Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός «Πώς κάνουμε το σημείο του σταυρού;»

.

Ο άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός:

“Ακούσατε, χριστιανοί μου, πώς πρέπει να γίνεται ο σταυρός και τι σημαίνει. Μας λέγει το Άγιον Ευαγγέλιον πώς ή αγία Τριάς, ο Θεός, δοξάζεται εις τον ουρανόν περισσότερο από τους αγγέλους. Τι πρέπει να κάμεις και εσύ;

Σμίγεις τα τρία σου δάκτυλα με το δεξιόν το χέρι σου και μην ημπορώντας να ανεβείς εις τον ουρανόν να προσκυνήσης, βάνεις το χέρι σου εις το κεφάλι σου, διατί το κεφάλι σου είναι στρογγυλό και φανερώνει τον ουρανόν και λέγεις με το στόμα:

Καθώς εσείς οι άγγελοι δοξάζετε την Αγίαν Τριάδα εις τον ουρανόν, έτσι και εγώ, ως δούλος ανάξιος, δοξάζω και προσκυνώ την Αγίαν Τριάδα. Και καθώς αυτά τα δάκτυλα είναι τρία – είναι ξεχωριστά, είναι και μαζί – έτσι είναι και ή αγία Τριάς, ο Θεός, τρία πρόσωπα και ένας μόνος Θεός.

Κατεβάζεις το χέρι σου από το κεφάλι σου και το βάνεις εις την κοιλίαν σου και λέγεις: Σε προσκυνώ και σε λατρεύω, Κύριε μου, ότι κατεδέχθης και εσαρκώθης εις την κοιλίαν της Θεοτόκου δια τας αμαρτίας μας.

Το βάζεις πάλιν εις τον δεξιόν σου ώμον και λέγεις: Σε παρακαλώ, Θεέ μου, να με συγχώρησης και να με βάλεις εις τα δεξιά σου με τους δικαίους.

Βάνοντας το πάλι εις τον αριστερόν ώμον λέγεις: Σε παρακαλώ, Κύριε μου, μη με βάλεις εις τα αριστερά με τους αμαρτωλούς.

Η Αληθινή Επανάσταση και η μαστουροθολοκουλτούρα.

Ξεθάψανε οι social justice warriors το κομμουνισμένο τραγούδι με τον κυρ Παντελή και το τρίβουν και καλά τα μούτρα όλων των «νοικοκυραίων» μικροαστών που κοιτάνε τη δουλειά τους αντί να φέρουν την κοινωνική αλλαγή.

Οι συγκλονιστικές τελευταίες στιγμές του εθνομάρτυρα Χρυσοστόμου Σμύρνης όπως τις διηγείται ο δήμιός του (1867- 27 Αυγούστου 1922)

.

..Βρισκόταν ακόμη στον άμβωνα όταν Τούρκος υπαστυνόμος, συνοδευόμενος από ένοπλο στρατιώτη, ανοίγει με τρομερό πάταγο την πύλη τής εκκλησίας. Στή θέα τους οι πρόσφυγες τρομάζουν, οί γυναίκες σταυροκοπιούνται, τα παιδιά ξεσπούν σε κλάματα. Άλλ’ οί άνδρες συσπειρώνονται γύρω από τον Μητροπολίτη θέλουν να τον προστατεύσουν με τα στήθη τους. Για μία ακόμη φορά ό Χρυσόστομος κατορθώνει να μεταβάλει τους λαγούς – τους πανικόβλητους πρόσφυγες – σε λιοντάρια. Αυτή τη φορά όμως ή θυσία τους είναι άσκοπη- και μ’ένα βλέμμα τούς συγκρατεί».

Ό υπαστυνόμος, με περιφρονητικό ύφος, φωνάζει στο Χρυσόστομο:

– Παπά… σε φωνάζει ό φρούραρχος. Να παρουσιασθείς αμέσως εμπρός του.

Οι πρόσφυγες θέλουν να τόν συγκρατήσουν, προτιμούν να πεθάνουν όλοι μαζί, να τινάξουν την Άγια Φωτεινή στον αέρα και να ταφούν κάτω από τα ερείπια της, παρά να αφήσουν τό Μητροπολίτη στα χέρια των Τούρκων. Είναι ό μόνος προστάτης τους – ό μόνος πού έχει μείνει, τη στιγμή πού όλοι φεύγουν για να σωθούν.

Και πάλι, όμως, ό Χρυσόστομος τούς συγκρατεί και γαλήνιος ετοιμάζεται ν’ ακολουθήσει τον υπαστυνόμο. Τη στιγμή πού οι κλητήρες ανοίγουν τήν πύλη για να περάσει ό Χρυσόστομος, τή γαλήνη τής’Αγίας Φωτεινής ταράζει ένας δαιμονισμένο θόρυβος, κραυγές θριάμβου βαρβαρικών ορδών. Είναι οι άνδρες τού 4ου Σώματος ιππικού τού Μεχμέι Τζακη Μπέη, πού μπαίνουν στη Σμύρνη. Και τούς ακολουθεί ό νέος σιρατιωτικός διοικηιής της Σμύρνης στρατηγός Νουρεντιν πασάς – τό αίμοβόρικο θηρίο, που ικανοποιούσε τα καννιβαλικά ένστικτα του με αίμα χριστιανικό. Ό Χρυσόστομος δεν μπορούσε ν’ αμφιβάλλει για τήν τύχη του.

Η επιστροφή του διασωθέντος πληρώματος του «Έλλη» στον Πειραιά.

του Στέφανου Μίλεση

Ο Πειραιάς ως μητρόπολη όλων των νησιών του Αιγαίου, ζούσε κάθε χρόνο με το δικό του τρόπο κάθε χρόνο τις εκδηλώσεις εορτασμού για κάθε Αιγαιοπελαγίτικη Παναγία, αλλά ειδικά για τη Μεγαλόχαρη της Τήνου.

Γράμμα του Φώτη Κόντογλου στην εφημερίδα «Αυγή».

σ.σ. Μια ζωή βρε παιδί μου τα ίδια …….. αυτοί οι ΚΚΕδες.

Γράμμα στην εφημερίδα «Αυγή»
1 Ιουνίου 1962

Η τελετή του Νιπτήρος και το σύμπλεγμα του ασπασμού της παπικής παντόφλας

Κάθε χρόνο τέτοιες μέρες βλέπουμε στις οθόνες των πάπα να πλένει και να ασπάζεται τα πόδια 12 κρατουμένων η οποία δήθεν συμβολίζει το πλύσιμο των ποδιών των Αποστόλων (γνωστή ως Τελετή του Νιπτήρος) από τον Χριστό.

Η τελετή του Νιπτήρος γίνεται στις κατά τόπους εκκλησίες ή στις μοναστικές κοινότητες. Το σημαντικό σε αυτήν την τελετή δεν είναι ο αριθμός των συμμετοχόντων, αλλά η μεταξύ τους σχέση.

Ο ανώτερος στην ιεραρχία πλένει τα πόδια των υπολοίπων, όμως έχουν μεταξύ τους μία σχέση αγάπης και μαθητείας, υπάρχει πνευματική ενότητα. Δεν είναι ένα συνηθισμένο πλύσιμο αλλά ένα συμβολικό, γι’αυτό ο Χριστός τους λέει:« ο λελουμένος οὐ χρείαν ἔχει ἢ τους πόδας νίψασθαι, ἀλλ’ ἔστι καθαρός ὅλος· καί ὑμεῖς καθαροί ἐστε, ἀλλ’ οὐχὶ πάντες«, εννοώντας τον Ιούδα που Τον πρόδωσε.

Το πλύσιμο των ποδιών στους Εβραίους δεν ήταν μία παράσταση ταπεινοφροσύνης, αλλά μία απολύτως συνηθισμένη πράξη φιλοξενίας. Μετά από ένα μεγάλο δρόμο, ο φιλοξενούμενος, που φορούσε σανδάλια, είχε τα πόδια του σκονισμένα. Το να δώσεις νερό για το πλύσιμο των ποδιών είναι ίδιο με το πλύσιμο των χεριών σήμερα.

Το να πλένεις ο ίδιος τα πόδια του φιλοξενούμενου, ήταν δείγμα σεβασμού. Ο Χριστός λοιπόν πλένει τα πόδια των μαθητών ως δείγμα σεβασμού ακολουθώντας μία ιουδαϊκή παράδοση απολύτως συνηθισμένη και διαδεδομένη σε κάθε σπίτι. Ο Χριστός με αυτόν τον τρόπο ήθελε να δείξει ότι ο πιο μεγάλος πρέπει να υπηρετεί τον πιο μικρό, χωρίς να χωράει ντροπή σε αυτό.

Το πλύσιμο των ποδιών από τον πάπα και ο ασπασμός αυτών έχει έναν ολότελα διαφορετικό χαρακτήρα, είναι μία πολιτική σκηνοθεσία, σαν την οποιαδήποτε τελετή ολοκληρωτικού τύπου εξύμνησεως του ηγέτη.

Πρόκειται για μία χριστιανική φόρμα των βορειοκορεάτικων και των σταλινικών σκηνών: ο ηγέτης αγκαλιάζει με την αγάπη του τους πρόσφυγες, τις μειονότητες και τον θρησκευτικό πλουραλισμό. Τι δουλειά έχουν όλα αυτά με την μεγάλη Πέμπτη και το πλύσιμο των ποδιών από τον Χριστό, δεν ξέρουμε. Ούτε ξέρουμε ποιά είναι η σχέση του πάπα με αυτούς που τους πλένει τα πόδια και γιατί τα πλένει.

Από σήμερα προσεύχεται για εμένα ένας τοξικομανής…

Περπατούσα στην παραλία της Θεσσαλονίκης απόγευμα προς βράδυ, όταν ένας τοξικομανής με πλησίασε. Δεν μου ζήτησε λεφτά, αλλά με ρώτησε αν μπορούσα να του αγοράσω μια ρόκα (καλαμπόκι) που έψηνε κάποιος πιο κάτω σε ένα μικρό πάγκο που είχε στήσει.

Τον ρώτησα αν ήθελε και κάτι άλλο. Μου είπε ότι ήθελε να πάω να του την αγοράσω εγώ επειδή χρωστούσε στον καλαμποκά και ίσως να μην του έδινε!
Πήγα και αφού του την έφερα, με ρώτησε αν μπορώ να κάτσω λίγο μαζί του η αν ντρέπομαι! Του απάντησα ότι θα ντραπώ, αν δεν κάτσω.

Τότε μου είπε το εξής εκπληκτικό!

Άγιος Παΐσιος: Γίνε αστροναύτης του Θεού..!

Ο πατήρ Παΐσιος είχε γεμίσει τη γη με αγγέλους, είχε γεμίσει τη γη με τη χάρη του Θεού. Άναβε τενεκεδάκια και έβαζε μέσα κεράκια, ακόμα και την ώρα που κοιμότανε και άφηνε το κεράκι να καίγεται και έλεγε: «Κύριε, αυτό είναι υπέρ των ασθενών, υπέρ των ναρκομανών, αυτό είναι υπέρ υγείας των τάδε» και προσευχόταν για όλους. Και έκανε επισκέψεις απ’ το Άγιον Όρος. Είχε ταξιδέψει με την προσευχή όλη τη γη. Είχε γίνει, λέει, αστροναύτης τ’ ουρανού! Αγκάλιαζε όλη τη γη με την προσευχή του.

Η συνάντηση του Αγίου Ιουστίνου Πόποβιτς στο δρόμο για το Μοναστήρι του Αγίου Προχόρου με μία γερόντισσα.

Διηγούνται ένα περιστατικὸ απὸ τη ζωὴ του Αγίου Ιουστίνου Πόποβιτς. Του μεγάλου αυτού Σέρβου Θεολόγου και προσφάτως αναγνωρισθέντος Αγίου της Εκκλησίας.

Πρέπει να ήταν το έτος 1929, δηλαδὴ όταν ο Άγιος ήταν σε ηλικία 35 ετών. Ήταν καλοκαίρι, και ξεκίνησε απὸ το Βράνιε με προορισμὸ το Μοναστήρι του Αγίου Προχόρου. Πήγαινε συχνὰ στο Μοναστήρι αυτό με το οποίο και είχε ιδιαίτερο σύνδεσμο, γιατὶ είχε μεγάλη αγάπη στον Άγιο Πρόχορο. Ήταν ήδη Καθηγητὴς Πανεπιστημίου στη Θεολογικὴ Σχολὴ στο Βελιγράδι.

Ο δρόμος μέχρι το Μοναστήρι ήταν δύσβατος και γι’ αυτὸ αρκετὰ κουραστικός. Ο Άγιος, για να υπερνικά αυτὲς τις δυσκολίες, χρησιμοποιούσε κάποιο απλὸ αυτοκίνητο για να διασχίσει τον βουνήσιο δρόμο που οδηγούσε στο Μοναστήρι.

Σε μιὰ λοιπὸν τέτοια επίσκεψή του συνάντησε στο δρόμο του μιὰ γερόντισσα κι αμέσως κατάλαβε ότι κι αυτὴ κατευθυνόταν με τα πόδια προς το Μοναστήρι. Τότε ο Άγιος έκανε νόημα στον οδηγὸ να σταματήσει και προσκάλεσε τη γριούλα να ανέβει στο αυτοκίνητο, γιατί, όπως της εξήγησε, κι εκείνος πήγαινε όπου και αυτή.

– Σ’ ευχαριστώ, παιδί μου, του απάντησε η γριούλα, αλλὰ εγὼ είμαι φτωχή.

Ο Άγιος τότε της χαμογέλασε και τη διαβεβαίωσε ότι δεν θα πλήρωνε τίποτε, μιὰ και το αυτοκίνητο ήταν νοικιασμένο απὸ εκείνον.

Πριν την Παρασκευή δεν έρχεται η Κυριακή…

+Μοναχός Μωυσής αγιορείτης

«Πάντα τη Μεγάλη Παρασκευή, να ‘σαι μόνος σαν το Χριστό προσμένοντας το τελευταίο καρφί, το ξύδι, τη λόγχη.

Τις ζαριές ν’ ακούς ατάραχα στο μοίρασμα των υπαρχόντων σου, τις βλαστήμιες, τις προκλήσεις, την αδιαφορία.

Πριν την Παρασκευή δεν έρχεται η Κυριακή, τότε λησμονάς τα μαρτύρια των δρόμων της Μεγάλης Παρασκευής της ζωής μας.

Ένας πατριάρχης ¨βγαλμένος¨ από το Γεροντικό

σ.σ. … και ένα πρότυπο Πατριάρχου που χρειαζόμαστε απελπισμένα …

Ο μακαριστός Πατριάρχης της Σερβικής Εκκλησίας Παύλος (11.09.1914 – 15.11.2009) είναι ο ήρωας πολλών ιστοριών που ενισχύουν το αίσθημα πως ήταν πολύ δημοφιλής στον απλό λαό και με αγία ζωή. Μόλις εκλέχθηκε επίσκοπος συμμετείχε ενεργά στην προστασία του σερβικού λαού, γράφοντας και προειδοποιώντας για ενδεχόμενη απώλεια του Κοσόβου για τους Σέρβους, για τις επιθέσεις των Αλβανών εναντίον των μοναστηριών και τους βανδαλισμούς στα ορθόδοξα σερβικά κοιμητήρια.

Γι’ αυτόν τον λόγο το 1989 ξυλοκοπήθηκε από νεαρούς Αλβανούς ενώ βρισκόταν στο Κόσοβο. Αν και έμεινε στο νοσοκομείο για τρεις μήνες αρνήθηκε να καταθέσει οποιαδήποτε μήνυση εναντίον τους.

Επίσκοπος Λογγίνος – Πατέρας 400 παιδιών! Μία συνέντευξη που αγγίζει την ψυχή!

Δεν είναι ακαδημαϊκός, ούτε εφευρέτης, ούτε εξωγήινος. Είναι εθνικός ήρωας στην Ουκρανία παρότι είναι Ρουμάνος. Γιατί; Επειδή είναι ΑΝΘΡΩΠΟΣ.
Είναι 50 ετών και έχει 400 παιδιά. Τα 33 από αυτά τα έχει υιοθετήσει, ενώ έχει την κηδεμονία των υπόλοιπων. Τα μεγαλώνει σε δύο μοναστήρια. Στο Μπαντσένι και στο Μποιάν.
Πρόκειται για τον επίσκοπο Λογγίνο. Τον γνωρίσατε πρώτη φορά μέσα από την ταινία «ΤΟ ΦΡΟΥΡΙΟ». Όταν γυρίστηκε η ταινία ήταν ο ιερομόναχος Μιχαήλ (Ζαρ).
Ξέρω ότι αυτή η ταινία άγγιξε πολλές ψυχές. Ξέρω πως άγγιξε τις ευαίσθητες χορδές πολλών. Είναι μία ταινία για αγγέλους και αγίους ή αλλιώς για αγάπη και χριστιανική ομολογία. Είναι για την ψυχή μία δοκιμασία. Η παρουσία του Θεού σε αυτό το μοναστήρι είναι έντονη, τα θαύματα καθημερινά.

Σας παρουσιάζω λοιπόν μία συνέντευξη του επισκόπου Λογγίνου, εξίσου συγκινητική που ίσως βοηθήσει να αναθεωρήσουμε πολλά.

– Δοκίμασα πολλά στη ζωή μου αλλά όλοι οι δρόμοι με οδήγησαν στην Εκκλησία, στην πίστη, στον Θεό. Εαν θα μου έλεγε κάποιος όταν έμεινα ορφανός και μόνος σε αυτόν τον κόσμο, πήγαινε στο μοναστήρι να γίνεις μοναχός, να υπηρετήσεις τον Κύριο, θα πήγαινα. Ο Θεός όμως μου έδωσε άλλον σταυρό, άλλον δρόμο, για να περάσω από πολλά βάσανα και θλίψεις και να φτάσω εκεί που βρίσκομαι σήμερα. Επειδή όταν έμεινα μόνος μου σε αυτόν τον κόσμο…

ΜΟΝΑΧΗ ΧΕΡΟΥΒΕΙΜΙΑ – Την σκότωσαν επειδή δεν δέχθηκε να προδώσει την ορθόδοξη πίστη της

Στο κοιμητήριο της Ι.Μ Πέτρου Βόντα αναπαύεται η μοναχή Χερουβείμiα – κατά κόσμον Σβετλάνα Μιχαέλα Τανάσα. Η αδελφή Χερουβειμία σπούδασε αρχαία ελληνικά και λατινικά στα πανεπιστήμιο Ιασίου Ρουμανίας και έλαβε μια υποτροφία από το ίδρυμα Σόρος, για ένα μάστερ στο CEU (Central European University) της Βουδαπέστης. Η εργασία που της ανέθεσαν ήταν να ερευνήσει ένα χειρόγραφο της Ερμηνείας στη Γένεση του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου και εκεί απέδειξε ότι το κειμενο που είχαν τυπώσει οι Ιησουίτες και έπειτα εισήγαγε ο J.P. Migne στην Ελληνική Πατρολογία είχε πολλές παρεμβάσεις και αλλοιώσεις σε σχέση με το ερευνόμενο χρυσοστομικό κείμενο..

Το συμπέρασμα της ήταν ότι μια κριτική έκδοση της Ερμηνείας της Γένεσης θα αποδείκνυε τις αυθαίρετες προσθήκες των Ιησουιτών.

Οι καθηγητές εκτίμησαν τη δουλειά της και της πρότειναν να κάνει και διδακτορικό.

Η διδακτορική της διατριβή θα είχε ως κεντρικό άξονα την ερμηνεία της Γενέσεως. Έπρεπε να αποδείξει ότι οι Αγιοι Πατέρες στην ερμηνεία της Γένεσεως στηρήχθηκαν στον Ωριγένη. Η Σβετλάνα άρχισε να μελετά χωρίς να έχει καταλαβεί αρχικά τι σκοπό είχαν. Όσο όμως διάβαζε τους Αγιους Πατέρες καταλάβαινε τι βλασφημία της ζητούσαν να αποδείξει. Μου είχε αφήσει η ίδια και τα έχω εδώ, την ερμηνεία του Αγίου Αυγουστίνου (στα λατινικά), του Ωριγένη (στα ελληνικά), του Θεοδωρήτου (στα ελληνικά), του Αγίου Εφραιμ του Σύρου (στα αγγλικά), ακόμα και ένα σχόλιο του Φίλωνος του Αλεξανδρινού (στα ελληνικά), έργα τα οποία είχε διαβάσει στο πρωτότυπο στη Βουδαπεστη.’Οσο διαβαζε τόσο καταλάβαινε ότι οι Αγιοι Πατερες όχι μόνο δεν ακολουθησαν τις θέσεις του Ωριγένη, αλλά ένας από τους λόγους που τα έγραψαν ήταν για να καταπολεμήσουν τις αιρετικές θέσεις του Ωριγένη.

«Καλὸ εἶναι νὰ ὑπάρχεις, ἀλλὰ νὰ ζεῖς εἶναι ἄλλο πρᾶγμα»

Φώτης Κόντογλου

Οἱ ἄνθρωποι καταντήσανε σὰν ἄδεια κανάτια, καὶ προσπαθοῦν νὰ γεμίσουν τὸν ἑαυτό τους, ρίχνοντας μέσα ἕνα σωρὸ σκουπίδια, ἐκθέσεις μὲ τερατουργήματα, μπάλλες, ὁμιλίες καὶ ἀερολογίες, καλλιστεία, ποὺ μετριέται η ἐμορφιὰ μὲ τὴ μεζούρα, ἠλίθιους καρνάβαλους, συλλόγους λογῆς-λογῆς μὲ γεύματα καὶ μὲ σοβαρὲς συζητήσεις γιὰ τὸν ἴσκιο τοῦ γαϊδάρου, συνδέσμους ἀφιερωμένους στοὺς ἀποθεωμένους ἄνδρας τῆς Εὐρώπης κι ἕνα σωρὸ ἀλλὰ τέτοια.

Αὐτή, μὲ μιὰ ματιά, εἶναι ἡ εἰκόνα τῆς ἀνθρωπότητας σήμερα, ποὺ νὰ μὴν ἀβασκαθῇ!