Τί εἶναι ἡ Παλαιὰ Διαθήκη; (γ)

Πρώτο μέρος ΕΔΩ, Δεύτερο μέρος ΕΔΩ

Η ΔΙΑΘΗΚΗ ΘΕΟΥ ΚΑΙ ΑΝΘΡΩΠΩΝ

π. Δημητρίου Μπόκου

Δείχνοντας πίστη στὸν Θεὸ ποὺ τὸν κάλεσε, ὁ Ἀβραὰμ ἀποβαίνει γενάρχης, μέσῳ τοῦ Ἰσαάκ, τοῦ Ἰακὼβ καὶ τῶν λοιπῶν πατριαρχῶν, ἑνὸς ὁλόκληρου λαοῦ, ποὺ θὰ εἶναι στὸ ἑξῆς ὁ ἐκλεκτὸς Ἰσραήλ, ὁ περιούσιος λαὸς τοῦ Θεοῦ (βλ. ΛΥΧΝΙΑ ΝΙΚΟΠΟΛΕΩΣ, ἀρ. φ. 408, Ἰούλ. 2017). Ἀπὸ αὐτὸν θὰ γεννηθεῖ κατὰ σάρκα, ὡς ἄνθρωπος, ὁ Χριστός. Ὁ Θεὸς συ-νάπτει Διαθήκη μὲ τὸν λαὸ αὐτόν, τὸν ἀναλαμβάνει μὲ ρητὴ συμφωνία ὑπὸ τὴν προστασία του, γιὰ νὰ τὸν διαφυλάξει στὴν ὀρθὴ πίστη μέχρι νὰ ἔλθει ἡ εὐλογημένη ὅλων τῶν γενεῶν, αὐτὴ ποὺ ἀνατέλλει σὰν αὐγή καὶ εἶναι ὡραία «ὡς σελήνη, ἐκλεκτὴ ὡς ὁ ἥλιος» (ᾎσμ. ᾈσμ. 6, 10), «ἡ ἀξιωθεῖσα γενέσθαι μήτηρ Χριστοῦ τοῦ Θεοῦ».

Ὁ ἐκλεκτὸς λαὸς τοῦ Ἰσραὴλ ἐν συνεχείᾳ περιέρχεται σὲ κατάσταση σκληρῆς δουλείας ὑπὸ τοὺς Αἰγυπτίους γιὰ τετρακόσια περίπου χρόνια. Ὁ Θεὸς ἀναδεικνύει τὸν μεγάλο προφήτη Μωυσῆ ἀρχηγό τους καὶ τοὺς ἐξάγει ἀπὸ τὴ δουλεία στὴν ἐλευθερία. Διὰ μέσου θαυμαστῶν γεγονότων τοὺς ὁδηγεῖ ἀσφαλῶς καὶ τοὺς ἐγκαθιστᾶ στὴ Γῆ τῆς Ἐπαγγελίας, ὅπως εἶχε ὑποσχεθεῖ στὸν Ἀβραάμ. Στὸ ὄρος Σινᾶ λαμβάνουν τὶς πλάκες τῆς Διαθήκης μὲ τὶς δέκα ἐντολές, τὸν θεϊκὸ νόμο πάνω στὸν ὁποῖο θὰ διαμορφωνόταν στὸ ἑξῆς ἡ ὅλη πνευματική, πολιτικὴ καὶ κοινωνική τους ζωή.

Ἡ σχέση τοῦ λαοῦ αὐτοῦ μὲ τὸν Θεὸ περνάει ἀπὸ ποικίλες διακυ-μάνσεις. Ἄλλοτε ὑπακούει, ἄλλοτε ἀπειθεῖ. Ὁ Θεὸς πασχίζει μὲ κάθε τρόπο νὰ διαφυλάξει μέσα στὴ θάλασσα τῆς εἰδωλολατρείας μιὰ ἀνθρώπινη μαγιὰ ποὺ θὰ παραμείνει πιστὴ στὸ ὄνομά του καὶ στὸν νόμο του, γιὰ νὰ ἀποτελέσει τὴν εὐλογημένη ἁλυσίδα τῶν ἁγίων Θεοπατόρων, «ἐξ ὧν ὁ Χριστὸς τὸ κατὰ σάρκα». Τὴν ἄγρυπνη αὐτὴ μέριμνα τοῦ Θεοῦ ἐξυμνεῖ ὁ ἅγιος Βασίλειος στὴ Θεία Λειτουργία του: «Προφήτας ἐξαπέστειλας· ἐποίησας δυνάμεις διὰ τῶν ἁγίων σου, τῶν καθ’ ἑκάστην γενεὰν εὐαρεστησάντων σοι· ἐλάλησας ἡμῖν διὰ στόμα-τος τῶν δούλων σου τῶν προφητῶν, προκαταγγέλλων ἡμῖν τὴν μέλ-λουσαν ἔσεσθαι σωτηρίαν· νόμον ἔδωκας εἰς βοήθειαν· ἀγγέλους ἐπέστησας φύλακας».

Advertisements

Τί εἶναι ἡ Παλαιὰ Διαθήκη; (β)

 Το Α’ Μέρος ΕΔΩ

Η ΘΕΙΑ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ

π. Δημητρίου Μπόκου

Μέσα στὸν κόσμο ὁ Θεός, κατὰ τὴν Παλαιὰ Διαθήκη, τοποθέτησε τὸν «κατ’ εἰκόνα καὶ καθ’ ὁμοίωσίν» του δημιουργηθέντα ἄνθρωπο, μὲ σκοπὸ νὰ ἄρχει, νὰ εἶναι βασιλεὺς καὶ κύριος ὅλων τῶν ἄλλων κτιστῶν πλασμάτων. «Κατ’ εἰκόνα σὴν καὶ ὁμοίωσιν πλαστουργήσας κατ’ ἀρχὰς τὸν ἄνθρωπον, ἐν Παραδείσῳ τέθεικας κατάρχειν σου τῶν κτισμά-των». Ὁ Θεὸς ὑποσχέθηκε «ἀθανασίαν ζωῆς καὶ ἀπόλαυσιν αἰωνίων ἀγαθῶν», ἂν ὁ ἄνθρωπος τηροῦσε τὶς ἐντολές του. Προκόπτοντας στὸ ἀγαθὸ καὶ ὁμοιούμενος πρὸς τὸν Δημιουργό του ὁ ἄνθρωπος, θὰ ὁδηγοῦσε ταυτόχρονα καὶ τὴν ὑπόλοιπη κτίση στὸν προορισμό της.

Ἀντὶ νὰ φτάσει ὅμως ὁ ἄνθρωπος στὴ θέωση, πραγματοποιώντας τὸ «καθ’ ὁμοίωσιν» μὲ τὴ δύναμη τοῦ «κατ’ εἰκόνα» ποὺ ἔβαλε ἐντός του ὁ Θεός, ἐξέπεσε ἀπὸ τὸν ἀρχικό του σκοπό. Ἀποδέχθηκε ὡς ἀλήθεια τὴν ἀπάτη τοῦ ὄφεως-διαβόλου, ἀθέτησε τὴν ἐντολὴ τοῦ Κτίστου του καὶ ἐξορίσθηκε ἀπὸ τὸν Παράδεισο «εἰς γῆν ἐξ ἧς ἐλήφθη». Ἔτσι, «διὰ τοῦ ἀνθρώπου ἡ ἁμαρτία εἰσῆλθεν εἰς τὸν κόσμον καὶ διὰ τῆς ἁμαρτίας ὁ θάνατος». Μὲ τὴν πτώση του ὁ ἄνθρωπος συμπαρέσυρε στὴ φθορὰ καὶ τὴν κτίση ὁλόκληρη, ποὺ «συστενάζει καὶ συνωδίνει» πλέον μαζί του περιμένοντας τὴ μέλλουσα ἀποκατάστασή της (Ρωμ. 8, 19-22).

Ἔτσι, μετὰ τὴν περιγραφὴ τῆς κοσμογένεσης (βλ. ΛΥΧΝΙΑ ΝΙΚΟΠΟΛΕΩΣ, ἀρ. φ. 407, Ἰούν. 2017), ἡ Παλαιὰ Διαθήκη παρουσιάζει τὶς ἐνέργειες καὶ τὸ σχέδιο τοῦ Θεοῦ γιὰ τὴν παλινόρθωση τοῦ ἀνθρώπου καὶ τοῦ κόσμου, καθόσον δὲν ἦταν δυνατὸν νὰ ξεχάσει ὁ Θεὸς «τὸ ἔργον τῶν χειρῶν» του. Τὸ σχέδιο αὐτὸ ὀνομάζεται Θεία Οἰκονομία. Περιλαμβάνει ὅλα ὅσα ἔκαμε ὁ Θεὸς «πολυμερῶς καὶ πολυτρόπως» γιὰ τὴν ἐπαναφορὰ τοῦ ἀνθρώπου στὸ «ἀρχαῖον κάλλος», στὴν προοπτικὴ τῆς ζωῆς, μὲ τὴν κατάργηση τοῦ ἔσχατου ἐχθροῦ, τοῦ θανάτου. «Οὐ γὰρ ἀπεστρά-φης τὸ πλάσμα σου εἰς τέλος ὃ ἐποίησας, ἀγαθέ, οὐδὲ ἐπελάθου ἔργο χειρῶν σου, ἀλλ’ ἐπεσκέψω πολυτρόπως διὰ σπλάγχνα ἐλέους σου», ἀναφωνεῖ ὁ ἅγιος Βασίλειος.

Τί εἶναι ἡ Παλαιὰ Διαθήκη; (α)

Η ΒΙΒΛΙΚΗ ΚΟΣΜΟΓΕΝΕΣΗ

π. Δημητρίου Μπόκου

Ἡ Παλαιὰ Διαθήκη, εἶναι τὸ πρῶτο μέρος τῆς Ἁγίας Γραφῆς (τὸ ἄλλο εἶναι ἡ Καινὴ Διαθήκη). Ἀρχίζει μὲ «τὴν Μωσέως κοσμογένεσιν». Ὁ προφήτης Μωυσῆς, συγγραφέας τῶν πέντε πρώτων βιβλίων της (τῆς Πεντατεύχου, ὅπως λέγεται), περιγράφει τὴν ἁγιογραφικὴ κοσμογονία. Ἐξιστορεῖ ὅτι ὁ κόσμος ὅλος ἦλθε στὴν ὕπαρξη ἐκ τοῦ μηδενὸς μὲ τὴ δημιουργικὴ ἐνέργεια τοῦ Θεοῦ, ποὺ ἐκφράσθηκε διὰ τοῦ πα-ντοδυνάμου του λόγου: «Αὐτὸς εἶπε καὶ ἐγενήθησαν, αὐτὸς ἔδωσε ἐντολὴ καὶ ἐκτίσθησαν». Οἱ ἀναφορὲς τῆς Ἁγίας Γραφῆς καὶ τῆς ἐκκλησιαστικῆς ὑμνολογίας στὸ κοσμογονικὸ γεγονὸς εἶναι πάμπολλες. «Κατ’ ἀρχὰς σύ, Κύριε, τὴν γῆν ἐθεμελίωσας καὶ ἔργα τῶν χειρῶν σού εἰσιν οἱ οὐρανοὶ» (Ψαλμ. 101, 26). «Ὁ κατ’ ἀρχὰς τοὺς οὐρανούς, παντοδυ-νάμῳ σου Λόγῳ στερεώσας, Κύριε Σωτήρ…». «Ὁ στερεώσας κατ’ ἀρχὰς τοὺς οὐρανοὺς ἐν συνέσει» κ.λ.π.

Ποιο είναι το στήριγμά σου;

 π. Δημητρίου Μπόκου

Ὁ ἔμπορος Κουσμιτσὼφ μὲ τὸν μικρό του ἀνεψιὸ Γεγκὸρ καὶ τὸν φίλο του παπα-Χριστόφορο, ταξιδεύοντας κάποτε μέσα στὴν ἀπέραντη ρωσικὴ στέπα, σταμάτησαν στὸ πανδοχεῖο τοῦ Ἑβραίου Μωυσῆ Μωυσέγιτς. Ὁ Μωυσῆς εἶχε γιὰ βοηθὸ ἕναν παράξενο ἀδελφό του, τὸν Σολομώντα. Ὅταν ὁ Σολομών μπῆκε μὲ ἕνα μεγάλο δίσκο γιὰ νὰ σερβίρει τὸ τσάι στοὺς ἐπισκέπτες, τοὺς κοιτοῦσε εἰρωνικὰ καὶ χαμογελοῦσε παράξενα. Τὸ χαμόγελο αὐτὸ ἦταν πολὺ περίπλοκο. Ἐξέφραζε πολλὰ συναισθήματα, ἐκεῖνο ὅμως ποὺ ὑπερίσχυε ἦταν ἡ περιφρόνηση. Σὰν νὰ περίμενε τὴν κατάλληλη στιγμὴ γιὰ νὰ τοὺς περιγελάσει καὶ νὰ σκάσει στὰ γέλια.

«Ἀφοῦ ἤπιε πέντ’ ἕξι ποτήρια ὁ Κουσμιτσώφ, καθάρισε μπροστά του τὸ χῶρο πάνω στὸ τραπέζι, πῆρε τὸ σάκο ποὺ εἶχε βάλει γιὰ προσκέφαλό του ὅταν εἶχε κοιμηθεῖ (καθ’ ὁδὸν) κάτω ἀπὸ τὴν ἅμαξα, ἔλυσε τὸ σχοινάκι του καὶ τὸν τίναξε. Ἀπὸ τὸ σάκο ἔπεσαν στὸ τραπέζι δεσμίδες ἀπὸ χαρτονομίσματα.

– Τώρα ποὺ ἔχουμε χρόνο, παπα-Χριστόφορε, νὰ τὰ μετρήσουμε, εἶπε ὁ Κουσμιτσώφ…

Ὅταν τελείωσε τὸ μέτρημα τῶν χρημάτων, τὰ ἔβαλε πίσω στὸ σάκο… Ὁ παπα-Χριστόφορος συζητοῦσε μὲ τὸν Σολομώντα.

– Λοιπόν, σοφὲ Σολομώντα, πῶς πᾶνε οἱ δουλειές;

– Ποιὲς δουλειὲς ἐννοεῖτε; ρώτησε ὁ Σολομὼν καὶ κοίταξε τόσο σαρκαστικά, σὰν νὰ τοῦ εἶπαν γιὰ κανένα ἔγκλημα.

– Γενικῶς… Μὲ τί ἀσχολεῖσαι;

Από την Υπαπαντή στους Χαιρετισμούς.

ΘΕΟΤΟΚΟΣ ΚΑΙ ΘΕΟΜΗΤΩΡ

π. Δημητρίου Μπόκου

«Χαίρε σκηνή του Θεού και Λόγου»

«Ούτος κείται εις σημείον αντιλεγόμενον» (Λουκ. 2, 34). Είναι τα λόγια που ο άγιος Συμεών ο Θεοδόχος είπε στην Παναγία, όταν αυτή εναπόθεσε στα χέρια του βρέφος 40 ημερών τον Χριστό (Υπαπαντή).

Μπροστά σ’ αυτόν, της είπε, όλοι θα παίρνουν κάποια θέση. Είτε θετική, είτε αρνητική. Δεν θα μπορεί να τον προσπεράσει αδιάφορα κανείς.

Οι αρχαίοι Μακεδόνες θεωρούσαν και ονόμαζαν τον εαυτό τους Έλληνες

«΄Εστιν ουν Ελλάς και η Μακεδονία»

(αρχαίος γεωγράφος Στράβων)

π. Δημητρίου Μπόκου

Σε επιστολή του προς τον ηττημένο βασιλιά της Περσίας Δαρείο ο Μέγας Αλέξανδρος, τη στιγμή που έχει συντρίψει για δεύτερη φορά τον πολυάριθμο περσικό στρατό στη μάχη της Ισσού, διατρανώνει ότι

Η Μακεδονία είναι κομμάτι της Ελλάδας.

Και ότι ό ίδιος είναι ηγεμόνας των Ελλήνων.

ΚΑΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ… ΚΑΙ ΕΛΛΗΝΕΣ

 π. Δημητρίου Μπόκου

Οι αληθινοί Έλληνες ενδιαφέρονται να μαθαίνουν την ιστορία τους. Οι αληθινοί Έλληνες αγαπούν την πατρίδα τους και το γένος ολόκληρο, έστω και αν είναι διασκορπισμένο στα πέρατα της γης. Οι αληθινοί Έλληνες είναι γνήσιοι πατριώτες, ασπαζόμενοι το ομηρικό απόφθεγμα: «Εις οιωνός άριστος, αμύνεσθαι περί πάτρης». Θεωρούν αλάνθαστη επιλογή το να υπερασπίζονται την πατρίδα.

Βέβαια μερικοί βιάζονται να το ονομάσουν αυτό εθνικισμό, ρατσισμό, φυλετισμό. Το λένε οι απάτριδες, οι μισέλληνες, οι πατριδοκάπηλοι, οι εθνομηδενιστές, όσοι ξεπουλάνε τον τόπο, την ιστορία, την πατρίδα μας για τριάκοντα αργύρια. Αυτοί είναι οι σύγχρονοι προδότες του έθνους μας. Βαδίζουν στα ίχνη των παλιών προδοτών που γεμίζουν δυστυχώς τις σελίδες της ιστορίας μας, μελανά στίγματα δίπλα στα μεγάλα φωτεινά αναστήματα των ηρώων και των μαρτύρων μας.

Τους εθνοπροδότες αυτούς σιγοντάρουν και κάποιοι άκαπνοι θεολογούντες, ασκούμενοι επί χάρτου με μια ασπόνδυλη θεολογία, που διατείνεται ότι ο Χριστιανός δεν δικαιολογείται να ασχολείται με επίγειες πατρίδες, μια και «ημών το πολίτευμα εν ουρανοίς υπάρχει» (Φιλ. 3, 20) και «ουκ έχομεν ώδε μένουσαν πόλιν, αλλά την μέλλουσαν επιζητούμεν» (Εβρ. 13, 14).

Αλλά ο απόστολος Παύλος με τα λόγια αυτά δεν αναφέρεται στην επίγεια πατρίδα ή στην εθνικότητα των Χριστιανών. Κάμνει λόγο για ανθρώπους με επαίσχυντο τρόπο ζωής, που δεν έχει καμμιά σχέση με τον τρόπο ζωής (πολίτευμα) που εντέλλεται ο Χριστός. Από αυτούς τους ανθρώπους, λέει ο απόστολος, να διαχωρίζουμε τη ζωή μας και να την προσαρμόζουμε προς το ουράνιο πολίτευμα που δίδαξε ο Χριστός. Κατά τον ίδιο τρόπο καλεί τους Χριστιανούς να εξέλθουν από την επίγεια ιουδαϊκή παρεμβολή, να απομακρυνθούν δηλαδή από τον ιουδαϊκό τρόπο λατρείας και ζωής, εφόσον ο πνευματικός προσανατολισμός τους δεν είναι, όπως για τους Ιουδαίους, η επίγεια Ιερουσαλήμ, αλλά η Άνω Ιερουσαλήμ, η Βασιλεία του Θεού.

ΕΟΡΤΗ ΤΡΙΩΝ ΙΕΡΑΡΧΩΝ

 ΠΩΣ ΓΝΩΡΙΖΟΥΜΕ ΤΟΝ ΘΕΟ

π. Δημητρίου Μπόκου

Ο δεύτερος της τριάδας των Ιεραρχών και της τριάδας των Θεολόγων Γρηγόριος ο Ναζιανζηνός, με τη δυναμική παρουσία του στη Βασιλεύουσα πόλη το 380 μ. Χ., έκανε πραγματικότητα αυτό που φάνταζε ακατόρθωτο. Οι αιρετικές παραφυάδες του Αρειανισμού (όμοιοι, ανόμοιοι, ομοιουσιανοί κ.λ.π.), με την υποστήριξη αρειανών αυτοκρατόρων και του Ιουλιανού του Παραβάτη, είχαν επικρατήσει σχεδόν παντού. Στην Κωνσταντινούπολη δεν είχε απομείνει ούτε ένας ναός στα χέρια των Ορθοδόξων. Σε αυτή τη χαλεπή για την Εκκλησία στιγμή ο φιλομόναχος και εραστής της ησυχίας, αλλά και μέγας ρήτορας και σοφός διδάσκαλος Γρηγόριος, κλήθηκε στην πρωτεύουσα, παρά τη θέλησή του, να αγωνιστεί για την ορθή διδασκαλία της Εκκλησίας.

Η κατάσταση που βρήκε στην Κωνσταντινούπολη ήταν ιδιαίτερα δύσκολη. Μη έχοντας ναό για να αρχίσει τον πνευματικό του αγώνα για την αναστήλωση της Ορθοδοξίας, μετέτρεψε ένα σπίτι σε πρόχειρη εκκλησία και εκεί εκφώνησε τους πέντε θεολογικούς του λόγους, πέντε περίτεχνα έργα ρητορικής και μνημειώδη κείμενα θεολογίας, που ήταν ικανά να μεταστρέψουν τις καρδιές των ανθρώπων στην ορθή πίστη της Εκκλησίας. Η οικία όπου κήρυττε ονομάστηκε ναός της αγίας Αναστασίας, γιατί εκεί ο υψιπετής αετός Γρηγόριος ανέστησε ξανά την Ορθοδοξία.

Οι αιρετικοί αρειανοί θορυβήθηκαν. Προσπάθησαν να αντιδράσουν με τη βία, τον συνήθη τρόπο του ψεύδους κα του σκότους, αλλά εις μάτην. Ο καλός ποιμένας Γρηγόριος με τον ποιμενικό αυλό της θεολογίας του φανέρωσε στις ανθρώπινες ψυχές τα βάθη του Πνεύματος και με τα κάλλη του φθέγματός του, με την καλλιέπεια δηλαδή των λόγων του, τις φώτισε και τις στερέωσε στη σωτήρια πίστη της Εκκλησίας.

ΑΠΟ ΠΟΥ ΠΑΕΙ ΓΙΑ ΤΟΝ ΘΕΟ;

 π. Δημητρίου Μπόκου

Η ανθρώπινη φύση μας έχει υποστεί φθορά. Δεν είναι όπως πρωτοβγήκε από τα χέρια του Δημιουργού της. Και η φθορά αυτή είναι διττή. Ψυχική και σωματική. Αιτία της φθοράς είναι η πτώση του ανθρώπου στην αμαρτία. Με την πτώση του αυτή έχασε ο άνθρωπος την παραδεισιακή ζωή, που με τη συνεργία της Χάριτος του Θεού θα τον οδηγούσε στην αφθαρσία και την αθανασία.

Τη σωματική φθορά την παρατηρούμε εύκολα. Το σώμα μας προσβάλλεται και ταλανίζεται συχνά από την πολυποίκιλη ασθένεια. Αλλά και χωρίς να υφίσταται νόσος εμφανής, αλλοιώνεται βαθμιαία από μία λανθάνουσα φθορά, από τη δια βίου κόπωση, που δρα σωρευτικά πάνω του και το οδηγεί από την ακμή στην παρακμή, από τη νεότητα στο γήρας και τελικά στον θάνατο. Ο θάνατος είναι το τελευταίο και χειρότερο σύμπτωμα της φθοράς, το αποτρόπαιο τέλος που απεύχεται κάθε άνθρωπος. Με την πτώση του ανθρώπου «η αμαρτία εις τον κόσμον εισήλθε και δια της αμαρτίας ο θάνατος» (Ρωμ. 5, 12).

Και ενώ βλέπουμε, νοιώθουμε άμεσα τη σωματική μας φθορά, δεν συμβαίνει το ίδιο και με την πνευματική φθορά. Με την είσοδο της αμαρτίας η ψυχή μας αλλοιώθηκε. Μέσα της κατοίκησαν τα συμπτώματα της αμαρτίας, τα πάθη μας. Οι υγιείς δυνάμεις της ψυχής ασθένησαν. Άλλαξαν ρότα και ανέκρουσαν πρύμναν. Αντί να βλέπουν προς τα μπρος, προς τα άνω, προς τον Θεό και να προσπαθούν για το καλό, στράφηκαν προς τα πίσω, προς τα κάτω, προς το κακό. Η δύναμη της αγάπης, αντί να κατευθύνεται προς τον άλλον, στράφηκε προς εαυτόν. Ο άνθρωπος κλείστηκε στο εγώ του. Πάνω απ’ όλα αγαπά και φροντίζει τον εαυτό του. Ακόμα κι όταν αγαπάει τον άλλον, το κάνει εγωκεντρικά. Με βάση την ευχαρίστηση ή το κέρδος που έχει από αυτόν. Όταν αυτά εκλείψουν, ο άλλος δεν σημαίνει τίποτε. Δεν έχει καμμιά αξία. Δεν είναι παραπάνω από μια στυμμένη λεμονόκουπα. Η κατάσταση αυτή κυοφορεί σιγά – σιγά τον πνευματικό θάνατο.

ΤΟ ΣΑΡΑΝΤΑΛΕΙΤΟΥΡΓΟ (δ)

Το α’ μέρος ΕΔΩ
Το β’ μέρος ΕΔΩ
Το γ’ μέρος ΕΔΩ

π. Δημητρίου Μπόκου

Είθισται στην Εκκλησία του Χριστού να τελείται το σαρανταλείτουργο κατά τη χρονική περίοδο της νηστείας των Χριστουγέννων (15 Νοεμβρίου- 24 Δεκεμβρίου). Γιατί άραγε; Ωφελεί σε τίποτε αυτό; Η απάντηση είναι αναντίρρητα ναι. Η τέλεση της Θείας Λειτουργίας είναι η πιο σημαντική πράξη της Εκκλησίας για τον άνθρωπο, για τον κόσμο ολόκληρο. Και η καθημερινή της τέλεση κατά το σαρανταήμερο είναι μια μεγάλη ευλογία για τους Χριστιανούς.

«Ο κόσμος αυτός έχει λόγο ύπαρξης, υπάρχει ακόμα, γιατί τελείται η Θεία Λειτουργία. Η Θεία Λειτουργία είναι το μεγαλύτερο γεγονός του κόσμου, η μεγαλύτερη πράξη που μπορεί να τελεσθεί εις τον κόσμο των ορατών και των αοράτων. Γι’ αυτό μας είπαν οι Άγιοι Πατέρες ότι, όταν θα παύσει να τελείται η Θεία Λειτουργία εις τον κόσμο, τότε θα γίνει αμέσως η Δευτέρα Παρουσία του Κυρίου, διότι δεν θα υπάρχει πλέον νόημα εις την κτίση, αφού η κτίση υπάρχει επειδή τελείται η Θεία Ευχαριστία. Το μεγαλύτερο και σημαντικότερο έργο που μπορεί να επιτελέσει ο άνθρωπος είναι η Θεία Λειτουργία» (Μητροπολίτης Λεμεσού Αθανάσιος).

Ρωτούν όμως πολλοί: Για ποιους γίνεται το σαρανταλείτουργο; Για τους ζώντες ή για τους κεκοιμημένους; Η Θεία Λειτουργία γίνεται για όλους. Δεν μπορεί να τελεσθεί Θεία Λειτουργία χωρίς να μνημονευθούν και οι ζώντες και οι κεκοιμημένοι. Η μνημόνευση αυτή αποτελεί βασικό στοιχείο της δομής της.

Η Θεία Λειτουργία έχει ένα προπαρασκευαστικό μέρος που λέγεται Προσκομιδή ή Πρόθεση. Εκεί ο ιερεύς από τις προσφορές των πιστών (τα πρόσφορα) βγάζει τις μερίδες που θα χρησιμοποιηθούν στη Θεία Ευχαριστία και τις τοποθετεί πάνω στο άγιο Δισκάριο. Οι μερίδες αυτές είναι:

α. Μία τετράγωνη μεγάλη του Χριστού από την κεντρική σφραγίδα του προσφόρου με τα γράμματα ΙΣ ΧΡ ΝΙ ΚΑ (λέγεται και Αμνός).

Ένα παιδί γράφει γράμμα στον Θεό

 Η ΜΕΓΑΛΗ ΠΙΣΤΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ

π. Δημητρίου Μπόκου

Ο άγιος Νεκτάριος, όταν ήταν μικρό παιδί, ήταν πολύ φτωχός. Γεννήθηκε στη Συληβρία της Ανατολικής Θράκης το 1846. Γονείς του ήταν ο Δήμος και η Βασιλική (Μπαλού) Κεφαλά. Ήταν το πέμπτο παιδί από έξι αδέλφια. Το όνομά του ήταν Αναστάσιος (Νεκτάριος ονομάστηκε όταν έγινε διάκονος). Η οικογένειά του ήταν πάμφτωχη, δεν μπορούσε να τα βγάλει πέρα. Έτσι σε ηλικία 14 ετών ο Αναστάσιος πήγε στην Κωνσταντινούπολη, για να δουλέψει και να πάει στο Γυμνάσιο.

Τα πρώτα χρόνια εκεί ήταν πολύ δύσκολα. Βρήκε εργασία σε έναν έμπορο καπνών, αλλά εκείνος δεν τον πλήρωνε καλά. Μερικές φορές μάλιστα τον έδερνε κιόλας. Με τον καιρό τα παπούτσια του τρύπησαν και τα ρούχα του πάλιωσαν πολύ. Δεν μπορούσε να αγοράσει καινούργια. Δεν έχανε όμως την πίστη του στον Θεό και προσευχόταν πολύ, γιατί μόνο εκεί εύρισκε δύναμη και παρηγοριά.

Βλέποντας ότι το αφεντικό του έγραφε γράμματα σε διαφόρους και λάβαινε απαντήσεις, σκέφτηκε, μέσα στην αθωότητά του να γράψει κι αυτός μια επιστολή, για να περιγράψει τα πολλά του προβλήματα. Δεν ήθελε όμως να τη στείλει στη μητέρα του, για να μην στενοχωριέται και κλαίει. Έτσι σκέφτηκε να τη στείλει απ’ ευθείας στον Χριστό, για να του πει τις μεγάλες ανάγκες που είχε. Πήρε λοιπόν χαρτί και μολύβι και έγραψε:

«Χριστούλη μου, δεν έχω παπούτσια και ρούχα.

Στείλε μου τα Σε παρακαλώ.

Ξέρεις πόσο Σε αγαπώ.

Αναστάσιος».

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ

π. Δημητρίου Μπόκου 

(Μια όμορφη διδακτική ιστορία για μικρούς και μεγάλους)

α. Η φιλοξενία του Αβραάμ

Στα πολύ παλιά χρόνια ζούσε ο Αβραάμ. Ήταν άνθρωπος του Θεού. Έκανε το καλό σε όλους τους ανθρώπους, αλλά είχε και ένα μεγάλο καημό. Αν και ο Θεός τού είχε υποσχεθεί πως θα αποκτήσει απογόνους, ο Αβραάμ γέρασε και παιδί δεν είχε ακόμα. Ανάμεσα στα άλλα του καλά είχε και το μεγάλο χάρισμα της φιλοξενίας. Κάθε μέρα καθόταν μπρος στη σκηνή του και προσκαλούσε όποιον περνούσε στον δρόμο να του δώσει φαγητό και νερό. 

Έτσι μια μέρα τον επισκέφτηκαν τρεις παράξενοι άνθρωποι που έμοιαζαν με αγγέλους. Η Εκκλησία μας λέει πως ήταν η ίδια η Αγία Τριάδα. Ο Πατέρας, ο Υιός και το Άγιο Πνεύμα. Ο Τριαδικός Θεός. Και πράγματι οι τρεις άγγελοι μιλούσαν σαν να ήταν ένας, ο μοναδικός Κύριος, ο Θεός. Ο Αβραάμ τους περιποιήθηκε πλούσια. 

Τότε ο Κύριος τον ευλόγησε και του είπε ότι οι απόγονοί του θα γίνουν ένα μεγάλο έθνος, απ’ το οποίο θα ευλογηθούν όλοι οι άλλοι λαοί της γης. Και ότι τον άλλο χρόνο που θα τον επισκεπτόταν πάλι, η Σάρρα, η γυναίκα του Αβραάμ, θα έχει αποκτήσει παιδί. Η Σάρρα μέσα απ’ τη σκηνή άκουσε τα λόγια αυτά και γέλασε. Ήταν ήδη ενενήντα χρονών. Και ο Αβραάμ εκατό. Σε μια ηλικία δηλαδή που φυσιολογικά ήταν αδύνατο να κάμουν παιδιά. Μα ο Κύριος είπε στον Αβραάμ: 

–  Γιατί γέλασε η Σάρρα; Μήπως είναι αδύνατο στον Θεό να κάνει ό,τι θελήσει;

Φοβισμένη η Σάρρα είπε πως δεν γέλασε. Μα ο Κύριος της είπε: 

–  Όχι, γέλασες. 

β. Η καταστροφή των Σοδόμων 

Μετά οι τρεις άγγελοι (ο Τριαδικός Θεός) σηκώθηκαν. Έριξαν το βλέμμα μακριά, προς το μέρος που βρισκόντουσαν δυο μεγάλες πόλεις. Τα Σόδομα και τα Γόμορρα, που μαζί με άλλες τρεις μικρότερες αποτελούσαν την περιοχή της Πεντάπολης. Ο Αβραάμ βγήκε λίγο παραέξω μαζί τους να τους ξεπροβοδίσει. Ο Κύριος τότε του είπε:

 

ΤΟ ΚΑΜΙΝΙ ΤΩΝ ΠΑΘΩΝ

 του π. Δημητρίου Μπόκου

Μπορεῖ ὁ Χριστὸς νὰ ἀποστέλλει τοὺς πιστούς του «ὡς πρόβατα ἐν μέσῳ λύκων» (Ματθ. 10, 16), ἀλλὰ ταυτόχρονα ὑπόσχεται, ὅτι «θὰ τοὺς σκεπάσει μὲ τὴ δεξιά του, καὶ μὲ τὸν βραχίονά του θὰ τοὺς ὑπερασπισθεῖ. Ὅλα τὰ στοιχεῖα τῆς φύσης θὰ τὰ μεταβάλει σὲ ὅπλα γιὰ ἄμυνα ἐναντίον τῶν ἐχθρῶν τους» (Σοφ. Σολ. 5, 16-17). Ἡ γῆ, τὸ νερό, ἡ φωτιά, ἡ κτίση ὁλόκληρη, μπορεῖ νὰ ἀλλάξουν ἀκόμα καὶ τὴ φύση τους, ὅταν τὸ κρίνει ὁ Θεός, γιὰ νὰ προστατεύσουν τοὺς πιστούς του.

Στὴν ἁγία μεγαλομάρτυρα Παρασκευὴ ἐπαληθεύονται πλήρως οἱ ὑποσχέσεις τοῦ Χριστοῦ. Ἐπιστρατεύτηκε ἐναντίον της ἀπὸ τοὺς διῶκτες της ἡ φωτιά. Μὰ ἡ δύναμη τοῦ Θεοῦ προστάτευσε τὴν ἁγία, μεταστρέφοντας τὴ φύση τῆς φωτιᾶς καὶ κάνοντάς την ταυτόχρονα ὅπλο κατὰ τῶν ἐχθρῶν της.

Σ’ ἕναν πυρακτωμένο χάλκινο λέβητα, γεμάτον μὲ καυτὸ λάδι καὶ πίσσα, ρίχτηκε μὲ βασιλικὴ διαταγὴ ἡ ἁγία, ἀλλὰ παρέμεινε ἀβλαβὴς ἐν μέσῳ τοῦ πυρός, γιατὶ τὴ δρόσιζε ἡ θεϊκὴ δροσιὰ τῆς Χάρης τοῦ Θεοῦ. Ὁ βασιλιὰς θεώρησε πὼς δὲν εἶχαν βάλει ἀρκετὴ φωτιὰ καὶ ζήτησε ἀπ’ τὴν ἁγία νὰ τὸν ραντίσει μὲ τὸ περιεχόμενο τοῦ λέβητα. Ἐκείνη γέμισε τὰ χέρια της μὲ λάδι καὶ πίσσα καὶ τὰ ἔριξε στὸ πρόσωπό του. Ἔκαιγαν τόσο πολύ, ποὺ ὁ βασιλιὰς ἀμέσως τυφλώθηκε. Μὲ τὴν προσευχή της ἡ ἁγία τοῦ ξανάδωσε τὸ φῶς του, ἀνοίγοντας ταυτόχρονα καὶ τὰ μάτια τῆς ψυχῆς του στὸ φῶς τῆς πίστεως.

Ο ΠΙΟ ΘΑΥΜΑΣΤΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ

του π. Δημητρίου Μπόκου

Η Παναγία είναι ο πιο θαυμαστός άνθρωπος. Μάλλον το πιο θαυμαστό δημιούργημα του Θεού. Είναι η ωραιότερη, σεμνότερη, ταπεινότερη και ιερότερη γυναίκα του κόσμου (π. Μωυσής Αγιορείτης). Πόσο μεγάλο είναι το πνευματικό της ανάστημα;