Όταν η Σοφία Βέμπο έκρυβε φοιτητές του Πολυτεχνείου.

Ένα άγνωστο στιγμιότυπο  από  τις μέρες  της εξέγερσης  του Πολυτεχνείου μας θυμίζει  η εξαιρετική αυτή φωτογραφία εκείνων  των ημερών.

 Τη βραδιά του Πολυτεχνείου η Σοφία Βέμπο βρισκόταν στο διαμέρισμα της επί της οδού Στουρνάρα και παρακολουθούσε τα τανκς από το μπαλκόνι της να εισβάλλουν στο εκπαιδευτικό ίδρυμα.

Δικτατορία, λίγο πριν- λίγο μετά το Πολυτεχνείο….

.

Αντώνης Κακαράς

Τρέχανε τα γεγονότα εκείνης της χρονιάς με τη Νομική,  το Κίνημα του Ναυτικού, την αμνηστία και το δημοψήφισμα για τη βασιλεία. Έτσι φτάσαμε στο γκρέμισμά της και το δικτάτορα να παίρνει έναν ακόμα τίτλο αυτόν του προέδρου της δημοκρατίας. Άρχισαν να πληθαίνουν οι πιέσεις στη χούντα από διάφορες μεριές.

Στην Πολυκλινική είδε το Μουστακλή με το οργισμένο βλέμμα να επαναλαμβάνει συνέχεια βρισιές, που ‘λεγε καθώς φαίνεται στους βασανιστές του σαν τον σακάτευαν. Αυτό ήταν και έμεινε μέχρι τέλους το λεξιλόγιό του. Για πολλά χρόνια μέχρι το θάνατό του θα ‘καναν συχνά παρέα και με τον αχώριστο φίλο του το Βαρδάνη.

Εν τω μεταξύ ο δικτάτορας υποχρεώθηκε να προχωρήσει σε μέτρα φιλελευθεροποίησης του καθεστώτος, όπως είπε.  Ο  Μαρκεζίνης και  το πείραμά του όμως δεν έδειχνε να πετυχαίνει, κάποιοι απ’ την αριστερά νόμισαν πως ήταν  ευκαιρία, στήριξαν την προοπτική δηλώνοντας  πρόθεση συμμετοχής σ’ εκλογές, βάθαινε το χάσμα στον κόσμο τους, οι συμβιβασμοί δε σκλήραιναν τη διάθεση για αντίσταση, αντίθετα χαλάρωναν οι προσπάθειες,  διαφωνούσαν συχνά με τους άλλους, έτσι έφτασαν τα γεγονότα του Πολυτεχνείου.

Πήγε και τούτος εκεί την πρώτη μέρα, να δει τί γίνεται, δεν χόρταινε τα παιδιά, τα συνθήματα, το πανηγύρι, τις ατέλειωτες και παθιασμένες συζητήσεις, όλα όσα συνέβαιναν μέσα και απέξω.

Εδώ Πολυτεχνείο! – Ο ραδιοφωνικός σταθμός του Πολυτεχνείου (Παρασκευή 17 Νοεμβρίου 1973)

.

«Είμαστε άοπλοι! Είμαστε άοπλοι! Είμαστε άοπλοι!

Ήδη τα τανκς κυκλοφορούν στην Αθήνα…

Είμαστε τα νιάτα της Ελλάδος…

Αδέρφια μας στρατιώτες!

Δεν θα σηκώσετε όπλο!

Δεν θα σηκώσετε και δεν θα πυροβολήσετε!

Αδέρφια μας στρατιώτες! Αδέρφια μας στρατιώτες!

Πώς είναι δυνατόν να πυροβολήσετε τ’ αδέρφια σας;

Πώς είναι δυνατόν να χυθεί ελληνικό αίμα;

Αφού όλοι πιστεύουμε στη λευτεριά!

Πολυτεχνείο 1973, Ικαρία 1993: Ο αφανής ήρωας Γιώργος Κηρύκου

.

Την ώρα που μπήκαν τα τανκς ήταν κρεμασμένος πάνω στην κολόνα και κρατούσε την ελληνική σημαία. Νύχτα 17ης Νοεμβρίου 1973. Αυτός σκαρφαλωμένος στην πύλη του Πολυτεχνείου, ανεμίζει την ελληνική σημαία και φωνάζει, «όχι αδέρφια, δεν μπορείτε να το κάνετε αυτό».

Μαζί με την πόρτα του Πολυτεχνείου, όλα έγιναν συντρίμμια.

Το όνομα του: Γιώργος Κηρύκου. Είναι ένας από τους αφανείς ήρωες του Πολυτεχνείου. Αυτός συνέχισε, επέζησε, συνελήφθη, βασανίστηκε, αποσύρθηκε, σιώπησε και δυο δεκαετίες μετά την εξέγερση κάηκε στην καταστρεπτική φωτιά της Ικαρίας το 1993 στην προσπάθεια του να απεγκλωβίσει από τον πύρινο κλοιό μια γερόντισσα που κουβαλούσε στην πλάτη του. Μια ακόμη θυσία…

Σαν εκείνη της ψυχής του, που σιγόκαιγε τον Νοέμβριο του 73 για ελευθερία, σαν αυτή που κατέκαιε 20 χρόνια μετά ολόκληρο το νησί. Το όνομα του στον κατάλογο των 13 νεκρών του τραγικού περιστατικού της Ικαρίας. Η επανάσταση δεν ήταν κάτι που γινόταν έξω απ’ αυτόν. Η μικρότερη αδερφή του Όλγα, μόλις 11 ετών τότε, θυμάται τον Γιώργο να λέει με υπερηφάνεια, «άντε να αστράψει το όραμα, να φωτιστεί η ύπαρξη μας, μπας και πάρει φωτιά ο κόσμος».

Στον Εθνάρχη δεν άρεσαν διαδηλώσεις και Πολυτεχνεία

.

Βαγγέλης Γεωργίου

Την επομένη ημέρα εκείνο το σημείο της πόλης θύμιζε πεδίο μάχης. Μόνο που από τη μία παράταξη υπήρχαν άρματα μάχης και στην άλλη 23 νεκροί, 1028 τραυματίες και 866 συλληφθέντες. Το δικτατορικό καθεστώς έδωσε διαταγή να καθαρίσουν την περιοχή και γενικά να μην ακουστεί κουβέντα για τα γεγονότα στο Πολυτεχνείο.

Ωστόσο, κάποιοι πολιτικοί βγήκαν και μίλησαν. Κανελλόπουλος και Μαύρος προέβησαν σε έντονες δηλώσεις. Γι’ αυτό και τέθηκαν σε κατ’ οίκον περιορισμό. Φαίνεται όμως πως δεν είχαν όλοι οι προ-χούντας πολιτικοί «καθαρή εικόνα» για τις εξελίξεις. Και έτσι λειτούργησαν «σοφά», αποφασίζοντας εκείνη ακριβώς τη στιγμή να σιωπήσουν.

Ο ιδρυτής της μετέπειτα ΝΔ Κωνσταντίνος Καραμανλής εκείνη την εποχή απολάμβανε τη διαμονή του στο Παρίσι. Έτσι, «μη έχοντας άμεσα την εποπτεία των δραματικών γεγονότων που εκτυλίσσονταν στην Αθήνα και εν όψει πιθανών ανεξέλεγκτων εξελίξεων που ήταν δυνατόν να επιφυλάσσουν, δεν θεώρησε προφανώς σκόπιμο να κάμει οποιαδήποτε εσπευσμένη δήλωση». Εξάλλου οι απόψεις του ήταν γνωστές και διατυπωμένες με «σαφήνεια» . (Κωνσταντίνος Καραμανλής, Αρχείο, Γεγονότα & Κείμενα, Τ.7). Πράγματι, ο Καραμανλής αποκαλούσε τους δικτάτορες «επαναστάτες». Αλλά ειδικά εκείνη τη στιγμή δεν ήθελε να μιλήσει.

«Η χούντα έβγαλε το βελούδινο γάντι της» – Τι έγραψε ο διεθνής Τύπος για την εξέγερση του Πολυτεχνείου το 1973

.

«Ενώ πολλαπλασιάζονται οι συλλήψεις και οι προσαγωγές ακόμη και μπροστά στα μάτια των περαστικών, η ζωή στους δρόμους της Αθήνας “προσποιείται” πως έγινε ξανά κανονική».

Ετσι ξεκινούσε το ρεπορτάζ της Monde στο φύλλο με ημερομηνία 21 Νοεμβρίου 1973, όπως προκύπτει από έρευνα του ΑΠΕ-ΜΠΕ στα αρχεία της γαλλικής εφημερίδας.

«Μετά τον φόβο και τη βία του σαββατοκύριακου, μια παράξενη αμηχανία διακατέχει τους Έλληνες. Κρέμονται από τις εφημερίδες οι οποίες, πάντα σε καθεστώς λογοκρισίας, δεν δίνουν άλλες πληροφορίες από τις «ανακοινώσεις» του στρατηγού Δημήτρη Ζαγοριανάκου, αρχηγού των Ενόπλων Δυνάμεων, ή κάποιες περιγραφές για το Πολυτεχνείο που «κατέλαβαν οι αναρχικοί»».

Το καθεστώς είχε μάλιστα καλέσει τους ξένους δημοσιογράφους στο Πολυτεχνείο για να διαπιστώσουν με τα ίδια τους τα μάτια ότι όλα έβαιναν καλώς. Και ο δημοσιογράφος της Monde διαπίστωνε: «Η επίσκεψη στο Πολυτεχνείο που πραγματοποιήθηκε τη Δευτέρα δεν έπεισε τους ξένους ανταποκριτές. Τα πάντα έμοιαζαν με καλοστημένο θέατρο…».

Μία μαρτυρία σχετικά με την καταστολή της εξέγερσης του Πολυτεχνείου (17 Νοεμβρίου 1973, ξημερώνοντας ημέρα Σάββατο)

.

Του Μιχάλη Πυρουνάκη

««…Εκεί, στο μεγαλύτερο νοσοκομείο της χώρας, γράφτηκε η «μελανότερη σελίδα της ιστορίας του Πολυτεχνείου», όπως είπε -με την αγόρευσή του στη δίκη των υπαιτίων- ο εφέτης Νίκος Γανώσης. Εκεί, ολοκλήρωσαν το δολοφονικό τους έργο οι «δυν…άμεις του ολέθρου», όπως παρομοίασε τη στρατιωτική επιχείρηση της χούντας ο εισαγγελέας Δημήτρης Τσεβάς. …»

– Σήμερα, 37η (Σ.Σ. 45η) επέτειο της εξέγερσης του Πολυτεχνείου κατά της Χούντας του ’67, είναι η πρώτη φορά που δημοσιοποιώ πληροφορίες σχετικές με την «στρατιωτική επιχείρηση» εκκένωσης του Πολυτεχνείου, από τους εξεγερθέντες -κατά του αυθαίρετου καθεστώτος- καταληψίες του, στην οποία συμμετείχα, ως «διαβιβαστής» εντολών, οδηγιών και αναφορών του διοικητή της 1ης Μοίρας Αλεξιπτωτιστών, η οποία και συμμετείχε σ’ αυτήν.

Πέρασαν απ’ τα αυτιά μου και μπροστά απ’ τα μάτια μου, σχεδόν όλες οι κρίσιμες αποφάσεις, για τα σοβαρά γεγονότα της ιστορικής εκείνης βραδιάς. Ήμουν μπροστά στις επικοινωνίες, συζητήσεις και συνεννοήσεις των εχόντων το κυβερνητικό πρόσταγμα, για την «επιχείρηση» αυτή, οι οποίες διεξήγοντο εντός της εισόδου του ξενοδοχείου «Ακροπόλ», έναντι -και πλαγίως- της ιστορικής παραβιασθείσας θύρας του Πολυτεχνείου.

Οφείλω ν’ αποκαταστήσω την -κατά την προσωπική μου εμπειρία και γνώση- αλήθεια, σ’ ορισμένες σημαντικές λεπτομέρειες, οι οποίες αφορούν τα ιστορικά εκείνα δρώμενα και τα χαρακτηρίζουν έως τώρα, είτε ορθά είτε εσφαλμένα.

Πολυτεχνείο: Συγκλονιστική μαρτυρία του φωτορεπόρτερ που απαθανάτισε την είσοδο του τανκ (17 Νοεμβρίου 1973)

. 

Μία από τις κορυφαίες στιγμές της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας ακουμπά στο μεγαλείο κάποιων «τρελών», κάποιων αποφασισμένων, να σταθούν μπροστά από ένα τανκ, πιστεύοντας ότι έτσι θα το κρατήσουν έξω από το Πολυτεχνείο, νομίζοντας ότι η χούντα θα λυγίσει.

Ήταν στις 17 Νοέμβρη.

Τη στιγμή αυτή απαθανάτισε μέσα από τον φωτογραφικό του φακό ο Τέλης Σαρρηκώστας. Ένας από τους σημαντικότερους φωτορεπόρτερ στη χώρα μας, που για 40 χρόνια μιλούσε με τη φωτογραφική του μηχανή. Σήμερα, μιλάει στο «Πρακτορείο», για όσα έζησε εκείνο το αξέχαστο τριήμερο, που είχε δώσει πάλι στους Έλληνες την περηφάνια τους.

Πέμπτη 15 Νοεμβρίου 1973

«Βγαίνοντας από το Πολυτεχνείο ήξερα ότι θα γίνονταν σημαντικά, ιστορικά γεγονότα. Κοίταζαν κατάματα τον φακό κι έλεγαν τα αιτήματά τους. Από τον τόνο της φωνής τους και τα βλέμματα καταλάβαμε ότι οι φοιτητές μιλούσαν σοβαρά». Αυτές ήταν οι πρώτες σκέψεις του Τέλη Σαρρηκώστα, αμέσως μετά τη συνέντευξη που έδωσαν οι φοιτητές στο Πολυτεχνείο την Πέμπτη 15 Νοεμβρίου 1973, σχεδόν ένα 24ωρο πριν τα δραματικά γεγονότα και την οποία είχε παρακολουθήσει μαζί με πολλούς άλλους Έλληνες και ξένους δημοσιογράφους.

Από τον αιώνιο Ιάκωβο Κουμή στους πρόσκαιρους «εθνικάφρονες»…

Πολέμησα καιρό σε όλα τα πεδία
και με τυφλή μανία ξέσκιζα τον εχθρό.

Τώρα με χειρουργεί μια αλλήθωρη νεολαία,
μια τσογλανοπαρέα που κάνει κριτική.

Ξέρουν άραγε αυτοί που μιλούν και ξαναμιλούν για «μύθο του Πολυτεχνείου» (λες και θα πείσουν κανένα λογικό άνθρωπο) γιατί κατέβηκε ο Ιάκωβος Κουμής σ’ εκείνη την πορεία της 16ης Νοεμβρίου 1980, γιατί δέχτηκε τη δολοφονική επίθεση της ελληνικής αστυνομίας, γιατί άφησε την τελευταία του πνοή 7 μέρες αργότερα; Μάλλον όχι.

Διότι αν ήξεραν, θα ένιωθαν την ελάχιστη ντροπή όταν μιλούσαν για τους νεκρούς του Πολυτεχνείου, θα προτιμούσαν να σιωπήσουν κάθε χρόνο τέτοιες μέρες. Δεν συνέλαβαν στιγμή το νόημα της εξέγερσης των φοιτητών του Πολυτεχνείου, δεν κατάλαβαν τίποτα από την επταετία της Χούντας. Συνεχίζουν να θεωρούν ότι επρόκειτο για «ανθρώπους» που αγαπούσαν την πατρίδα τους, αλλά παρασύρθηκαν. Παρασύρθηκαν και έδωσαν τη μισή Κύπρο;

Οι ίδιοι άνθρωποι που μιλούν για τον «μύθο» του Πολυτεχνείου, είναι οι ίδιοι που οργίζονται όταν αμφισβητηθεί η εισβολή (και καλά κάνουν, αλλά δεν είναι άραγε το ίδιο;), είναι οι ίδιοι που θέλουν μονοπώλιο στον «πατριωτισμό». Δεν τους χωράει ο τόπος όταν άλλοι αμφισβητούν τη «δική τους» ιστορία. Αλλά, «το Πολυτεχνείο δεν έγινε». Είναι προϊόν μυθοπλασίας. Μυθοπλασίας ποιών ρε εξυπνάκηδες; Των μασόνων;

Πολυτεχνείο 1973: Οι ΛΟΚατζήδες που τίμησαν τον πράσινο μπερέ τους και η εκτέλεση!

Γράφει ο Αντώνης Κακαράς*

Με τα γεγονότα του Πολυτεχνείου στις 15-17 Νοέμβρη του 73 έχει κηρυχθεί γενική επιφυλακή στις Ένοπλες Δυνάμεις (ΕΔ). Ο υπαρχηγός του Ναυτικού υποναύαρχος Π. Κονιάλης εκδίδει οδηγίες προς όλους τους διευθυντές του αρχηγείου για τη λειτουργία, τα μέτρα ασφαλείας, τις βάρδιες, την έξοδο του προσωπικού κ.λ.π.

Οι οδηγίες ισχύουν και για όλες τις εξαρτημένες υπηρεσίες περιοχής Αθηνών, ενώ η λέξη ΄΄Πολυτεχνείο΄΄ ή η αιτιολογία της γενικής επιφυλακής δεν υπάρχουν στο κείμενο.

Η περιγραφή των γεγονότων, όπως τα έζησε ο γράφων ως απότακτος αξιωματικός τότε, παρέχει ορισμένα στοιχεία για την εμπλοκή των ΕΔ και ΣΑ.

«…. Οι φαντάροι καθοδηγούν τους εξερχόμενους, μερικοί μάλιστα παίρνουν απ’ το χέρι γυναίκες και τους συνιστούν να προσέχουν που πατάνε, για να μη χτυπήσουν από τις σκόρπιες λαμαρίνες και πέτρες…… Μια κοπέλα έχει αγκαλιάσει έναν αξιωματικό και σε κατάσταση υστερίας του φωνάζει να τη σώσει. .. στον τοίχο έξω απ’ την πύλη στην Πατησίων έχουν στηθεί οι ροπαλοφόροι .. και χτυπάνε με τα ξύλα όποιον προλάβουν.

ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ…. «ΕΔΩ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ»!

άρθρο του Τάσσου Αθανασσόπουλου
αναδημοσιευμένο απο τον λογαριασμό του στο FB

.

Γίνεται ντόρος ως συνήθως, αλλοίμονο! Σήμερα είναι για το Πολυτεχνείο. Και έχουν λυσσάξει κάποιοι να απαξιώσουν ακόμα μία ημέρα μνήμης. Επειδή ήταν στημένο το παιχνίδι, επειδή η γενιά του Πολυτεχνείου είναι αυτή που τελικά μας βρώμισε τόσο, επειδή…, επειδή…

Λοιπόν ναι, το Πολυτεχνείο ήταν στημένο. Παιχνίδι των Αμερικανών, η συνέχεια του δηλαδή στο πλαίσιο της Χούντας, με μπροστάρηδες αυτή τη φορά τους Άγγλους που είχαν ακόμα ζωντανά τα προσχήματα τους στον τόπο. Ενα ακόμα παιχνίδι των γνωστών Δυνάμεων. Τα παιδιά εκείνα όμως (γιατί παιδιά ήταν όσα το ξεκίνησαν) έδρασαν εκείνα τα βράδια αυθόρμητα, οικειοθελώς, ανενδοίαστα, δίχως να γνωρίζουν σε ποιό πλαίσιο κινούνται, και ποιούς σκοπούς ποιών εξυπηρετούν. Δίχως και να τους νοιάζει όμως! Προσφέροντας εκούσια τους εαυτούς τους θυσία στο δύσμορφο τότε καθεστώς. Σε μια στιγμή μάλιστα που τα ίδια τα Ιωαννιδικά του καθεστώτος παιδιά τα είχαν κάνει πλακάκια με τους Αγγλους και προετοίμαζαν την πτώση του Παπαδόπουλου. Ο οποίος είχε κάνει τον κύκλο του και δεν εξυπηρετούσε πλέον το σύστημα αφού έφτασε να προετοιμάζει μέχρι και… Βουλευτικές εκλογές! Και η Κύπρος ήταν φλέγον θέμα, επείγον, δεν μπορούσε να περιμένει! Το καθεστώς έτρεμε, ψυχορραγούσε! Μόνο όποιος έχει ζήσει τις εποχές εκείνες, ή έχει ζωντανές μνήμες μπορεί να αντιληφθεί το μέγεθος της απόφασης του να συμμετάσχει κανείς σε κάτι το τόσο παράτολμο! Όταν όλοι ήταν παραλυμένοι, και παραδομένοι στο στρατιωτικό καθεστώς.

Το Πολυτεχνείο… και ο μύθος του

άρθρο του Π. Λ. Παπαγαρυφάλλου

.

Αν ήξερα ότι οι «δημοκράτες» και οι κάθε λογής και μορφής σοσιαλιστές και κομμουνιστές θα μας έφταναν εδώ που μας έφτασαν θα έσπευδα να στηρίξω την 21 Απριλίου και δεν θα έπαιρνα το δρόμο της εξορίας.

Ένας μύθος, έλεγε στα 1940 ο διανοητής Δ. Γληνός, είναι απαραίτητος για να ζει ο άνθρωπος τη ζωή του (βλ. την εισαγωγή του στον «Σοφιστή» του Πλάτωνος εκδ. «Ζαχαρόπουλος», Αθήνα 1940, σελ. 227).

Πιο ρεαλιστής και πιο… ανθρώπινος ο Φλωρεντίνος πολιτικός φιλόσοφος Ν. Μακιαβέλλι θα διδάξει τούτο το αληθινό που εφαρμόζει ετούτα τα χρόνια της πολιτικής χολέρας η συντριπτική πλειοψηφία του σάπιου λαού: «Αν θέλεις πάντα η τύχη να σου πηγαίνει δεξιά, πρέπει να πορεύεσαι ανάλογα με τον καιρό» (βλ. «Έργα Ν. Μαchiavelli», εκδ. «Κάλβος», Αθήνα 1984, σελ. 471)

Tυχοδιώκτες όλης της Ελλάδος ενωθείτε, για να επιβεβαιωθεί ο σαρκαστικός ποιητής Λασκαράτος που έλεγε: «Οι παλιάνθρωποι ενώνονται μεταξύ τους όπως οι σάπιες σταφίδες».

Από τέτοιους, άμμος η Ελλάς της εκφυλισμένης… δημοκρατίας, η οποία κατάντησε συνώνυμη με την αρπαχτή και την κοπριτοκρατία.

Όμως, υπάρχει και το όμως, το οποίο αποτελεί τη ζωογόνο αύρα της ζωής και της ιστορίας δηλαδή υπάρχει και εκείνη η μειοψηφία των ανθρώπων, χωρίς την οποία «οι κοινωνίες θα ζούσαν στην εποχή των σπηλαίων», όπως γράφει ο Αυστριακός κοινωνικός φιλόσοφος Ε. Φρομ (βλ. «Υγιής Κοινωνία», εκδ. «Μπουκουμάνη», Αθήνα 1973, σελ. 419).

Πολυτεχνείο, Νοέμβριος του 1973.

αναδημοσίευση από την Πραγματική Ιστορία της Νεώτερης Ελλάδας
άρθρο του Γρηγόρη Νάκου
που μας απέστειλε  η foteini4

Πέμπτη, 10 Νοεμβρίου 2011.

Πάνε μέρες τώρα που έψαχνα στο Διαδίκτυο ιστορικά κείμενα, σχετικά με το τί συνέβη πραγματικά στο Πολυτεχνείο εκείνο τον -όχι και τόσο μακρυνό- Νοέμβριο του ’73.
Όποιο συνδυασμό λέξεων κι άν χρησιμοποίησα στην αναζήτηση του Google, πάντα έβρισκα μπροστά μου αντίγραφα των νεώτερων «ιστοριογράφων» της εποχής μας, αυτών που αποφάσισαν να «γράψουν την ιστορία» κατά πώς τους βολεύει πολιτικά.

Τα προσωπικά μου φίλτρα, απέναντι σ” όλα αυτά τα κατασκευασμένα κείμενα που εύρισκα, ήταν δύο: (α) Το Πόρισμα Τσεβά και (β) Η στιγμή Πτώσης της Πύλης του Πολυτεχνείου.

Έχοντας ήδη μελετήσει προ πολλού το Πόρισμα Τσεβά αλλά και πάρα πολλές σελίδες στο Ίντερνετ που το αναφέρουν, γνωρίζω οτι, όταν εισέβαλε το άρμα στο Πολυτεχνείο γκρεμίζοντας την Πύλη, ουδείς θάνατος υπήρξε εξ αυτού του λόγου, παρά μόνο ένας τραυματισμός στο πόδι μιάς τότε φοιτήτριας και σήμερα καθηγήτριας, της Ρηγοπούλου, απο ένα κομμάτι μετάλλου που εκτινάχθηκε τη στιγμή της εισβολής του άρματος και την τραυμάτισε, ενώ αυτή βρισκόταν 15 μέτρα μακρυά απο την Πύλη.

Η Απολογία του Γεωργίου Παπαδόπουλου σχετικά με τα γεγονότα του Πολυτεχνείου.

Εικόνα από:ebooks.edu.gr

Κύριε Πρόεδρε, Κύριοι Εφέται.

Δεν αποδέχομαι την θέσιν του κατηγορουμένου και εν συνεπεία προς αυτό το οποίον έταξα εις τον εαυτόν μου, αφού εξετέθην υπό απεινή διωγμόν με βάσιν νομοθέτημα αναδρομικής ισχύος, δεν θα έπρεπε να απολογηθώ.

Επειδή όμως το αντικείμενον της παρούσης δίκης είναι η έρευνα των συνθηκών της απωλείας ζωής συνανθρώπων μας και του τραυματισμού συνανθρώπων μας, είμαι υποχρεωμένος σήμερα να αναφερθώ προς το δικαστήριόν σας, όχι επί τω σκοπώ να αποσείσω την αποδιδομένην κατηγορίαν, αλλά επί τω σκοπώ να θέσω εις την διάθεσίν σας ορισμένας σκέψεις μου οι οποίες ενδεχομένως θα σας βοηθήσουν εις το να αχθήτε εις δικαιωτέραν κατά την άποψίν μου κρίσιν.

Θα αρχίσω την αναφοράν μου αντικρύζοντας δεδομένα τινά εις το κυριαρχήσαν κατά τας ημέρας των γεγονότων σύνθημα: ψωμί, παιδεία, ελευθερία, και θα τελειώσω με την αναφορά επίσης εις ένα άλλο σύνθημα της συγκεντρώσεως, το οποίον έχει άμεσον σχέσιν με το άτομόν μου, δηλαδή, με το σύνθημα θάνατος εις τον Παπαδόπουλο.

Κύριοι Δικασταί μην ανησυχήσετε, δεν πρόκειται να θίξω ουδέναν, δεν πρόκειται να αναφερθώ ευθέως ως αντιμετωπίζων θέσεις μου ως πολιτικάς θέσεις ή άλλας πολιτικάς θέσεις, δεν πρόκειται πολύ περισσότερον να προσθέσω προβλήματα εις τα τόσα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι υπευθύνως διαχειριζόμενοι τας τύχας της χώρας μας σήμερον.

Επομένως βέβαιοι όντες, ότι δεν θα πράξω τούτο, σας καλώ να μην ανησυχήσετε εξʼ υπʼ αρχής.