Γέροντας Γαβριήλ αγιορείτης – Υπακοή κάνουμε στους δεσποτάδες και στους πνευματικούς μας μόνο όταν ορθοτομούν τον λόγο της αληθείας

– Πολλοί Πατριάρχες και Δεσπότες γέροντα ακούμε να λένε πώς ο Πάπας είναι όντως Εκκλησία. Εμείς τί πρέπει να κάνουμε; Πρέπει να κάνουμε υπακοή σε αυτούς;

Οφείλουμε υπακοή στους Δεσποτάδες μας, στους πνευματικούς μας, όταν ορθοτομούν τον λόγο της αληθείας. Όταν όμως δεν ορθοτομούν το λόγο της αλήθειας και λένε αιρετικά πράγματα, όχι μόνο σέ αυτούς δεν πρέπει να κάνουμε υπακοή, αλλά και σέ ένα Άγγελο από τον ουρανό αν κατέβει και μάς πει αντίθετα με αυτά πού διδάσκει ή Εκκλησία, δεν πρέπει να κάνουμε υπακοή.

Έχουμε καθήκοντα προς τούς πνευματικούς μας Πατέρες και καθήκοντα προς τον Θεό. Τά καθήκοντα προς τον Θεόν είναι υπέρτερα τών καθηκόντων προς τούς πνευματικούς μας Πατέρες. Αν ένα καθήκον προς τούς πνευματικούς μας Πατέρες συγκρούεται με το καθήκον μας προς τον Θεόν, τότε παύει να ισχύει, καταργείται.

Παράδειγμα έχουμε την Αγία Γραφή. Τί διαβάζουμε στις Πράξεις τών Αποστόλων; Οι Γραμματείς και οι Φαρισαίοι, οι Ιουδαίοι αρχιερείς ήτανε οι πνευματικοί ηγέτες στην εποχή του Κυρίου μας. Έπιασαν τούς Αποστόλους, τούς έβαλαν φυλακή και τούς είπαν να μή κηρύττουν. Πήγε Άγγελος Κυρίου και τούς έβγαλε και τούς είπε να κηρύξουν. Τούς ξανάπιασαν και τους είπαν:
Τί σάς είπαμε; Γιατί δεν κάνετε υπακοή; Εμείς είμαστε οι πνευματικοί ηγέτες!

Τότε απολογήθηκε ό Απόστολος Πέτρος: «Πειθαρχείν δει Θεω μάλλον ή άνθρώποις» (Πράξ. 5,29).

Έγκλημα χωρίς τιμωρία: Αιμορραγία γιατρών απ’ την Ελλάδα!

του Π. Λ. Παπαγαρυφάλλου

.

12000 – δώδεκα χιλιάδες γιατροί εγκατέλειψαν την Ελλάδα από την κρίση του 2010 έως σήμερα, είπε η εκπρόσωπος των γιατρών στην εκπομπή του contra «Επί του Πιεστηρίου», (9 Ιουνίου). Έγραψα και άλλοτε γι’ αυτόν τον πολύτομο εθνικό πλούτο που μας κλέβουν οι ξένοι… νομιμότατα. Να γιατί: Ένας γιατρός, για να γίνει γιατρός εκεί γύρω στα 35 του χρόνια περνά από αρκετά δαπανηρά στάδια: Γέννηση, δαπάνες μαιευτηρίου – Νηπιαγωγείο – Δημοτικό – Γυμνάσιο – Λύκειο – Πανεπιστήμιο – Ειδικότητα – φροντιστήρια – γλώσσες + δαπάνες διαβίωσης.

Αν αθροιστούν όλες αυτές οι δαπάνες της Ελλάδας για να «παράγει» έναν γιατρό, θα δούμε ότι είναι τεράστιες. Συνεπώς: Αν αυτή την εθνική δαπάνη την πολλαπλασιάσουμε x 12000, θα προκύψει ένα αστρονομικό ποσόν, το οποίο καρπούνται οι ξένοι εντελώς δωρεάν αφού προσλαμβάνουν έτοιμους γιατρούς.

Γιατρούς τους οποίους οι ελληνικές οικογένειες, έφτυσαν αίμα για να τους «φτιάξουν» και το σάπιο κράτος δαπάνησε τεράστια ποσά στα παν/μια.

Αυτοί οι υπολογισμοί ισχύουν για όλους τους επιστήμονες αλλά και τους ανειδίκευτους εργάτες, οι οποίοι για να γίνουν άντρες δαπάνησαν από τον εθνικό πλούτος της Ελλάδας. Πρόκειται για μια τεραστίων διαστάσεων οικονομική αιμορραγία σε βάρος της εθνικής μας οικονομίας. Αλλά, πάνω απ’ αυτό και πιο σημαντικό είναι το δημογραφικό γεγονός του αφελληνισμού της Ελλάδος, ο πληθυσμός της οποίας διαρκώς μειώνεται.

Πρόκειται για ένα κοινωνιοκτόνο και εθνοκτόνο φαινόμενο το οποίο προσλαμβάνει τη μορφή του εθνικού εγκλήματος.

Ερώτημα: Τους εθνικούς εγκληματίες πότε θα τους δικάσουμε;

Αθήνα 18/06/2015
Πολίτης Π. Λ. Παπαγαρυφάλλου

.

Εικόνα: Ασκληπιός – ο Θεός της Ιατρικής από τη Wiki

Ένα πολύ ενδιαφέρον «Λεύκωμα» για την Ελληνική Εμπορική ναυτιλία, με τίτλο: «Η εξέλιξη της Ελληνικής Εμπορικής Ναυτιλίας στο πέρασμα των αιώνων»

του Π. Λ. Παπαγαρυφάλλου

.

Εκδότης: «Ινστιτούτο Ιστορίας Εμπορικής Ναυτιλίας» Πειραιάς, 2014.

Συγγραφέας: Ο ακαταπόνητος ιστορικός ερευνητής Δημήτρης Μιχαλόπουλος. Σκοπός αυτής της έκδοσης, όπως γράφει ο Πρόεδρος του εν λόγω Ινστιτούτου και Αντιναύαρχος του Λιμενικού Σώματος και αρχηγός του, Δημήτριος Μπαντίας στον πρόλογό του, είναι: «Η ανάγκη να ταξιδέψει η εξέλιξη της Ελληνικής Εμπορικής Ναυτιλίας στο πέρασμα των αιώνων σε όλο τον κόσμο», η οποία «επισφραγίζει ένα έργο δεκαετιών» του Ινστιτούτου».

Πρόκειται θα έλεγα, για ένα πρωτότυπο και τεκμηριωμένο «Λεύκωμα», το οποίο εμπλουτίζεται όχι μόνο από το ιστορικό κείμενο του Δ. Μιχαλόπουλου αλλά και από μια σειρά θαλασσίων υδατογραφιών του καραβογράφου Αντώνη Μιλάνου, οι οποίες απεικονίζουν παραστατικά την εξέλιξη της Ελληνικής ναυτιλίας από τη Μινωϊκή Εποχή έως τις ημέρες μας. Ερχόμενος στο κείμενο των περιεχομένων διαπιστώνουμε ότι ο συγγραφέας ως βαθύς Γνώστης της Ιστορίας, παρουσιάζει το θέμα σε τέσσερις χρονολογικές ενότητες: Στην «Προϊστορία και την Αρχαιότητα», τον «Μεσαίωνα», την «Οθωμανική Κυριαρχία» και τη «Σύγχρονη Εποχή».

F.I.F.A.

του Π. Λ. Παπαγαρυφάλλου

.

Όταν δισεκατομμύρια φίλαθλοι επικροτούν, χειροκροτούν και εγκρίνουν τα όσα χυδαία γίνονται επί δεκαετίες στο χώρο του «αθλητισμού», σημαίνει ότι πήραν οριστικό διαζύγιο μ’ αυτό το οποίο από τα πανάρχαια χρόνια ονομάζεται ηθική. Όταν κράτη και αρχηγοί κρατών παραβιάζουν κυνικά τους ηθικούς κανόνες για λόγους πολιτικούς και προσωπικής προβολής, αυτό σημαίνει ότι ο παγκόσμιος «αθλητισμός» είναι σάπιος.

Συνεπώς: Μια σάπια ανθρωπότητα δεν χρειάζεται κανένα πολιτικό σύστημα, αφού όλα τα συστήματα στηρίζονται από δισεκατομμύρια σάπιους ανθρώπους και μάλιστα με φανατισμό. Ο άνθρωπος, λέει η επιστήμη, ξεχωρίζει από τα ζώα με την ηθική. Αν αυτό δεν το δείχνει στην πράξη, τι νόημα έχει ν’ αγωνίζεται στο αθλητικό, κοινωνικό και πολιτικό πεδίο, ν’ αναδεικνύει κυβερνήσεις και εκπροσώπους σε διάφορους δεσμούς; Ό,τι και να κάνει ζώον παραμένει. Το να αξιώνεις να μη σε κλέβουν οι κυβερνώντες το ν’ αξιώνεις να μην δωροδοκούνται οι απανταχού αθλητοπατέρες το ν’ αξιώνεις να μη σε εξαπατούν δεν είναι ηθικολογία: Δείχνει άνθρωπο που θέλει να ξεχωρίσει από τα ζώα.

ΔΝΤ: Στατιστικά «λάθη» – πλαστογραφίες στοιχείων και αίμα. Πολύ αίμα!

άρθρο του Π. Λ. Παπαγαρυφάλλου

.

Διαβάζεις και ανατριχιάζεις και οργίζεσαι και αναρωτιέσαι γιατί ο εθνοκτόνος Γεώργιος Ανδρέα Παπανδρέου βρίσκεται ακόμη εκτός φυλακών, γιατί με τη δήθεν αφέλειά του γνώριζε άριστα που έμπασε την Ελλάδα και τον «κυρίαρχο» λαό.

Την εικόνα του θανάτου των λαών και των κρατών μας τις δίνει καθαρά η Ν. Κλάϊν στο «Δόγμα του ΣΟΚ», παραθέτοντας αποσπάσματα από το ανώτατο οικονομικό του στέλεχος, το οποίο μετά δώδεκα έτη υπηρεσία στην κατάρτιση προγραμμάτων αποφάσισε να παραιτηθεί βλέποντας και κάνοντας τέρατα και σημεία σε βάρος των λαών.

Αυτό, λοιπόν, το στέλεχος, ο Ντ. Μπαντού, έστειλε την επιστολή παραίτησης στα 1988, στην οποία έγραφε και τι δεν έγραφε. «Σήμερα παραιτούμαι από το προσωπικό του ΔΝΤ. Έπειτα από δώδεκα χρόνια… κατά τη διάρκεια των οποίων, με όπλα τα φάρμακά σας και τα κόλπα σας εφάρμοσα σαν γεράκι εναντίον των κυβερνήσεων και των λαών της Λατινικής Αμερικής, της Καραϊβικής και της Αφρικής… έτσι ελπίζω ότι θα μπορέσω να ξεπλύνω τα χέρια μου από αυτό που στα μάτια μου είναι το αίμα εκατομμυρίων φτωχών και πεινασμένων ανθρώπων… Ξέρετε το αίμα είναι τόσο πολύ που κυλάει σε ποτάμια. Κι’ όταν στεγνώνει σχηματίζεται πάνω μου κρούστα.

Η περιπλοκή της Μακεδονίας στα δίχτυα του Εμφυλίου και το ΚΚΕ

άρθρο του Π. Λ. Παπαγαρυφάλλου

.

Παρακάμπτοντας τις αποφάσεις της ηγεσίας του ΚΚΕ της δεκαετίας του ‘20, που έκαναν λόγο για «Ανεξάρτητη Μακεδονία και Θράκη» και τη δημιουργία του «Κράτους του Αιγαίου», που επεδίωκαν οι βόρειοι σύντροφοι, και παρακάμπτοντας επίσης τη διαβόητη 5η Ολομέλεια του ΚΚΕ, το Γενάρη του 1949, που υιοθετούσε τις επιδιώξεις αυτές των Σλαβομακεδόνων, και για τα οποία έγραψα σχετικά, πριν από χρόνια, έρχομαι στα όσα σχετικά έμαθα τώρα.

Να, λοιπόν, τι αποκαλύπτουν τα Αρχεία του Τσεχοσλαβάκικου ΚΚ, τα οποία είδαν το φως της δημοσιότητας προσφάτως.

Μετά την ήττα του ΔΣΕ, πολλοί μαχητές του και μαχήτριες βρέθηκαν και στην προσφυγιά της Τσεχοσλοβακίας, η οποία τους φρόντισε παντοιοτρόπως.

Στη φιλόξενη σοσιαλιστική χώρα και ενόψει της εγκληματικής πολιτικής θέσης του τότε γραμματέα του ΚΚΕ Ν. Ζαχαριάδη για «το όπλο παρά πόδα» – την οποία τόσο ακριβά πλήρωσε η Ελλάδα και ιδιαίτερα ο κόσμος της Αριστεράς – οι κομμουνιστές πρόσφυγες συνέχιζαν την εσωκομματική και πολιτική τους ζωή. Εκεί, λοιπόν, περί τα τέλη του 1950 συνήλθε η «Παντσεχοσλαβακική Συνδιάσκεψη του ΚΚΕ» για την οποία η παριστάμενη Μαρία Τελένοβα, συνέταξε την από 5 Δεκεμβρίου 1950 Έκθεσή της προς το κόμμα της.

Ο Ισοκράτης – η ελληνική παιδεία και η ελληνοποίηση των λαθρομεταναστών.

άρθρο του Π. Λ. Παπαγαρυφάλλου

.

Επειδή όλα τούτα της πολύμορφης θολούρας που βασιλεύει στην Ελλάδα της απόλυτης παρακμής και των ποικίλλων παραχαράξεων που γίνονται από πολλούς και για λόγους μικροκομματικών και προσωπικών συμφερόντων, παραθέτω το σχετικό απόσπασμα από τον «πανηγυρικό» του Ισοκράτη, τον οποίο επικαλούνται οι πιο πάνω και τον ερμηνεύουν κατά το δοκούν. Να, λοιπόν, το σχετικό απόσπασμα: «Η πόλη μας (η Αθήνα) τόσο πολύ έχει ξεπεράσει τους άλλους ανθρώπους στη φρόνηση και στο λόγο ώστε οι δικοί της μαθητές έχουν γίνει δάσκαλοι των άλλων, κι’ έχει κάνει το όνομα των Ελλήνων να μη φαίνεται πια ως όνομα της φυλής αλλά του πνεύματος και να ονομάζονται πιο πολύ Έλληνες αυτοί που μετέχουν στη δική μας εκπαίδευση παρά αυτοί που έχουν την ίδια καταγωγή».

Πολλοί κομματικοί και «προοδευτικοί» παραχαράκτες, προκειμένου να μας πείσουν ότι επιβάλλεται η αθρόα πολιτογράφηση των λαθρομεταναστών που περνούν παράνομα τα αφύλακτα σύνορά μας, απομονώνουν την τελευταία φράση του Ισοκράτη και ισχυρίζονται με πάθος, ότι επιβάλλεται η ελληνοποίησή τους εφ’ όσον «μετέχουν της ελληνικής παιδείας».

Αυτός ο ισχυρισμός τους και αυτή τους η ερμηνεία συνιστά όχι μόνο επιπολαιότητα αλλά και σκόπιμη νοητική, πνευματική και ιστορική παραχάραξη.

Να γιατί: Ο Ισοκράτης ήταν Αθηνολάτρης και Ελληνολάτρης διδάσκοντας φιλοσοφία, πολιτική και παιδαγωγική.

Συνεπώς, ένας πνευματικός στοχαστής αυτού του επιπέδου και αυτού του πατριωτισμού δεν ήταν δυνατό να θεωρήσει ως Έλληνα τον οποιονδήποτε αλλοδαπό, που θα παρακολουθούσε κάποια μαθήματα ελληνικής γλώσσας ή θα είχε παρακολουθήσει κάποιες τάξεις του δημοτικού σχολείου. Από τη συνοπτική παρουσίαση και ανάλυση του έργου του, που κάνουν οι Ελληνιστές βρετανοί ιστορικοί, μεταφέρω μερικές χαρακτηριστικές φράσεις:

Ο ΣΥΡΙΖΑ μπροστά στο «Δόγμα του ΣΟΚ»

άρθρο του Π. Λ. Παπαγαρυφάλλου

.

Ενώ η Ελλάδα είναι αιχμάλωτη των δανειστών της και των οικονομικών και κοινωνικών εξελίξεων σε παγκόσμιο επίπεδο, το πολιτικό σύστημα, τα κόμματα, οι ηγέτες τους και ο λαός της χτενίζονται μακαρίως. Ένας ολόκληρος κόσμος του φιλοτομαρισμού και νοσηρού καριερισμού χορεύει το χορό των κολασμένων στο πτώμα της.

Τι λέει ο σύγχρονος κυνισμός του κοινωνικού δαρβινισμού;

Λέει απερίφραστα: τα πάντα στο βωμό του κέρδους και της ιδιωτικής οικονομίας. Τα πάντα καθοδηγούνται από το «Δόγμα του ΣΟΚ» της Σχολής του Σικάγου, με πρωθιερέα τον Φρίντμαν. Στη Μέκκα του αχαλίνωτου καπιταλισμού, τις ΗΠΑ, το κράτος τείνει προς ιδιωτικοποίηση αφού παραχωρεί τις βασικές του λειτουργίες στο ιδιωτικό κεφάλαιο.

Πρόκειται για γεγονότα και τάσεις όπου αγνοούνται προκλητικά από όλους εκείνους που παριστάνουν τους πολιτικούς ηγέτες και τους πνευματικούς ταγούς.

Τα μηνύματα είναι σαφέστατα για τον θρίαμβο του ιδιωτικού, όπως αυτό το είχα επισημάνει εδώ και δύο δεκαετίες στο άρθρο μου: «Ιδιωτικοποιημένη Εξουσία» («Πολιτικά Θέματα» της 17-4-1992).

H σίτιση των εξορίστων στη χούντα

άρθρο του Π. Λ. Παπαγαρυφάλλου

.

Η Έλλη Παππά – η σύντροφος και συναγωνίστρια του Ν. Μπελογιάννη – η οποία βρέθηκε στα Γιούρα από το καθεστώς της 21ης Απριλίου, αναφερόμενη στη διατροφή των εκτοπισμένων, γράφει και τα εξής: «Οι κρατούμενοι γιατροί… υποβάλανε και τον κατάλογο με το διαιτολόγιο. Είχαν βάλει βούτυρο ή βιτάμ και μαρμελάδα στο πρωϊνό, κρέας, ψάρι και κοτόπουλο για το μεσημέρι, ένα διαιτολόγιο που όταν το υποβάλανε οι γιατροί θεωρήθηκε μαξιμαλιστικό και κανείς δεν περίμενε πως θα μπορούσε να γίνει δεκτό. Θα ήταν απλώς διεκδικητικό. Είχε μόλις υποβληθεί, όταν μας ήρθε ουρανοκατέβατος, με ελικόπτερο, ο Παττακός. Οι γιατροί του εκθέσανε τα αιτήματα που είχαν καταγράψει. Ο Παττακός, είδε στο γραφείο του διοικητή το διαιτολόγιο, το διάβασε, είπε πως το δέχεται».

KKE: Αποθέωση του λαϊκισμού!

άρθρο του Π. Λ. Παπαγαρυφάλλου

.

Διαβάζω στην «Καθημερινή» (φ. της 5ης Φεβρουαρίου): «Πρόταση νόμου του ΚΚΕ για 13ο και 14ο μισθό στο Δημόσιο», «σύμφωνα με όσα είπε χθες στην ΚΟ του κόμματος κ. Δ. Κουτσούμπας»! Η Ελλάδα πνέει τα λοίσθια, οι άνεργοι έφτασαν σε επίπεδο απελπισίας, όλα τα ταμεία είναι άδεια, τα λουκέτα στα καταστήματα αυξάνουν, τα Νοσοκομεία δεν έχουν γάζες, ο ανθός της Ελλάδας μεταναστεύει, οι καμινάδες, των εργοστασίων σβησμένες, οι συντάξεις κουρεύονται και κινδυνεύουν, το περίφημο… προλεταριάτο ουδαμού εμφανίζεται κ.τ.λ. κ.τ.λ. και η Ελλάδα έγινε ικέτης των τοκογλύφων και μαύρο πρόβατο της Ευρώπης. Μέσα σ’ αυτό το κοινωνιοκτόνο και εθνοκτόνο οικονομικό περιβάλλον, το ΚΚΕ, σ’ ένα κρεσέντο πολιτικής απάτης και λαϊκισμού υπόσχεται – ανέξοδα – αυτά που υπόσχεται χωρίς τιμωρία, ακολουθώντας τα χυδαία βήματα ΠΑΣΟΚ-ΝΔ και λοιπών… προοδευτικών κομμάτων, τα οποία έφεραν την Ελλάδα εδώ που την έφεραν. Πρόκειται για μια πολιτική απάτη μεγάλης ολκής, η οποία στην Αθηναϊκή Δημοκρατία επέσυρε την ποινή του θανάτου, με την εφαρμογή του νόμου, ο οποίος προέβλεπε το «Αδίκημα της Εξαπάτησης του λαού».

Tρία κείμενα από την ιστορία της Κύπρου

του Π. Λ. Παπαγαρυφάλλου

.

Μάϊος 1956: Μνήμες Κυπριακού:

«Οι Άγγλοι εκτελούν εν ψυχρώ την δολοφονίαν των δύο κυπρίων πατριωτών. Απαγχονίζονται σήμερον οι Καραόλης και Δημητρίου. 3 νεκροί και 165 τραυματίαι εις Αθήνας, χθες κατά τας ταραχώδεις διαδηλώσεις. Ο πρωθυπουργός κ. Καραμανλής θεωρεί υπεύθυνους των αιματηρών γεγονότων τους κομμουνιστάς». (Είναι οι πρωτοσέλιδοι τίτλοι της εφ. «Το Βήμα», της 10ης Μαΐου 1956).

Μάϊος: 1958 Κυπριακό και Χρουτσώφ.

Σε συνέντευξή του στην εφ. «Το Βήμα» (4-5-1958) έλεγε: «Κάθε λαός έχει το δικαίωμα να διαχειρίζεται την τύχην του και όσον ταχύτερον εξαφανιστούν τα υπολείμματα του επαίσχυντου αποικιακού συστήματος, τόσον καλύτερον θα είναι δια τους λαούς και για την γενικήν ειρήνην». Συνεχίζοντας ο τότε πρωθυπουργός της Σοβιετικής Ένωσης κατέληγε: «Οι σοβιετικοί πολίται αισθάνονται συμπάθειαν και σεβασμόν προς τας επιδιώξεις των Κυπρίων όπως προστατεύσουν τα νόμιμα δίκαια των και απαλλαγούν από την ξένην καταπίεσιν».

Περί κρατικής βίας

άρθρο του Π. Λ. Παπαγαρυφάλλου

.

Εδώ και μερικές δεκαετίες ο Ούγγρος νομπελίστας της βιολογίας Τ. Γκιέρκυϊ, ανατέμνοντας την εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ στον πόλεμο του Βιετνάμ, έγραφε και τα εξής: «Ο Πρόεδρος Τζόνσον ποτέ δεν έσπασε κανένα κρανίο ή τζάμι και σύμφωνα με τα συνήθη σταθμά δεν υπήρξε βίαιος. Αλλά αν επεκτείνουμε την έννοια της βίας και στην παθητική βία, τότε πρέπει να τον κατατάξουμε στις πιο βίαιες προσωπικότητες της πολιτικής ιστορίας» (βλ. το δοκίμιο του: «Ο Τρελλός Πίθηκος», εκδ. 7η, «Λογοθέτης» 1991, σελ. 43). Το έγραψα πολλάκις: Η κρατική βία είναι πολύ πιο επικίνδυνη από την ατομική βία που σπάει ένα κεφάλι ή φτύνει έναν υπουργό, από την κρατική βία που μπορεί να συνεπάγεται εκατοντάδες χιλιάδες θύματα. Αυτά για τους πολέμους!

Όσο για τις αποφάσεις των κυβερνήσεων σε περιόδους ειρηνικές, όπως π.χ. αυτές που πήραν οι ελληνικές κυβερνήσεις τα χρόνια των κοινωνιοκτόνων μνημονίων, όχι μόνο καταδικάζουν το λαό στην πείνα αλλά οδηγούν τους Έλληνες κατά συρροή στην αυτοκτονία.

Περί της συμβολής του Ελληνισμού στον Πολιτισμό. (Αφιερώνεται στους αντιρατσιστές!)

άρθρο του Π. Λ. Παπαγαρυφάλλου

.

Στα 1954, το Ινστιτούτο Ακαδημίας Ειστημών της ΕΣΣΔ, κυκλοφόρησε στην Ελλάδα, από τις εκδόσεις «Ο σύγχρονος», μια σημαντική έρευνα του σοβιετικού καθηγητή Αβραάμ Ράνοβιτς, με θέμα: «Ο Ελληνισμός και ο ιστορικός του ρόλος».

Στον πρόλογο αυτού του έργου διαβάζουμε και τα εξής για τον σοβιετικό ερευνητή και επιστήμονα: «Κατέχοντας θαυμάσια τη λατινική, την ελληνική, την αρχαία εβραϊκή και εφτά σύγχρονες γλώσσες, αριστοτέχνης στην ανάλυση των κειμένων, των επιγραφών και των παπύρων… είχε όλα τα εφόδια για να αναλύσει τις περίπλοκες πηγές της ελληνιστικής εποχής και να δει κριτικά ό,τι έδωσε η αστική ιστορική επιστήμη… Στη μελέτη της ιστορίας του αρχαίου κόσμου αφιέρωσε σχεδόν ολόκληρη τη ζωή του…» (σελ. 5).

Μ’ αυτό το τεράστιο επιστημονικό και γνωστικό φορτίο, ο σοβιετικός ερευνητής, που πέθανε προ της εκδόσεως του έργου του, έγραφε και τα εξής στη Σοβιετική Ακαδημία: «Θέλω να ελπίζω ότι τα συμπεράσματά μου βασικά είναι σωστά και ότι η εργασία μου, αν και είναι μικρή, θα προωθήσει πάντως την αληθινή επιστήμη…» (σελ. 6).

Σεμνός και λιτός και ουσιαστικός ο ογκόλιθος της επιστήμης χαρακτηρίζει το έργο του «μικρό» ενώ καλύπτει 340 πυκνογραμμένες σελίδες. Για τους ανιστόρητους παρλαπίπες του αντιρατσισμού – τον οποίο πιπιλίζουν αγνοώντας την έννοιά του – μεταφέρω τούτες τις αράδες, που αποτελούν προϊόν πολύμοχθης έρευνας: «Το ελληνικό θέατρο, οι αγώνες, οι γιορτές, η ελληνική τέχνη έμπασαν το στοιχείο της ζωντάνιας και της χαράς στην πένθημη ιδεολογία της Ανατολής, οι φωτεινές μορφές της Ελληνικής πλαστικής και αρχιτεκτονικής απάλυναν τα σκληρά χαρακτηριστικά της ανατολικής τέχνης. Η ανθρώπινη προσωπικότητα οι σκέψεις της, τα αισθήματα, τα ενδιαφέροντα, τα αιτήματα της αποχτούν δικαίωμα στη ζωή. Από ορισμένη άποψη η αλλαγή μας θυμίζει την εποχή της Αναγέννησης».

Κομμουνιστική Ουτοπία και κομμουνιστική… συντροφικότητα!

άρθρο του Π. Λ. Παπαγαρυφάλλου

.

Όπως είναι γνωστό, το «σύντροφος» είναι μία λέξη την οποία χρησιμοποιούσαν και χρησιμοποιούν οι κομμουνιστές για να υποδηλώσουν την αλληλοεκτίμηση, τα φιλικά αισθήματα, τον πολύ στενό σύνδεσμο ανάμεσα σ’ ανθρώπους κοινών αγώνων για την επίτευξη υψηλών ιδανικών. Για μας τους παλαιούς απλούς κομμουνιστές, σήμαινε σε τελευταία ανάλυση ότι: «Θα πεθάνω εγώ ή θα σκοτωθώ εγώ, για να ζήσεις εσύ» ή «θα μοιράσουμε το ψωμί μας».

Στο απώτερο παρελθόν, και ιδιαίτερα στην κατοχή, την Εθνική Αντίσταση και των «πέτρινων χρόνων» του εμφυλίου, υπήρξαν τέτοιες συντροφικές αναλαμπές ανάμεσα στους συντρόφους.

Ήταν το απόγειο του κομμουνιστικού μεγαλείου, το οποίο έδινε στον κομμουνιστή διαστάσεις υπερφυσικές και δεν αναφέρουμε στις χιλιάδες που προτίμησαν να στηθούν στο εκτελεστικό παρά ν’ αποκηρύξουν το ΚΚΕ. (Ανάμεσά τους και ο Λαρισαίος δημοσιογράφος Γιάννης Παπαγαρυφάλλου). Όμως, παράλληλα μ’ αυτό το ανθρώπινο και το συντροφικό μεγαλείο, και ιδιαίτερα στα ανώτερα και ανώτατα κομματικά κλιμάκια, λειτουργούσε και η άβυσσος της ανθρώπινης ψυχής, η οποία για πολλούς και διαφόρους λόγους (ιδεολογίας, ατομικού συμφέροντος, καριέρας κ.λπ.) έφερνε στην επιφάνεια τα πιο ποταπά αισθήματα και ένστικτα που φωλιάζουν στις ψυχές μας, στην ψυχή κάθε ανθρώπου. Γιατί τα γράφω αυτά; Τα γράφω απ’ αφορμή τα όσα σχετικά ξαναδιάβασα από το ντοκουμενταρισμένο έργο ενός παθιασμένου κομμουνιστή που πολέμησε – όχι από τα καφέ του Κολωνακίου – από τα είκοσί του χρόνια, στα Δεκεμβριανά, την Αντίσταση και το ΔΣΕ, καταλήγοντας στην εμιγκράτσια των πολιτικών προσφύγων στη Σοβιετική Ένωση.