«Καί ἐν τῷ συμπληροῦσθαι τήν ἡμέραν τῆς Πεντηκοστῆς ἦσαν ἅπαντες ὁμοθυμαδόν ἐπί τό αὐτό» (Πράξ. 2,1)
«Όταν έφτασε η ημέρα της Πεντηκοστής, ήταν όλοι μαζί συγκεντρωμένοι με ομοψυχία στο ίδιο μέρος» .
π.Θεμιστοκλής Μουρτζανός
Ο μοντέρνος άνθρωπος θεωρεί την πίστη ως μία κατασκευή αυτών που φοβούνται τον θάνατο, αυτών που δεν θέλουν να διαχειριστούν οι ίδιοι την ελευθερία τους για να μην κάνουν λάθη που θα τους στοιχίσουν στην προοπτική της αιώνιας ζωής, από αυτούς που έχουν ανάγκη να αναφέρονται σε μια ανώτατη Δύναμη και αυθεντία, ώστε να παρηγοριούνται για τις δοκιμασίες της ζωής, αλλά και να καθοδηγούνται για το τι θα αποφασίσουν. Ο άνθρωπος θέλει να έχει μία αόρατη βοήθεια που να δικαιώνει τις επιλογές του ή να τις κατευθύνει προς την επιτυχία, την ευχαρίστηση, την ευτυχία. Σ’ αυτήν την αντίληψη ο μοντέρνος άνθρωπος αντιτάσσει την ατομική ευθύνη για τη ζωή.
Δεν μου χρειάζεται ούτε ο Θεός ούτε η θρησκεία. Μπορώ να έχω τη ζωή μου στα χέρια μου, να νικήσω ή να χάσω με βάση τα δικά μου χαρίσματα, με βάση τις δικές μου επιλογές. Δεν θέλω να με ελέγχει κανείς. Μπορώ να κρίνω τι είναι σωστό και τι είναι λάθος με βάση νόμους και κανόνες που τους ορίζω προσωπικά. Δεν θέλω κανέναν να μου λέει όχι στην εκπλήρωση των επιθυμιών μου, εφόσον δεν κάνω κακό στον άλλο, κυρίως εφόσον δεν του στερώ τη ζωή. Δεν φοβάμαι τον θάνατο, διότι δεν πιστεύω στην αιωνιότητα. Γνωρίζω ότι είναι αναπόφευκτος. Επομένως, ας περάσω όσο καλύτερα μπορώ σ’ αυτήν την ζωή και μετά, τίποτα.
Είναι ακατανόητη για τον μοντέρνο άνθρωπο η πίστη της Εκκλησίας στον Τριαδικό Θεό. Όταν δεν θέλουμε πατέρα, τον οποίο έχουμε ταυτίσει με την βοήθεια, αλλά και τον έλεγχο της ζωής μας, γιατί να πιστεύουμε σε έναν Ουράνιο Πατέρα, τον οποίο τον διαμορφώνουμε εντός μας και ως εικόνα και ομοίωση του επί γης πατέρα μας; Αν δεν χρειαζόμαστε επίγειο, γιατί να δεσμευτούμε στον ουράνιο;
Όταν δεν θέλουμε ως κύρια αξία της ζωής μας την αγάπη που γίνεται θυσία, παραίτηση από την προτεραιότητα του εγώ, κένωση, μοίρασμα, συγχώρηση, νέο ξεκίνημα στην σχέση με τον άλλο, όταν δεν βλέπουμε τον εαυτό μας εν σχέσει, αλλά με γνώμονα το εγώ μας, γιατί να πιστεύουμε στον Υιό που προσέλαβε την φύση μας, την ένωσε με την δική Του και έφτασε μέχρι τον Άδη, μέχρι τον θάνατο, για να εξέλθει νικητής και να μας οδηγήσει στην ανάσταση, από αγάπη;