Δόγμα και εκκλησιαστική ζωή.

 Τού π. Ιωάννη Ρωμανίδη

Η Εκκλησία δια των Αγίων μελών της, που φωτίζονται από το Άγιον Πνεύμα, γράφει την Αγία Γραφή και η Εκκλησία την ερμηνεύει. Τίποτε δεν γίνεται μέσα στην Εκκλησία που να είναι ατομικό. Το ίδιο γίνεται και με τα δόγματα, τα οποία δεν είναι αποκομμένα από την ατμόσφαιρα της Εκκλησίας. Αυτό σημαίνει ότι η δογματική δεν είναι ένα μάθημα, δεν είναι ένα μόνον τμήμα της Εκκλησίας, δεν είναι κάτι ανεξάρτητο από την εκκλησιαστική ζωή. Τα δόγματα πρέπει να συνδέωνται στενά με την μυστηριακή ζωή της Εκκλησίας. Μεγάλη σημασία έχει η όλη εκκλησιαστική ζωή.

«Η έκφραση της Ορθοδόξου θεολογίας δεν είναι μόνον αυτά που έχουμε μέσα σε δογματικά κείμενα. Όλη η Ορθόδοξη πίστη είναι μια έκφραση της Ορθοδόξου θεολογίας και δογματικής. Επομένως, η σωστή προσέγγιση στην δογματική είναι πολύπλευρη».

Έτσι, δεν μπορεί κανείς να δη απομονωμένα την εκκλησιαστική ζωή. Για παράδειγμα, και αυτή η εκκλησιαστική μουσική έχει δογματικό χαρακτήρα. Το ίδιο συμβαίνει και με όλες τις άλλες εκκλησιαστικές τέχνες, όπως την αγιογραφία.

«Εξ αυτής της απόψεως, νομίζω ότι πρέπει κανείς την Ορθόδοξη παράδοση να την δη πάντοτε ολοκληρωμένα και όχι απομονωμένα. Δεν μπορεί κανείς να χωρίση πράγματι κατά τρόπο στεγανό, ώστε να πη αυτό είναι δογματικό, αυτό είναι ηθικό, εκείνο είναι κοινωνιολογικό, αυτό είναι μουσικό, αυτό είναι λατρευτικό κ.ο.κ. Αυτό δεν υπάρχει στην Ορθόδοξη παράδοση. Μέσα στην Ορθόδοξη παράδοση είναι όλα τα στοιχεία που συνιστούν την σύνθεση της όλης Εκκλησίας.

Χριστιανική Ηθική : Για την Ορθοδοξία η ηθική είναι ΑΝΥΠΑΡΚΤΗ

 Όπως όλα τα φιλοσοφικά και θρησκευτικά συστήματα, έτσι και ο Χριστιανισμός, που αποκαλύφθηκε από τον Χριστό, έχει την δική του πρακτική εφαρμογή των αληθειών τής πίστεως. Βέβαια, η λέξη Χριστιανός αποδίδεται σε όλες τις ομολογίες. Η Ορθόδοξη Εκκλησία διατηρεί την αποκαλυφθείσα αλήθεια, γι’ αυτό και θεωρείται ως η ιστορική Εκκλησία, είναι η Ορθόδοξη Καθολική Εκκλησία, ενώ οι άλλες Χριστιανικές ομολογίες έχουν διαφοροποιηθεί στο δόγμα και την ηθική.

Τού π. Ι. Ρωμανίδη

Ενώ στην Ορθόδοξη διδασκαλία, όπως θα δούμε πιο κάτω, η λεγομένη ηθική συνίσταται στην ασκητική, στις άλλες ομολογίες η ηθική έγινε εξωτερική, μια ηθικολογία. Έτσι, γίνεται λόγος για Χριστιανική ηθική. Η δυτική Χριστιανική μεταφυσική στηρίχθηκε στον Αριστοτέλη, που έκανε λόγο για αρετές, οπότε στην Δύση αναπτύχθηκε η Χριστιανική ηθική, εντελώς διαφορετικά από αυτό που υπάρχει στην Ορθόδοξη Εκκλησία, όπως την συναντάμε στην Αγία Γραφή και τα κείμενα των Πατέρων της Εκκλησίας.

«Οι Φράγκοι θεολόγοι είχαν ακολουθήσει τόσο πολύ τον Αριστοτέλη, που η διδασκαλία τού Αριστοτέλη περί αρετών έγινε η ηθική τής Παπικής Εκκλησίας, και εν συνεχεία πολλών προτεσταντικών παραδόσεων. Δηλαδή καταργήθηκε η Ορθόδοξη ασκητική στους Φράγκους κι αντικαταστάθηκε από ηθικολογία, από ηθική. Οπότε, το έργο της θείας Χάριτος είναι συνεχώς να βοηθή τον άνθρωπο να γίνη ενάρετος, να απόκτηση τις αρετές, όπως τις δίδασκαν οι αρχαίοι Έλληνες φιλόσοφοι.

Γι’ αυτόν τον λόγο, ιδρύθηκε στο Πανεπιστήμιο Αθηνών η έδρα της δογματικής και τής ηθικής, ο ίδιος ο καθηγητής που δίδασκε δογματική ήταν υποχρεωμένος να διδάξη και την ηθική. Γιατί; Διότι ο Θωμάς ο Ακινάτης, ο οποίος είναι ο μεγαλύτερος δογματολόγος της δυτικής παραδόσεως όλων των αιώνων της φραγκιάς, διδάσκει μέσα στο Summa Theologica και την δογματική και την ηθική, και είναι ηθική, ηθικολογία που τώρα έχει αποκηρυχθή από όλη την Ευρώπη. Κανένας σήμερα μοντέρνος άνθρωπος δεν μπορεί να παραδεχθή αυτήν την ηθική κάποιου θεολόγου της Δύσεως ή φιλοσόφου. Γιατί; Διότι όλα τα θεμέλια της ηθικής έχουν γκρεμισθή, γι’ αυτό υπάρχει και ο χιπισμός στην Ευρώπη και την Αμερική».

Θεωρία της ακτίστου δόξης της Αγίας Τριάδος

Σφάλμα ο φιλοσοφικός στοχασμός περί Θεού

π. Ι. Ρωμανίδης

Η γνώση της Αγίας Τριάδος είναι γνωστή από την θεοπτική ενέργεια του Θεού. Ο θεούμενος αποκτά προσωπική πείρα ότι η ενέργεια της δόξης της Αγίας Τριάδος είναι άκτιστη.

«Ο θεούμενος, όταν δη την αγία Τριάδα, ξέρει ότι είναι άκτιστη και η δόξα κλπ. Από την εμπειρία της Θεώσεως βγαίνουν όλα αυτά τα πράγματα».

Η θεωρία του ακτίστου Φωτός από τους θεουμένους είναι απλανής, δηλαδή είναι αληθής, δεν υπεισέρχεται ψεύδος, και ο θεόπτης δεν πλανάται. Με «το Άκτιστον αυτοπτικόν όμμα του Θεού» ο θεόπτης διακρίνει το άκτιστο Φως, τόσο από το κτιστό φως του ηλίου, όσο και από το κτιστό φως του διαβόλου, ο οποίος μερικές φορές «μετασχηματίζεται εις άγγελον φωτός» (Β΄ Κορινθίους Ια’, 14).

Υπάρχουν σαφείς διαφορές μεταξύ ακτίστου και κτιστού φωτός, όπως βεβαιώνουν οι «πείρα μεμυημένοι».

«Το άκτιστο Φως δεν έχει σχήμα ούτε μορφή ούτε είδος. Γι’ αυτό λέγεται άμορφο, ασχημάτιστο, ανείδεο. Αυτό είναι κτύπημα εναντίον του Πλάτωνος, ο οποίος πιστεύει ότι ο άνθρωπος πρέπει να γνωρίση τα είδη, τα αμετάβλητα είδη. Δηλαδή, αυτή η ορολογία καταφέρεται εναντίον του Πλάτωνος. Και, όταν οι Πατέρες λένε ότι είναι ανείδεος η δόξα του Θεού, σημαίνει ότι δεν είναι τα είδη του Πλάτωνος. Γι’ αυτό λέμε, ότι αυτή η ορολογία καταφέρεται εναντίον του Πλάτωνος. Και ασχημάτιστος κ.ο.κ.».

π. Ιωάννης Ρωμανίδης: Οἱ φιλοσοφοῦντες ἀλλάζουν τὴν παράδοση, ἐξ αἰτίας λογικῶν σχημάτων ποὺ κάνουν

σ.σ. Μέσα σε τρεις σειρές τα λέει όλα.

Οἱ Ὀρθόδοξοι θεολόγοι, ποὺ ἔχουν προσωπικὴ πείρα τοῦ Θεοῦ, ἔχουν πάντοτε τὴν ἴδια θεολογία, δὲν τὴν ἀλλάζουν, ὅπως τὸ κάνουν οἱ φιλόσοφοι…

Οἱ φιλοσοφοῦντες ἀλλάζουν τὴν παράδοση, ἐξ αἰτίας λογικῶν σχημάτων ποὺ κάνουν, ἔχουν πιὸ πολὺ ἐμπιστοσύνη στὴν λογική τους, παρὰ στὴν ἐμπειρία τῶν θεουμένων, συλλαμβάνουν κάτι μὲ τὴν λογική τους, καὶ ταυτίζουν αὐτὸ μὲ τὴν πραγματικότητα περὶ Θεοῦ. Ὅλες οἱ αἱρέσεις προέρχονται ἀπὸ τέτοια ἐσφαλμένη βάση.

Οι κακοδοξίες του παπισμού

.

 ΔΙΑΦΟΡΕΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ΚΑΙ ΠΑΠΙΣΜΟΥ – ΚΑΚΟΔΟΞΙΕΣ ΤΟΥ ΠΑΠΙΣΜΟΥ

 

---

 Αναδημοσίευση: Εκ του τεύχους «Εν συνειδήσει» – Ι.Μ. Μεγάλου Μετεώρου 

---

    Οι διαφορές ανάμεσα στη Ορθοδοξία και τον παπισμό είναι πολλές και μεγάλες, παλαιές και νεότερες και αφορούν τόσο σε δογματικά ζητήματα όσο και σε θέματα εκκλησιαστικής εμπειρίας, λατρείας, τέχνης και γενικώτερα αντιλήψεων και βιοθεωρίας. Θα επιχειρήσουμε εδώ μία συνοπτική παρουσίασή τους αντλώντας από τα κείμενα των Αγίων Πατέρων και συγχρόνων θεολόγων, Μητροπολιτών και Γερόντων της Εκκλησίας μας, οι οποίοι με ενάργεια και ορθόδοξο φρόνημα αναδεικνύουν την παρεκτροπή από την ορθή πίστη και τις κακοδοξίες του παπισμού. Για την καλύτερη κατανόηση των διαφορών ορθοδοξίας και παπισμού είναι απαραίτητο να εξετάσουμε συνολικά τον εκκλησιαστικό, κοινωνικό και πολιτικό περίγυρο της εποχής. Για τον σκοπό αυτό παραθέτουμε πολύ σύντομα κάποια ιστορικά γεγονότα που στάθηκαν σταθμοί στην γέννηση του παπισμού και στην πορεία του προς την διαίρεση και το σχίσμα.

Ιστορική αναφορά

  Η αρχαία Ορθόδοξη Λατινική Εκκλησία της Δύσεως στην παλαιά Ρώμη είχε πάντοτε κοινωνία με την Ορθόδοξη Ανατολή και τα πατριαρχεία της. Το γεγονός που ανέτρεψε την αρμονική αυτή κοινωνία μεταξύ Ανατολής και Δύσεως είναι η κατάληψη της δυτικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας από τους Φράγκους κατά την διάρκεια του 5^ου και 6^ου αι., όταν η Δυτική Ευρώπη ζει τον καταιγισμό των βαρβαρικών επιδρομών που μετέβαλαν ριζικά τα πολιτιστικά και θρησκευτικά δεδομένα της.

ΤΑ ΑΙΤΙΑ ΤΟΥ ΣΧΙΣΜΑΤΟΣ

αναδημοσίευση από το ιστολόγιο της Ιεράς Μονής Παντοκράτορος Μελισσοχωρίου
αρθρο του πατρός Ιωάννου Ρωμανίδου
Από το περιοδικό «Εν Συνειδήσει»
Έκδοση της Ιεράς Μονής Μεγάλου Μετεώρου
Δεκέμβριος 2006

.

Η γέννησις του Φραγκικού Πολιτισμού περιγράφεται εις επιστολήν του Αγίου Βονιφατίου προς τον Πάπα της Ρώμης Ζαχαρίαν (natione Graecus) το 1741. Οι Φράγκοι είχον διώ­ξει όλους τους Ρωμαίους επισκόπους από την Εκκλησίαν της Φραγκίας και είχαν διορίσει τον εαυτόν τους ως τους επισκόπους και ηγουμένους της Γαλλίας. Ήρπασαν την περιουσίαν της Εκκλησίας και την εχώρισαν εις τιμάρια, των οποίων την επικαρπίαν διένειμαν ως Φέουδα, συμφώνως προς τον βαθμόν που κετείχε έκαστος εις την πυραμίδα της στρατιωτικής ιεραρχίας. Αυτοί οι Φράγκοι επίσκοποι δεν είχον Αρχιεπίσκοπον και δεν είχον συνέλθει εις σύνοδον στα 80 χρόνια από τότε που κατέλαβαν την ιεραρχίαν. Συνήρχοντο δια τα εθνικοεκκλησιαστικά θέματα μαζί με τους βασιλείς και λοιπούς οπλαρχηγούς συναδέλφους τους. Κατά τον Άγιον Βονιφάτιον, ήσαν «αδηφάγοι λαϊκοί, μοιχοί καί μέθυσοι κληρικοί, οι οποίοι μάχονται εις τον στρατόν με πλήρη πολεμικήν εξάρτησιν και με τας χείρας των σφάζουν χριστιανούς και ειδωλολάτρας».

Οι Φράγκοι καταδίκασαν τους Ανατολικούς Ρωμαίους ως «αιρετικούς» και «Γραικούς» ήδη το 794 και το 809, δηλαδή 260 χρόνια ενωρίτερα από το λεγόμενο σχίσμα το 1054. Οι Φρά­γκοι είχαν αρχίσει από το 794 να αποκαλούν τους ελευθέρους Ρωμαίους με τα ονόματα «Γραικοί» και «αιρετικοί» με σκοπό οι υπόδουλοι Δυτικοί Ρωμαίοι να ξεχάσουν βαδμηδόν τους συναδέλ­φους τους εις την Ανατολήν.

Οι Φράγκοι διήρεσαν συγχρόνως τους Ρωμαίους Πατέρες σε λεγομένους Λατίνους και Γραικούς και εταύτισαν τον εαυτόν τους με τους λεγομένους Λατίνους Πατέρες. Έτσι εδημιούργησαν την ψευδαίσδησιν ότι η Φραγκο-Λατινική τους παράδοσις είναι ένα συνεχόμενον μέρος της παραδόσεως των Λατινοφώνων Ρωμαίων Πατέρων. Γενόμενοι οι Δυτικοί Ρωμαίοι δουλοπάροικοι του Φραγκο-Λατινικού Φεουδαλισμού έπαυσαν να παράγουν επισκόπους και ηγουμένους και ολίγους γνωστούς αγίους.