Τέλλος Άγρας (1880, Αθήνα – Πέλλα, 7 Ιουνίου1907)

Τέλλος Άγρας (1880, Αθήνα – Πέλλα, 1907)

Στο πάνθεον των ηρώων του Έθνους, στην περίοδο του 20ού αιώνα (και όχι μόνο) περιλαμβάνεται ασφαλώς ο Τέλλος Άγρας, ψευδώνυμο του παλικαριού από τους Γαργαλιάνους Ηλείας που αποφοίτησε από τη Σχολή Ευελπίδων, το 1901, ως ανθυπολοχαγός με το όνομα Τέλλης (Σαράντης) Αγαπηνός.

Τοποθετημένος στη Φρουρά Αθηνών σε ηλικία 21 ετών ένιωθε ασφυξία, ενώ επληροφορείτο τους αγώνες για τη Μακεδονία. Και ζήτησε παρακλητικά το «μεγάλο ρουσφέτι» από τον τότε διάδοχο Κωνσταντίνο, να τον βοηθήσει να μετατεθεί στα σύνορα.

Το αίτημα του ικανοποιήθηκε και ο Αγαπηνός βρέθηκε στον Τύρναβο. Εκεί η βοή των θηριωδιών των Βουλγάρων έφθανε ισχυρότερη και ο Αγαπηνός αντελήφθη ότι το καθήκον του προς την πατρίδα ήταν να περάσει στη Μακεδονία, όπου διεξήγετο ο αγώνας για την αντιμετώπιση των κομιτατζήδων της Βουλγαρίας που επεδίωκαν τον εκβουλγαρισμό της ελληνικής αυτής περιοχής, που βρισκόταν υπό τουρκική κατοχή. Αν και νέος, ο Αγαπηνός πέτυχε να τοποθετηθεί αρχηγός αντάρτικου Σώματος που προετοίμασε για τον αγώνα ο Κωνσταντίνος Μαζαράκης-Αινιάν.

Το Σεπτέμβριο του 1906 το αντάρτικο Σώμα του Άγρα, που το αποτελούσαν 12 εύζωνοι, δύο ντόπιοι (Κάρτας και Χότζας) από το Βλάδοβο, ως οδηγοί και ο λοχίας Τυλιγάδης ως υπαρχηγός του Άγρα οδηγήθηκαν στη λίμνη των Γιαννιτσών. Ο Βάλτος ήταν εκείνη την εποχή το επίκεντρο του Μακεδονικού Αγώνα γιατί εκεί είχαν βρει καταφύγιο οι Βούλγαροι κομιτατζήδες που είχαν κάνει κατοχή σε μερικές καλύβες ψαράδων, ιδιαίτερα στα δυτικά και αργότερα κατασκεύασαν και άλλες δικές τους. Από αυτό το ασφαλές ορμητήριο δυνάστευαν τα γύρω χωριά του κάμπου και έλεγχαν τους δρόμους.

Όταν έφτασε ο Άγρας στάθηκε στις μικρές καλύβες στα δυτικά της λίμνης. Ορμητικός και ριψοκίνδυνος όπως ήταν, άνοιγε μέσα στις καλαμιές της λίμνης δρόμους για τα μονόξυλα που οδηγούσαν κοντά στις εχθρικές καλύβες και έτσι έφθασε να πιάσει το παλιό πάτωμα της Κούγκας, που την οχύρωσε και τη χρησιμοποίησε για ορμητήριο του.

Η συμβολή των Κρητών στον Μακεδονικό Αγώνα

Δημήτριος Γοβατζιδάκης
Εταιρεία Μακεδονικών Σπουδών
Μακεδονική Λαική Βιβλιοθήκη
ΑΡ. 34
Θεσσαλονίκη 1986

.

.

Παιδιά, κι ιντανε τούτη η βοή και εσείσθη ο Ψηλορείτης;
έξεκινήσαν τα θεριά, τσή Κρήτης τα λιοντάρια!

Και ποιοι είναι αυτοί που πέρασαν στα πάρωρα τσή νύχτας
κι άκούστηκε το διάβα ντων και τρόμαξεν ο κόσμος
και βουβαθήκαν τα πουλιά κι εσκιάχτηκαν τ αγρίμια;

Είναι ο Λουκάκης, ό Μακρής, ο Γιώργης Σεϊμένης,
ό Κοντονάτος, ο Βρανάς, ο Γιώργης Στρατινάκης,
είναι ο Μπονατος ο Στρατής, ο Πέρρος, ο Ζουρίδης,
καί καπετάνιος κι αρχηγός ο Θύμιος ο Καούδης.

Είναι οι δέκα Κρητικοί, οι πρώτοι του Αγώνα.

Μ΄ αυτό  το ριζίτικο τραγούδι η λαϊκή κρητική μούσα χαιρέτησε το ξεκίνημα των παλικαριών μας για τον Μακεδονικόν Αγώνα.

Κι όσες φορές μου έρχονται στο νου οι στίχοι αύτού του τραγουδιού, τότε άναλογίζομαι πιο έντονα τη μεγάλη προσφορά και τις αμέτρητες θυσίες και των δικών μας άγωνιστών στη μεγάλη ύπόθεση της Μακεδονίας μας.
Και μέσα άπό τις μνήμες μου ξεπηδούν ήρωϊκές φυσιογνωμίες και μεγάλα ονόματα αρχηγών, οπλαρχηγών και καπεταναραίων, που μαζί μετους ντόπιους και όλουςτους άλλους, άπ δλα τα τότε έλεύθερα και σκλαβωμένα χώματα της Μεγάλης Πατρίδας, κέρδισαν δικαιωματικά  το ζηλεμένο τίτλο του Μακεδονομάχου.

Στα σχολεία η πατρίδα αργοπεθαίνει…

Εικόνα από:kaiomenivatos.blogspot.com

Δημ. Νατσιός (Δάσκαλος-Θεολόγος)

Ο Αθηναίος αγωνιστής του Εικοσιένα Γεώργιος Ψύλλας στα «Απομνημονεύματα του βίου του» (Αθήνα 1974, σελ. 286-287), καταγράφει ένα χαριτωμένο αξιομνημόνευτο περιστατικό: «Ένας Θεσσαλός προεστός, εντελώς αναλφάβητος, χρησιμοποιεί τον δάσκαλο του χωριού και ως γραμματικό του.

Επειδή, όμως, ο δάσκαλος δεν ήταν σε όλα υπάκουος, ο προεστός προτείνει στην γενική συνέλευση των κατοίκων την απόλυσή του. Γιατί, ρωτάει ο δάσκαλος εμβρόντητος. Γιατί δεν ξέρεις γράμματα, απαντά ο δημογέρων.

Και ποιός το λέει αυτό; Εγώ! Απαντά ο προεστός. Γράψε την λέξη βόδι να δούμε αν ξέρεις. Ο δάσκαλος έγραψε σ’ ένα χαρτί, βόδι. Τότε ο προεστός ζωγραφίζει σ’ ένα άλλο χαρτί ένα βόδι, το δείχνει στους χωριανούς -το ίδιο αναλφάβητους- και ρωτάει:

-Πέστε με, ποιο χαρτί γράφει βόδι;

-Το δικό σου, απαντούν όλοι. Και έδιωξαν τον ταλαίπωρο τον δάσκαλο».

Την ίδια πονηρή τακτική ακολουθεί, τρόπον τινά, και ο ημέτερος προεστός, το πολύπαθο υπουργείο Παιδείας. Σε όλες τις διαμαρτυρίες που γίνονται για το περιεχόμενο των σχολικών βιβλίων Γλώσσας, η απάντηση είναι… το χαρτί με το βόδι.

Στα ακαταμάχητα και τεκμηριωμένα επιχειρήματα των διαφωνούντων το υπουργείο και δη διά στόματος του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου (μετονομάστηκε σε Ινστιτούτο Εκπαιδευτικής Πολιτικής. Αυτό το βαρβαρόηχο «Ινστιτούτο» θα μπορούσε να αντικατασταθεί με την ελληνική λέξη «ίδρυμα».

Τα μυστικά του…τάφου και η Κοκκινοσκουφίτσα

Εικόνα από:palio.antibaro.gr

Γράφει ο Δημήτριος Νατσιός, Δάσκαλος

Ποιά είναι, λοιπόν, τα μυστικά του… τάφου, για να θυμηθούμε και την Πηνελόπη Δέλτα; Τι θα μας προσφέρει η γενναιόδωρη και ευφορότατη γη της Αμφιπόλεως, «αι Αθήναι της Μακεδονίας», όπως προσφυώς ονομάστηκαν κατά την αρχαιότητα.

Ολίγα γλωσσοϊστορικά. Προ της αθηναϊκής κυριαρχίας (437π.Χ.) η πόλη ονομαζόταν Εννέα Οδοί. (Να μας εξηγήσουν οι Σκοπιανοί απατεώνες και σφετεριστές πώς είναι δυνατόν, οι αρχαίοι Μακεδόνες, να βαφτίζουν τις πόλεις τους με ελληνικά ονόματα;). Οι Αθηναίοι την μετονόμασαν σε Αμφίπολη, διότι έκειτο μεταξύ θάλασσας και ποταμού. Του Αιγαίου και του Στρυμόνα.

Το 424π.Χ. την κατέλαβαν οι Σπαρτιάτες. Για την απώλειά της, την οποία θρήνησαν οι Αθηναίοι, τιμωρήθηκε με εξορία ο Θουκυδίδης. Μάλιστα τα πρώτα έτη της εξορίας του τα πέρασε στην Αμφίπολη, συγγράφων το αριστούργημά του. Το 357π.Χ., ο Φίλιππος κατέστησε εκ νέου την Αμφίπολη μακεδονική πόλη. (Χωρίς να αλλάξει το όνομα ή να επαναφέρει το αρχαίο, εμφύλιες διαμάχες ήταν εξάλλου). Από την Αμφίπολη όρμησε ο Μέγας Αλέξανδρος προς κατάκτηση του κόσμου και σ’ αυτήν εγκαθίδρυσε την έδρα του ο Ρωμαίος στρατηγός Αιμίλιος Παύλος και την έθεσε πρωτεύουσα του μακεδονικού θέματος.

Όπως δε συνέβη με πολλές κατείδωλες πόλεις του αρχαίου κόσμου, με την πάροδο του χρόνου, ξεθωριάζουν τα χνάρια της, διότι «βγήκαμ’ εμείς ελληνικός καινούργιος κόσμος, μέγας» (Καβάφης), η χριστιανική οικουμένη. Και τώρα, παραπέμποντας και πάλι στον αλεξανδρινό, «απ’ την θαυμάσια πανελλήνιαν εκστρατεία/την νικηφόρα την περίλαμπρη/την περιλάλητη, την δοξασμένη/ως άλλη δεν δοξάσθηκε καμμιά/την απαράμιλλη» (στα 200π.Χ.) αναμένουμε «να βγεί» ο Μέγας της ιστορίας στρατηλάτης, Αλέξανδρος ο Μακεδών.

ΙΩΝΙΑ: « ΤΟ ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΟ ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗΣ ΥΠΟ ΤΟ ΦΩΣ ΤΩΝ ΞΕΝΩΝ ΑΠΟΡΡΗΤΩΝ ΑΡΧΕΙΩΝ»

Ἡ κτηνωδία καὶ ἡ ἀχαλίνωτη ἀγριότητα τῶν στρατευμάτων τοῦ Κεμᾶλ.

ΧΑΡΗΣ ΤΣΙΡΚΙΝΙΔΗΣ

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ: ΕΧΩ ΟΠΛΟ ΤΗΝ ΑΓΧΟΝΗ…

Το Νοέμβριο του 1922 ο Γάλλος δημοσιογράφος Ρενέ Πυώ εκτύπωσε ένα 14σέλιδο φυλλάδιο με τίτλο: «LE GRANDE PITIE DES CHRETIENS D’ ORIENT» (Η μεγάλη ευσπλαχνία των χριστιανών της Ανατολής). Το φυλλάδιο πουλιόταν αντί 2 γαλλικών φράγκων και οι εισπράξεις αποστέλλονταν υπέρ των προσφύγων.

Ιδού, χαρακτηριστικά αποσπάσματα:

«Μια τεράστια κραυγή απελπισίας υψούται από τη χριστιανική Ανατολή. Μια ολόκληρη ράτσα, αυτή των Μικρασιατικών Ελλήνων βλέπει ν’ απλώνεται πάνω της το νεκροσέντονο του θανάτου, και η αρμενική ράτσα συμμερίζεται αυτήν την αγωνία, θύμα της Κωνσταντινίκης τρέλας και της όχι λιγότερο τρελής Ευρωπαϊκής πολιτικής, περιπλανάται, ξεριζωμένη, εξαντλημένη, πεινασμένη και με σχισμένη καρδιά, ικετεύει μια βοήθεια, την οποία η Παλιά Ελλάδα, καταστρεμμένη, δεν μπορεί να τη δώσει.

Υπάρχουν, τώρα, στα νησιά του Αιγαίου, στη Θράκη, στη Μακεδονία, στη Κρήτη, στην Ηπειρωτική Ελλάδα περισσότερο από ένα εκατομμύριο αναστατωμένοι πρόσφυγες, στην πλειοψηφία γυναίκες, παιδιά, και γέροι, για τους οποίους η αυγή της μεθεπομένης θα είναι ίσως η αρχή της αγωνίας…

Δεν είναι δυνατό, ανθρωπιστικά, να διανοηθούμε ότι ένα τόσο απίθανο ολοκαύτωμα είναι επιταγή του πεπρωμένου, ενώπιον του οποίου θα πρέπει να υποκλιθούμε με μια περιφρονητική αδιαφορία.

Αν ο πολιτισμός μας έφτασε σε αυτόν τον τερατώδη εγωισμό, δεν έχουν άδικο αυτοί που διακηρύσσουν τη χρεοκοπία του.

Αν οι χριστιανικοί λαοί της Ευρώπης παραδέχονται ότι οι αδελφοί τους της Ανατολής μπορούν να εξαφανιστούν, χωρίς να επιχειρηθεί να γίνει το παν για να σωθούν, λοιπόν τότε, κλείστε τις πόρτες των εκκλησίων και των ναών, και οι άνθρωποι να παύσουν να λέγουν το «σύμβολο της πίστεως», το οποίο είναι ένα ψέμα στο στόμα τους.

Κώστας Κουκκίδης: «Ένας Έλληνας κουβαλά την σημαία του έως τον θάνατο»

συντάχθηκε απο την Αννυ Λιγνού

Φωτογραφία από:kroustikon.blogspot.gr
Ο Κώστας Κουκκίδης

.  

Η κατοχή της Ελλάδας από τους Γερμανούς άρχισε τυπικά στις 27 Απριλίου 1941, όταν το γερμανικό απόσπασμα με επικεφαλής τον λοχαγό Peter Jacoby ανέβηκε στην Ακρόπολη για να αναρτήσουν την γερμανική σημαία με την σβάστικα.

Η συνθηκολόγηση για ανακωχή και παράδοση είχε υπογραφεί, οπότε, έμενε πια και το θλιβερό μέρος της έπαρσης της σβάστικας στον Ιερό Βράχο της Ακρόπολης.

Τότε, οι γερμανοί αξιωματικοί απευθύνθηκαν στον νεαρό φρουρό της Ελληνικής σημαίας και του ζήτησαν να την υποστείλει. Εκείνος, αμίλητος και συντετριμμένος, αρνήθηκε λέγοντας όχι με το κεφάλι.

Τότε την εντολή εκτέλεσε ένας γερμανός στρατιώτης, ο οποίος, υπέστειλε τη σημαία μας, την δίπλωσε με στρατιωτικό τρόπο και την παρέδωσε συγκινημένος στα χέρια του φρουρού της, Κώστα Κουκκίδη στου οποίου τα μάγουλα έτρεχαν δάκρυα.

Η ατμόσφαιρα ήταν πολύ φορτισμένη. Και τότε συνέβη το αναπάντεχο άφησε κατάπληκτους τους γερμανούς:

Ο Κουκκίδης, άνοιξε αμίλητος τη σημαία, την τύλιξε γύρω του κι έπεσε τρέχοντας από την Ακρόπολη, αιφνιδιάζοντας τους πάντες.

Ο Κωνσταντίνος Κουκκίδης, ήταν μόλις 17 χρονών…

Το γεγονός συντάραξε το γερμανικό απόσπασμα, οι επικεφαλής του οποίου ζήτησαν και έλαβαν άδεια από τη Βέρμαχτ να αναρτηθεί και η ελληνική σημαία δίπλα από τη σβάστικα ως δείγμα θαυμασμού προς την ηρωική πράξη του Έλληνα φρουρού.

Όπως και έγινε. Μάλιστα, η ελληνική, ήταν η μόνη σημαία κατακτημένου κράτους που επετράπη να ανεμίσει.

Αργότερα έγινε μεγάλο σούσουρο στις γειτονιές για «τον Κωστάκη που έπεσε από την Ακρόπολη με τη σημαία». Αυτή την ιστορία, μου τη διηγιόταν ο παππούς μου Νικόλας Λιγνός, κάθε φορά που με ανέβαζε για τσάρκα στην Ακρόπολη και μου τόνιζε «να μην την ξεχάσω ποτέ».