Η εκ των έσω αποδόμηση της Ορθόδοξης διδασκαλίας σε ζητήματα ανθρώπινης σεξουαλικότητας και ταυτότητας φύλου.

 του Εμμανουήλ Παναγόπουλου
Αμ. Επ. Καθηγητή Χειρουργικής
τ. Συντ/στή Δ/ντή ΕΣΥ

Αρχή ωδίνων – το ισλάμ στα Ελληνικά σχολεία

 Ήδη ξεεκίνησαν την αποχριστιανοποίηση των Ελλήνων. Έλληνες γονείς ξυπνήστε. Σε νηπιαγωγείο των Σεπολίων έβαλαν τα παιδάκια να προσευχηθούν στον Αλλάχ.

***

Όταν θα τυπώνονται οι γραμμές αυτές, δεν ξέρουμε πως θα είναι η γενική κατάσταση στη χώρα μας. Τα πράγματα είναι τόσο ασταθή, ώστε κάθε πρόβλεψη είναι αβέβαιη. Αυτό ισχύει και για το Υπουργείο Παιδείας. Το οποίο αποκάλεσαν εδώ και μήνες «Υπουργείο πνευματικής ημιπληγίας, που μετέτρεψε σε πτώμα την ελληνική παιδεία»! …

Ο υπουργός Παιδείας, που κούρασε με τα πολλά του λόγια, κατά τον Μακαριώτατο Αρχιεπίσκοπο Αθηνών, μεταξύ των πολλών που είπε, κατηγόρησε την εκκλησία ότι «εκβιάζει και παίζει με τη θρησκευτικότητα των πολιτών». Και γι’ αυτό ο ίδιος, δρώντας εν ονόματι ενός κάλπικου προοδευτισμού, μειώνει τις ώρες των θρησκευτικών στο Δημοτικό, αλλάζει το περιεχόμενο του μαθήματος στο Γυμνάσιο και στο Λύκειο, συζητεί επίμονα τον χωρισμό Εκκλησίας και Κράτους, ενώ σιωπά για φαινόμενα πολύ ανησυχητικά για τα σχολεία μας και το αύριο των παιδιών μας, όπως το ακόλουθο:

Τα «ΠΡΙΝ» και τα «ΜΕΤΑ» από το «ΟΧΙ» του 40

Προβοκατόρικο δημοσίευμα της ιταλικής εφημερίδας “La Stampa” τον Οκτώβριο του 1940 με τίτλο: «Σκοτεινό Ελληνικό σχέδιο για να προκαλέσει την Αλβανία».

όπως τα έζησαν οι Έλληνες της Ρώμης

Τα αποσπάσματα που παραθέτουμε μεταγλωττισμένα αντλήθηκαν από το περιοδικό «ΠΑΡΝΑΣΣΟΣ» του ομώνυμου φιλολογικού Συλλόγου, όπου με τίτλο: «Πως επληροφορήθημεν το ¨ΟΧΙ¨ εις την Ιταλικήν Πρωτεύουσαι» περιέχονται οι προσωπικές αναμνήσεις του τότε καθηγητή του Πανεπιστημίου της Ρώμης και μετέπειτα καθηγητή του Πανεπιστημίου Αθηνών κ. Γεωργίου Ζώρα.

Όποιος άκουσε στην Ιταλία το ραδιόφωνο κατά τη νυχτερινή του εκπομπή την Κυριακή 10 Αυγούστου 1940, αισθάνθηκε βαθιά έκπληξη, όταν ο Ιταλός εκφωνητής σε δριμύτατο τόνο ανήγγειλε ότι «βάρβαροι Έλληνες εδολοφόνησαν κατόπιν ενέδρας τον εθνικό ήρωα της νεότερης Αλβανίας, τον Χότζα, ότι γενικά η συμπεριφορά των ελληνικών αρχών προς τις αλβανικές μειονότητες ήταν ανυπόφορη και τέλος ότι η Ιταλία, η οποία είχε ενώσει το στέμμα και τις τύχες της με τον αλβανικό λαό, δεν επρόκειτο να ανεχθεί παρόμοιες παρεκτροπές».

Οι μεσημβρινές εκδόσεις της επομένης Δευτέρας με εντυπωσιακούς τίτλους αναδημοσίευαν την είδηση, την οποία συνόδευαν με αυστηρότατα σχόλια, ενώ τα σατιρικά φύλλα δεν παρέλειπαν την ευκαιρία να χλευάσουν τη νεότερη Ελλάδα, τους αρχηγούς της, τον στρατό της.

Ήταν πλέον σαφές ότι πολύ γρήγορα δραματικά γεγονότα θα εξελίσσοντο στη Μεσόγειο. Η επιθυμία της φασιστικής Ιταλίας να διευρύνει τα σύνορά της δεν ήταν δυνατό να συγκαληφθεί, παρά τις υποσχέσεις φιλίας τις οποίες είχε δώσει ο Μουσολίνι προς την Ελλάδα πριν περίπου ένα χρόνο. Οι κατά της Ελλάδος προθέσεις ήταν από καιρό σαφείς. Σε μακρά ακρόαση που είχα τον χειμώνα του 1940 (σ.σ. εννοεί Ιανουάριο με Φεβρουάριο του 1940) με τον Ιωάννη Μεταξά, μου δόθηκε η ευκαιρία να αναπτύξω τις σκέψεις μου για το ζήτημα. Με ικανοποίηση διαπίστωσα ότι ο Έλληνας πρωθυπουργός δεν επαναπαυόταν στις υποσχέσεις αυτές, αλλά ήταν πεπεισμένος ότι η Ελλάδα θα υφίστατο την άδικη επίθεση.

ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΠΟΛΕΜΟΥ

Τέτοιες μέρες μας συγκινούν ιστορίες βγαλμένες απ’ τις γραμμές του πολέμου. Και τις καταναλώνουμε αχόρταγα, καμαρώνοντας τη λεβεντιά εκείνων που πολέμησαν τότε. Κι όλο ευχόμαστε να σβήσει η φωτιά του πολέμου απ’ όλα τα πλάτη της γης.

Μα είναι πόλεμος και Πόλεμος … Κι αν εξορκίζουμε τον πρώτο, ας αγκαλιάσουμε τον δεύτερο. Αυτόν που διεξάγεται με κεκλιμένα τα γόνατα και τα χέρια υψωμένα …

Τα περιστατικά προέρχονται από τις διηγήσεις του αγίου Παϊσίου και συμπεριλαμβάνονται στον τόμο «Περί προσευχής» (Λόγοι Στ’)

Το ζευγάρι

The Fifth Element

Απόσπασμα από το Περιοδικό “Η Δράση μας”, Τεύχος Φεβρουαρίου 2014

Στη χώρα του τυφλού φωτός, στη σκιά του χρόνου – του ποτέ, του τώρα – κάθεται το ζευγάρι. Με μιαν απρόσμενη ειλικρίνεια κοιτάνε για πρώτη τους φορά ίσα στα μάτια ο ένας του άλλου και ανοίγουν την καρδιά τους εκεί ως τα βάθη της, που ποτέ δεν είχε δει ένα έλλειμμα αγάπης εκείνος, έναν καλά κρυμμένο εγωισμό εκείνη.

Ο Αναρχικός και ο “Αναρχικός” (από πραγματικό περιστατικό)

Φωτογραφία από:www.sportylife.gr

Πανικόβλητος ο Γρηγόρης ανοιγοκλείνει αλλοπρόσαλλα τις ντουλάπες ψάχνοντας ρούχα, παπούτσια, κάλτσες, τα πάντα. Το μυαλό του δεν λειτουργεί. Κινήσεις βιαστικές. Λόγια ασυνάρτητα. Σκέψεις μπερδεμένες. Σαν κεραυνός εν αιθρία έπεσε η είδηση που έφερε το τηλεφώνημα στην αγνή νεανική καρδιά του. Κάνει να φύγει. Μα η μητέρα τον σταματά:

–Πού πας; Τι έγινε;

–Ο Σωτήρης, ο συμμαθητής μου, χτύπησε σοβαρά σε αυτοκινητιστικό. Φεύγω, πάω νοσοκομείο.

–Θεέ μου, αναφώνησε η μητέρα και η καρδιά της σκίστηκε με μιας.

Ο Γρηγόρης ήταν συμμαθητής με το Σωτήρη από το δημοτικό μέχρι και το λύκειο. Πάνε όμως 2 χρόνια που οι δρόμοι τους χώρισαν, καθώς ακολούθησαν διαφορετικές πορείες. Ο Γρηγόρης επέλεξε το δρόμο της γνώσης και της επιστήμης, ενώ η ανάγκη έριξε από μικρό το Σωτήρη στη βιοπάλη. Ποτέ τους δεν υπήρξαν «κολλητοί». Απλοί φίλοι. Οι αντιπαραθέσεις τους σε ιδεολογικά, κοινωνικά και πολιτισμικά θέματα ήταν αξιοσημείωτες. Δυό νέοι, μαχητές της ζωής, από διαφορετικό μετερίζι ο καθένας. Δυό άνθρωποι ιδεολόγοι, ασύμβατοι, αντικαθεστωτικοί, μα εκ διαμέτρου αντίθετοι.