Ρήγα Βελεστινλή – «Νέα Πολιτική Διοίκησις» – Άρθρον 35

«Όταν η Διοίκησις βιάζη, αθετή, καταφρονή τα δίκαια του λαού και δεν εισακούη τα παράπονά του, το να κάμη τότε ο λαός ή κάθε μέρος του λαού επανάστασιν, να αρπάζη τα άρματα και να τιμωρήση τους τυράννους του, είναι το πλέον ιερόν από όλα τα δίκαιά του και το πλέον απαραίτητον από όλα τα χρέη του.

«Αν ευρίσκωνται όμως εις τόπον, οπού είναι περισσότεροι τύραννοι, οι πλέον ανδρείοι πατριώται και φιλελεύθεροι πρέπει να πιάσουν τα περάσματα των δρόμων και τα ύψη των βουνών, εν όσω ν’ ανταμωθούν πολλοί, να πληθύνη ο αριθμός των, και τότε να αρχίσουν την επιδρομήν κατά των τυράννων, κάμνοντες εις κάθε δέκα ανθρώπους ένα δέκαρχον, εις τους πενήντα πεντηκόνταρχον, εις τους εκατόν εκατόνταρχον. Ο χιλίαρχος έχει δέκα εκατοντάρχους και ο στρατηγός τρείς χιλιάρχους, ο δε αρχιστράτηγος πολλούς στρατηγούς.

«Τα χρέη των πόλεων, πολιτειών, χωρών, και των κατά μέρος πολιτών, όπου εχρεωστούντο παρθέντα προ πέντε χρόνων και εις αυτό το διάστημα επληρώνετο διάφορον εις τους δανειστάς, η παρούσα Διοίκησις τα αναιρεί, και οι δανεισταί δεν έχουν να ζητούν εις το εξής μήτε κεφάλαιον, μήτε διάφορον από τους χρεώστας, ωσάν οπού επήραν τα δάνειά των, διότι διπλώνουν τα κεφάλαια εις πέντε χρόνους».

.

Πηγή: Ρήγα Βελεστινλή, Απάνθισμα κειμένων, εδκ. Βουλής των Ελλήνων, Αθήνα 1998, σελ. 130 – 131
Για την αντιγραφή: Πετροβούβαλος/Αβέρωφ
Εικόνα: Ο ανδριάντας του Ρήγα Φεραίου, αριστερά της εισόδου του Πανεπιστημίου Αθηνών. Ανεγέρθηκε το 1871 με δαπάνη του Γεωργίου Αβέρωφ – Έργο του γλύπτη Ι. Κόσσου, από τη Wiki

Ρήγας Φεραίος Βελεστινλής (1757 – 24 Ιουνίου 1798)

.

(ν.ημερ) Ο Ρήγας Βελεστινλής γεννήθηκε τό 1757 στό Βελεστίνο, κοντά στήν αρχαία πόλη τών Φερών. Κήρυκας τού ξεσηκωμού κατά τής τυραννίας, αφού καί ο Μακρυγιάννης τόν σχεδίασε νά σπέρνει τόν σπόρο τής ελευθερίας, πνεύμα φιλελεύθερο καί ανυπότακτο, με ανεξάντλητο ψυχικό σθένος. Τόν αφήνουν αδιάφορο τά πλούτη τού πατέρα του. Τό μίσος κατά τών Τούρκων, τό πάθος γιά τή ελευθερία τής πατρίδας καί η δίψα για μάθηση φωλιάζουν στήν παιδική του ψυχή. Ο ιερέας τού χωριού, πού ήταν ο πρώτος του δάσκαλος, θά τόν εμποτίσει μέ τό μίσος κατά τών τυράννων καί θά τού μεταδώσει τόν παθιασμένο έρωτα γιά τήν ελευθερία.

Φοίτησε στίς σχολές τής Ζαγοράς τού Πηλίου, καί στά Αμπελάκια πνευματικό κέντρο τής σκλαβωμένης Ελλάδας. Οι καλοί του δάσκαλοι τού δημιουργούσαν τό ενδιαφέρον γιά κάποιες επιστημονικές γνώσεις. Νεαρός δάσκαλος ήταν στόν Κισσό, χωριό τού Πηλίου, όταν άκουσε μία μέρα από ένα θρασύτατο αγά τήν προσταγή νά τόν περάσει στούς ώμους από ένα ορμητικό χείμαρρο. Δέν υπάκουσε καί όρμησε κατά του αγά καί τόν έπνιξε μέσα στά ορμητικά νερά τού χειμάρρου, γιά να βρεθεί αμέσως μετά, στό αντάρτικο σώμα τού θείου τού Σπύρου Ζήρα, πάνω στόν Όλυμπο.

Στα λημέρια τών Κλεφτών έκανε τά πρώτα σχέδια τού ξεσηκωμού τού γένους. Είχε ήδη ζήσει τίς σφαγές καί καταστροφές τών Τούρκων στην Πελοπόννησο, στη Στερεά καί στη Θεσσαλία, μετά από τήν αποτυχία τής εξέγερσης τών Ελλήνων (Ορλωφικά), πού είχε γίνει μέ τήν υποκίνηση της Μεγάλης Αικατερίνης, η οποία τελικά, μέ τήν Συνθήκη τού Κιουτσούκ Καϊναρτζή (9 Ιουλίου 1774), παρέδωσε στούς Τούρκους τα κατεχόμενα από αυτήν νησιά τού Αιγαίου καί εγκατέλειψε τούς Ρωμιούς στή μοίρα τους.

ΤΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΟΡΑΜΑ ΤΗΣ ΒΑΛΚΑΝΙΚΗΣ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑΣ

αναδημοσίευση από το Strategic-Geopolitics

.

Τα Βαλκάνια, αν και γεωγραφικά είναι αναπόσπαστα από την υπόλοιπη Ευρώπη, ιστορικά και πολιτισμικά είχαν τη δική τους εξέλιξη μέσα στο χρόνο. Η ορεινή φύση της χερσονήσου αποτέλεσε σημαντικό παράγοντα διάσπασης, καθώς ευνόησε σε αρκετές περιπτώσεις τη διαφορετική εξέλιξη των κατοίκων της. Από την άλλη πλευρά, όμως, κοινό ιστορικό παρελθόν ενώνει τους βαλκανικούς λαούς. Οι ρίζες κάποιων μας έρχονται από την αρχαιότητα, ενώ άλλων οι καταβολές σμίγουν βαθιά στο βυζαντινό μεσαίωνα. Εκτός από την κοινή βυζαντινή κληρονομιά, η μακροχρόνια οθωμανική κυριαρχία μαζί με τον κοινό αγώνα κατά της σουλτανικής απολυταρχίας και υπέρ της εθνικής ανεξαρτησίας δημιούργησε κοινωνικές, οικονομικές, πολιτικές και πολιτισμικές ομοιότητες μεταξύ των βαλκανικών εθνοτήτων, με αποτέλεσμα κάποιοι ιστορικοί να κάνουν λόγο για «κοινή βαλκανική συνείδηση».

Το ψευτορωμαίικο ή θα βρει τον Έλληνα που κρύβει μέσα του ή θα χαθεί

Της Μελίνας Κονταξής

Το 1920 ο βουλευτής Μεσσηνίας Μοσχούλας έλεγε στους ψηφοφόρους του…

Και που μεγάλωσε η Ελλάδα, εσένα μεγάλωσε το χωράφι σου;…

To κοντόφθαλμo και άσχετo με την πραγματικότητα αυτό σκεπτικό (γιατί το χωράφι είχε μεγαλώσει, καθώς την υλική και πνευματική παραγωγή του κράτους απορροφούσε ένα διψασμένο έθνος) βρήκε απήχηση, και το 1920 ένα κομμάτι του κράτους, (που δεν θα είχε ελευθερωθεί χωρίς το έθνος), αποφάσισε ότι δεν θέλει το έθνος… και από τότε βρισκόμαστε σε πορεία συνεχούς παρακμής, με ελάχιστα διαλλείματα, τόσο στην πραγμάτωση των εθνικών δικαίων, όσο και των κοινωνικών, γιατί αυτά τα δυο ταυτίζονται, καθώς ο λαός, σε αντίθεση με το κεφάλαιο, έχει πατρίδα… έχει καλύβες και πεζούλια.

Δεν υπάρχει κανένας θεσμός που να μην έχει παρακμάσει σήμερα…

Έχουμε μήπως πολιτικούς σαν αυτούς που είχαν ακόμα και οι υπόδουλοι Έλληνες το 1821;

Τεργέστη 19 Δεκεμβρίου 1797: Η σύλληψη του Ρήγα Φεραίου από την αυστριακή αστυνομία

.

Ο Ρήγας γεννήθηκε στο Βελεστίνο της Θεσσαλίας στα μέσα της δεκαετίας του 1750. Δεν είναι γνωστή με βεβαιότητα η ακριβής χρονολογία της γέννησής του, αλλά η πιθανότερη εκδοχή είναι το 1757. Οι γονείς του, Κυρίτζης και Μαρία, ήταν ευκατάστατοι κάτοικοι του Βελεστίνου. Ο πατέρας του ασχολείτο με βιοτεχνικές και εμπορικές δραστηριότητες. Είχε έναν αδελφό, τον Κώστα, και μια αδελφή, την Ασήμω.

Παρακολούθησε μαθήματα στο σχολείο της Ζαγοράς. Μετά την ολοκλήρωση των βασικών σπουδών του, κι αφού για ένα μικρό διάστημα δίδαξε κι ο ίδιος σε ένα κοντινό χωριό, τον Κισσό, εγκατέλειψε την πατρίδα του και πήγε στην Πόλη. Η μετάβασή του στην Πόλη τοποθετείται γύρω στο 1773-1774, όταν ήταν 17, περίπου, ετών. Εκεί φαίνεται ότι εντάσσεται στην ανθούσα κοινότητα των πηλιορειτών εμπόρων και ασχολείται και ο ίδιος με το εμπόριο.

Αξιοποιώντας τις στενές σχέσεις των συμπατριωτών του με τους Φαναριώτες και το Πατριαρχείο έρχεται σε επαφή με τον Αλέξανδρο Υψηλάντη –πατέρα των Κωνσταντίνου και Δημητρίου Υψηλάντη και παππού του νεότερου Αλέξανδρου Υψηλάντη– και γίνεται γραμματέας του. Ο Υψηλάντης τον βοηθά να αποκτήσει ανώτερη μόρφωση και να μάθει γαλλικά. Δεν είναι γνωστό το ακριβές διάστημα που παρέμεινε στην Πόλη, αλλά φαίνεται ότι κάποια στιγμή έφυγε μαζί με τον Υψηλάντη για τις Ηγεμονίες.

Γύρω στα 1786 βρίσκεται στο Βουκουρέστι. Εκεί προσλαμβάνεται ως γραμματέας από τον άρχοντα Μπραγκοβάνου. Στο Βουκουρέστι, ο Ρήγας συναντά τον Δημήτριο Καταρτζή, με τον οποίο σχετίζεται στενά. Ο Δημήτριος Καταρτζής (1730-1807) υπήρξε ένας από τους επιφανέστερους εκπροσώπους της ελληνικής λογιοσύνη του 18ου αιώνα. Οραματιζόταν τη δημιουργία μιας ελληνικής επικράτειας ευθυγραμμισμένης με τα πρότυπα του ευρωπαϊκού διαφωτισμού, ιδιαίτερα όπως αυτά εκφράστηκαν από τους Εγκυκλοπαιδιστές.

H επικαιρότητα του «Θουρίου» του Ρήγα.

του Π. Λ. Παπαγαρυφάλλου

.

.

Με κάποιες παραλλαγές στην εθνικότητα των τυράννων νομίζω ότι τούτοι οι στίχοι του εθνομάρτυρα προσαρμόζονται στα σημερινά δεδομένα της «Τρόϊκας» και των εδώ υπηρετών της. Τραγουδούσε ο Ρήγας:

Ρήγα Φεραίου: ΘΟΥΡΙΟΣ

.

ἤτοι ὁρμητικὸς πατριωτικὸς ὕμνος πρῶτος, εἰς τὸν ἦχον

Πανσλαβισμός- η άνοδος του βουλγαρικού μεγαλοϊδεατισμού και ο ρόλος της Ρωσίας

Για πολλούς αιώνες και υπό την καταθλιπτική κυριαρχία των Οθωμανών Τούρκων, το εθνικό συναίσθημα των Βουλγάρων επιβίωνε, όσο αυτό συνέβαινε, σε λανθάνουσα μορφή, που υστερούσε σε σχέση με την αφύπνιση των άλλων υπόδουλων βαλκανικών λαών. Στις εξαθλιωμένες αγροτικές μάζες του παλαιοβουλγαρικού χώρου είχαν αλλοιωθεί οι ιστορικές μνήμες και διατηρούντο θολές οι αυτοκρατορικές μορφές και το μεγαλείο ενός παρελθόντος που φάνταζε εξαιρετικά μακρινό, δίχως όλα αυτά να συγκροτούν ένα στέρεο υπόβαθρο εθνικής αυτογνωσίας.

Στη ρευστότητα αυτή συνέβαλλε η ανυπαρξία κάποιου είδους βουλγαρικής ελίτ ή άρχουσας τάξης. Την ίδια περίοδο ο ελληνισμός επεξέτεινε την ακτινοβολία του, πνευματική και οικονομική, σε ολόκληρο τον βαλκανικό χώρο, προπορευόμενος (μέσω των Φαναριωτών, εμπόρων, λογίων κλπ.) σε όλους τους τομείς.

Το πλέον πρόωρο δείγμα αφύπνισης της βουλγαρικής εθνικής συνείδησης, μάλλον απλοϊκό κατά τη σύλληψη, ήταν ένα σύγγραμμα το οποίο δημοσίευσε το 1762 ο Βούλγαρος μοναχός Παΐσιος, υπό τον τίτλο «Ιστορία Σλαβοβουλγαρική περί των βουλγαρικών λαών, βασιλέων και αγίων». Ο Παΐσιος μόνασε επί μακρόν στο Άγιο Όρος, συγκεκριμένα στη μονή Χιλανδαρίου. Στην εισαγωγή της σλαβοβουλγαρικής ιστορίας του διευκρίνιζε ότι σκοπός του ήταν, «… βλέποντας πολλούς από τους Βουλγάρους να πράπουν και να πορεύονται κατά τα ξένα έθνη… να σπεύσουν να γνωρίσουν για το έθνος και την γλώσσα τους».

Ὁ φρικτός θάνατος τοῦ Βελεστινλῆ (12 Ἰουνίου 1798)

ΠΥΡΓΟΣ Nebojša (ἀπό τήν πρωτότυπη φωτ/φία στό: wikimapia.org)

Ο Ρήγας συνελήφθη στην Τεργέστη την 1η Δεκεμβρίου του 1797 μαζί με τον Περραιβό. Κατόπιν οδηγήθηκε στη Βιέννη, στις 14 Φεβρουαρίου 1798, όπου ανακρίθηκε μαζί με τους υπόλοιπους συντρόφους του. Κατάληξη των ανακρίσεων, σε συνδυασμό με τις συνεννοήσεις με τον Σουλτάνο, ήταν να εκτοπισθούν από τους συλληφθέντες οι Αυστριακοί και άλλων εθνοτήτων υπήκοοι για να δικαστούν από τις Αυστριακές αρχές, εκτός από τους Οθωμανούς, που απελάθηκαν και οδηγήθηκαν στην Οθωμανική επικράτεια για να υποστούν τις κυρώσεις του Σουλτάνου.
Ο Ρήγας (41 χρονών) και οι επτά σύντροφοί του, που ανήκαν στην ίδια κατηγορία, ο Ευστράτιος Αργέντης (31 χρονών, έμπορος από τη Χίο), ο Δημήτριος Νικολίδης (32 χρονών,γιατρός από τα Ιωάννινα), ο Αντώνιος Κορωνιός (27 χρονών, έμπορος και λόγιος από τη Χίο), ο Ιωάννης Καρατζάς (31 χρονών, λόγιος από τη Λευκωσία της Κύπρου), ο Θεοχάρης Γεωργίου Τουρούντζιας (22 χρονών, έμπορος από την Σιάτιστα), ο Ιωάννης Εμμανουήλ (24 χρονών, φοιτητής της ιατρικής από τη Καστοριά) και ο Παναγιώτης Εμμανουήλ (22 χρονών, αδερφός του προηγούμενου και υπάλληλος του Αργέντη), με συνοδεία των αυστριακών αρχών παραδόθηκαν στις 10 Μαΐου 1798 στους Τούρκους του Βελιγραδίου και φυλακίστηκαν στον πύργο Nebojša (Небојша), παραποτάμιο φρούριο του Βελιγραδίου.
Εκεί, ύστερα από συνεχή βασανιστήρια, στις 12 Ιουνίου του 1798, στραγγαλίστηκαν και τα σώματά τους ρίχτηκαν στον Δούναβη.
Εδώ, πρέπει να σημειωθεί ότι, μόλις μαθεύτηκε η σύλληψη του Ρήγα, πολλοί έκανα έκκληση, στο σουλτάνο Σελίμ Γ΄, για την απελευθέρωση του. Ανάμεσα σε αυτούς ο φίλος του Ρήγα, Οσμάν Πασβανόγλου, ηγεμόνας του Βιδινίου και ο Αλή Πασάς αλλά μάταια.

ΠΗΓΗ

Σχετική ανάρτηση στον Αβέρωφ: Ρήγα Φεραίου: ΘΟΥΡΙΟΣ

Ποιος σκοτώνει την δημοκρατία στα σχολεία;

Φωτογραφία από:apofoitos.com

Δημήτρης Νατσιός, Δάσκαλος -Κιλκίς

Στην εφ. «ΤΟ ΒΗΜΑ» της 29ης Σεπτεμβρίου 2013, δημοσιεύτηκε μια έρευνα με θέμα: «μίσος και βία στα σχολεία». (Γνωστό και ως «bullying»). Στο κείμενο περιγράφονται φαινόμενα βίας και κυρίως-ως απόρροια των γνωστών γεγονότων- η δράση της Χρυσής Αυγής στις τάξεις και τον αύλειο χώρο. Περιέχεται επιπλέον και δήλωση του κ. Θ. Παπαθεοδώρου, πρώην υφυπουργού παιδείας και πανεπιστημιακού, για το ζήτημα.

Μεταξύ άλλων σημειώνει: «Μην ξεχνάτε ότι ο ρατσισμός και ο φασισμός δουλεύουν πάνω στους κοινούς άξονες του εκφοβισμού και της απαξίωσης των αξιών της δημοκρατίας στο σχολείο, όπως και στην κοινωνία. Γι’ αυτό συνδέσαμε από την αρχή την δράση του “Παρατηρητηρίου κατά της βίας” με την αναβάθμιση της πολιτειακής παιδείας και, σε πρώτη φάση, με την ένταξη στις σχολικές δραστηριότητες ειδικών προγραμμάτων για τους μαθητές».

Ως συνήθως κανείς δεν ασχολείται με τα γενεσιουργά αίτια του φαινομένου της σχολικής βίας, αλλά όλοι τρέχουν, λαχανιασμένοι και περιδεείς, πίσω του.

Μίλησε ο πρώην υφυπουργός για «πολιτειακή παιδεία». Αν τον ερμηνεύω σωστά, οφείλει το σχολείο, κυρίως στην κρίσιμη, εξοπλιστική ηλικία του δημοτικού, να διδάσκει και να εμφυσεί στους μικρούς μαθητές τις πανανθρώπινες αξίες της ελευθερίας, της δημοκρατίας και του αλληλοσεβασμού. («Πολιτειακή παιδεία», μάλλον είναι η καλλιέργεια του δημοκρατικού φρονήματος. Αρέσκονται οι «διανοούμενοι» στους γριφώδεις νεολογισμούς).