του Βασιλείου Μακρυπούλια*
Πώς εννοεί άραγε η αριστερά την έννοια του κράτους; Για ποιό άραγε κράτος παλεύει η αριστερά; Ας θυμηθούμε έναν κορυφαίο διανοητή της νεωτέρας φιλοσοφίας το Μπαρούχ Σπινόζα ο οποίος -ίσως άθελά του- προιοιωνίζει τον τρόπο και το ποιόν του αριστερού κράτους. Αναφέρει λοιπόν ο σπουδαίος αυτός διανοητής: “δείξαμε πώς το δικαίωμα του κυρίαρχου που δεν έχει άλλο όριο από τη δύναμή του συνίσταται στο ότι υπάρχει μία σκέψη και εφαρμογή δημόσιας δύναμης στην οποία όλοι υπακούουν”. Οι αριστεροί διανοητές δεν θα ξεφύγουν πολύ από την παραπάνω τοποθέτηση. Εάν στους Έλληνες και δή στον Πλάτωνα και στον Αριστοτέλη -με κριτήριο την εθνική συνοχή και ανάπτυξη- το κράτος αντιπροσώπευσε τον εξωτερικό τρόπο ύπαρξης του έθνους και της φυλής, στη μεταδιαφωτιστική αριστερά το κράτος είναι μία μετεμψύχωση του κράτους Λεβιάθαν του Ηobbes. Δεν στηρίζεται σε κανένα εσωτερικό εθνικό ιστό, γλώσσας πολιτισμού και έθους, απλά είναι ο τρόπος του διεθνιστικού οικουμενισμού της ανθελληνικής αριστεράς διανόησης. Αποκομμένο το κράτος του επιστημονικού σοσιαλισμού από τον εσώτερο εθνικό ιστό -επιμένουμε το Ελληνικό κράτος από τον Πλάτωνα έως το Μακρυγιάννη- καθίσταται τρόπος εξουσιαστικής επιβολής του διεθνιστικού χάους. Άνθρωποι χωρίς εσωτερικό εθνικό δεσμό, το χρήμα είναι το μόνο που ενώνει τους ανθρώπους, άμορφοι μαζάνθρωποι, είναι τα χαρακτηριστικά του αριστερού κράτους. Σε ένα κόσμο όπου τα πάντα είναι ηλεκτρονική διακυβέρνηση και ύλη, καθημερινότητα και χρήμα, γή και πέτρα, οι αριστεροί στήνουν το κράτος σαν μεσαία κατάσταση. Όταν οι αριστεροί κρατιστές επιβάλλουν την ύλη και την ανθρώπινη μαζοποίηση τότε το κράτος εξαφανίζεται, σαπισμένο στις εθνικές του ρίζες και αποκαλύπτεται η υλική και αποχαυνωτική παγκοσμιοποίηση ενός παγκοσμίου υποκράτους όπου οι άνθρωποι απλά υπάρχουν χωρίς συμπαντικό προσανατολισμό, χωρίς ιδέες, κλεισμένοι στο σπήλαιο της λήθης και της παιδευτικής αγνοίας.
ΑΒΕΡΩΦ 