. Όμως πέρα από τα αυτονόητα ζητήματα για μεγαλύτερες επενδύσεις και περισσότερες πιέσεις των συστημάτων τεχνικής υποστηρίξεως του υλικού και της εκπαιδεύσεως του προσωπικού, η πολυτυπία είναι εμπόδιο και στην ομαλή ανάπτυξη κι εξέλιξη του αεροπορικού όπλου.

Η εμπειρία στην Ελλάδα έχει δείξει ότι η ανυπαρξία σταθερής και επαρκούς χρηματοδοτήσεως, υποχρεώνει την ΠΑ σε πρόωρες αποσύρσεις τύπων αεροσκαφών, που καταδικάσθηκαν σε τεχνολογική απαξίωση, επειδή δεν διατέθηκαν χρήματα για την έγκαιρη υποβολή τους σε πρόγραμμα αναβαθμίσεως. Τοιουτοτρόπως, η αρχική επένδυση απλώς πετάγεται στα σκουπίδια και μία νέα μεγάλη επένδυση γίνεται για την προμήθεια ενός νέου τύπου. Είναι απλό: όταν έχεις πολλούς τύπους μαχητικών σε υπηρεσία, είναι αναμενόμενο ότι κάποια στιγμή θα προκύψει θέμα επάρκειας χρημάτων για την αναβάθμιση όλων των τύπων αλλά και του συνόλου των αεροσκαφών. Το είδαμε όταν μαζί με την αγορά των 60 F-16 Block 52+ στις αρχές της δεκαετίας του 2000 αποφασίσθηκε ο εκσυγχρονισμός μόνο 15 εκ των υφισταμένων Mirage 2000 στην έκδοση -5 και σήμερα, που έχει δρομολογηθεί πρόγραμμα αναβαθμίσεως των F-16, δεν πρόκειται να περιληφθεί το σύνολο του στόλου ενώ και τα παρατημένα, κυριολεκτικώς, Mirage 2000EGM/BGM, πετάγονται οριστικώς στον κάλαθο των αχρήστων. Αυτό όμως δεν σημαίνει καθολική απόσυρση του τύπου, αφού 24 ανώτερα Mirage 2000-5Mk2 διατηρούνται σε υπηρεσία…

Διεργασίες για προμήθεια F-35 και η ΕΑΒ στην Lockheed Martin

αναδημοσίευση από τον Δούρειο Ίππο
άρθρο του Σάββα Δ. Βλάσση

.

Μπορεί η επικαιρότητα να είναι εστιασμένη το τελευταίο διάστημα στην πρόοδο του προγράμματος προμήθειας των Rafale και την επικείμενη ανάθεση συμβάσεως για προμήθεια 6 επιπλέον μαχητικών του τύπου, όμως όλα δείχνουν ότι υπάρχουν διεργασίες για την προμήθεια αμερικανικών F-35. Το ενδιαφέρον μάλιστα, είναι ότι μια πιθανή σύμβαση προμήθειας, συνδέεται με εξελίξεις στην ΕΑΒ, για την οποία η κυβέρνηση αναζητεί στρατηγικό επενδυτή.

Η Ελλάδα έχει εκφράσει επισήμως ενδιαφέρον για προμήθεια του F-35 από το 2017 με την αποστολή Αιτήματος Τιμής & Διαθεσιμότητος, η προμήθεια υπήρχε στην ατζέντα των θεμάτων που συζήτησε ο Έλληνας πρωθυπουργός με τον Αμερικανό πρόεδρο κατά την επίσκεψή του στην Ουάσιγκτον τον Ιανουάριο του 2020 ενώ στις 6 Νοεμβρίου 2020 η ΓΔΑΕΕ απέστειλε επιστολή σε αμερικανικές υπηρεσίες αναφερόμενη σε δυνητική προμήθεια 18-24 αεροσκαφών. Το ενδιαφέρον ήταν ότι η συγκεκριμένη επιστολή άφηνε ανοικτό το ενδεχόμενο ακόμη και για μεταχειρισμένα F-35, εφόσον υπάρχουν διαθέσιμα, ενώ έδινε μία αίσθηση επείγοντος, καθώς ζητούσε έναν αριθμό αεροσκαφών να παραδοθούν το 2021!

Το αίτημα δεν μπορούσε να ικανοποιηθεί, μεταξύ άλλων λόγω και των σχετικών νομοθετικών διαδικασιών που απαιτούντο. Όμως η προοπτική περί μεταχειρισμένων αεροσκαφών επανήλθε στο προσκήνιο, με την κατάθεση στις 9 Ιουνίου από τους γερουσιαστές Ρόμπερτ Μενέντεζ και Μάρκο Ρούμπιο σχεδίου νόμου με τίτλο “Νόμος Αμύνης και Διακοινοβουλευτικής Εταιρικής Σχέσεως ΗΠΑ – Ελλάδος 2021″ που όπως περιγράφεται, αποβλέπει μεταξύ άλλων στην «προώθηση της αμυντικής συνεργασίας ΗΠΑ – Ελλάδος». Σε αποτύπωση των ενεργειών που πρέπει να γίνουν σύμφωνα με το πνεύμα του νόμου, αναφέρεται: «οι ΗΠΑ πρέπει να υποστηρίξουν την πώληση στην Ελλάδα μαχητικών F-35 που παρήχθησαν αλλά δεν παραδόθηκαν ποτέ στην Τουρκία ως αποτέλεσμα της αποβολής της Τουρκίας από το πρόγραμμα λόγω της προμήθειας του ρωσικού αντιαεροπορικού συστήματος S-400».

Στρατηγικές συμφωνίες και ναυτικοί εξοπλισμοί – Αναλογίες ΑUKUS και ελληνογαλλικής συμφωνίας

αναδημοσίευση από τον Δούρειο Ίππο
άρθρο του Σάββα Δ. Βλάσση

.

Το περασμένο Σαββατοκύριακο, όταν ο Α/ΓΕΕΘΑ Στρατηγός Κωνσταντίνος Φλώρος περνούσε την πύλη του μεγάρου Μαξίμου, συνοδευόμενος από την ηγεσία του Πολεμικού Ναυτικού, σκοπός ήταν η ενημέρωση του πρωθυπουργού για τα επιχειρησιακά και τεχνικά δεδομένα επί της πολιτικής αποφάσεως που είχε λάβει αυτός, για προμήθεια φρεγατών από την Γαλλία. Ο πρωθυπουργός ενημερώθηκε για την επεξεργασία των τελευταίων προτάσεων που είχε κομίσει η Naval Group και έλαβε τις εισηγήσεις της στρατιωτικής ηγεσίας.

Η εξέλιξη των γεγονότων ήταν ραγδαία τις προηγούμενες ημέρες καθώς η συνεννόηση Αθηνών και Παρισίου σε επίπεδο κορυφής και για το πρόγραμμα νέας φρεγάτας, τερμάτισε την όποια διαδικασία αξιολογήσεως προτάσεων. Η ανακοίνωση στις 15 Σεπτεμβρίου της διευρυμένης συμφωνίας συνεργασίας ασφαλείας μεταξύ Αυστραλίας, Ηνωμένου Βασιλείου και ΗΠΑ (AUKUS) φαίνεται ότι έδωσε νέα δυναμική στις πιέσεις του προέδρου Μακρόν προς τον Έλληνα πρωθυπουργό, με τον οποίο υφίσταται μία καλλιεργημένη προσωπική σχέση.

Ανεξαρτήτως του κατά πόσο ισχύει το σενάριο περί συνεννοήσεως Μακρόν – Μπάιντεν για την “ελληνική αγορά”, το δεδομένο είναι ότι η AUKUS δεν είναι απλώς μία εμπορική συμφωνία πωλήσεως αμυντικού υλικού αλλά κάτι πολύ ευρύτερο. Η Γαλλία δεν έχασε μόνο μια σοβαρή σύμβαση πωλήσεως υποβρυχίων αλλά τρώθηκε σοβαρώς το γόητρο και η στρατηγική της στην περιοχή του Ινδικού και Ειρηνικού. Η AUKUS είναι κατά βάση μία πολιτική συμφωνία βαρύνουσας σημασίας, η οποία αφορά την ενίσχυση της αμερικανικής στρατηγικής Αποτροπής έναντι της Κίνας και η Αυστραλία αισθάνθηκε ότι την κάλυπτε από πάσης απόψεως, εν σχέσει με τα, τελικώς περιορισμένα, επιχειρησιακά οφέλη που προσέφερε η επιλογή προμήθειας γαλλικών υποβρυχίων.

Στρατιώτης ή Πολεμιστής;

αναδημοσίευση από τον Δούρειο Ίππο
άρθρο του Σάββα Δ. Βλάσση

.

Ο Αμερικανός συγγραφέας και αναλυτής Ρόμπερτ Κάπλαν διακρίνει δύο αρχέτυπα ατόμων που ασχολούνται με τον πόλεμο: τον Στρατιώτη και τον Πολεμιστή.

Ο Στρατιώτης διακρίνεται από υψηλό βαθμό πειθαρχίας, προσδιορισμένους τρόπους ένοπλης δράσεως, περιορισμούς και όρια στην χρήση ένοπλης βίας, διέπεται από συγκεκριμένες ηθικές αρχές ενώ η αντίληψή του περί εχθρού περιορίζεται αυστηρώς στον αντίπαλο στρατιώτη που βρίσκεται απέναντί του.

Ο Πολεμιστής είναι δυνητικώς περισσότερο απείθαρχος και αδίστακτος, διέπεται από ασθενέστερες ηθικές αρχές και έχει πολύ λιγότερους ενδοιασμούς και περιορισμούς στην χρήση ένοπλης βίας. Ο Πολεμιστής δεν βλέπει ως εχθρό τόσο τον απέναντι στρατιώτη. Είναι και αυτός το αντίπαλο μέγεθος στο πεδίο της μάχης αλλά για τον Πολεμιστή, αντίπαλος είναι ευρύτερα ολόκληρη η κοινωνία του αντιπάλου και οι κρατικές δομές του, αφού σε αυτές αναγνωρίζει την ευρύτερη απειλή που αντιμετωπίζει.

Ένας επαγγελματίας στρατιωτικός, μπορεί να είναι Στρατιώτης ή Πολεμιστής.

Ο τυπικός Στρατιώτης, θα περιοριστεί στην μελέτη του αντιπάλου του περισσότερο από την πλευρά της στρατιωτικής του ισχύος, προκειμένου να οργανωθεί και να σχεδιάσει κατά τρόπον ώστε να τον αντιμετωπίσει όπως νομίζει καλύτερα στο πεδίο της μάχης. Στην αντίληψη του Στρατιώτη, κυριαρχεί το ενδεχόμενο μιας πολεμικής αναμετρήσεως υπό τους όρους που γνώριζε η ανθρωπότητα μέχρι και την αυγή του 21ου αιώνος.