.
Γράφει ο Ανδρέας Σταλίδης.
Δημοσιεύθηκε στην Εστία, 4 Ιουνίου 2020.
Όταν ανακοινώθηκε το όνομα της νυν Προέδρου της Δημοκρατίας κας. Αικατερίνης Σακελλαροπούλου, ως η εκλεκτή του πρωθυπουργού για το ανώνατο αξίωμα της χώρα, ο μεν ΣΥΡΙΖΑ την υποδέχτηκε με «γνώση των πολιτικών της θέσεων», ο δε πρώην υπουργός παιδείας Νίκος Φίλης είπε ορθά κοφτά ότι πρόκειται για «εκπρόσωπο της πολιτισμικής αριστεράς». Μία καθημερινή εφημερίδα δημοσίευσε φωτογραφία από αφίσα του 1978 της νεολαίας του Ρήγα Φεραίου με το πρόσωπό της.
Πράγματι, η κα. Σακελλαροπούλου υπήρξε μέλος του ΚΚΕ εσωτερικού. Αυτό ασφαλώς είναι θεμιτό. Ειδικότερα εκείνη την δεκαετία, το ρεύμα ήταν μεγάλο. Εκείνο όμως που προξενεί κάποια εντύπωση είναι ο συνδυασμός του με την δικαστική καριέρα που ακολούθησε. Ως γνωστόν, οι δικαστές διαβιούν σε πολύ στενό κοινωνικό. Και η στοιχειώδης πολιτικοποίηση αποθαρρύνεται.
Εικάζω λοιπόν, ότι η κα. Σακελλαροπούλου καταπίεσε για αρκετά χρόνια τις προσωπικές ανάγκες πολιτικής έκφρασης, από τα φοιτητικά της χρόνια. Αναμενόμενο είναι λοιπόν να επιθυμεί να διοχετεύσει την ενέργειά της στην εξωτερίκευση των θέσεών της, αν και δεν είμαι σίγουρος ότι είναι αυτός ο ρόλος της: η χρήση δηλαδή του κύρους της θέσεως του ΠτΔ για ώσμωση πολιτικών απόψεων στην κοινή γνώμη.