.
Γράφει ο Ιωάννης Αμπατζόγλου*
Στις 26 Απριλίου του 1986 σημειώθηκε πυρηνικό ατύχημα σε έναν αντιδραστήρα του πυρηνικού σταθμού παραγωγής ενέργειας του Τσερνόμπιλ στη Σοβιετική Ένωση (η περιοχή αυτή σήμερα ανήκει στην Ουκρανία). Το ατύχημα αυτό ήταν το πιο καταστροφικό πυρηνικό ατύχημα στην ιστορία. Το αποτέλεσμα αυτού του ατυχήματος ήταν ο άμεσος θάνατος μερικών δεκάδων ανθρώπων και η επιβάρυνση του περιβάλλοντος με ραδιενέργεια.
Kάποια από τα ραδιενεργά ισότοπα που απελευθερώθηκαν στο περιβάλλον από το συγκεκριμένο ατύχημα ήταν βραχύβια ενώ άλλα είχαν μεγάλους χρόνους ημιζωής. Χρόνος ημιζωής είναι ο χρόνος που απαιτείται ώστε να μειωθεί η ενεργότητα του ραδιοϊσότοπου στο μισό της αρχικής του τιμής. Στα βραχύβια ραδιοϊσότοπα που απελευθερώθηκαν ανήκουν για παράδειγμα το Ιώδιο-131, το Τεχνήτιο-99 και το Καίσιο-134 τα οποία έχουν χρόνους ημιζωής από 8 ημέρες μέχρι περίπου 2 έτη. Στα ραδιοϊσότοπα με μεγάλο χρόνο ημιζωής ανήκει το Στρόντιο-90 (χρόνος ημιζωής περίπου 29 έτη), το Καίσιο-137 (χρόνος ημιζωής περίπου 30 έτη) και το Πλουτώνιο-239 (χρόνος ημιζωής περίπου 24 χιλιάδες έτη). Τα βραχύβια ραδιοϊσότοπα μας απασχολούν λιγότερο επειδή δεν έχουν μεγάλο χρόνο ζωής.