Το καρκίνωμα της πολιτικής δημαγωγίας στην εκπαίδευση

.

Γράφει ο Χρήστος Χατζηλίας

Στον παρών άρθρο θα αναφερθεί η επιρροή που ασκεί η πολιτική δημαγωγία στο δημόσιο εκπαιδευτικό σύστημα και στις συνέπειες που έχει αυτή τακτική στην ποιότητα της παρεχόμενης εκπαίδευσης και στην πολιτική παιδεία των νέων.

Ο τίτλος του ίσως φανεί υπερβολικός, αλλά δυστυχώς η πολιτική δημαγωγία μοιάζει πολύ με τον καρκίνο, αφού κι αυτή εισχωρεί στο υγιές εκπαιδευτικό σύστημα με αποτέλεσμα να το αρρωστήσει και να έχουμε μπροστά μας ένα χρησιμοθηρικό , έκφυλο πνεύμα και φοιτητές με ιδεολογικές προκαταλήψεις και κομματικές παρωπίδες. Η ιδιότητα του πολιτικής δημαγωγίας είναι να απομακρύνει από τον τίμιο και ηθικό δρόμο τους λειτουργούς του εκπαιδευτικού, συστήματος, κάνοντάς τους υποχείρια των κομματικών επιταγών και διαθέσεων.

Οι λειτουργοί αυτοί έχουν νέα αποστολή, να καταστήσουν ιδεολογικά δέσμιους τους φοιτητές, δηλητηριάζοντας την σκέψη τους και κάνοντας τους να βλέπουν τον συμφοιτητή τους ως ταξικό αντίπαλο ή ως διεφθαρμένο άπατρι που θέλει το κακό της χώρας και του πολιτικού συστήματος. Με την πόλωση των φοιτητών ενισχύεται η συνοχή των κομμάτων. Η ασθένεια του εκπαιδευτικού συστήματος εξαιτίας της εισχώρησης της πολιτικής δημαγωγίας λειτουργεί ως ντόμινο, αφού κατεδαφίζει το πνευματικό βάθος και την ποιότητα του καθηγητή και εν συνεχεία του φοιτητή, που έχει ως συνέπεια μια ρηχή πνευματική ποιότητα μέσα στο πανεπιστήμιο.

ΤΟ ΚΑΡΑΒΙ ΕΧΕΙ ΜΠΑΤΆΡΕΙ….

Eικόνα από το deviantart

 Αναδημοσίευση από το ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ Η ΘΑΝΑΤΟΣ

Άρθρο του Πάνου135

Κάποιοι ξεκίνησαν τον αγώνα τους ανιδιοτελώς και συνέχισαν να δίνουν τις μάχες με αφετηρία τα πεζοδρομία και τα χημικά,το ξύλο ΝΑ ΕΙΝΑΙ Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΤΗΤΑ ΤΟΥΣ  στους αγώνες στους δρόμους και τις πλατείες.

Κάποιοι ανέβηκαν με καθαρά και σιδερωμένα ρουχαλάκια επάνω στο καράβι και στην πρώτη επιτυχημένη μάχη που έδωσαν  ξεχάσαν ότι υπάρχει πόλεμος,που δεν είναι για την προσωπική βολή του καθενός, αλλά για το καράβι που θα ταξίδευε την ελπίδα μιας ολόκληρης χώρας.

Τυφλωμένοι από ματαιοδοξία δημιούργησαν ανταρσία στο καράβι διεκδικώντας θέσεις και οφίτσια εξαιτίας της επιτυχημένης εκκίνησης, μόνο που ξέχασαν πως αυτή η εκκίνηση είχε στην δεύτερη μάχη απώλειες που μεγάλη ευθύνη είχαν οι ματαιόδοξοι «σιδερωμενοι και καθαροί» ναύτες.

Κάποιοι από τους ΜΟΥΤΣΟΥΣ του πλοίου έβλεπαν όλα αυτά χωρίς να μιλάνε γιατί εμπιστεύονταν τον Καπετάνιο που με το πιστόλι της ανταρσίας στο κούτελο μοίραζε καρέκλες και υποσχέσεις σε νέους καλόσιδερωμένους ναύτες που με την σειρά τους διεκδικούσαν θέσεις Υπάρχων και Γραμματικών…

Οι πιστοί ναύτες όμως που είχαν μετατραπεί ΕΘΕΛΟΝΤΙΚΑ σε ΜΟΥΤΣΟΙ κοιτάζοντας την κατάσταση είδαν, όπως πάντα γίνεται σε αυτές τις περιπτώσεις,το πλοίο να βυθίζεται εξαιτίας του στασιασμού και των απειλών και έτσι προτίμησαν να απομακρυνθούν από το καράβι γιατί είχε μαζέψει πολλά ποντίκια.