Χριστουγεννιάτικες ιστορίες: «Ο παράξενος πόλεμος»

του πατρός Δημητρίου Μπόκου

.

– Αρκετά πια! Μπουχτίσαμε με τον σπουδαίο σας Θεό!

Ο Αντώνης χτύπησε με έξαψη τη γροθιά του στο χέρι της πολυθρόνας.

Δεν είχε πει καλά-καλά την καλημέρα του. Η Χριστίνα δεν είχε προλάβει να συνέλθει από το ξάφνιασμά της, καθώς τον είδε άξαφνα μπροστά της. Ήταν ακόμα όρθιος μπροστά στην πόρτα, με το τσαντάκι του υπό μάλης κι ένα αδιόρατο χαμόγελο παγωμένο στο ανέκφραστο πρόσωπό του.

Με το άνοιγμα της πόρτας μια ψιλή παιδική φωνή από το μέσα δωμάτιο έφερε ως έξω δροσερές νότες από κάλαντα και γιορτινές μελωδίες. Κι αυτό ήταν αρκετό για να κεντρίσει αμέσως τον επισκέπτη. Τα χείλη του συσπάστηκαν ειρωνικά.

– Με τέτοια παραμύθια κοιμίζεις ακόμα τα παιδιά σου; πέταξε πικρόχολα στη νύφη του.

Και χωρίς να περιμένει να του το πουν, πέρασε μέσα, πέταξε το τσαντάκι του στο τραπεζάκι του σαλονιού κι απλώθηκε στη φαρδειά πολυθρόνα.

Η Χριστίνα πειράχτηκε με το θράσος του. Χρόνια είχε ο νεότερος αδελφός του άντρα της να πατήσει στο σπίτι τους. Έκρυψε την ενόχλησή της όμως και δε μίλησε.

Ο Αντώνης δήλωνε άθεος – καμάρωνε άλλωστε πολύ γι’ αυτό – και δεν έχασε την ευκαιρία ν’ αρχίσει αμέσως την «υψηλή θεολογία» του.

– Θα ’θελα να ’ξερα πού κρύβεται αυτός ο περίφημος Θεός σας, που λέτε πως κατέβηκε στη γη. Πού εξαφανίζεται, όταν εδώ τον χρειαζόμαστε τόσο πολύ; Γιατί κάνει τον κουφό, κάθε φορά που τον καλούμε απεγνωσμένα για βοήθεια;

– Τί θες να πεις; είπε ξερά η Χριστίνα.

Τρεις φτωχοί καλόγεροι

.

του πατρός Δημητρίου Μπόκου

Ζούσαν μαζί κάποτε σ’ ένα φτωχό μέρος τρεις καλόγεροι. Για να αντιμετωπίσουν τη φτώχεια τους, δούλευαν σαν θεριστές την εποχή του θερισμού. Μια χρονιά λοιπόν ανέλαβαν να θερίσουν εξήντα χωράφια. Ένας όμως απ’ τους τρεις από την πρώτη κιόλας ημέρα αρρώστησε και γύρισε στο κελλί του. Λέει τότε ο ένας από τους εναπομείναντες στον άλλον:

–  Βλέπεις, αδελφέ, ο αδελφός μας αρρώστησε. Ας στριμωχτούμε λοιπόν λίγο περισσότερο οι δυο μας και πιστεύω πως με τις ευχές του θα προλάβουμε να θερίσουμε και το δικό του μερίδιο.

Πράγματι κατάφεραν να τελειώσουν εγκαίρως όλο το έργο και αφού πληρώθηκαν για τη δουλειά τους, φώναξαν τον τρίτο καλόγερο και του είπαν:

–  Έλα, αδελφέ, πάρε τον μισθό σου.

–  Ποιο μισθό έχω να πάρω, αφού δεν θέρισα; ρώτησε εκείνος.

–  Ο θερισμός έγινε,επειδή βοήθησαν οι ευχές σου!απάντησαν οι συνασκητές του. Έλα λοιπόν, πάρε τον μισθό σου.

Τότε έγινε ανάμεσά τους μεγάλος «καυγάς». Ο ένας έλεγε «δεν τα παίρνω», οι άλλοι πάλι δεν δέχονταν με τίποτε να υποχωρήσουν. Τελικά πήγαν σ’ ένα μεγάλο Γέροντα να τους λύσει το ζήτημα.

Τί είναι η Παλαιά Διαθήκη; (στ) – Η ΕΝΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΔΥΟ ΔΙΑΘΗΚΩΝ

 Α μέρος, Β μέρος, Γ μέρος, Δ μέρος Ε μέρος

του πατρός Δημητρίου Μπόκου

.

Οι δύο Διαθήκες, Παλαιά και Καινή, δεν αποτελούν δύο στεγανά χωρισμένες, αλλά δύο άρρηκτα ενωμένες ενότητες της μιας, διαχρονικά ενιαίας, Ιεράς Ιστορίας. Το θεανδρικό πρόσωπο του Θεού Λόγου αποτελεί τον πανίσχυρο κρίκο που τις κρατά απόλυτα συνενωμένες μαζί του (βλ. και ΛΥΧΝΙΑ ΝΙΚΟΠΟΛΕΩΣ, αρ. φ. 411, Οκτ. 2017).

Είναι τόσο ισχυρός ο μεταξύ τους σύνδεσμος, ώστε οι θεοφόροι Πατέρες να ομιλούν για δύο αδελφές που έχουν τον ίδιο Πατέρα. Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος είναι κατηγορηματικός. «”Αδελφαί γαρ αι δύο Διαθήκαι, εξ ενός Πατρός τεθείσαι”. Γι’ αυτό λένε τα ίδια πράγματα και οι δυό, αφού μοιάζουν σαν δυό αδελφές που έχουν τον ίδιο Πατέρα, τον Θεό. Όπως οι αδελφές που γεννήθηκαν από τον ίδιο πατέρα έχουν όμοια χαρακτηριστικά, έτσι και εδώ. “Επειδή αι δύο Διαθήκαι εξ ενός Πατρός εγεννήθησαν”, μοιάζουν πολύ μεταξύ τους. Μία ρίζα της ευσεβείας τροφοδοτεί και τις δύο. Η ίδια διδάσκει τον παλαιό νομοθέτη (Μωυσή), η ίδια φωτίζει και τον θεολόγο ευαγγελιστή (Ιωάννη)».

Η μεταξύ τους σχέση είναι τέτοια, που η μία προϋποθέτει την άλλη. Η καθεμιά κατανοείται μέσα από την άλλη. Η Παλαιά προλέγει τα όσα θα συμβούν στην Καινή. Και η Καινή με τη σειρά της ερμηνεύει την Παλαιά. Το όλο περιεχόμενο της Παλαιάς, όντας προφητικό, συμβολικό και συνεσκιασμένο, κατανοείται μόνο με την εκπλήρωσή του από την Καινή. Γι’ αυτό και η Παλαιά φανερώνεται καθαρά για πρώτη φορά και ερμηνεύεται ορθά μόνο από την Εκκλησία. Για τον παλαιό Ισραήλ έχει ακόμη κάλυμμα. Παραμένει σκιά, μυστήριο, βιβλίο κλειστό, εσφραγισμένο.

Κατά τον ιερό Χρυσόστομο πάλι, «”δύο Διαθήκαι και δύο παιδίσκαι και δύο αδελφαί τον ένα Δεσπότην δορυφορούσι. Κύριος παρά προφήταις καταγγέλλεται, Χριστός εν Καινή κηρύσσεται”. Δεν λέει καινούργια πράγματα η Καινή, αφού τα προανήγγειλε η Παλαιά. Αλλά και τα παλαιά δεν καταργούνται, αφού ερμηνεύονται από την Καινή». Ο κοινός Δεσπότης που συνενώνει και τις δύο, είναι ο λίθος «ον απεδοκίμασαν οι οικοδομούντες», αυτός που περιφρονήθηκε και πετάχτηκε από τους χτίστες, αλλά παρά ταύτα «εγενήθη εις κεφαλήν γωνίας». Έγινε το μεγάλο αγκωνάρι που κρατάει την οικοδομή. «Η γωνία είναι πάντα το συνεκτικό στοιχείο δύο τοίχων. Έτσι και ο αχειρότμητος λίθος Χριστός, ως κεφαλή γωνίας, συνενώνει στον εαυτό του τους δύο λαούς, της Παλαιάς και της Καινής Διαθήκης. Τους Ιουδαίους και τους εξ εθνών Χριστιανούς».

ΣΤΟΥΣ ΑΪ-’ΠΟΣΤΟΛΟΥΣ

του πατρός Δημητρίου Μπόκου

.

[Στους όπου γης συγχωριανούς μου, αγάπης ένεκεν]

Κάθε χρόνο η μικρή μας συνοδεία ανέβαινε με κόπο πρωί-πρωί το φιδωτό μονοπάτι. Προορισμός μας τα Ταμπούρια, συνοικία του χωριού Τετρακώμου Άρτας, όπου γινόταν το πανηγύρι των Αγίων Αποστόλων (29-30 Ιουνίου).

Στα 1000 μ. υψόμετρο, συντροφιά με τα πανύψηλα έλατα, στο σβήσιμο της δασωμένης κορυφογραμμής της Κρανούλας, ύψωνε το ταπεινό του ανάστημα το εκκλησάκι των Αγίων Αποστόλων, που έδινε και το όνομά του στην τοποθεσία. «Στους Άι-’Ποστόλους» λέγαμε. Το ιερό του αγνάντευε τις γυμνές γρανιτένιες κορφές των θεσσαλικών βουνών, φυσική προς τα νοτιοανατολικά συνέχεια της οροσειράς των Τζουμέρκων, με τον Ασπροπόταμο (Αχελώο) να φιδοσέρνεται ανάμεσά τους. Στα δυτικά, απέραντες λοφοσειρές, καταπράσινες, έφταναν ως εκεί που έσβηνε ο ορίζοντας. Πανοραμική απόλαυση, όπου κι αν έστρεφες το βλέμμα!

Τα πανηγύρια ήταν τα πιο ευχάριστα γεγονότα στις παλιές μικρές κοινωνίες μας. Νοσταλγικά, επίμονα η μνήμη μου γυρνάει σε κείνον τον καιρό, που ήταν καλός για μας τα παιδιά, γιατί τον ζήσαμε χωρίς τις έγνοιες των μεγάλων. Ήταν τα χρόνια τα χρυσά της παιδικής μας ηλικίας.

Κάθε χωριό είχε τα δικά του πανηγύρια, ανάλογα με τις εκκλησιές και τα ξωκκλήσια του. Τα πανηγύρια όμως δεν ήταν εσωτερικό θέμα του χωριού, αλλά υπόθεση και των γειτονικών χωριών. Έτρεχαν από παντού σ’ αυτά. Για τους περισσότερους ήταν η μοναδική διέξοδος απ’ τη ρουτίνα της καθημερινής βιοπάλης.

ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΕΣ ΕΞΕΤΑΣΕΙΣ: ΝΑ ΕΙΣΑΙ Ή ΝΑ ΦΑΙΝΕΣΑΙ;

άρθρο του πατρός Δημητρίου Μπόκου

.

Ασταμάτητα χειροκροτήματα σκέπασαν την ατμόσφαιρα, όταν η διάσημη σταρ εμφανίστηκε μπρος στο ανυπόμονο κοινό. Χιλιάδες φλας άστραψαν για να απαθανατίσουν τις μοναδικές στιγμές. Ένα τεράστιο πλήθος περίμενε να την αποθεώσει. Ήταν το ίνδαλμά τους. Μια αστραφτερή διασημότητα, μια celebrity. Το βράδυ εκείνο ήταν δικό της. Η μεγάλη γιορτή είχε στηθεί προς τιμήν της. Θα της απονεμόταν το πρώτο βραβείο καλύτερου ρόλου για την τελευταία της ταινία.

Ήταν η πρώτη φορά που κατακτούσε την πρωτιά και είχε προετοιμαστεί με ιδιαίτερη προσοχή. Περίμενε πώς και πώς τη στιγμή αυτή. Οι μέντορές της είχαν στήσει την τέλεια διαφημιστική καμπάνια. Τα περιοδικά του life style είχαν πάρει φωτιά. Ο διασημότερος οίκος μόδας είχε δουλέψει γι’ αυτήν. Το ακριβό της φόρεμα τόνιζε τέλεια τις θαυμάσιες αναλογίες της, αναδεικνύοντας ιδανικά το υπέροχο σώμα της. Έμπειρες μακιγιέρ είχαν φροντίσει με επαγγελματική λεπτομέρεια το λεπτό της πρόσωπο. Παντού είχαν στηθεί κάμερες. Δεκάδες προβολείς εστίασαν τις πολύχρωμες δέσμες τους πάνω σε μια πραγματική θεά, όταν η λαμπερή σταρ έκανε την εμφάνισή της στο πλατό. Η λάμψη της ήταν μαγευτική! Όμως…

Χρόνια μετά, το λαμπερό άστρο έσβησε. Μέσα στη χλιδάτη κατοικία της η φημισμένη ηθοποιός άφηνε την τελευταία της πνοή, δίπλα σε άδεια κουτιά από αντικαταθλιπτικά. Οι τοξικές εξετάσεις έδειξαν για αιτία θανάτου της την υπερβολική δόση χαπιών. Σε χειρόγραφο σημείωμά της έγραφε: «Έπαψα να ζω εδώ και πολύν καιρό. Αφότου ο κόσμος με ξέχασε, δεν έχει νόημα η ζωή μου. Απ’ τη στιγμή που κανείς δεν ασχολείται μαζί μου, έστω και για να με βρίσει, δεν υπάρχω πια. Δεν αντέχω άλλο να με αγνοούν».

ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΕΣ ΕΞΕΤΑΣΕΙΣ: ΕΠΙΤΥΧΙΑ, Η ΕΠΟΜΕΝΗ ΜΕΡΑ

του πατρός Δημητρίου Μπόκου

.

Στην καταπράσινη όαση της Σαμαρκάνδης οι αγώνες προς τιμήν των ημιθέων Διοσκούρων εξελίσσονταν με συναρπαστικό ρυθμό. Σε μια ζεστή, γεμάτη σκόνη και ευθυμία ατμόσφαιρα στροβιλίζονταν ιππείς, αρματηλάτες, δισκοβόλοι, πυγμάχοι, δρομείς, ακοντιστές και τοξότες.

Για πολλοστή φορά ο Αλέξανδρος έφερε το ποτήρι με το κρασί στα χείλη του. Η μέθη απ’ τις μεγάλες του επιτυχίες κι απ’ το κρασί ανέβαινε συνεχώς.

Στα πόδια του σέρνονταν με πονηριά φιδιού οι κόλακες, που δεν έπαυαν να τονίζουν πως και αυτός, όπως και οι Διόσκουροι, ήταν γιος του Δία, όχι του Φιλίππου. Μέσα στην έξαψη από την θέρμη του κρασιού, ο Αλέξανδρος, που είχε ήδη ανακηρύξει τον εαυτό του γιο του Άμμωνα Δία, καυχήθηκε, πως στη δική του και μόνο αξία οφείλονταν οι νίκες του πατέρα του. Πως πράγματι ο Φίλιππος δεν έκαμε τίποτε το αξιόλογο.

Μα εκεί βρίσκονταν μαχητές που είχαν συμπολεμήσει με τον Φίλιππο. Οι παλαίμαχοι Μακεδόνες εξεγέρθηκαν, όταν άκουσαν τις παρανοϊκές μεγαλαυχίες του Αλεξάνδρου. Η συζήτηση φούντωσε και πήρε δραματική τροπή, όταν μπήκε στη μέση ορμητικός ο Κλείτος για να υπερασπιστεί τη μνήμη του Φιλίππου. Ήταν ο γενναίος στρατηγός που στον Γρανικό ποταμό έσωσε από θάνατο τον Αλέξανδρο. Και με όσο θάρρος πολεμούσε στα πεδία των μαχών, με άλλη τόση τόλμη και ειλικρίνεια φανέρωνε και τη γνώμη του.

Οργή κυρίευσε τον Αλέξανδρο, όταν ο σωτήρας του Κλείτος τού υπενθύμισε, πως αν δεν του έσωζε τη ζωή στον Γρανικό, δεν θα ’ταν τώρα εκεί για να βρίζει τη μνήμη του πατέρα του.

– Τα λόγια σου είναι λόγια προδοσίας και δειλίας! Πρέπει να τιμωρηθείς γι’ αυτό, Κλείτε!

Η μάνα που έγινε Χριστιανή.

του πατρός Δημητρίου Μπόκου

.

Στριφογύρισε ανήσυχα στο στρώμα της, άλλαξε πλευρό, προσπάθησε να ξανακοιμηθεί, μα ο ύπνος της είχε φύγει. Ανασηκώθηκε με κακό προαίσθημα. Δεν κοιμήθηκε καλά εκείνη τη νύχτα. Κάτι απροσδιόριστο έσφιγγε την καρδιά της, σαν να ’χε τυλιχτεί στον λαιμό της θηλειά. Η νύχτα απλωνόταν ακόμα σκοτεινή, η αυγή δεν ρόδισε καθόλου. Όνειρο κακό την ξεσήκωσε; Όχι ακριβώς. Πριν ακόμα ανοίξει τα μάτια της, οι νυχτιάτικες ανησυχίες πλημμύρισαν ξανά τη σκέψη της και την καρδιά της.

Το χθεσινοβραδινό τηλεφώνημα με την κόρη της είχε κοπεί λίγο απότομα. Δεν είχαν πει καλά-καλά τα νέα της μέρας τους, δεν πρόλαβε να τη ρωτήσει καν πότε προγραμμάτιζε να ’ρθει για το Πάσχα, που σε τρεις βδομάδες έφτανε, όταν η κοπέλα ζήτησε να κλείσουν.

– Κάποιος χτυπάει το κουδούνι, μαμά! Σε κλείνω.

– Τέτοια ώρα, παιδί μου; Μα ποιος είναι; πρόλαβε να ρωτήσει ανήσυχη η μάνα.

– Μην ανησυχείς, κάποιοι φίλοι, μαμά! Είναι απ’ την παρέα μας. Είχαν τηλεφωνήσει νωρίτερα πως θα περάσουν, ίσως να βγούμε και μια βόλτα. Έλα, σε κλείνω τώρα, φιλάκια, μαμά!

– Πρόσεχε, κόρη μου! φώναξε σχεδόν η μάνα, μα η γραμμή είχε κιόλας κλείσει.

Ένα καμπανάκι χτύπησε μέσα της συναγερμό. Άφησε το ακουστικό να πέσει, μα την έζωσαν τα φίδια. Δεν είχε λόγους να ανησυχεί, η κόρη της ήταν μετρημένος άνθρωπος, δεν είχε στο ενεργητικό της επιπολαιότητες. Μέχρι στιγμής τουλάχιστον. Ήταν αλήθεια πως την είχαν λίγο μακριά. Εργαζόταν δυο χρόνια τώρα σε εργοστάσιο σε άλλη πόλη. Μα όλα κυλούσαν ήρεμα. Δεν εύρισκε πράγματι λόγους να ανησυχεί. Κι ωστόσο μια έκτη αίσθηση μέσα της είχε ενεργοποιηθεί. Διαίσθηση της μάνας; Δεν είχε κάποια λογική εξήγηση για την αναστάτωσή της. Είπε στον άντρα της τα σχετικά.

Η άλλη Μαρία

του πατρός Δημητρίου Μπόκου

«…ήλθε Μαρία η Μαγδαληνή 
και η άλλη Μαρία θεωρήσαι τον τάφον» (Ματθ. 28, 1)

Έγερνε στο τέρμα της η μέρα που ο άνθρωπος θανάτωσε τον Θεό, η Παρασκευή εκείνη του Πάσχα, η πιο ιδιαίτερη μέρα στην ιστορία του ανθρώπου. Οι τελευταίες αχτίνες χάιδεψαν μελαγχολικές το σώμα του μεγάλου νεκρού στον γυμνό λόφο του Κρανίου, καθώς τις αποτραβούσε βιαστικά ο πατέρας τους ήλιος, μη υποφέροντας άλλο να βλέπει, θέαμα φριχτό, τον Κτίστη του επάνω στον σταυρό.

Το θλιβερό δειλινό αγκάλιαζε με το θαμπό του φως την τραγική φιγούρα της μάνας, που ολημερίς συνέπασχε με τον σταυρωμένο της γιο. Εκείνος τώρα κρεμόταν άψυχος, νεκρός, καθηλωμένος στον σταυρό. Η ρομφαία του Συμεών είχε κάνει κομμάτια την καρδιά της.

Η Σταύρωση της Μάνας

.

του πατρός Δημητρίου Μπόκου

«…θρηνήσατε συν εμοί, τη του Θεού υμών μητρί» ( Εγκώμια Μεγ. Παρασκευής)

Καθώς ο πραίτωρας απάγγειλε την τελική του απόφαση, η οχλοβοή εντάθηκε κατακόρυφα. Υψώθηκε στον αέρα, στριφογύρισε πάνω απ’ το πραιτώριο και σάρωσε τα λιθόστρωτα της πόλης, απλώνοντας τη χλωμάδα του θανάτου παγερή στο πέρασμά της. Ο Υιός του Ανθρώπου παραδόθηκε στη σταύρωση.

Χαμένη στο ανάστατο πλήθος η μάνα, ένοιωσε στο άκουσμα της καταδίκης να λιποθυμάει. Κοφτερό σπαθί τα λόγια του πραίτωρα έσχισαν την καρδιά της. Η γοερή κραυγή απ’ τα σφιγμένα της χείλη σμίχτηκε με τις κραυγές του έξαλλου πλήθους. Τα μάτια της θόλωσαν.

Έγειρε να πέσει, μα η Σαλώμη και η Ιωάννα τη συγκράτησαν. Καθώς το αίμα έφευγε απ’ το πρόσωπό της και η πνοή της έσβηνε, οι γυναίκες που την παράστεκαν την κύκλωσαν παρευθύς. Η Μαρία του Κλωπά, η Μαγδαληνή, η σύζυγος του Χουζά, η μητέρα Ιωάννου και Ιακώβου, των υιών Ζεβεδαίου.

Η τραχειά φωνή του κεντυρίωνα σκέπασε προς στιγμήν τα βουητά του συρφετού. Στοιχισμένοι σε αρραγή πυκνή γραμμή οι πραιτωριανοί, όρθωσαν τα αιχμηρά δόρατα συγκρατώντας το πλήθος. Η φάλαγγα άρχισε αργά να προχωρεί. Ο Υιός του Ανθρώπου στράφηκε με κόπο. Κάθιδρο, με ακάνθινο στέμμα το πρόσωπό του, αυλακωμένο από θλίψη και πόνο, ατένισε μολαταύτα ήσυχα τον μαινόμενο όχλο.

Το σφραγισμένο βιβλίο «Χαίρε, Νύμφη ανύμφευτε (α)»

.

του πατρός Δημητρίου Μπόκου

Στο πρώτο κιόλας τροπάριο του κανόνα του Ακαθίστου Ύμνου η παρουσία της Υπεραγίας Θεοτόκου, ευφρόσυνα παρηγορητική μέσα στο κατανυκτικό φόντο του Τριωδίου, προβάλλει δυναμικά με έναν ολοζώντανο συμβολισμό από τα προφητικά κείμενα της Παλαιάς Διαθήκης:

«Χριστού βίβλον έμψυχον,
εσφραγισμένην σε Πνεύματι,
ο μέγας αρχάγγελος,
Αγνή, θεώμενος…»

Ο Γαβριήλ, υπουργός (=υπηρέτης) του μεγάλου μυστηρίου της Γεννήσεως του Χριστού, βλέπει την Παναγία σαν ζωντανό βιβλίο του Χριστού, σφραγισμένο από το Άγιο Πνεύμα. Τα λόγια αυτά θυμίζουν τη συνήθη προτροπή του Θεού να γράψουν οι προφήτες τους λόγους του σε βιβλίο και εν συνεχεία να το κλείσουν και να το σφραγίσουν, ώστε να φυλαχθούν με ασφάλεια για τις μελλοντικές γενιές. Έτσι, π. χ., «και συ, Δανιήλ, λέγει, κλείσε τους λόγους μου “και σφράγισον το βιβλίον” έως τον καιρό του τέλους» (Δαν. 12, 4).

Αντιστοίχως και στον προφήτη Ησαΐα λέγει: «Οι λόγοι αυτοί του Κυρίου θα είναι σαν τους λόγους του βιβλίου που μένει σφραγι-σμένο και κλεισμένο. Αν δοθεί αυτό σε άνθρωπο που γνωρίζει γράμματα και του ειπούν: “Διάβασε αυτά που περιέχει το βιβλίο”, εκείνος θα απαντήσει: “Δεν μπορώ να τα διαβάσω, γιατί το βιβλίο είναι κλεισμένο και σφραγισμένο”» (Ησ. 29, 11).

ΤΟ ΣΑΡΑΝΤΑΛΕΙΤΟΥΡΓΟ (ε)

 α’ μέρος εδώ. β’ μέρος εδώ, γ’ μέρος εδώ, δ’ μέρος εδώ

π. Δημητρίου Μπόκου

Η Θεία Λειτουργία είναι ένα δώρο ατίμητης αξίας που έδωσε ο Θεός στον άνθρωπο. Ο Χριστός, παραδίδοντας το μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας, είπε στους μαθητές του: «Τούτο ποιείτε εις την εμήν ανάμνησιν». Δεν εννοεί να κάνουμε την Θεία Ευχαριστία για να τον φέρουμε απλώς στη σκέψη μας, αλλά για να τον φέρουμε πραγματικά ανάμεσά μας. Η ανάμνησή του δεν είναι μια απλή συμβολική ενέργεια, αλλά μια ουσιαστική πράξη: Να παρακαθίσουμε μαζί του στο δικό του τραπέζι, όπου μας καλεί, και, ακόμη περισσότερο, το Σώμα και το Αίμα του, αυτός ο ίδιος, να είναι η τροφή μας. «Λάβετε, φάγετε…». «Γεύσασθε και ίδετε…».

Με τον τρόπο αυτό ο Χριστός, σε κάθε Θεία Λειτουργία, κάνει και εμάς κοινωνούς του Μυστικού Δείπνου του. Και μας εισάγει από τώρα στην αναμενόμενη Βασιλεία του. Ο χρόνος της Λειτουργίας γίνεται χρόνος της Βασιλείας του Θεού. Μας αναβιβάζει από το δικό μας παρόν στην άχρονη πραγματικότητα της όγδοης ημέρας, στον χωροχρόνο του μέλλοντος αιώνος. Εκεί όπου η Εκκλησία, στρατευομένη και θριαμβεύουσα, βρίσκεται από τώρα όλη συναγμένη.

Σε κάθε Λειτουργία ο Χριστός δεν είναι μόνο ο εσθιόμενος, η τροφή, αλλά και ο εστιάτορας. Αυτός που παραθέτει «εστίασιν πνευ-ματικήν» για την πνευματική αύξηση των μελών της Εκκλησίας. «Ο εστιών εν εκατέρω των κόσμων» (Άγιος Νικόλαος Καβάσιλας). Αυτός που τρέφει και τους δύο κόσμους. Και τον επίγειο, όπου ζούμε ακόμα εμείς, και τον ουράνιο, όπου έχουν ήδη μετατεθεί όσοι κοιμήθηκαν.

Τί είναι η Παλαιά Διαθήκη; (ε)

 Α μέρος, Β μέρος, Γ μέρος, Δ μέρος

ΓΙΑ ΠΟΙΟΝ ΜΙΛΑΕΙ Η ΠΑΛΑΙΑ ΔΙΑΘΗΚΗ;

π. Δημητρίου Μπόκου

«Ερευνάτε τας γραφάς, …εκείναι εισίν αι μαρτυρούσαι περί εμού… Εάν πιστεύατε στον Μωυσή, θα πιστεύατε και σε μένα. Περί γαρ εμού εκείνος έγραψεν» (Ιω. 5, 39· 46).

Χωρίς περιστροφές ο Χριστός ξεκαθαρίζει μια για πάντα ότι οι Γραφές έχουν ως αντικείμενο το πρόσωπό του. Και όταν ο Χριστός ομιλεί για Γραφές, εννοεί την Παλαιά Διαθήκη, εφόσον μόνο αυτή υπήρχε τότε. Ο Μωυσής λοιπόν και οι λοιποί προφήτες δείχνουν σταθερά και αταλάντευτα προς μια και μόνο κατεύθυνση, προς ένα και μοναδικό πρόσωπο, προς τον προσδοκώμενο Μεσσία, τον ευλογη-μένο ερχόμενο «εν ονόματι Κυρίου» (βλ. ΛΥΧΝΙΑ ΝΙΚΟΠΟΛΕΩΣ, αρ. φ. 410, Σεπτ. 2017). Στις τελευταίες υποθήκες του προς τους Ισραηλίτες ο Μωυσής προσανατολίζει το βλέμμα τους προς το πρόσωπο του θείου αυτού απεσταλμένου, επισημαίνοντας: «Προφήτην εκ των αδελφών σου ως εμέ αναδείξει σοι Κύριος ο Θεός σου, αυτού ακούσεσθε» (Δευτ. 18,15).

Την πίστη αυτή και προσδοκία του Ισραήλ εκφράζει, επικροτεί και επισφραγίζει η Καινή Διαθήκη. Επικυρώνει έτσι πανηγυρικά τον προεισαγωγικό χαρακτήρα της Παλαιάς Διαθήκης. Ότι δηλαδὴ είναι αυτή που αποκαλύπτει σταδιακά το σχέδιο του Θεού για τη σωτηρία του κόσμου (Θεία Οικονομία), οδηγώντας και παιδαγωγώντας τους ανθρώπους στο να αποδεχθούν τον Χριστό. «Γνωρίζω, λέγει η Σαμαρείτιδα Φωτεινή στον Χριστό, ότι “Μεσσίας έρχεται, ο λεγόμενος Χριστός. Όταν έλθη Εκείνος”, θα μας ειπεί τα πάντα. Της λέγει ο Χριστός: “Εγώ ειμι” (ο Μεσσίας), που μιλάω τώρα μαζί σου» (Ιω. 4, 25-26).

ΤΙ ΝΑ ΜΑΣ ΦΑΝΕΡΩΣΕΙ;

 π. Δημητρίου Μπόκου

Μεγάλη προθυμία έχουμε για φανουρόπιτες στον άγιο Φανούριο, αλλά μεγάλη απροθυμία για πνευματικό αγώνα κατά των παθών, για μεταμόρφωση της ψυχής μας.

Το πρώτο είναι εύκολο, Δεν στοιχίζει τίποτε. Και δείχνει μια ρηχή θρησκευτικότητα. Το άλλο είναι δύσκολο Στοιχίζει πολύ. Έχει μεγάλο κόστος και το απορρίπτουμε· γιατί είναι άσκηση για απάρνηση του θελήματός μας.

Θα ρωτήσει κανείς: Είναι κακό η προσφορά φανουρόπιτας; Όχι βέβαια, αν γίνεται με το σωστό πνεύμα.

Είναι κακό να ζητάμε από τον άγιο να μας φανερώσει κάτι στη ζωή μας; Να μας βρει μια καλή δουλειά; Να μας φέρει μια καλή επιτυχία; Να μας φανερώσει τον σύντροφο της ζωής μας; Να μας δίνει προκοπή; Να μας δίνει καλή υγεία;

Όχι, αν το θέλει και ο Θεός και όχι μόνο εμείς. Αν το εγκρίνει και ο Θεός. Αν είναι σύμφωνο με το πνεύμα του Θεού. Τίποτε δεν είναι κακό από όλα αυτά, αν έτσι είναι και το σχέδιο του Θεού. Καλό είναι η παντρειά, καλό η υγεία, καλό η δουλειά, η επιτυχία, το κάθε καλό που επιθυμεί ο άνθρωπος στη ζωή του.

Και όταν η φανουρόπιτα, η αρτοκλασία, το πρόσφορο, το ύψωμα, το λαδάκι, η λαμπάδα μας, προσφέρονται με πίστη και διάθεση αποδοχής του θελήματος του Θεού και όχι με εμμονή στο δικό μας θέλημα, μπορούν να κάνουν ακόμα και θαύματα στη ζωή μας.

ΟΤΑΝ Η ΠΑΝΑΓΙΑ ΚΑΘΟΤΑΝ ΣΤΟ ΤΡΑΠΕΖΙ ΜΑΣ

π. Δημητρίου Μπόκου

Κατά το Μάιο του 1929, τα λίγα χωράφια του χωριού και τα αμπέλια του κινδύνευαν να καταστραφούν τελείως από την επιδρομή αμέτρητων παμφάγων ακρίδων. Τρόπος να τις διώξουν δεν υπήρχε, ούτε μέσο να τις καταστρέψουν. Τα χτήματα ήταν στην απόλυτη κυριαρχία της φοβερής ακρίδας. Όλοι οι χωρικοί έβλεπαν με δέος, πόνο και απελπισία την επικείμενη καταστροφή. Μόνο ο πανάγαθος Θεός μπορούσε να βοηθήσει με το άπειρο έλεός του και με τις ικεσίες της προστάτιδάς μας Παναγίας της Πυρσόγιαννης.

Το ίδιο απόγευμα οι κάτοικοι του χωριού, με πρώτο τον ιερέα παπα-Ηλία Παπακώστα, πηγαίνουν ασθμαίνοντας να φέρουν τη θαυματουργό εικόνα της Παναγίας για να γλυτώσει η Χάρη της τα χτήματα από την ολική καταστροφή και εξαφάνιση.