Ψυχοσάββατο τῆς Ἀπόκρεω

.

Ὄλα τὰ Σάββατα τοῦ χρόνου εἶναι ἀφιερωμένα στὶς ψυχές, δηλαδὴ στοὺς κεκοιμημένους, ἀλλὰ τὸ ­Σάββατο τῆς Ἀπόκρεω καὶ τὸ Σάββατο πρὶν ἀπὸ τὴν Κυριακή τῆς Πεντηκοστῆς εἶναι τὰ δύο ἐπισημότερα ὅλου τοῦ χρόνου. Ἐξ­αιρεῖται βέβαια τὸ Μέγα Σάββατο, ποὺ εἶναι μοναδικὸ καὶ ἀσύγκριτο λόγῳ τοῦ γεγονότος ποὺ γιορτάζουμε τότε: ὁ θεῖος Λυτρωτὴς βρίσκεται «ἐν τάφῳ σωματι­κῶς, ἐν ᾅδου δὲ μετὰ ψυχῆς ὡς Θεός, ἐν Παραδείσῳ δὲ μετὰ λῃστοῦ καὶ ἐν θρό­νῳ μετὰ Πατρὸς καὶ Πνεύματος…».

Τὸ Σάββατο τῆς Ἀπόκρεω ἡ μητέρα Ἐκκλησία τελεῖ κοινὸ Μνημόσυνο «ὑπὲρ πάντων τῶν ἀπ’ αἰῶνος κεκοιμημένων ὀρθοδόξων χριστιανῶν», τοὺς ὁποίους «ἐκάλυψε τάφος ἐν πάσῃ χώρᾳ». Ἰδιαιτέρως τὸ τελεῖ γιὰ ὅσους «κατὰ καιροὺς ἀπέθανον ἄωρα ἢ εἰς ξενιτείαν ἢ εἰς ὄρη καὶ κρημνούς, ἴσως δὲ καὶ πένητες ὄντες οὐκ ἠξιώθησαν τῶν διατεταγμένων μνημοσύνων».

Ἄλλοι ἀπὸ αὐτοὺς πνίγηκαν στὴ θάλασσα, ἄλλοι σκοτώθηκαν στὸν πόλεμο, ἄλλοι χάθηκαν στὴ χιονοθύελλα, ἄλλοι κάηκαν στὴ φωτιά, ἄλλοι πέθαναν ἀπὸ θεομηνίες καὶ δὲν ἀξιώθηκαν τῶν καθορισμένων μνημοσύνων, τὰ ὁποῖα ἀπὸ τὶς Ἀποστολικὲς Διαταγὲς παραλάβαμε ὡς τάξη νὰ τελοῦμε ὑπὲρ ἀναπαύσεως τῶν προσφιλῶν κεκοιμημένων μας.

Ὡς τάξη παραλάβαμε οἱ ­χριστιανοὶ νὰ τελοῦμε τὰ τρίτα, τὰ ἔνατα, τὰ τεσσα­ρα­κοστὰ καὶ τὰ ἐνιαύσια ­μνημόσυνα. Πολλοὶ τελοῦν καὶ τρίμηνα, ­ἑξάμηνα, ἐννιάμη­να καὶ τριετὴ μνημόσυνα. Ἐ­­­­πει­δὴ ὅ­­­­­­­μως στὴν πράξη δὲν ­ἀξιώνονται ὅλοι οἱ κεκοιμημένοι τῶν διατεταγμένων μνη­μο­σύνων, ἡ μητέρα Ἐκκλησία τελεῖ ὑπὲρ ἀναπαύσεώς τους κοινὸ Μνημόσυνο.

Ο Θεός είναι ζηλωτής

.

Ο προφήτης Ναούμ γράφει ότι ο Θεός είναι «ζηλωτής» (Ναούμ α’ 2), δηλαδή ζηλότυπος.

Όταν το διαβάζουμε αυτό ή το ακούμε, ότι ο Θεός είναι ζηλωτής, μας φαίνεται ως ένας παράδοξος λόγος. Ο Θεός ζηλεύει; Είναι δυνατόν αυτό; Αυτό που καταλαβαίνουμε είναι ότι εμείς οι άνθρωποι ζηλεύουμε! Ο Θεός όμως; Τι εννοεί άραγε ο θεόπνευστος Προφήτης; Πώς εξηγείται το «ζηλωτής»;

Ο ιερός Χρυσόστομος αναφέρει ότι δεν πρόκειται περί πάθους, όταν γίνεται λόγος στην Αγία Γραφή περί ζήλου «επί του Θεού, αλλά την άφατον αυτού φιλοστοργίαν ερμηνεύσαι βουλόμενος (ο θείος λόγος), τούτω πολλάκις αποκέχρηται τω ονόματι» (ΕΠΕ 29, 408 εξ). Δηλαδή ο ζήλος του Θεού δεν είναι πάθος, αλλά θέλοντας να δείξει την απερίγραπτη φιλοστοργία του πολλές φορές χρησιμοποιεί το όνομα αυτό, «ζηλωτής».

Ο ερμηνευτής των Γραφών Θεοδώρητος Κύρου σχολιάζει σ’ ένα κείμενό του τι σημαίνει «ο Θεός ζηλωτής» και καταλήγει: «Αγάπης τοίνυν ο ζήλος δηλωτικός» (PG 80, 264). Συμπερασματικώς, καταλήγει ο Θεοδώρητος, ο ζήλος δηλώνει την αγάπη του Θεού.

Ο άγιος Θεός εξήγησε ο Ίδιος το πότε και γιατί ζηλεύει. Πότε; Το είπε και το έγραψε στις πλάκες που έδωσε στο Μωυσή (Εξ. κ’ 1 κ.εξ.): Εγώ είμαι ο Θεός σου, άλλον Θεό δεν θα έχεις για να λατρεύσεις. Ποιοι είναι οι άλλοι θεοί; Το γράφει στο στίχο 4: Τα πάσης μορφής είδωλα, οτιδήποτε απεικονίζει από όσα υπάρχουν στον ουρανό, στη γη, στα ύδατα, στα έγκατα της γης. Γιατί; Διότι εγώ είμαι ο μόνος Θεός σου. Εγώ και μόνο είμαι ο Κύριός σου, ο Θεός σου, Θεός ζηλωτής (στιχ. 5).

«Βιβλίον ἀποστασίου» σὲ καιροὺς ἀποστασίας.

 Σύμπτωμα καθολικῆς ἀποστασίας; Ἀπόδειξη ὅτι πλέον διανύουμε τοὺς ἔσχατους καιρούς, στοὺς ὁποίους ἡ αὐτοκρατορία τοῦ κακοῦ θὰ ἀποκτήσει πρωτοφανὴ ἐξουσία; Καὶ μάλιστα ἐξουσία ὄχι μόνο σὲ ὅλο τὸν κόσμο ἀλλὰ καὶ στὸ ἴδιο τὸ ἅγιο σῶμα τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ; Ἔτσι φαίνεται.

Διότι πῶς ἀλλιῶς θὰ ἐξηγηθεῖ τὸ ὅτι ἡ ­Σύνοδος τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου ἔφθα­σε στὸ σημεῖο, ἀνατρέποντας αἰώνιους νόμους, νὰ ἐπιτρέψει στοὺς κληρικοὺς νὰ ἔρχονται σὲ δεύτερο γάμο, ἂν συμβεῖ νὰ πεθάνει ἢ νὰ τοὺς ἐγκαταλείψει ἡ πρεσβυτέρα τους; Οἱ Ἱεροὶ Κανόνες εἶναι στὸ σημεῖο αὐτὸ ἀπόλυτοι: Γιὰ κανέναν λόγο δὲν γίνεται δεκτὸς δεύτερος γάμος κληρικῶν. Οὔτε θάνατος οὔτε διαζύγιο ἀποτελοῦν λόγο γιὰ τέτοιο γάμο (Κανόνες ΙΖ΄ τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων, ΙΒ΄ τοῦ Μεγάλου Βασιλείου, Γ΄ καὶ ΣΤ΄ τῆς Πενθέκτης Οἰκουμενικῆς Συνόδου).

Εἶναι ἀλήθεια ὅτι ἡ Ἐκκλησία σὲ τούτους τοὺς καιροὺς τῆς μεγάλης ἐκτροπῆς ἔκανε πολλὲς ὑποχωρήσεις στὸ θέμα τοῦ γάμου τῶν μελῶν της, ἐνῶ ὁ λόγος τοῦ Κυρίου νομοθετεῖ τὸ ἀδιάλυτο τοῦ γάμου «παρεκτὸς λόγου πορνείας» (Ματθ. ε΄ 32).

Ὅμως, παρὰ τὶς τόσες ὑποχωρήσεις, κράτησε ἕναν χῶρο ἱερὸ καὶ ἀπαράβατο: τὸν ἅγιο χῶρο τῆς ἱερωσύνης, ποὺ ἀποτελεῖ τὴν καρδιὰ τῆς Ἐκκλησίας. Ἀπαγορεύ­ον­τας τὸν δεύτερο γάμο τῶν κληρικῶν, φανέρωνε ἔμπρακτα δύο πράγματα: τὴν ἱερό­τητα τοῦ Μυστηρίου τῆς Ἱερωσύνης, καὶ τὴν ἱερότητα καὶ τὸ ἀδιάλυτο τοῦ Μυστηρίου τοῦ Γάμου. Τώρα καὶ τὰ δύο αὐτὰ Μυστήρια βεβηλώνονται, ὑποβιβάζονται.

Η ομοφυλοφιλικὴ παράνοια πλήττει την Εκκλησία.

 «Τὰ κάστρα πέφτουν πάντα ἀπὸ μέσα»! Αὐτὸς ὁ λόγος – ἀπόσταγμα πείρας αἰώνων – ἔρχεται νὰ ἀποδειχθεῖ ἀληθινὸς γιὰ μιὰ ἀκόμη φορά, ἴσως τὴ χειρότερη ἀπ᾿ ὅλες, ἀφοῦ ἀκόμη καὶ ἐπίσκοποι ἐμφανίζονται ἐπηρεασμένοι ἀπὸ τὴν ὁμοφυλοφιλικὴ προπαγάνδα καὶ ἀποδέχονται τὶς ἀντιευαγγελικές της ἀντιλήψεις.

Ἔτσι μὲ θλίψη πολλὴ καὶ ἔκπληξη μεγάλη διαβάσαμε τὶς ἀπόψεις ποὺ διατύπωσε ὁ πολὺ γνωστὸς Ὀρθόδοξος Ἄγγλος Μητροπολίτης Διοκλείας Κάλλιστος Γουέαρ (Ware) στὸ περιοδικὸ «The Wheel» (Ὁ τροχός), στὸ ἀφιερωματικὸ τεῦχος 13-14 (Ἄνοιξη – Καλο­καί­ρι 2018) μὲ θέμα: «Embodiment and An­thropology. Sex, Marriage and Theosis» (Ἐν­σωμάτωση καὶ Ἀνθρωπολογία. Φύλο, Γάμος καὶ Θέωση).

Ἐκεῖ ὁ Πανιερώτατος, προλογίζοντας τὸ ἀφιερωματικὸ τεῦχος, ἀναφέρεται ἐκτενῶς στὸ ζήτημα τῆς ὁμοφυλοφιλίας καὶ γράφει ὅτι βλέπει «τουλάχιστον τρεῖς ἀνωμαλίες στὴν τρέχουσα θεραπευτικὴ ἀντιμετώπιση τῶν ὁ­μοφυλοφίλων» μέσα στὴν Ἐκκλησία.

Ποιὲς εἶναι αὐτές; Πρῶτον ὅτι «οἱ ὁμοφυλόφιλοι ἄνδρες καὶ γυναῖκες» εἶναι ἀδικημένοι, ἀφοῦ, κατὰ τὴ γνώμη του, «δὲν εἶναι προσωπικὰ ἔνοχοι τοῦ προσανατολισμοῦ τους, ἐ­πειδὴ αὐτὸ δὲν εἶναι κάτι ποὺ ἔχουν ἐπιλέξει». Γενικεύοντας σὲ ὅλους τοὺς ὁμοφυλόφιλους τὸ εἰδικὸ πρόβλημα κάποιων ἀπὸ αὐτοὺς καταλήγει στὸ ἑξῆς σκεπτικό:

«Οἱ ὁμοφυλόφιλοι δὲν αἰσθάνονται ἕλξη γιὰ ἄτομα ἄλλου φύλου, ὥστε νὰ ἔρθουν σὲ γάμο μὲ κάποιο ἀπὸ αὐτά. Τί θὰ κάνουν; Θὰ μείνουν ἄγαμοι; Ἀλλὰ τότε ἀδικοῦνται». Στὸ ση­μεῖο αὐτὸ ἐπικαλεῖται τὰ λόγια τοῦ π. Βασι­λείου Θερμοῦ: «Ἕνα ὁμοφυλοφιλικὸ ἄτομο κα­λεῖται νὰ βαδίσει μία ζωὴ ἀγαμίας χωρὶς νὰ νιώθει μία κλήση γι᾿ αὐτό». Καὶ διερωτᾶται ὁ Ἐπίσκοπος: «Εἶναι σωστὸ νὰ ἐπιβάλουμε αὐ­τὸ τὸ βαρὺ φορτίο στὸν ὁμοφυλόφιλο;»

Τὸ ὕπουλο σχέδιο τοῦ ὁμοφυλοφιλικοῦ λόμπυ.

 Μὲ τὸ νομοσχέδιο ποὺ κατέθεσε στὶς 17 Ἀπριλίου στὴ Βουλὴ τὸ Ὑπουργεῖο Ἐργασίας, Ἀσφάλισης καὶ Κοινωνικῆς Ἀλληλεγγύης γιὰ τὴν ἀναδοχὴ καὶ τὴν υἱοθεσία δίδεται ἡ δυνατότητα ἀναδοχῆς παιδιῶν ὄχι μόνο ἀπὸ ἑτερόφυλα ἀλλὰ καὶ ἀπὸ ὁμόφυλα ζευγάρια ποὺ ἔχουν συνάψει σύμφωνο συμβίωσης.

Κύριος στόχος τοῦ νομοσχεδίου, κατὰ τὴν Ἀναπληρώτρια Ὑπουργὸ Κοινωνικῆς Ἀλληλεγγύης κ. Θεανὼ Φωτίου, εἶναι ἡ χρονικὴ ἐπίσπευση τῆς διαδικασίας ἀναδοχῆς ποὺ σήμερα φθάνει μέχρι καὶ τὰ ἕξι χρόνια. Σὲ τί ὅμως ἐξυπηρετεῖ αὐτὸν τὸν στόχο ἡ παροχὴ τῆς δυνατότητας καὶ στὰ ὁμόφυλα ζευγάρια νὰ γίνουν ἀνάδοχοι;

Εἶναι φανερὸ ὅτι τὸ ἐπιχείρημα γιὰ χρονικὴ ἐπίσπευση δὲν εἶναι παρὰ πρόσχημα, ποὺ τὸ χρησιμοποιεῖ τὸ Ὑπουργεῖο γιὰ νὰ δώσει δυνατότητα ἀναδοχῆς καὶ στὰ ὁμόφυλα ζευγάρια. Τὸ ὁμοφυλοφιλικὸ λόμπυ γιὰ μιὰ ἀκόμη φορὰ μὲ τὸ ὕπουλο αὐτὸ τέχνασμα θριάμβευσε.

Καὶ ἔσπευσε βέβαια ἡ κ. Ὑπουργὸς νὰ διευκρινίσει ὅτι τὰ ὁμόφυλα ζευγάρια δὲν θὰ ἔχουν τὴ δυνατότητα υἱοθεσίας παιδιῶν, ἀφοῦ ἀκόμη δὲν ἔχει νομοθετηθεῖ γάμος ὁμοφυλόφιλων, ὅμως αὔριο θὰ γίνει καὶ αὐτό. Ἄλλωστε ἡ ἀναδοχὴ εἶναι προστάδιο τῆς υἱοθεσίας. Ποιοὺς προσπαθεῖ νὰ ἐμπαίξει ἡ κ. Ὑπουργός; Ἡ Ἱερὰ Σύνοδος καὶ ἡ Ἱερὰ Κοινότης τοῦ Ἁγίου Ὄρους μὲ ἐξαίρετο κείμενό της κάλεσαν τὴν Κυβέρνηση νὰ μὴν προχωρήσει σ᾿ αὐτὴ τὴν κίνηση.

Ὡστόσο γιατί νὰ μὴν τὸ κάνει, ἀφοῦ καὶ ἐκκλησιαστικὰ πρόσωπα εὐνοοῦν τέτοιες κυβερνητικὲς ἐνέργειες; Τὶς ἡμέρες μάλιστα τῆς καταθέσεως τοῦ νομοσχεδίου ἔγινε σὲ μεγάλο ξενοδοχεῖο τῆς Ἀθήνας ἐκδήλωση προβολῆς τῶν βιβλίων γνωστοῦ κληρικοῦ μὲ τὰ ὁποῖα, ὅπως ἔχουμε καὶ παλαιότερα ἐπισημάνει, ἀπενοχοποιεῖται ἡ ὁμοφυλοφιλία.

«Ὁ “Καιρὸς» δικαιώνεται…» (;;;)

 Τὸ διαβάσαμε καὶ δὲν πιστεύαμε στὰ μάτια μας. Μὲ ἡμερομηνία 27 Μαρτίου, μὲ ἀφορμὴ τὴ γνωστοποίηση τῆς ἀποφάσεως τοῦ Συμβουλίου της Επικρατείας ποὺ ἀπορρίπτει τὸ νέο Πρόγραμμα Σπουδῶν τοῦ Μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν, τὸ Διοικητικὸ Συμβούλιο τοῦ Θεολογικοῦ Συνδέσμου «Καιρός», μέλη τοῦ ὁποίου συνέταξαν τὸ συγκεκριμένο Πρόγραμμα, ἐξέδωσε σχετικὴ ἀνακοίνωση μὲ τὸν τίτλο «Ὁ “Kαιρὸς” δικαιώνεται…». Τίτλο ποὺ χρησιμοποιοῦμε καὶ στὸ σχόλιό μας.

Μείναμε ἄναυδοι. Διότι γράφουν ὅτι ὁ «Καιρὸς» «αἰσθάνεται δικαιωμένος ἀπέν­αντι στὴ θεολογικὴ ἐκπαιδευτικὴ κοινότητα γιὰ τὴν ἐπιλογή του νὰ ὑπερασπιστεῖ – ἀπὸ τὴν πρώτη στιγμὴ τῆς ἱδρύσεώς του – μὲ θεολογικὰ καὶ παιδαγωγικὰ ἐπιχειρήματα τὴν ἀνάγκη ἀναβάθμισης τῆς θρησκευτικῆς ἐκπαίδευσης στὴ χώρα μας».

Θὰ ἔλεγε ἐκ πρώτης ὄψεως κανεὶς ὅτι τὰ μέλη τοῦ θεολογικοῦ αὐτοῦ συνδέσμου δὲν ἔχουν καταλάβει περὶ τίνος πρόκειται. Νὰ λένε ὅτι αἰσθάνονται δικαιωμένοι μετὰ τὴν ἀπόφαση – καταπέλτη τοῦ Συμβουλίου τῆς Ἐπικρατείας ποὺ ἀποδεικνύει μὲ συντριπτικὰ ἐπιχειρήματα τὸν ἀπαράδεκτο χαρακτήρα τοῦ Προγράμματος ποὺ δημιούργησαν; Εἶναι δυνατόν;

Ὅμως ὄχι. Ἔχουν καταλάβει πολὺ κα­λὰ οἱ τοῦ «Καιροῦ» τί ἔχει συμβεῖ. Γιὰ ἄλλο πράγμα αἰσθάνονται δικαιωμένοι. Αἰσθάνονται δικαιωμένοι, διότι κινοῦνται στὸ ἴδιο μῆκος κύματος μὲ τὶς ἀντιδράσεις τῶν δύο (πρώην καὶ νῦν) ὑπουργῶν Παιδείας πού, ἐπικρίνοντας τὴν ἀπόφαση τοῦ ἀνωτάτου Δικαστηρίου, μίλησαν γιὰ σκοταδισμό, γιὰ μεσαίωνα καὶ γιὰ παραβίαση τοῦ Συντάγματος. (Παραβίαση τοῦ Συντάγματος ἀπὸ ποιόν; Ἀπὸ τὸ Συμβούλιο τῆς Ἐπικρατείας! Τὸ κατεξοχὴν θεσμικὸ ὄργανο ποὺ κρίνει τὴ συν­ταγματικότητα τῶν κυβερνητικῶν πράξεων).

Ὁμοφυλοφιλικὴ σύγχυση

 Τὸ προδημοσιευμένο στὴν Ἱστοσελίδα μας σχόλιο τοῦ τεύχους 2168 τῆς 1ης Ἰανουαρίου 2018 τοῦ Περιοδικοῦ μας μὲ τὸν ἐρωτηματικὸ τίτλο «ΑΠΕΝΟΧΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΙΑΣ;» δέχθηκε ἐπώνυμη καὶ εὐγενικὴ ἀπάντηση ἀπὸ τὸν ἀνωνύμως ἀπὸ μέρους μας κρινόμενο γιὰ τὶς θέσεις του κληρικὸ π. Βασίλειο Θερμό.

Ὁ π. Βασίλειος ὑπενθύμισε ὅτι κατὰ τὰ μαθητικά του χρόνια συμμετεῖχε στὶς νεανικὲς συγκεντρώσεις τῆς Ἀδελφότητός μας τότε. Αὐτὸ προσδίδει ἰδιαίτερη ἀξία, ἀκόμη καὶ συναισθηματική, στὸ κείμενό του.

Ὅμως καὶ τὸ σχόλιό μας ἐκεῖνο καὶ ἡ τωρινή μας ἀπάντηση κινοῦνται πέρα ἀπὸ τὶς προσωπικές μας γνωριμίες. Τὸ ζητούμενο εἶναι ἡ ἀλήθεια γύρω ἀπὸ τὸ μεῖζον θέμα τῆς ὁμοφυλοφιλικῆς διαστροφῆς ποὺ σαρώνει σήμερα σὰν λαίλαπα ὅλο τὸν πλανήτη.

Ἐπὶ τῆς ἀπαντήσεως λοιπὸν τοῦ π. Βασιλείου ἔχουμε νὰ παρατηρήσουμε τὰ ἑξῆς στὰ καἰρια καὶ οὐσιώδη ζητήματα, παρατρέχοντας τὰ κατὰ τὴν κρίση μας δευτερεύουσας σημασίας:

1. Ὁ π. Βασίλειος μᾶς ἐπικρίνει λέγοντας: «θὰ ἀναρωτηθῶ, ὅμως, γιατί γράφετε ὡσὰν νὰ διέφυγε τῆς προσοχῆς σας ὅτι τὸ ἐν λόγω βιβλίο μου καταλήγει, διεξοδικὰ καὶ μὲ ἀπόλυτη σαφήνεια, σὲ θεολογικὴ ἀπόρριψη τῆς ὁμοφυλοφιλίας».

Ἡ ἀπάντηση εἶναι ἀπὸ αὐτὸ τὸ ἴδιο τὸ σχόλιό μας ὁλοφάνερη. Μὲ τὸ κείμενό μας ἐκεῖνο δὲν κρίναμε τὸ σχετικὸ βιβλίο του ἀλλὰ τὰ λεχθέντα κατὰ τὴν παρουσίαση τοῦ βιβλίου σὲ ἐκδήλωση στὶς 10 Νοεμβρίου 2017 στὴν Πάτρα. Δὲν γράψαμε ἑπομένως «ὡσὰν νὰ διέφυγε τῆς προσοχῆς» μας. Διότι ἁπλούστατα δὲν ἀσχοληθήκαμε μὲ τὸ βιβλίο ἀλλὰ μὲ τὰ πρωτοφανῆ, παράδοξα καὶ ἀξιοκατάκριτα λεχθέντα ἀπὸ τοὺς εἰσηγητὲς καὶ τὸν ἴδιο στὴν ἐκδήλωση τῆς Πάτρας. Τὰ ὁποῖα καὶ παρατίθενται αὐτολεξεὶ μέσα σὲ εἰσαγωγικά.

Ἀπενοχοποίηση τῆς ὁμοφυλοφιλίας;

 Τὸ νὰ νομοθετεῖ ἡ πολιτικὴ ἐξουσία ἀντίθεους νόμους εἶναι μὲν πρόβλημα μεγάλο, δὲν εἶναι ὅμως ἀκατανόητο, δεδομένης τῆς ἐξαρτήσεώς της ἀπὸ σκοτεινὰ κέντρα.

Ὅμως «τὰ κάστρα πέφτουν πάντα ἀπὸ μέσα». Κι ἐμεῖς μὲ θλίψη πολλὴ παρακολουθήσαμε διαδικτυακῶς τὴν παρουσίαση σὲ εἰδικὴ ἐκδήλωση στὴν Πάτρα, στὶς 10 τοῦ περασμένου Νοεμβρίου, ἑνὸς βιβλίου κληρικοῦ τῆς Ἐκκλησίας μας γιὰ τὴν ὁμοφυλοφιλία. Στὴν ἐκδήλωση αὐτὴ ὑποστηρίχθηκε ὅτι «ἡ ὁμοφυλοφιλία δὲν ἐντάσσεται στὰ πάθη μὲ τὴν κλασσικὴ ἔννοια τοῦ ὅρου στὴ χριστιανικὴ θεολογία». Θεωρήθηκε αὐτή, μὲ βάση σημερινὲς «ἐπιστημονικὲς» ἀντιλήψεις, ὡς μιὰ ἰδιαιτερότητα. Καμία ὑποψία γιὰ τὸν δαιμονικὸ πειρασμὸ ποὺ πλήττει μανιωδῶς σήμερα τὸν πλανήτη.

Ἡ παρουσίαση μᾶς ἐξέπληξε πρωτίστως γιὰ τὸ χαμηλὸ ἐπίπεδό της. Ἕνα ἀπίστευτο ὑβρεολόγιο κατὰ τῶν διαφωνούντων μὲ τὸν συγγραφέα. Αὐτοὶ εἶναι, ὅπως εἰπώθηκε ἀπὸ τοὺς εἰσηγητές, «ἀνώνυμοι ἀρουραῖοι τοῦ διαδικτύου», βρίσκονται στὸ «σκότος τῶν ὀχετῶν», εἶναι «ἀλυχτῶντα ὄντα τοῦ ταλιμπανισμοῦ» καὶ ἄλλα…

Ἡ ὅλη ἐκδήλωση ἀποσκοποῦσε νὰ ἀποδείξει ὅτι ὁ συγγραφέας ἀδίκως ἐπικρίνεται ἀπὸ πολλοὺς γιὰ τὸ περιεχόμενο τοῦ βιβλίου του. Ὡστόσο τὰ λεχθέντα ἐκεῖ, ἀπέδειξαν τὸ ἀντίθετο. Διότι ὁ ἴδιος ὁ συγγραφέας, μεταξὺ τῶν ἄλλων, ἰσχυρίσθηκε ὅτι τὸ πρῶτο κεφάλαιο τῆς πρὸς Ρωμαίους Ἐπιστολῆς, στὸ ὁποῖο ὁ ἀπόστολος Παῦλος καταδικάζει μὲ βαρύτατες ἐκφράσεις τὴν ὁμοφυλοφιλικὴ διαστροφή, δὲν περιέχει θεόπνευστη ἀλήθεια ἀλλὰ μεταφέρει ἁπλῶς τὶς τότε «ἱστορικὲς ἀντιλήψεις καὶ τὶς ἐπιστημονικὲς ἀντιλήψεις, οἱ ὁποῖες ἀλλάζουν μὲ τὸν καιρό». Θέλουμε νὰ πιστεύουμε ὅτι ἂν ὁ κληρικὸς συγγραφέας βρεῖ χρόνο νὰ ἀποσυρθεῖ σὲ ἥσυχο μέρος καὶ ἐπιχειρήσει αὐτοεξέταση, θὰ διαπιστώσει ὁ ἴδιος τὸ πρωτοφανὲς μέγεθος τοῦ ἀτοπήματός του, τὴν ἄρνηση ἐν προκειμένῳ τῆς θεοπνευστίας τῆς Γραφῆς.

Γιατί λέμε ΟΧΙ στὰ νέα Θρησκευτικὰ

σ.σ. Μία χρήσιμη σύνοψη του εκτρώματος του νέου μαθήματος νέων θρησκευτικών. Ας μου επιτραπεί όμως να αναφέρω εδώ ότι η ‘θετική’ αναφορά στον «Μακαριώτατο Αρχιεπίσκοπο κ. Ιερώνυμο» από τον ‘ΣΩΤΗΡ’ είναι παντελώς άστοχη και εμπαίζει την νοημοσύνη μας. Οι τάχα μου επισημάνσεις του Αρχιεπισκόπου που μελέτησε λέει το υλικό. Αυτό κύριοι και κυρίες του ‘ΣΩΤΗΡ’ το έχουν κάνει και άλλοι πολύ καλύτερα, ο Αρχιεπίσκοπος όφειλε να κάνει πολλά περισσότερα τα οποία όχι μόνο δεν έκανε αλλά αντιθέτως με ενέργειές του συνέβαλε στην υπάρχουσα κατάσταση. Αυτό το συχνό φαινόμενο (αμαρτία) των σκοτεινών ημερών μας, του να βλογάμε από τη μία τα γένια ορισμένων (να τους βγάζουμε λάδι) και από την άλλη να καταγγέλλουμε γενικώς, επιτέλους δηλαδή, θυμίζει ιδιοτέλεια, πιθηκισμό και προκαλεί ΑΗΔΙΑ. Τέτοιοι ‘αγώνες’ εκ του ασφαλούς δεν συμβάλλουν στην επίλυση των προβλημάτων, αντιθέτως αποπροσανατολίζουν και κατά βάθος συντηρούν τα προβλήματα. Είναι δε ένδειξη ότι ακόμη και τώρα που απειλούνται ευθέως οι ελληνορθόδοξες αξίες μας, μέρος της κοινωνίας δεν είναι διατεθειμένο να τα δώσει όλα, αντιθέτως, φροντίζει να έχει κάτι και για την πάρτη του, μην χάσει την εύνοια των ‘μεγάλων’. Αγώνας και με τον κλέφτη και με τον νοικοκύρη δεν γίνεται. Και ας με συγχωρέσουν ορισμένοι για τις βαριές κουβέντες που είπα αλλά αρκετά πια με αυτήν την κοροϊδία.

***

Ἦταν φυσικὸ καὶ ἀναμενόμενο νὰ ἀν­τιδράσουν οἱ γονεῖς ἀπὸ τὴ στιγμὴ ποὺ πῆραν στὰ χέρια τους τὰ βιβλία τῶν Θρησκευτικῶν ποὺ δόθηκαν στὰ παιδιά τους.

Καὶ μόνο ἂν ξεφυλλίσει κανεὶς τὰ βιβλία, ποὺ ὀνομάζουν «Φακέλους Μαθήματος» (Φ.Μ.), μπορεῖ νὰ διαπιστώσει τὴ ριζικὴ ἀλλοίωση τοῦ Μαθήματος. Κι ἂν μελετήσει πιὸ προσεκτικὰ τὴν κατανομὴ καὶ ἀνάπτυξη τῆς ὕλης, τότε μὲ θλίψη θὰ ὁμολογήσει ὅτι τὸ Μάθημα στὴ μορφὴ ποὺ προσ­φέρεται ἀπὸ τὰ ἐγχειρίδια αὐτά, ὄχι μόνο δὲν διατηρεῖ τὸν ὀρθόδοξο χαρακτήρα του, ἀλλὰ ἀποπροσανατολίζει τοὺς μαθητὲς καὶ τοὺς ἀφήνει ἀθωράκιστους στὸν κόσμο στὸν ὁποῖο μεγαλώνουν.

Ἀποϊέρωση τῆς Ἑλλάδας

.

Τὸ ὅτι ἐπιχειρεῖται ἐδῶ καὶ καιρὸ συστηματικὴ ἀποϊέρωση τῆς χώρας μας, τὸ ἀντιλαμβανόμαστε ὅλοι. Ἄλλωστε ἡ ὅλη στάση τῶν ἀρχόντων μας, ἐδῶ καὶ χρόνια, ἀπέναν­τι στὴν Ἐκκλησία, ὄχι ὡς ἁπλὸ θεσμὸ καὶ ὀργανισμό, ἀλλʼ ὡς Ὀρθόδοξη πίστη, φρόνημα καὶ βίωμα ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ εἶναι σαφής.

Οἱ ἀπαγορεύσεις εἰσόδου τῶν πνευματικῶν στὰ σχολεῖα, ἡ κατάργηση τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν ὡς ὁμολογιακοῦ, ἡ νομιμοποίηση τῶν ἐκτρώσεων, τοῦ γάμου τῶν ὁμοφυλοφίλων κλπ., δηλαδὴ ἐνέργειες τελείως ἀντίθετες πρὸς τὴν πίστη, τὸ ἦθος, τὸ φρόνημα καὶ τὴν ἱστορία τοῦ λαοῦ μας, ἀποδεικνύουν πέραν πάσης ἀμφιβολίας τοὺς σκοποὺς τῶν ἀρχόντων μας. Τελευταῖα ἦρθαν καὶ δύο ἄλλα γεγονότα, ποὺ εἶδαν τὸ φῶς τῆς δημοσιότητας. Τὰ ἀντιγράφουμε ἀπὸ τὸν ἡμερήσιο Τύπο.

«Τὸ πρῶτο εἶναι ἡ ἀπὸ τὴν 1η Ἀπριλίου κατάργηση τῆς Κυριακῆς Προσευχῆς, δηλαδὴ τοῦ ʽʽΠάτερ ἡμῶν…ʼʼ, στὶς 7 τὸ πρωὶ καὶ στὴν ἔναρξη τοῦ προγράμματος τοῦ Τρίτου Προγράμματος τῆς ΕΡΑ. Ἕως τὶς 31 Μαρτίου ἕνα παιδὶ ἔλεγε πολὺ ὄμορφα τὴν προσευχὴ καὶ ἀκολουθοῦσαν ἀπὸ χορωδία οἱ πρῶτοι τέσσερεις στίχοι τοῦ Ἐθνικοῦ μας Ὕμνου. Τώρα ἔμεινε μόνο ἡ χορωδία καὶ ὁ Ἐθνικὸς Ὕμνος» («Ἑστία» 7-4-2016).

Ανάσταση «Γιορτή χαράς»

.

Ανάσταση!

Ή πιο μεγάλη, ή πιο χαρμόσυνη , ή πιο ευφρόσυνη γιορτή της χρι­στιανοσύνης. Ή «έορτή τών έορτών καί πανήγυρις τών πανηγύρεων» κατά τον άγιο Γρηγόριο τον Θεολόγο. «Ή κλητή καί άγία ήμέρα, ή μία τών Σαββά­των, ή βασιλίς καί κυρία» κατά τον άγιο Ιωάννη τον Δαμασκηνό. Είναι ό,τι και ή άνοιξη ανάμεσα στις εποχές, ό ήλιος ανάμεσα στ’ αστέρια, το χρυσάφι ανάμεσα στα μέταλλα και ή βασίλισσα ανάμεσα στις ημέρες του χρόνου, κατά τον άγιο Νικόδημο τον Αγιορείτη.

Είναι ή μόνη γιορτή πού τη γιορτάζουμε οι πιστοί χριστιανοί σαράντα συνεχόμενες ημέρες από την Κυριακή τού Πάσχα μέχρι τον εσπερινό της Αναλήψεως, αλλά και όλες τις Κυ­ριακές του χρόνου.

Απ’ άκρη σ’ άκρη σε όλα τα μήκη και πλάτη της υδρογείου ακούεται ό νικητήριος παιάνας: «Χριστός ανέστη!Αληθώς Ανέστη!» Χτυπούν οι αργυρόηχες καμπάνες και διαλαλούν το τρισχαρούμενο μήνυμα. Ό Λυτρωτής αναστημένος και του θανά­του νικητής. Σκύβουν οι άγγελοι στον άδειο Τάφο. «Ούκ έστιν ώδε, άλλ’ ήγέρθη» (Λουκ. κδ’ 6)). Όλη ή δημιουργία συνεορτά­ζει. Λάμπουν τα πρόσωπα, σκιρτούν οι καρδιές.

«Ή ιερά και μεγα­λόφωνος πανήγυρις τών Ορθοδόξων αγάλλεται»! «Σήμερον πάσα κτίσις άγάλλεται και χαίρει, ότι Χριστός Ανέστη και άδης έσκυλεύθη»! «Χαράς τα πάντα πεπλήρωται της άναστάσεως την πείραν είληφότα»!

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!

ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 12 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2015
ΤΟ ΑΓΙΟΝ ΠΑΣΧΑ: Πράξ. α΄ 1-8

Tὸν μὲν πρῶτον λόγον ἐποιησάμην περὶ πάντων, ὦ Θεόφιλε, ὧν ἤρξατο ὁ ᾿Ιησοῦς ποιεῖν τε καὶ διδάσκειν ἄχρι ἧς ἡμέρας ἐντειλάμενος τοῖς ἀποστόλοις διὰ Πνεύματος Ἁγίου οὓς ἐξελέξατο ἀνελήφθη· οἷς καὶ παρέστησεν ἑαυτὸν ζῶντα μετὰ τὸ παθεῖν αὐτὸν ἐν πολλοῖς τεκμηρίοις, δι᾿ ἡμερῶν τεσσαράκοντα ὀπτανόμενος αὐτοῖς καὶ λέγων τὰ περὶ τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ. καὶ συναλιζόμενος παρήγγειλεν αὐτοῖς ἀπὸ ῾Ιεροσολύμων μὴ χωρίζεσθαι, ἀλλὰ περιμένειν τὴν ἐπαγγελίαν τοῦ πατρός, ἣν ἠκούσατέ μου· ὅτι ᾿Ιωάννης μὲν ἐβάπτισεν ὕδατι, ὑμεῖς δὲ βαπτισθήσεσθε ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ οὐ μετὰ πολλὰς ταύτας ἡμέρας. οἱ μὲν οὖν συνελθόντες ἐπηρώτων αὐτὸν λέγοντες· Κύριε, εἰ ἐν τῷ χρόνῳ τούτῳ ἀποκαθιστάνεις τὴν βασιλείαν τῷ ᾿Ισραήλ; εἶπε δὲ πρὸς αὐτούς· οὐχ ὑμῶν ἐστι γνῶναι χρόνους ἢ καιροὺς οὓς ὁ πατὴρ ἔθετο ἐν τῇ ἰδίᾳ ἐξουσίᾳ, ἀλλὰ λήψεσθε δύναμιν ἐπελθόντος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἐφ᾿ ὑμᾶς, καὶ ἔσεσθέ μοι μάρτυρες ἔν τε ῾Ιερουσαλὴμ καὶ ἐν πάσῃ τῇ ᾿Ιουδαίᾳ καὶ Σαμαρείᾳ καὶ ἕως ἐσχάτου τῆς γῆς.

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!

Πολιορκημένη Ὀρθοδοξία!

Ἡ εἴδηση εἶναι κάτι παραπάνω ἀπὸ ἐκπληκτική: «Στὶς 5 τοῦ περασμένου Σεπτεμβρίου εἶχε συνάντηση στὸ Βατικανὸ μὲ τὸν Πάπα Φραγκίσκο ὁ πρώην πρόεδρος τοῦ Ἰσραὴλ Σίμον Πέρες.

Σύμφωνα μὲ τὶς πληροφορίες ἡ συνάν­τηση τῶν δύο ἀνδρῶν διήρκεσε περίπου 45 λεπτά, κατὰ τὴν ὁποία συζητήθηκαν διάφορα καὶ κατέληξε μὲ τὴν πρόταση τοῦ κ. Πέρες νὰ δημιουργηθεῖ ὀργάνωση μὲ τὴν ὀνομασία “Ἡνωμένες Θρησκεῖες”, ἡ ὁποία θὰ εἶναι σύμφωνα μὲ τὰ πρότυπα τῶν Ἡνωμένων Ἐθνῶν.

Τὸ ἐν λόγῳ θέμα συζητήθηκε διεξοδικὰ μὲ τὸν Πάπα Φραγκίσκο καί, σύμφωνα μὲ τὸν ἐκπρόσωπο τοῦ Βατικανοῦ κ. Φεντερίκο Λομπάρντι, εἶναι ἕνα θέμα ποὺ θὰ ἐπανεξεταστεῖ στὸ Βατικανό».

 Ἡ ἄλλη εἴδηση ἀπὸ τὶς ἀρχὲς τοῦ καλοκαιριοῦ μᾶς πληροφορεῖ ὅτι ἤδη στὴ Γερμανία, στὴν καρδιὰ τοῦ Βερολίνου, στὴν περιοχὴ Petriplatz, ἑτοιμάζεται ναὸς στὸν ὁποῖο οἱ Χριστιανοί, οἱ Μουσουλμάνοι καὶ οἱ Ἑβραῖοι θὰ μποροῦν νὰ προσεύχονται μαζί.

Πρόκειται γιὰ τὸν «Οἶκο τοῦ Ἑνός», ὅπως ἔχει ὀνομασθεῖ, καὶ θὰ ἀποτελεῖ μία ἐκκλησία, μία συναγωγὴ καὶ ἕνα τζαμὶ μέσα στὸ ἴδιο κτήριο. Τὰ ἀρχιτεκτονικὰ σχέδια ἔχουν ἐγκριθεῖ καὶ σύντομα ὁ βέβηλος ναὸς θὰ εἶναι ἕτοιμος. Ραββίνοι, Ἰμάμηδες καὶ Πάστορες δηλώνουν ἐνθουσιασμένοι ἀπὸ τὸ πρωτοποριακὸ ἐγχείρημα.

Ἀλήθεια πόσο τυφλὸς πρέπει νὰ εἶναι ­κανεὶς γιὰ νὰ μὴ βλέπει τὰ ὀφθαλμοφανὴ πλέον σχέδια τῶν σιωνιστῶν ­νεοταξιτῶν;

Ἑλλάς: Ὁ ἄλλος μεγάλος πολιτισμὸς

Ἀναγνώστης μας μᾶς ἔστειλε τὴν ἀκόλουθη ἐντυπωσιακὴ εἴδηση τονίζοντάς μας: «Δεῖτε πῶς ὁμιλοῦν γιὰ τὴν Ἑλλάδα μας οἱ Κινέζοι». Μᾶς γράφει: «Οἱ Κινέζοι προσπάθησαν νὰ ἀποδώσουν στὴ γλώσσα τους τὴ λέξη “Hellas” (=Ἑλ­λάς). Γιὰ νὰ τὴ γράψουν, χρησιμοποίη­­σαν δυὸ ἰδεογράμματα, τὰ ὁποῖα ἐπέλεξαν μὲ βάση τὴν προφορά. Δηλαδὴ πῆραν τὸ ἰδεόγραμμα ποὺ ­προφέρεται “σί”, ἄλλο ἕνα ποὺ προφέρεται “λά”, καὶ τὰ ἕνωσαν γιὰ νὰ φτιάξουν τὴ λέξη “Σιλά”, μὲ τὴν ὁποία προσδιορίζουν τὴν Ἑλλάδα.

Τὸ πρῶτο ἰδεόγραμμα σημαίνει “ἐλπίδα”, καὶ τὸ δεύτερο ἀντιστοιχεῖ στὸν μήνα Δεκέμβριο τοῦ παραδοσιακοῦ κινεζικοῦ ἡμερολογίου. Καὶ τὰ δύο ὅμως μαζί, ὅταν ἑνωθοῦν, σημαίνουν “ὁ ἄλλος μεγάλος πολιτισμός”. Αὐτό», συνεχίζει ὁ ἐπιστολογράφος μας, «γιὰ νὰ δεῖτε μὲ πόσο σεβασμὸ ἀντιμετωπίζουν τὴ χώρα μας. Δὲν εἶναι καθόλου ἄσχημος αὐτὸς ὁ συμβολισμὸς γιὰ μιὰ χώρα, ὅπως λένε, τόσο ταλαιπωρημένη καὶ παράλληλα τόσο πλούσια σὲ ἱστορία καὶ πολιτισμὸ ὅπως ἡ δική μας. Οἱ Κινέζοι ἄλλωστε εἶ­ναι ἴσως ὁ μοναδικὸς λαὸς στὸν κόσμο ποὺ δὲν ἀποκαλεῖ τὴν Ἑλλάδα “Gree­ce” ἢ κάτι παρόμοιο. Περίπου τὸ 1/5 τοῦ ­πα­γκόσμιου πληθυσμοῦ, ποὺ ὁμιλεῖ κινεζικά, ἀποκαλεῖ τὴν Ἑλλάδα “Σίλά”».