π. Γεώργιος Μεταλληνός: Ένας οικουμενικός διδάσκαλος και αγωνιστής της Ορθοδοξίας.

.

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ
ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

Εν Πειραιεί τη 20η Ιανουαρίου 2020

Ένας ακόμη μεγάλος πνευματικός άνδρας πατερικών διαστάσεων, παγκόσμιας εμβέλειας και αναγνώρισης, έκλεισε το κεφάλαιο της επί γης ζωής του και αναχώρησε για την ουράνια πατρίδα. Ύστερα από μια πολύμηνη ταλαιπωρία, λόγω της κλονισμένης υγείας του, κοιμήθηκε ειρηνικά, γεμίζοντας με θλίψη εκατομμύρια Ορθοδόξων πιστών και απίστων, φίλων και εχθρών του, σε όλο τον κόσμο. Ο λόγος για τον αείμνηστο π. Γεώργιο Μεταλληνό, τον αληθινό πνευματικό πατέρα, τον ακαταίσχυντο υπηρέτη του ιερού θυσιαστηρίου, τον σεβαστό και σοφό πανεπιστημιακό δάσκαλο, τον νηφάλιο και ευγενή συζητητή, τον ταπεινό και αθόρυβο αγωνιστή, τον κοινωνικό εργάτη, τον ακραιφνή Ορθόδοξο θεολόγο, τον νοσταλγό της Ρωμιοσύνης, τον αμετακίνητο και θαρραλέο ομολογητή της Ορθοδοξίας και πολέμιο του Οικουμενισμού, τον πολυγραφότατο και ακούραστο ομιλητή.

Ο μακαριστός π. Γεώργιος υπήρξε μια σπάνια χαρισματική προσωπικότητα. Συγκέντρωσε στο πρόσωπό του σπάνια φυσικά και επίκτητα προσόντα και χαρίσματα και τα διέθεσε όλα για τη δόξα της Εκκλησίας και τη διακονία του πιστού λαού του Θεού. Γεννήθηκε στην Κέρκυρα το 1940 όπου και ολοκλήρωσε τη φοίτηση του στις εγκύκλιες σπουδές, (1958). Από το 1964 έως το 1967 σπούδασε κλασική φιλολογία στο Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών, από όπου έλαβε τα πτυχία θεολογίας και Φιλολογίας. Μετά την εκπλήρωση της στρατιωτικής του θητείας, διορίστηκε επιστημονικός βοηθός στην έδρα της Πατρολογίας. Το 1969 μετέβη για μεταπτυχιακές σπουδές στην τότε Δυτική Γερμανία, στα πανεπιστήμια Βόννης και Κολωνίας, όπου και διέμεινε μέχρι το 1975.

ΟΧΙ «ΠΡΩΤΕΙΟΝ ΕΞΟΥΣΙΑΣ», ΑΛΛΑ «ΠΡΩΤΕΙΟΝ ΑΛΗΘΕΙΑΣ»

Την Α´ Οικουμενικήν Σύνοδον κατηύθυναν δύο Άγιοι Επίσκοποι ασημάντων πόλεων! Η Γ´ Οικουμενική ανεθεμάτισε τον Πατριάρχην Κωνσταντινουπόλεως ως αιρετικόν. Μόνος «θεσμός» η Εκκλησία, όχι τα Πατριαρχεία, και «σεπτόν κέντρον» μόνον η αγιότης.

 Γράφει ο πρωτοπρεσβύτερος π. Γεώργιος Δ. Μεταλληνός

Αφορμή για τις παρακάτω σκέψεις μου έδωσε ο εκλεκτός Συνάδελφος και παλαιός φίλος, κ. Παναγιώτης Μπούμης, Ομότιμος Καθηγητής, σε όσα έγραψε πρόσφατα, με τη γνώση και σοφία του ως έγκριτος κανονολόγος, στην Εφημερίδα «Χριστιανική» (13.12.2018, σ. 5). Πρόκειται για άρθρο του με τον τίτλο: «Βασικές κανονικές αρχές επιλύσεως του ουκρανικού ζητήματος». Σ’ αυτό, μνημονεύει το σπουδαίο βιβλίο του μακαριστού Μητροπολίτου Σάρδεων Μαξίμου: «Το Οικουμενικόν Πατριαρχείον εν τη Ορθοδόξω Εκκλησία», (Θεσσαλονίκη 1972), στο οποίο προσδιορίζεται «η προεξάρχουσα θέσις της Εκκλησίας Κων/λεως μεταξύ των Ορθοδόξων Αυτοκεφάλων (Εκκλησιών)», που όμως δεν έχει την μορφή ενός «ανατολικού παπισμού», διότι είναι «οικουμενική αποστολή … ως κανονική εξουσία (π. ΓΔΜ: απορρέουσα δηλαδή από τους ιερούς Κανόνες) εν τη εννοία της εν αδελφική συλλογικότητι εκφραζομένης διακονίας». Κλείνει δε ο Μητροπολίτης του Οικουμενικού θρόνου με τις παρακάτω επισημάνσεις: «Η θέσις του Κωνσταντινουπόλεως –λέγει- ουδαμώς δύναται να συγκριθή προς την του πάπα Ρώμης και η διδασκαλία περί των πρεσβείων και προνομίων του θρόνου αυτού δεν πρέπει να ταυτίζηται, εν ουδεμία περιπτώσει, προς την θεωρίαν του παπισμού, δίκην επιδιωκομένου η προβαλλομένου νέο-παπισμού εν τη Ορθοδόξω Ανατολή (351). Ο επίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως, συνεχίζει, έχει εξουσίαν, ουχί ως episcopus ecclesiae universalis, αλλ’ ως Οικουμενικός Πατριάρχης…, ως πρεσβυγενής και κυριώτερος ηγέτης εν τη Ανατολή και ουχί ως απεριόριστος διοικητικός ηγέτης και αλάθητος κριτής εις ζητήματα πίστεως της εκκλησίας». Και αυτό πάντοτε στο πλαίσιο «της συνοδικότητος και της συλλογικότητος…, ένθεν δε της αρχής της μη αναμίξεως εις τας εσωτερικάς υποθέσεις των άλλων Εκκλησιών» (σ. 351). Κατά τον σοφό, λοιπόν, Ιεράρχη δεν πρέπει να χάνεται η αναγκαία ισορροπία μεταξύ «πρεσβείων τιμής» και κανονικά (βάσει των ιερών κανόνων) προσδιοριζόμενης και επιβαλλόμενης συλλογικότητας.

Δημήτριος Τσελεγγίδης: Εμείς μένουμε στην Εκκλησία, σχίσματα δημιουργούν αυτοί που εισηγούνται και ψηφίζουν πράγματα αντίθετα με τις αποφάσεις των Οικουμενικών Συνόδων.

 Το «παραμένω στην Εκκλησία» θα έπρεπε να ήταν η αυτονόητη θέση για όσους αρνούνται τα αλλότρια ψευτο-δόγματα των αιρετικών, την ψευδοσύνοδο της Κρήτης, την παναίρεση του οικουμενισμού. Πρόλαβαν όμως οι επίσκοποι που κατέχουν θεσμική εξουσία να οικειοποιηθούν την φράση αυτή και να θέσουν το ακόλουθο δίλημμα στους ακατήχητους πιστούς: εάν εσείς δεν μας μνημονεύετε, είστε εκτός Εκκλησίας! Δεν πα να έχουμε εμείς υπογράψει αιρετικά κείμενα, δεν πα να αφήνουμε την παναίρεση του οικουμενισμού να αλωνίζει και να θερίζει ψυχές, εσείς θα μας μνημονεύετε για να παραμείνετε μέσα στην Εκκλησία. Και έρχονται δυστυχώς μετά άνθρωποι σαν τον π. Γεώργιο Μεταλληνό και σιγοντάρουν αυτήν την θέση.

Αφορμή της παρούσας δημοσίευσης ήταν δύο άρθρα που έπεσαν στην αντίληψή μου στο ιστολόγιο Κατήχησις. Στο ένα ο π. Γεώργιος Μεταλληνός εκθειάζει τον επισκοποκεντρισμό του αιρετικού Ζηζιούλα. Στο άλλο, μας παρουσιάζει την δική του «χρυσή τομή». Μας λέει εν ολίγοις ότι επειδή σέβεται την ιεροσύνη του επισκόπου, «παραμένει στην Εκκλησία» μνημονεύοντάς τον, ενώ ταυτόχρονα θα του λέει ότι κάνει λάθος εάν δεν ορθοτομεί τον λόγο της αληθείας. Το θέμα μας εδώ δεν είναι να κρίνουμε τον π. Γεώργιο Μεταλληνό για τον τρόπο που έχει επιλέξει να αντιδράσει στην παναίρεση του οικουμενισμού. Δεν είναι δική μας δουλειά αυτό. Το θέμα μας εδώ είναι ότι ο π. Γεώργιος Μεταλληνός, κάνοντας αυτό που έχει επιλέξει να κάνει, ΔΙΑΣΤΡΕΒΛΩΝΕΙ τα πράγματα προκαλώντας σύγχυση στο ποίμνιο.

π. Γεώργιος Μεταλληνός: Έπρεπε και ο Εκκλησιαστικός χώρος δια της ηγεσίας του να ενταχθεί στα σχέδια τα οποία θέλουν την διάλυση της Ελλάδος;

 …Σήμερα τα πράγματα εξελίσσονται με έναν τρόπο που πηγαίνουμε στον διχασμό, όχι του εκκλησιαστικού χώρου μόνον αλλά ολοκλήρου του Έθνους.

Ξέρετε, δεν είναι το θέμα της εκκλησιαστικής περιουσίας, το κύριο, ούτε η αμοιβή των Κληρικών, η ασφάλειά μας κλπ., είναι ότι τρέφεται ο λαός μας με ψευδαισθήσεις. Όταν ακούμε «περιουσία» κλπ, νομίζουμε ότι οι παπάδες έχουμε στις καταθέσεις μας μέρος της εκκλησιαστικής περιουσίας και μάλιστα οι Αρχιερείς -αυτή η περιουσία, όση έμεινε, μετά από τις 220 περίπου αναγκαστικές απαλλοτριώσεις από το 1833 μέχρι το 1950. Υπάρχει βιβλίο γι’ αυτό το θέμα του μακαρίτη Μητροπολίτου Λαρίσης Δωροθέου περί του αναπαλλοτριώτου της εκκλησιαστικής περιουσίας. Ακούει λοιπόν ο λαός μας, όσοι δεν έχουν στενή σχέση με την πνευματική εκκλησιαστική ζωή και νομίζουν ότι οι παπάδες μαλώνουμε και φωνάζουμε για τα κέρδη μας, για τα χρήματά μας, για την περιουσία μας.

Θα σας πω λοιπόν δύο λόγια, ότι το πρόβλημα είναι πολύ βαθύτερο και ουσιαστικότερο απ’ όσο φαίνεται.

Νομίζω ότι γίνεται μία υπεκφυγή. Άκουγα μέχρι το μεσημέρι ότι ορίστηκε ή θα επρόκειτο να ορισθεί μία επιτροπή ιεραρχών να συζητήσει το θέμα. Εδώ χρειάζεται απευθείας λύσις. Να ακουσθούν δηλαδή όλοι οι Μητροπολίται μας και να ακουσθεί και ο Κλήρος ο εφημεριακός. …

Ελλάδα χωρίς Ορθοδοξία; ~ πρωτοπρ. Γεώργιος Μεταλληνός.

 Ελλάδα χωρίς Ορθοδοξία;…
(Ορθοδοξία ή Ελληνισμός;)
Πρωτοπρεσβύτερος π. Γεώργιος Δ. Μεταλληνός
Ομότιμος καθηγητής Θεολογικής Σχολής
Πανεπιστημίου Αθηνών

Κάθε δίλημμα σήμερα του τύπου «Ορθοδοξία ή Ελληνισμός» είναι όχι μόνο πλαστό, αλλά και εθνοκτόνο. Γιατί σημαίνει τάση επιστροφής στην ατέλειά μας, στην παλαιά αγωνιώδη αναζήτησή μας.

Ενώ για τον Ελληνισμό, που διασώζει την αυτοσυνειδησία του, το ζητούμενο ευρέθη. Είναι η Ορθοδοξία.

«Είδομεν το φως το αληθινόν … εύρομεν πίστη αληθή! Εύρομεν την αλήθειαν».

Κάθε αποδέσμευση του Ελληνισμού από την Ορθοδοξία δεν συνιστά μόνο τραγικό διαμελισμό της υπάρξεώς μας, αλλά και καθαρό παραλογισμό…

Όπου χάνεται η Ορθοδοξία, χάνεται και ο Ελληνισμός!

Ιδού γιατί κάθε παρόμοια επιδίωξη συνιστά οπισθοδρόμηση και όχι πρόοδο.

Γιατί μετέχει στο «συντηρητισμό» των αιρέσεων, των «ελληνιστικών λήρων» κατά τον Μέγα Φώτιο. (λῆρος= λόγος εντυπωσιακός αλλά χωρίς ουσιαστικό περιεχόμενο, παραλήρημα, φλυαρία, ανοησία)

Θρησκευτικές προπαγάνδες στόν ὑπόδουλο Ἑλληνισμό.

 π. Γεώργιου Μεταλληνοῦ
Ὁμότιμου Καθηγητοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν

Ἡ Ὀρθόδοξη Ἀνατολὴ μένοντας πιστή, παρὰ τὶς ἱστορικὲς περιπέτειές της (ἀραβοκρατία, λατινοκρατία, τουρκοκρατία) στὴν ἀρχαία ἐκκλησιαστικὴ παράδοση, ἔγινε μετὰ τὸ σχίσμα ὁ κύριος κατακτητικὸς στόχος τῆς Δύσεως, καὶ κυρίως τῆς Παλαιᾶς Ρώμης.

Ἡ ὑποταγὴ τῆς Ἀνατολῆς, κυρίως μετὰ τὸ σχίσμα, ἐντάχθηκε στὶς βασικὲς προτεραιότητες τοῦ Παπισμοῦ γιὰ τὴν πνευματικὴ ἀφομοίωση τοῦ τμήματος ἐκείνου τῆς Χριστιανοσύνης, ποὺ μὲ τὸν τρόπο ὑπάρξεώς του ἀναιροῦσε (καὶ ἀναιρεῖ), τὴ δυτικὴ ἀλλοτρίωση. Στὴν ἀσυγκράτητη παπικὴ (ἀργότερα καὶ προτεσταντικὴ) ἐπιβουλὴ ἡ Ἑλληνικὴ Ἀνατολὴ θὰ συνειδητοποιήσει ὅτι τὸ «δυτικὸ ἀπέναντι», μὲ τὸ ὁποῖο ἐπὶ αἰῶνες θὰ ἀντιπαλεύει, εἶναι περισσότερο δυσπολέμητο ἀπὸ τὸ «ἀνατολικό», ἀφοῦ ἀπειλοῦσε ὄχι τὰ σώματα, ἀλλὰ τὴν ἴδια τὴν ψυχή, κατὰ τὸν Πατροκοσμᾶ τὸν Αἰτωλό.

Ἀνάλογα μὲ τὴ στάση τους ἀπέναντι στὴν Ὀρθοδοξία οἱ Ἕλληνες θὰ διαιρεθοῦν, ἀμέσως μετὰ τὸ τελικὸ σχίσμα (1054), σὲ «ἑνωτικοὺς» (φιλοδυτικοὺς) καὶ «ἀνθενωτικοὺς» (ἀντιδυτικούς).

Ἑνωτικοὶ ἦσαν κυρίως οἱ διανοούμενοι καὶ οἱ πολιτικοί. Οἱ πρῶτοι ταυτίζονταν στὶς θεωρητικές τους ἀναζητήσεις μὲ τοὺς δυτικοὺς ὁμοτέχνους τους, ἐνῷ οἱ δεύτεροι ὑπέκυπταν στὴν πολιτικὴ σκοπιμότητα (προσδοκία βοήθειας). Οἱ φιλενωτικοί, δεμένοι ἰδεολογικὰ μὲ τὴ Δύση καὶ πιστεύοντας στὶς ὑποσχέσεις της, ἦσαν πάντα πρόθυμοι νὰ μειοδοτήσουν στὰ θέματα πίστεως. Ἡ δουλικὴ ὅμως στροφὴ πρὸς τὴ Δύση, ὡς μανία ἐκδυτικισμοῦ –ἐξευρωπαϊσμοῦ, συντηρούμενη στὸν χῶρο τῶν διανοουμένων, θὰ κορυφωθεῖ τὸν 18/19ο αἰῶνα μὲ τὸ κῦμα τοῦ ἑλληνικοῦ διαφωτισμοῦ.

Πολιτικὴ ὑποτέλειας μὲ εὐρωπαϊκὸν ἔνδυμα.

 Πολιτικὴ ὑποτέλειας μὲ εὐρωπαϊκὸν ἔνδυμα
Οἱ σύγχρονοι πολιτικοί διέψευσαν τά ὁράματα τῶν μεγάλων ἡγετῶν τοῦ Ἑλληνισμοῦ

Γράφει ὁ πρωτοπρ. πατήρ Γεώργιος ∆. Μεταλληνός

Τό γένος µας ἐλευθερώθηκε µετά ἀπό δουλεία αἰώνων σέ βαρβάρους ὂχι µόνο τῆς Ἀνατολῆς, ἀλλά καί τῆς ∆ύσης, πού ἐργάζονταν καί αὐτοί γιά τόν πνευµατικό θάνατο τοῦ Ἑλληνισµοῦ µέ τήν ἀποσύνδεσή του ἀπό τήν Ὀρθοδοξία. ∆υναµογόνος πηγή τοῦ Ἐθνικοῦ µας ἀγώνα ὑπῆρξε ἡ ἂσβεστη συνείδηση ὃτι «εὒδαιµον τό ἐλεύθερον»1. Ὁ Ἑλληνισµός δέν ἒπαυσε, καί στήν µακρόσυρτη περίοδο τῆς δουλείας, νά εἶναι φορέας καί συνεχιστής ἑνός παγκόσµιας ἐµβέλειας πολιτισµοῦ, πού δέν ἒσβησε οὒτε καί στήν πολυώνυµη δουλεία του: ἀραβοκρατία, φραγκοκρατία, ἑνετοκρατία, τουρκοκρατία καί ἀγγλοκρατία.

Ἡ πολιτιστική ταυτότητα τοῦ Ἒθνους µας εἶναι προϊόν τῆς συζεύξεως Ἑλληνικότητας καί Ὀρθοδοξίας, σέ µία ἓνωση θεανθρώπινη, στήν ὁποία θεῖο στοιχεῖο εἶναι ἡ ἒνσαρκη Ὀρθοδοξία – Ἰησοῦς Χριστός καί ἀνθρώπινο ὁ Ἑλληνισµός, ὡς ἱστορική σάρκα αὐτῆς τῆς «ἀσύγχυτης καί ἀδιαίρετης» ἓνωσης. Ἡ πραγµάτωσή της ὁδήγησε στήν ἐκ θεµελίων ἀναδόµηση καί µεταµόρφωση ἑνός πολιτισµοῦ, πού ὑπῆρξε ἡ κορύφωση τῆς ἀνθρωπίνης προόδου ἀπό τήν πτώση µέχρι τήν Σάρκωση. Ἀναζητώντας τήν καθολική Ἀλήθεια ἡ ἐλληνική θεοκεντρικότητα, ψηλαφοῦσε τήν θεία παρουσία στόν κόσµο, προσανατολίζοντας Χριστοκεντρικά τήν πορεία του πρός τό Ὃσιο, τό Ἀληθές, τό Ὡραῖο καί τό ∆ίκαιο, καί ἀνεπίγνωστα πρός τήν πηγή κάθε τελειότητας τόν Τρισυπόστατο Θεό. Ὁ Χριστιανισµός ὡς Ὀρθοδοξία, θά καταξιώσει καί ἐξαγιάσει τήν γνήσια «ζήτηση»2 τοῦ ἑλληνικοῦ κόσµου.

Π. Γεώργιος Μεταλληνός – Η σπουδαία προσφορά του Μεγάλου Φωτίου στην Εκκλησία.

Ομιλεί ο π. Γεώργιος Μεταλληνός.

Στις 6 του μηνός γιορτάσαμε την μνήμη ενός από τους μεγαλυτέρους Αγίους της Εκκλησίας μας, που έχει σημαίνουσα θέση εις την εκκλησιαστική μας ιστορία και ιδιαίτερα σήμερα είναι επίκαιρος. Πρόκειται για τον Άγιο Φώτιο, τον Μέγα Φώτιο. Θα προσπαθήσω λοιπόν να κάνω μίαν απλή σκιαγράφηση της μεγάλης αυτής προσωπικότητος, διότι ισχύει και περί αυτού αυτό το οποίον έχει πει κάποιος σοφός για τον Ιωάννην τον Χρυσόστομον: όσα και να πεις προς έπαινόν του θα είναι λειψά, δεν θα ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα.

Ο Μέγας Φώτιος διακρίθηκε ως λόγιος επιστήμονας, μεγάλος κριτικός, κλασσικός φιλόλογος. Δηλαδή είχε αρίστη Ελληνική παιδεία. Ήταν διπλωμάτης επίσης σημαντικός αλλά και ασκητικός και πνευματικός άνθρωπος. Δεν μπορεί να υπάρξει Επίσκοπος εις την Ορθοδοξία ο οποίος δεν αποκτά την θεολογία του μέσα από την πνευματική ζωή, την άσκηση. Και κάθε κληρικός, όχι μόνον οι Επίσκοποι. Διακρίθηκε επίσης ως μεγάλος Πατριάρχης. Ο δάσκαλός μου στην φιλοσοφική σχολή, ο μακαρίτης ο Νικόλαος ο Τωμαδάκης, σημειώνει ότι σε όλα με τα οποία ασχολήθηκε ο Μέγας Φώτιος διακρίθηκε, και είναι πραγματικά σε όλα Μέγας, Μεγάλος.

Ὁ Ἕλληνας ἀξιωματικός τοῦ Πολεμικοῦ Ναυτικοῦ ποὺ ἀρνήθηκε νὰ συμμετάσχει στὸν πόλεμο τοῦ ΝΑΤΟ για λόγους θρησκευτικῆς συνειδήσεως!

Μάρτυρας ὑπεράσπισης στὸ Ναυτοδικεῖο ἦταν ὁ π. Γεώργιος Μεταλληνός!

Ὁ Μαρίνος Ριτσούδης, ὁ ὁποῖος τὸ 1999 ἀρνήθηκε νὰ συμμετάσχει στὴ βομβιστικὴ ἐπίθεση τῆς Σερβίας ἀπὸ τὸ ΝΑΤΟ, 18 χρόνια ἀργότερα λέει ὅτι εἶναι ὑπερήφανος γιὰ ἐκείνη τὴ στιγμή.  Μιλώντας προσφάτως στὴν καθημερινὴ ἐφημερίδα Blic τοῦ Βελιγραδίου, ὁ Ἕλληνας πρώην ἀξιωματικός τοῦ Πολεμικοῦ Ναυτικοῦ δήλωσε ἐπίσης ὅτι ἦταν «ἕνα φανταστικὸ συναίσθημά» το νὰ στηρίξει τὴ Σερβία «στὸν ἀγώνα της ἐναντίον ὅλων».  Ὁ Ριτσούδης, ἦταν τότε καπετάνιος τοῦ πολεμικοῦ πλοίου «Θεμιστοκλῆς» ἀρνήθηκε τὶς διαταγές του νὰ συμμετάσχει στὸν πόλεμο τοῦ ΝΑΤΟ καὶ ἐπέστρεψε τὸ πλοῖο στὸ λιμάνι του.

Εἶμαι πολὺ περήφανος γιὰ τὴ στιγμὴ ποὺ ἔδωσα τόσο στὸν ἑαυτό μου ὅσο καὶ στὸν λαό σας. Αὐτὴ εἶναι ἡ κοινὴ ἱστορία μεταξὺ ἐμοῦ, τοῦ πολιτισμοῦ μου καὶ τῆς κουλτούρας σας», δήλωσε στὴν ἐφημερίδα, προσθέτοντας: «Εἶμαι πολὺ χαρούμενος ποὺ ἔχω βρεῖ φίλους στὴ Σερβία καὶ μοιραζόμαστε μαζὶ τὶς ἀναμνήσεις».

Προς τί ο διάλογος; – Από τον καθηγητή π. Γεώργιο Μεταλληνό

Ό μακαριστός παπα-Γιάννης Ρωμανίδης έλεγε στά τελευταία χρόνια της ζωής του: «Από τώρα και στό εξής τό πρόβλημα θά είναι οι Δεσποτάδες μας. Ποιά πίστη έχουν»! Αυτό τό ζοϋμε όλοι μας.

Μέ τις τελευταίες δηλώσεις τοϋ «urbi et orbi» ό Πάπας Βενέδικτος ΙΣΤ’ δέν μας αιφνιδίασε. Διότι δέν είναι ή πρώτη φορά, πού διακηρύσσει την έκκλησιολογική συνείδηση τοϋ Παπισμοϋ. Το ϊδιο είχε πράξει και πέρυσι, πριν μεταβεί στήν Κωνσταντινούπολη, προσκεκλημένος τοϋ Οικουμενικού Πατρι­αρχείου. Και ποιές είναι οί δηλώσεις αυτές, πού μέ απόλυτη ομοφωνία δημοσίευσε ό ελλαδικός και παγκόσμιος Τύπος;

Ή Ρώμη διεκδικεί τήν ταυτότητα της «μοναδι­κής πραγματικής Εκκλησίας τοϋ Χριστοϋ στον κόσμο», χωρίς νά είναι πρόθυμη νά απαρνηθεί στο ελάχιστο τήν πεποίθηση της αύτη. Αναγνωρίζει μέν, ότι υπάρχουν και έκτός της «Καθο­λικής Εκκλησίας πολλά στοιχεία καθαγιασμοϋ και αλήθειας», αλλά ό Παπισμός είναι ή μόνη αληθινή Εκκλησία τοϋ Χριστοϋ. «Οί Όρθόδοξες Εκκλησίες» (όχι: Ή Όρθόδοξος Εκκλησία) είναι μέν «εκκλησίες», αλλά πάσχουν απο ενα «έλλειμμα», μή αναγνωρίζοντας τον Πάπα ώς διάδοχο τοϋ (Αποστόλου) Πέτρου, αρνούμενες δηλαδή, ή μή δεχόμενες ακόμη, το παπικο Πρωτείο, πού θεμελιώνεται στήν περι Πέτρου παπική διδασκαλία. Όταν αύτά δέν τά λέγει ενας οίοσδήποτε Πάπας, αλλά ό σημερινός, πού είναι σπουδαίος ρωμαιοκαθολικος δογματολόγος, τό πράγμα αποκτά ακόμη μεγαλύτερη βαρύτητα.

«Εχουμε εισέλθει, οί Όρθόδοξοι, σέ διάλογο μέ τον Παπισμό, ό όποίος (διάλογος) μάλιστα ανανεώθηκε τελευταία, μέ τήν συγκατάθεση των Οίκουμενιστών μας, πού δέχονται στήν πράξη τις δηλώσεις τοϋ Πάπα. ‘Άρα προχωροϋμε μέ βάση τήν φιλοσοφική αρχή της «λήψεως τοϋ αιτουμένου», κάτι πού σημαίνει τήν έκ μέρους μας «έλλειμματική», πράγματι, συμμετοχή, όσον αφορα στήν δική μας αύτοσυνειδησία και το έκκλησιαστικο αύτοσυναίσθημά μας. Μέ μειωμένο αύτοσυναίσθημα και αναγνώριση τοϋ «έκκλησιαστι-κοϋ έλλείμματός» μας αδικοϋμε και αρνούμεθα τήν Όρθοδοξία των Αγίων μας, όλων των αιώνων, συνομολογώντας σιωπηρά τήν κατά τον Πάπα μή πληρότητα της Εκκλησίας μας.

ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΕΣ ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΕΣ ΣΤΟΝ ΥΠΟΔΟΥΛΟ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟ

π. Γεώργιου Μεταλληνοῦ
Ὁμότιμου Καθηγητοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν

Ἡ Ὀρθόδοξη Ἀνατολὴ μένοντας πιστή, παρὰ τὶς ἱστορικὲς περιπέτειές της (ἀραβοκρατία, λατινοκρατία, τουρκοκρατία) στὴν ἀρχαία ἐκκλησιαστικὴ παράδοση, ἔγινε μετὰ τὸ σχίσμα ὁ κύριος κατακτητικὸς στόχος τῆς Δύσεως, καὶ κυρίως τῆς Παλαιᾶς Ρώμης.

Ἡ ὑποταγὴ τῆς Ἀνατολῆς, κυρίως μετὰ τὸ σχίσμα, ἐντάχθηκε στὶς βασικὲς προτεραιότητες τοῦ Παπισμοῦ γιὰ τὴν πνευματικὴ ἀφομοίωση τοῦ τμήματος ἐκείνου τῆς Χριστιανοσύνης, ποὺ μὲ τὸν τρόπο ὑπάρξεώς του ἀναιροῦσε (καὶ ἀναιρεῖ), τὴ δυτικὴ ἀλλοτρίωση. Στὴν ἀσυγκράτητη παπικὴ (ἀργότερα καὶ προτεσταντικὴ) ἐπιβουλὴ ἡ Ἑλληνικὴ Ἀνατολὴ θὰ συνειδητοποιήσει ὅτι τὸ «δυτικὸ ἀπέναντι», μὲ τὸ ὁποῖο ἐπὶ αἰῶνες θὰ ἀντιπαλεύει, εἶναι περισσότερο δυσπολέμητο ἀπὸ τὸ «ἀνατολικό», ἀφοῦ ἀπειλοῦσε ὄχι τὰ σώματα, ἀλλὰ τὴν ἴδια τὴν ψυχή,κατὰ τὸν Πατροκοσμᾶτὸν Αἰτωλό.

Ἀνάλογα μὲ τὴ στάση τους ἀπέναντι στὴν Ὀρθοδοξία οἱ Ἕλληνες θὰ διαιρεθοῦν, ἀμέσως μετὰ τὸ τελικὸ σχίσμα (1054), σὲ «ἑνωτικοὺς» (φιλοδυτικοὺς) καὶ «ἀνθενωτικοὺς» (ἀντιδυτικούς).

Ἑνωτικοὶ ἦσαν κυρίως οἱ διανοούμενοι καὶ οἱ πολιτικοί. Οἱ πρῶτοι ταυτίζονταν στὶς θεωρητικές τους ἀναζητήσεις μὲ τοὺς δυτικοὺς ὁμοτέχνους τους, ἐνῷ οἱ δεύτεροι ὑπέκυπταν στὴν πολιτικὴ σκοπιμότητα (προσδοκία βοήθειας). Οἱ φιλενωτικοί, δεμένοι ἰδεολογικὰ μὲ τὴ Δύση καὶ πιστεύοντας στὶς ὑποσχέσεις της, ἦσαν πάντα πρόθυμοι νὰ μειοδοτήσουν στὰ θέματα πίστεως. Ἡ δουλικὴ ὅμως στροφὴ πρὸς τὴ Δύση, ὡς μανία ἐκδυτικισμοῦ –ἐξευρωπαϊσμοῦ, συντηρούμενη στὸν χῶρο τῶν διανοουμένων, θὰ κορυφωθεῖ τὸν 18/19ο αἰῶνα μὲ τὸ κῦμα τοῦ ἑλληνικοῦ διαφωτισμοῦ.

Ἀπὸ τὴν Ἁγιοπατερικὴ Παράδοση στὴν «μεταπατερικὴ» ἀσυνέχεια

Toῦ π. Γεωργίου Δ. Μεταλληνοῦ, Περιοδικὸ «ΕΡΩ», Τεῦχος Ἰανουάριος – Μάρτιος 2016

Παράδοση στήν γλώσσα τῆς Ὀρθοδοξίας σημαίνει τήν ἀδιάκοπη συνέχεια τοῦ ὀρθοδόξου τρόπου ὑπάρξεως, πού κλείνει μέσα του τήν ἀληθινή πίστη, ὡς φρόνημα καί στάση ζωῆς σέ ὃλες τίς πτυχές της.

1. Ἡ Θεολογία καί Ποιμαντική Πράξη τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μέχρι τήν ἃλωση τῆς Κωνσταντινουπόλεως ἀπό τούς Ὀθωμανούς (1453) εἶχε ὡς κύριο στόχο της τήν διαφύλαξη τῆς Ὀρθοδοξίας, ὡς τῆς «ἃπαξ τοῖς ἁγίοις παραδοθείσης πίστεως» (Ἰούδ. 3), γιά τήν συνέχεια τῆς ὁμολογίας καί παραδόσεως τῶν Ἀποστόλων καί τῶν ἁγίων Πατέρων. Αὐτό ὅμως ἀπαιτοῦσε καί τήν λόγῳ καί ἔργῳ ἀπόκρουση τῶν αἱρέσεων γιά τήν προστασία τοῦ Ποιμνίου καί τήν διασφάλιση τῆς δυνατότητας σωτηρίας, δηλαδή θεώσεως.
Ἔτσι ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ἀπό τόν 15ο ὥς τά τέλη τοῦ 19ου αἰῶνα παρέμεινε…
ἀμετακίνητη στή στάση της ἀπέναντι στόν δυτικό χριστιανισμό, τόν Παπισμό καί τόν Προτεσταντισμό (Λουθηρανισμό, Καλβινισμό, κ.λπ.) καί τόν Ἀγγλικανισμό, πού χαρακτηρίζονται σαφῶς ὡς αἱρετικές ἐκπτώσεις ἀπό τή Μία Ἐκκλησία.

Στά ὀρθόδοξα δογματικοσυμβολικά κείμενα *1 αὐτῆς τῆς περιόδου ἐκφράζεται θετικά ἡ ὀρθόδοξη ἐκκλησιαστική πίστη καί ἀποκρούονται οἱ πλάνες τῶν δυτικοχριστιανικῶν ὁμάδων, πού ἔχουν στερηθεῖ τόν χαρακτῆρα τῆς Ἐκκλησίας, σέ μία ἀδιατάραχτη συνέχεια καί συμφωνία μέ τήν βυζαντινή ἀντιρρητική παράδοση τῆς Ἐκκλησίας. Παρέμεινε ἔτσι ἀκμαία ἡ ὀρθόδοξη αὐτοσυνειδησία, κατά τήν ὁποία «ἡ Ὀρθόδοξος ἡμῶν Ἀνατολική καί Ἀποστολική Ἐκκλησία οὐ μόνον αἱρετικόν οὐ προσίεται δόγμα, ἀλλά καί τάς ὑποψίας αὐτάς ἀποκρούεται» *2.

Κοσμάς ο Αιτωλός «ο μεγαλύτερος μετά την άλωση Έλληνας» (1714 – 24 Αυγούστου 1779)

.

π. Γεώργιος Μεταλληνός

Ο Κοσμάς ο Αιτωλός, μοναχός, υπήρξε διδάσκαλος και φωτιστής του Γένους, εθνομάρτυρας και άγιος της Εκκλησίας. Καμιά προσωπικότητα των χρόνων της δουλείας δεν έχει απασχολήσει τόσο πολύ την επιστήμη, τη λογοτεχνία και τη θεολογία, όσο ο Πατροκοσμάς, όπως επικράτησε να ονομάζεται από τα πλατιά λαϊκά στρώματα. Ανήκει στις φωτισμένες μορφές, που προετοίμασαν το Γένος για την παλιγγενεσία του. Η εμφάνιση του συνέπεσε με μια κρισιμότατη περίοδο της ιστορίας του δούλου Γένους.

Τον 18ο αιώνα συντελείται η ανασυγκρότηση του ελληνισμού σε όλους τους τομείς. Μέσα στο προστατευτικό πλαίσιο της εθναρχούσας Εκκλησίας διατήρησε την ακεραιότητα του και μπόρεσε να επιβιώσει στους ιδιαίτερα δύσκολους 16ο και 17ο αιώνες.

Βιογραφικά

Γεννήθηκε το 1714 στο Μέγα Δένδρο (κατ’ άλλους στον Ταξιάρχη), της επαρχίας Αποκούρου της Αιτωλίας. Το Μέγα Δένδρο δέχεται ως τόπο καταγωγής του ο πρώτος βιογράφος και σύγχρονος του Νικόδημος ο Αγιορείτης. Έμαθε τα πρώτα γράμματα στο ιεροδιδασκαλείο του Λύτσικα στη Σιγδίτσα της Παρνασσίδος και στη μονή Αγίας Παρασκευής στα Βραγγιανά των Αγράφων. Δίδαξε ως «υποδιδάσκαλος» στη Λομποτινά Ναυπακτίας και σε άλλα χωριά. Επιθυμώντας να λά6ει μιαν ανώτερη παιδεία πήγε στην Αθωνιάδα Σχολή (μονή Βατοπεδίου) γύρω στο 1750, όπου είχε δασκάλους τον Παν. Παλαμά, τον Ευγένιο Βούλγαρη και τον Νικ. Τζαρτζούλη.

Πολιτική υποτέλειας με ευρωπαϊκόν ένδυμα

Οἱ σύγχρονοι πολιτικοί διέψευσαν τά ὁράματα τῶν μεγάλων ἡγετῶν τοῦ Ἑλληνισμοῦ

Γράφει ὁ πρωτοπρ. π. Γεώργιος ∆. Μεταλληνός

Τό γένος µας ἐλευθερώθηκε µετά ἀπό δουλεία αἰώνων σέ βαρβάρους ὂχι µόνο τῆς Ἀνατολῆς, ἀλλά καί τῆς ∆ύσης, πού ἐργάζονταν καί αὐτοί γιά τόν πνευµατικό θάνατο τοῦ Ἑλληνισµοῦ µέ τήν ἀποσύνδεσή του ἀπό τήν Ὀρθοδοξία. ∆υναµογόνος πηγή τοῦ Ἐθνικοῦ µας ἀγώνα ὑπῆρξε ἡ ἂσβεστη συνείδηση ὃτι «εὒδαιµον τό ἐλεύθερον»1.

Ὁ Ἑλληνισµός δέν ἒπαυσε, καί στήν µακρόσυρτη περίοδο τῆς δουλείας, νά εἶναι φορέας καί συνεχιστής ἑνός παγκόσµιας ἐµβέλειας πολιτισµοῦ, πού δέν ἒσβησε οὒτε καί στήν πολυώνυµη δουλεία του: ἀραβοκρατία, φραγκοκρατία, ἑνετοκρατία, τουρκοκρατία καί ἀγγλοκρατία.

Ἡ πολιτιστική ταυτότητα τοῦ Ἒθνους µας εἶναι προϊόν τῆς συζεύξεως Ἑλληνικότητας καί Ὀρθοδοξίας, σέ µία ἓνωση θεανθρώπινη, στήν ὁποία θεῖο στοιχεῖο εἶναι ἡ ἒνσαρκη Ὀρθοδοξία – Ἰησοῦς Χριστός καί ἀνθρώπινο ὁ Ἑλληνισµός, ὡς ἱστορική σάρκα αὐτῆς τῆς «ἀσύγχυτης καί ἀδιαίρετης» ἓνωσης. Ἡ πραγµάτωσή της ὁδήγησε στήν ἐκ θεµελίων ἀναδόµηση καί µεταµόρφωση ἑνός πολιτισµοῦ, πού ὑπῆρξε ἡ κορύφωση τῆς ἀνθρωπίνης προόδου ἀπό τήν πτώση µέχρι τήν Σάρκωση. Ἀναζητώντας τήν καθολική Ἀλήθεια ἡ ἐλληνική θεοκεντρικότητα, ψηλαφοῦσε τήν θεία παρουσία στόν κόσµο, προσανατολίζοντας Χριστοκεντρικά τήν πορεία του πρός τό Ὃσιο, τό Ἀληθές, τό Ὡραῖο καί τό ∆ίκαιο, καί ἀνεπίγνωστα πρός τήν πηγή κάθε τελειότητας τόν Τρισυπόστατο Θεό. Ὁ Χριστιανισµός ὡς Ὀρθοδοξία, θά καταξιώσει καί ἐξαγιάσει τήν γνήσια «ζήτηση»2 τοῦ ἑλληνικοῦ κόσµου.