ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ: ΜΙΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΠΛΕΟΝ ΠΛΑΝΕΜΕΝΕΣ ΠΡΟΤΕΣΤΑΝΤΙΚΕΣ ΟΜΑΔΕΣ.

 ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

Εν Πειραιεί τη 13η Σεπτεμβρίου 2018

Όπως είναι γνωστό, ο Προτεσταντισμός αποτελεί την έσχατη κατάντια για την χριστιανική ετεροδοξία. Αφότου αποσπάστηκε από τον αιρετικό Παπισμό τον 16ο αιώνα, για τους γνωστούς λόγους διαμαρτυρίας απέναντι στις αυθαιρεσίες και τις τερατώδεις καινοτομίες των Παπών, αντί να αναζητήσει τον γνήσιο και αυθεντικό Χριστιανισμό, την αληθινή Εκκλησία του Χριστού, η οποία έμεινε απόλυτα πιστή στην αρχέγονη Αποστολική Παράδοση, την Ορθοδοξία, παρέκλινε σε δικούς της δρόμους και έφθασε σε ακόμη μεγαλύτερες πλάνες και αιρέσεις. Ο κάθε προτεστάντης πρώην παπικός, χωρίς να έχει τις ανάλογες πνευματικές προϋποθέσεις της καθάρσεως από τα πάθη και του θείου φωτισμού, θεωρούσε εαυτόν ικανό και άξιο να του αποκαλύψει ο Θεός ολόκληρη της αλήθεια της πίστεως, όπως κάποτε στους αγίους Αποστόλους την ημέρα της Πεντηκοστής. Μ’ άλλα λόγια κάθε Προτεστάντης απορρίπτοντας το πρόσωπο του Πάπα, πήρε την θέση του και μεταβλήθηκε σε άλλον Πάπα και ζώντας σύμφωνα με τις δικές του υποκειμενικές φαντασιώσεις και ιδεοληψίες, ίδρυε (και συνεχίζει να ιδρύει) «εκκλησίες». Ωστόσο ο φωτισμός του Αγίου Πνεύματος δεν είναι μια μαγική πράξη, που επιτυγχάνεται με κάποιες «τεχνικές» μεθόδους, αλλά πραγματοποιείται μόνο μέσα στην Εκκλησία, έχει δηλαδή εκκλησιαστικό χαρακτήρα και είναι καρπός και αποτέλεσμα πολλών ασκητικών κόπων και μετοχής στα μυστήρια της Εκκλησίας μας.

Θρησκευτικές προπαγάνδες στόν ὑπόδουλο Ἑλληνισμό.

 π. Γεώργιου Μεταλληνοῦ
Ὁμότιμου Καθηγητοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν

Ἡ Ὀρθόδοξη Ἀνατολὴ μένοντας πιστή, παρὰ τὶς ἱστορικὲς περιπέτειές της (ἀραβοκρατία, λατινοκρατία, τουρκοκρατία) στὴν ἀρχαία ἐκκλησιαστικὴ παράδοση, ἔγινε μετὰ τὸ σχίσμα ὁ κύριος κατακτητικὸς στόχος τῆς Δύσεως, καὶ κυρίως τῆς Παλαιᾶς Ρώμης.

Ἡ ὑποταγὴ τῆς Ἀνατολῆς, κυρίως μετὰ τὸ σχίσμα, ἐντάχθηκε στὶς βασικὲς προτεραιότητες τοῦ Παπισμοῦ γιὰ τὴν πνευματικὴ ἀφομοίωση τοῦ τμήματος ἐκείνου τῆς Χριστιανοσύνης, ποὺ μὲ τὸν τρόπο ὑπάρξεώς του ἀναιροῦσε (καὶ ἀναιρεῖ), τὴ δυτικὴ ἀλλοτρίωση. Στὴν ἀσυγκράτητη παπικὴ (ἀργότερα καὶ προτεσταντικὴ) ἐπιβουλὴ ἡ Ἑλληνικὴ Ἀνατολὴ θὰ συνειδητοποιήσει ὅτι τὸ «δυτικὸ ἀπέναντι», μὲ τὸ ὁποῖο ἐπὶ αἰῶνες θὰ ἀντιπαλεύει, εἶναι περισσότερο δυσπολέμητο ἀπὸ τὸ «ἀνατολικό», ἀφοῦ ἀπειλοῦσε ὄχι τὰ σώματα, ἀλλὰ τὴν ἴδια τὴν ψυχή, κατὰ τὸν Πατροκοσμᾶ τὸν Αἰτωλό.

Ἀνάλογα μὲ τὴ στάση τους ἀπέναντι στὴν Ὀρθοδοξία οἱ Ἕλληνες θὰ διαιρεθοῦν, ἀμέσως μετὰ τὸ τελικὸ σχίσμα (1054), σὲ «ἑνωτικοὺς» (φιλοδυτικοὺς) καὶ «ἀνθενωτικοὺς» (ἀντιδυτικούς).

Ἑνωτικοὶ ἦσαν κυρίως οἱ διανοούμενοι καὶ οἱ πολιτικοί. Οἱ πρῶτοι ταυτίζονταν στὶς θεωρητικές τους ἀναζητήσεις μὲ τοὺς δυτικοὺς ὁμοτέχνους τους, ἐνῷ οἱ δεύτεροι ὑπέκυπταν στὴν πολιτικὴ σκοπιμότητα (προσδοκία βοήθειας). Οἱ φιλενωτικοί, δεμένοι ἰδεολογικὰ μὲ τὴ Δύση καὶ πιστεύοντας στὶς ὑποσχέσεις της, ἦσαν πάντα πρόθυμοι νὰ μειοδοτήσουν στὰ θέματα πίστεως. Ἡ δουλικὴ ὅμως στροφὴ πρὸς τὴ Δύση, ὡς μανία ἐκδυτικισμοῦ –ἐξευρωπαϊσμοῦ, συντηρούμενη στὸν χῶρο τῶν διανοουμένων, θὰ κορυφωθεῖ τὸν 18/19ο αἰῶνα μὲ τὸ κῦμα τοῦ ἑλληνικοῦ διαφωτισμοῦ.

Ο ψευδοχριστιανισμός του Παπισμού και Προτεσταντισμού

Το «αλάθητο» του πάπα [από γελοιογραφία της εποχής]

 Πρωτοπρεσβυτέρου π. Ιωάννου Κ. Διώτη, Θεολόγου και Δημοσιογράφου

Η ρίζα του κακού

Η ρίζα του μεγάλου εκκλησιαστικού κακού είναι ο Παπισμός, ο οποίος παρήγαγε τον Προτεσταντισμόν. Γέννημα δε του Παπισμού είναι και η παναίρεσις του Οικουμενισμού. Ο Οικουμενισμός είναι άκρως επικίνδυνος. Αμβλύνει το ορθόδοξον φρόνημα και δημιουργεί κλίμα ανοχής όλων των αιρέσεων.

Ο Παπισμός ενόθευσε και εδυσφήμησε τον Χριστιανισμόν με την «Ιεράν Εξέτασιν» και τας άλλας καταχρήσεις και αιρετικάς θέσεις του. Ο δε Προτεσταντισμός, κατ’ ουσίαν, ηρνήθη τον πραγματικόν Χριστιανισμόν. Ο Προτεσταντισμός συνέβαλε κατά πολύ εις την εξάπλωσιν του ορθολογισμού και της αθεΐας.

Ίσως τινές θεωρήσουν ότι είναι υπερβολικαί και άκρως αυστηραί αυταί αι θέσεις και δεν θα έπρεπε να προβάλλωνται, επειδή εις την εποχήν μας γίνονται συνεχείς διάλογοι και άλλαι κινητοποιήσεις δια την κακώς εννοουμένην ένωσιν των κακώς λεγομένων «εκκλησιών», εκτός της Μιας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας. Δυστυχώς η μέχρι τούδε κατάληξις όλων των σχετικών προσπαθειών είναι, μεταξύ άλλων κακών, και η δημιουργία του Οικουμενισμού. Αυτό είναι σατανικόν επίτευγμα.

Τώρα λοιπόν χρειάζεται μεγαλυτέρα αυστηρότης ορθοδόξου ελέγχου, όχι ένεκα φανατισμού, αλλά δια λόγους προφυλάξεως και διασφαλίσεως του ορθοδόξου χριστιανικού φρονήματος και δια να δοθή έναυσμα αφυπνίσεως από τον λήθαργον της πλάνης όλων των αποσχισθέντων από το σώμα της πραγματικής Εκκλησίας του Χριστού.

Επιστροφή και όχι ένωσις

Η λέξις «ένωσις» να αντικατασταθή από την λέξιν επιστροφή. Ένωσις σημαίνει σύναψις, σύνδεσις, συγχώνευσις κυρίως ισοτίμων πραγμάτων. Ένωσις δύο η περισσοτέρων μερών ως έχουν, χωρίς να υποστούν διαφοροποίησιν. Λέγομεν ένωσις κρατών, ένωσις πολιτικών κομμάτων, ένωσις συλλόγων κ.λπ. Επιστροφή λοιπόν των αποκεκομμένων από τον αληθινόν Χριστιανισμόν. Επιστροφή εις την Ιεράν Παράδοσιν και εις την απαραχάρακτον Αγίαν Γραφήν. Επιστροφή εις τας δύο αυτάς ανοθεύτους πηγάς της Θείας Αποκαλύψεως. Αυτή είναι η θεραπεία της αποστασίας, της αρνήσεως, της προδοσίας και πάσης κακοδοξίας. Η λεγομένη «ένωσις» της Ορθοδοξίας με τα αιρετικά σχήματα περιέχει ουσιαστικόν εννοιολογικόν προβληματισμόν. Δια τους αιρετικούς πρέπει να χρησιμοποιήται η λέξις «επιστροφή», αφού προηγουμένως καταδικάσουν τας αιρετικάς θέσεις των.

Ο διάβολος, οι σιωνιστές, ο πάπας και το ισλάμ.

 Ο Γέροντας Ακάκιος o Καυσοκαλυβίτης απαντάει σε ερωτήσεις.

Ερώτηση: Είναι γνωστό ότι το Ελληνικό έθνος συμπεριλαμβανομένης και της Κύπρου, είμαστε κυκλωμένοι από φίδια. Αλβανία, Σκόπια, Τουρκία. Δεν λέω άλλα, αυτά τα τρία τα οποία ακόμα .. μας σφίγγουν. Τί πρέπει να κάνουμε; Πώς πρέπει να συμπεριφερθούμε;..

Γέροντας Ακάκιος: Ακούστε κάτι. Εγώ θα προχωρήσω πιο πολύ. Αυτά τα φίδια που ανέφερες είναι τα μικρά φιδάκια. Υπάρχουν άλλα πολύ μεγαλύτερα φίδια που μας κυκλώνουν. Ο Άγιος Παΐσιος έλεγε ότι ο σιωνισμός παίρνει τις εντολές άνωθεν, δηλαδή απ’ τον διάβολο, ο πάπας τις προωθεί και το ισλάμ τις εκτελεί. Δηλαδή, ο πιο κοντινός στον διάβολο είναι ο σιωνισμός. Οι Εβραίοι, που ξέρετε ότι με κέντρο τώρα την Αμερική μαγειρεύουν χίλια μύρια πράγματα και επηρεάζουν καταστάσεις. Και δημιούργησαν την Νέα Εποχή που μοιάζει να είναι ο πρόδρομος του Αντιχρίστου. Ο πάπας προωθεί τις εντολές του σιωνισμού γιατί συμπλέει μαζί τους στην ουσία και το ισλάμ τις εκτελεί.

Μην σας φαίνεται παράξενο. Φαίνεται φαινομενικά ότι υπάρχει μία αντίθεση του ισλάμ με τους δυτικούς λαούς και λοιπά αλλά αυτά είναι φαινόμενα που απατούν. Ο Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός έλεγε ότι ο μουσουλμανισμός είναι δεύτερη έκδοση του ιουδαϊσμού. Και ξέρουμε πολύ καλά ότι οι Πατέρες μας λένε ότι και ο προτεσταντισμός είναι στην ουσία και αυτός δεύτερη έκδοση του ιουδαϊσμού. Στο βάθος αυτά είναι κοινά δαιμόνια.

ΟΙ ΚΟΙΝΕΣ ΡΙΖΕΣ ΤΩΝ «ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΤΩΝ» ΤΗΣ ΔΥΣΕΩΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΜΑΡΞΙΣΤΩΝ «ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΤΩΝ»

Ο Χριστός επιπλήττει τον πάπα: «Το βασίλειό μου δεν είναι σε αυτόν τον κόσμο!» (Σχέδιο της εποχής). http://users.uoa.gr

 ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

Εν Πειραιεί τη 5η Φεβρουαρίου 2018

Δεν θα πάψουμε να τονίζουμε πως η ρίζα της κακοδαιμονίας του κόσμου τους τελευταίους δέκα αιώνες είναι η χριστιανοκαπηλεία από τους δυνάστες του δυτικού κόσμου. Είναι γνωστό ότι τα βαρβαρικά βορειοευρωπαϊκά φύλα, (Γότθοι, Βησιγότθοι Οστρογότθοι, Βάνδαλοι, Φράγκοι, κ.λ.π), τα οποία κατέκλυσαν την ευρωπαϊκή ήπειρο μετά τον 5ο μ. Χ. αιώνα, ουδέποτε μπόρεσαν να κατανοήσουν και να υιοθετήσουν την χριστιανική Ορθοδοξία, διότι δεν γνώριζαν την ελληνική γλώσσα και δεν είχαν το ανάλογο πολιτισμικό υπόβαθρο και τις πνευματικές προϋποθέσεις, για να εκτιμήσουν τις υψηλές αλήθειες της χριστιανικής πίστεως. Οι φιλότιμες προσπάθειες των Ορθοδόξων ιεραποστόλων, (άγιοι Βονιφάτιος, Κύριλλος και Μεθόδιος, κ.α.), να μεταφέρουν το θησαυρό της Ορθοδοξίας στην καρδιά της Ευρώπης, συνάντησαν την σφοδρή αντίσταση των Φράγκων και είχαν ελάχιστη επιτυχία. Ως βάρβαροι, άξεστοι και απολίτιστοι, κατανόησαν τον Χριστιανισμό ως μια θρησκεία, η οποία θα τους βοηθούσε στα κατακτητικά τους σχέδια. Η επέλασή τους στην κεντρική και νότια Ευρώπη, έσπειρε τον όλεθρο. Κατέστρεψαν τον ελληνορωμαϊκό πολιτισμό και μαζί την χριστιανική Ορθοδοξία και έφεραν τον μεσαίωνα. Εκατομμύρια άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους, ή υποδουλώθηκαν σ’ αυτούς και αποτέλεσαν μέχρι τους τελευταίους αιώνες, την τάξη των δουλοπαροίκων. Πάμπολλοι ορθόδοξοι λαοί και πολυάριθμες ορθόδοξες κοινότητες της ευρωπαϊκής ηπείρου εξαφανίστηκαν, όταν αρνήθηκαν να τους επιβληθεί ο δικός τους αιρετικός φράγκικος χριστιανισμός. Οι κατακτητές έγιναν φεουδάρχες ηγεμόνες και το χειρότερο: κατέλαβαν και τα επισκοπικά αξιώματα. Αυτό είχε σαν αναπόφευκτη συνέπεια την κατάπτωση του κλήρου στη Δύση, η οποία ήταν αποτέλεσμα αυτού του σφετερισμού και της ιερατικής εξουσίας από τους κατακτητές.

Από τον 8ο αιώνα η δυτική Ορθοδοξία σταδιακά θα υποταχθεί στους αιρετικούς Φράγκους, οι οποίοι τελικά από το 1012 μ. Χ. και εντεύθεν θα καταλάβουν και αυτόν τον θρόνο του Πατριαρχείου της Ρώμης και θα επιβάλλουν τις αιρετικές τους κακοδοξίες. Στο εξής ο Φράγκος Πάπας θα προβάλλεται ως ο «αντιπρόσωπος του Θεού στη γη», από τον οποίο «πηγάζουν όλες οι εξουσίες του κόσμου», αλλά και ως ο υπερεπίσκοπος της Εκκλησίας, αφού θα εισάγει ως δόγμα το δαιμονικό «πρωτείο», χαλκεύοντας προς τον σκοπόν αυτόν ψευδεπίγραφα κείμενα, (Ψευδοκωνσταντίνειος Δωρεά, Ψευδοκλημέντια, Ψευδοϊσιδώριες Διατάξεις, Ψευδοπιπίνειος Δωρεά, κ.λ.π). Στην ουσία όμως θα είναι ο Φράγκος υπερηγεμόνας, ο οποίος υπήγαγε στην απόλυτη εξουσία του ολόκληρη την Δυτική Ευρώπη, πολιτικά και θρησκευτικά.

Έναρξη Διεθνούς Συνεδρίου με θέμα την ανθρωπολογία του Λουθήρου (7 και 8 Δεκεμβρίου 2017)

.

άρθρο του δασκάλου Σάββα Ηλιάδη

Το Μεταπτυχιακό Ινστιτούτο Ορθοδόξου Θεολογίας του εν Σαμπεζύ Ορθοδόξου Κέντρου του Οικουμενικού Πατριαρχείου, σε συνεργασία με το Τμήμα Θεολογίας του Πανεπιστημίου της Γενεύης και το Ελβετογαλλικό Ινστιτούτο Συστηματικής Θεολογίας και Ηθικής (IRSE)

…………………………………………………………………………………………………………………..

Ἀκολούθησε ο Χαιρετισμός του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ελβετίας κ. Ιερεμίου, Προϊσταμένου του εν Σαμπεζύ Ορθοδόξου Κέντρου του Οικουμενικού Πατριαρχείου, ο οποίος μεταξύ άλλων είπε: «Τὸ Συνέδριον ἀναφέρεται εἰς τὴν συμβολὴν τοῦ Λουθήρου, ἐκκλησιαστικοῦ ἀνδρὸς καὶ μοναχοῦ τοῦ 16ου αἰῶνος (1519), ἐπὶ τῇ συμπληρώσει πέντε ὁλόκληρων αἰώνων ἀπὸ τῆς ἐνάρξεως τῆς Μεταρρυθμίσεως».

Διοργανώνεται μὲ τὴν κοινὴν συναίνεσιν τοῦ ἡμέτερου Μεταπτυχιακοῦ Ἰνστιτούτου Ὀρθοδόξου Θεολογίας τοῦ ἐν Σαμπεζύ Ὀρθοδόξου Κέντρου τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου καὶ τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Πανεπιστημίου τῆς Γενεύης. Εἶναι δὲ καὶ ἐπιθυμία τῆς Αὐτοῦ Θειοτάτης Παναγιότητος τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κ.κ. Βαρθολομαίου, ὁ ὁποῖος κατὰ τὴν ἀνέκαθεν ἰσχύουσαν παράδοσιν ὡς γνωστόν, παρακολουθεῖ, προγραμματίζει καὶ ἐνισχύει κάθε σύγχρονον προσπάθειαν συναντήσεως, διαλόγου καὶ καλλιεργείας τῶν σχέσεων τῶν χριστιανικῶν Ἐκκλησιῶν, πάντοτε ἐν τῷ πνεύματι τῆς ποθητῆς ἀληθείας, διὰ τὴν κατανόησιν καὶ τὴν οἰκειοποίησιν τῆς ἀνάγκης ἀπαλείψεως τῶν ἐπὶ αἰῶνας ὁλοκλήρους δημιουργηθησῶν διαφορῶν, διαιρέσεων διὰ τὴν ἑνότητα τῆς πίστεως εἰς ἕνα Κύριον Ἰησοῦν Χριστόν, Υἱὸν τοῦ Θεοῦ, καὶ τὸ Ἅγιον Πνεῦμα, τὸ φωτίζον καὶ ἁγιάζον “πάντα ἄνθρωπον ἐρχόμενον εἰς τὸν κόσμον”· διὰ τὴν ὀφειλετικὴν ἀνταπόκρισιν εἰς τὴν ἐντολὴν τοῦ Κυρίου “ἵνα πάντες ἓν ὦσιν” καὶ ἵνα, ὅπως ὁραματίζεται καὶ προσεύχεται μάλιστα πρὸς τὸν Πατέρα ὁ Κύριος, δι’ ὅλους ἐκείνους ποὺ μὲ τὸ κήρυγμά των θὰ πιστεύσουν εἰς Αὐτόν (Ἰω. 17, 20-21)».

Οι κακοδοξίες του παπισμού

.

 ΔΙΑΦΟΡΕΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ΚΑΙ ΠΑΠΙΣΜΟΥ – ΚΑΚΟΔΟΞΙΕΣ ΤΟΥ ΠΑΠΙΣΜΟΥ

 

---

 Αναδημοσίευση: Εκ του τεύχους «Εν συνειδήσει» – Ι.Μ. Μεγάλου Μετεώρου 

---

    Οι διαφορές ανάμεσα στη Ορθοδοξία και τον παπισμό είναι πολλές και μεγάλες, παλαιές και νεότερες και αφορούν τόσο σε δογματικά ζητήματα όσο και σε θέματα εκκλησιαστικής εμπειρίας, λατρείας, τέχνης και γενικώτερα αντιλήψεων και βιοθεωρίας. Θα επιχειρήσουμε εδώ μία συνοπτική παρουσίασή τους αντλώντας από τα κείμενα των Αγίων Πατέρων και συγχρόνων θεολόγων, Μητροπολιτών και Γερόντων της Εκκλησίας μας, οι οποίοι με ενάργεια και ορθόδοξο φρόνημα αναδεικνύουν την παρεκτροπή από την ορθή πίστη και τις κακοδοξίες του παπισμού. Για την καλύτερη κατανόηση των διαφορών ορθοδοξίας και παπισμού είναι απαραίτητο να εξετάσουμε συνολικά τον εκκλησιαστικό, κοινωνικό και πολιτικό περίγυρο της εποχής. Για τον σκοπό αυτό παραθέτουμε πολύ σύντομα κάποια ιστορικά γεγονότα που στάθηκαν σταθμοί στην γέννηση του παπισμού και στην πορεία του προς την διαίρεση και το σχίσμα.

Ιστορική αναφορά

  Η αρχαία Ορθόδοξη Λατινική Εκκλησία της Δύσεως στην παλαιά Ρώμη είχε πάντοτε κοινωνία με την Ορθόδοξη Ανατολή και τα πατριαρχεία της. Το γεγονός που ανέτρεψε την αρμονική αυτή κοινωνία μεταξύ Ανατολής και Δύσεως είναι η κατάληψη της δυτικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας από τους Φράγκους κατά την διάρκεια του 5^ου και 6^ου αι., όταν η Δυτική Ευρώπη ζει τον καταιγισμό των βαρβαρικών επιδρομών που μετέβαλαν ριζικά τα πολιτιστικά και θρησκευτικά δεδομένα της.

ΠΑΠΙΣΜΟΣ ΚΑΤΑ ΤΟ ΓΕΡΟΝΤΑ ΙΟΥΣΤΙΝΟ ΠΟΠΟΒΙΤΣ

Νικόλαος Ζήσης

ΠΑΠΑΣ ΚΑΙ ΠΑΠΙΣΜΟΣ
κατὰ τὸν Γέροντα Ἰουστῖνο Πόποβιτς

Νὰ εἶστε ἕτοιμοι εἰς μαρτύριον διὰ τὸν Χριστὸν ἐκ μέρους τῆς Λευκῆς Δαιμονίας (= Εὐρώπης).

Ὁ πατὴρ Ἰουστῖνος Πόποβιτς, γεννήθηκε τὸ 1894. Τὸ 1916, σὲ ἡλικία 22 ἐτῶν, ἔλαβε τὸ Μοναχικὸ Σχῆμα. Σπούδασε τὴν Θεολογία στὴν Σερβία καὶ στὴν Ρωσία καὶ ἀνεκηρύχθη διδάκτωρ τῆς Θεολογίας ἀπὸ τὴν Θεολογικὴ Σχολὴ τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν τὸ 1926. Τὸ 1935 ἐξελέγη ὑφηγητὴς καὶ ἀργότερα καθηγητὴς τῆς Δογματικῆς στὴν Θεολογικὴ Σχολὴ τοῦ Βελιγραδίου, ὅπου παρέμεινε μέχρι τὸ 1945, ὅταν τὸ κομμουνιστικὸ καθεστὼς τὸν ἐξεδίωξε. Ἔκτοτε καὶ μέχρι τοῦ θανάτου του (1979), ἀποσύρθηκε ὡς πνευματικὸς στὴν Ἱερὰ Μονὴ Ἀρχαγγέλων στὸ Τσέλιε, ὅπου συνέχισε τὸ πνευματικὸ καὶ συγγραφικό του ἔργο, ἀποτελώντας, ὅπως λέγει ὁ Καθηγητὴς Ἰωάννης Καρμίρης, τὴν «κεκρυμμένην συνείδησιν τῆς Σερβικῆς Ἐκκλησίας, ἀλλὰ καὶ τῆς μαρτυρικῆς Ὀρθοδοξίας ἐν γένει»1. Ὅπως ἐπισημαίνει χαρακτηριστικὰ ὁ πατὴρ Θεόκλητος Διονυσιάτης παρουσιάζοντας ἕνα ἀπὸ τὰ ἔργα τοῦ Γέροντος Ἰουστίνου, «πρέπει νὰ ἴδωμεν τὸν π. Ἰουστῖνον ὄχι ὡς δογματικὸν διδάσκαλον μόνον, ἀλλὰ καὶ ὡς ὅσιον καὶ ὡς προφήτην, διότι ζῆ μέσα εἰς τὸ φῶς τοῦ Θεοῦ τὴν τραγωδίαν τῶν ἀνθρώπων, πρὸς τοὺς ὁποίους ἐξαγγέλει τὴν μοναδικότητα τοῦ Θεανθρώπου, τὴν μοναδικότητα τῆς Ἐκκλησίας καὶ τὴν ἐκτροπὴν τοῦ Εὐρωπαίου ἀνθρώπου ἀπὸ τῆς Ἀληθείας… Ὅ,τι ἁρνεῖται ὁ π. Ἰουστῖνος, τὸ ἁρνεῖται μὲ θετικὸν τρόπον, διότι πιστεύει ἀκρα­δάντως, ὅτι ἡ Ἐκκλησία κατέχει ἐντὸς της τὴν δυνατότητα ἱκανοποιήσεως ὅλων τῶν αἰτημάτων τοῦ ἀνθρώπου καὶ τῶν ἐφέσεών του καὶ μάλιστα εἰς ἀσυγκρίτως μεγαλύτερον βαθμόν, ἀπ’ ὅ,τι αὐτὸς δύναται νὰ ἐπιθυμήσῃ»2.

Ὅσιος Παΐσιος ὁ Ἁγιορείτης (1924-1994)- Ἡ σημασία του γιὰ τὴν ὀρθόδοξη πίστη καὶ ζωή

τοῦ π. Θεοδώρου Ζήση

.

1. Ἀσκητικὴ Ἀνατολὴ καὶ ὑλιστικὴ Δύση

Ὁ  εἰκοστὸς αἰώνας σημάδεψε ἀποφασιστικὰ τὴν ζωὴ ὁλόκληρης τῆς ἀνθρωπότητας, ἀναπόφευκτα δὲ καὶ τὴν ζωὴ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, τῆς μόνης ἀληθινῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ. Ἡ ἀνθρωποκεντρικὴ διαστροφὴ τῆς εὐαγγελικῆς ἀλήθειας ἀπὸ τοὺς Φράγκους θεολόγους τοῦ Παπισμοῦ μετὰ τὸ σχίσμα (1054) καὶ ὁ ἀπὸ ὀρθὴ ἀντίδραση, ἀλλὰ σὲ λάθος κατεύθυνση, προκύψας καὶ πορευθεὶς ἀνθρωποκεντρικὸς Προτεσταντισμὸς συνετέλεσαν στὴν δυσφήμηση καὶ ἀπαξίωση τοῦ Χριστιανισμοῦ, μὲ συνέπεια νὰ κυριαρχήσει στὴν Εὐρώπη καὶ στὴν ἐπέκτασή της πέραν τοῦ Ἀτλαντικοῦ ὁ ἄθεος καὶ ἐκκλησιομάχος Οὐμανισμὸς τῆς ἀναγεννήσεως καὶ τοῦ Εὐρωπαϊκοῦ Διαφωτισμοῦ ἢ καλύτερα Διασκοτισμοῦ τοῦ 18ου αἰῶνος καὶ τῆς Γαλλικῆς Ἐπαναστάσεως…

Οἱ ἀρχὲς καὶ οἱ ἀξίες τοῦ Εὐαγγελίου, τῆς μόνης ἀληθινῆς θεϊκῆς ἀποκαλύψεως, ἔπαυσαν νὰ ἐπιδροῦν ἐπὶ τῆς ζωῆς τῶν ἀνθρώπων, νὰ ἐξημερώνουν καὶ νὰ ἐξυψώνουν τὰ ἤθη τῶν λαῶν, νὰ ὁδηγοῦν στὴν ἀγάπη, τὴν ταπείνωση, τὴν ὀλιγάρκεια, τὴν καταλλαγή, τὴν συμφιλίωση, τὴν εἰρήνη. Ὁ ἀθεϊσμὸς μὲ τὸν συμπαρομαρτοῦντα ὑλισμὸ ἀγρίεψαν τοὺς ἀνθρώπους, τοὺς ἔστρεψαν ἐγωϊστικὰ στὴν ἀπόλαυση τῶν ὑλικῶν ἀγαθῶν, στὴ σαρκολατρεία καὶ ἡδονοθηρία, στὸν ἀθέμιτο πλουτισμὸ καὶ στὴν ἐκμετάλλευση τῶν πτωχῶν καὶ ἀδυνάτων.

Ἡ ἀπόκτηση χρημάτων καὶ ἡ ὑλικὴ εὐημερία, τὸ ὑλικὸ κέρδος καὶ ἡ κοσμικὴ δύναμη καὶ ἐξουσία, θεωρήθηκαν ὡς οἱ ἀπόλυτες ἀξίες τῆς ζωῆς, ὄχι μόνο στὰ φιλελεύθερα καπιταλιστικὰ συστήματα, ἀλλὰ καὶ στὰ ἀνταγωνιστικά τους σοσιαλιστικὰ συστήματα τοῦ Κομμουνισμοῦ καὶ τῆς εὐρωπαϊκῆς σοσιαλδημοκρατίας.

Το χάσμα μεταξύ Ελληνικού και Δυτικού Πολιτισμού

Η σύγκρουση δύο διαφορετικών Πολιτισμών

Δρ Μάνος Δανέζης

Επίκουρος καθηγητής Αστροφυσικής ΕΚΠΑ

Η Πολιτισμική κατάρρευση

Ο Δυτικός Πολιτισμός διέρχεται μια περίοδο δραματικά αυξανόμενης κοινωνικής κρίσης, η οποία συν τω χρόνω αποσαρθρώνει τις παγκόσμιες κοινωνικές δομές.

Η οικονομική κατάρρευση που βιώνουμε, αλλά και η κατάρρευση όλων των κοινωνικών δομών, δεν είναι το αίτιο αλλά το αποτέλεσμα μιας ολοκληρωτικής κατάρρευσης αξιών και ιδεών.

Αυτό που καταρρέει είναι ολόκληρο το «Δυτικό Πολιτισμικό Ρεύμα» όπως αυτό διαμορφώθηκε μετά την μεγάλη επιστημονική επανάσταση του 16ου -17ου αιώνα.

Ο Δυτικός Πολιτισμός, άρα και η Οικονομία, από τότε ασπάστηκαν τα φιλοσοφικά και επιστημονικά δόγματα αυτής της Επανάστασης τα οποία όμως ήδη έχουν καταρρεύσει κάτω από τα πορίσματα της σύγχρονης Επιστημονικής Σκέψης.

Με βάση τα δόγματα της Επιστημονικής Επανάστασης του 16ου – 17ου αιώνα, το Δυτικό πολιτισμικό ρεύμα αναγόρευσε την ύλη ως πρωταρχικό και μοναδικό αξιακό γεγονός.

Στο βωμό αυτού του αγαθού και των παραγώγων του, ολόκληρος ο δυτικός πολιτισμός, επί αιώνες, θυσίαζε και θυσιάζει ακόμα, το σύνολο των ανθρώπινων αξιών του, ακόμα και την ίδια την ανθρώπινη αξιοπρέπεια.