Γιατί εἶναι ἡ πατρίδα «ἀχούρι κοπρισμένο»…

Γράφει ὁ Νατσιὸς Δημήτρης, δάσκαλος – Κιλκὶς

Ἀκούγοντας, βλέποντας καὶ διαβάζοντας κανεὶς τὶς σάπιες τοῦτες ἡμέρες, ἔχει τὴν αἴσθηση ὅτι ἐπίκειται τὸ τέλος τοῦ νεοελληνικοῦ κράτους. Μέχρις ἐδῶ ἦταν, «ἑάλω ἡ Πόλις».

Παρόμοια αἰσθήματα βίωναν καὶ οἱ δυστυχεῖς Ρωμηοί, λίγο πρὸ τῆς ἁλώσεως τῆς Βασιλεύουσας. Τὸ Γένος ἀνέβαινε στὸν αἱμάτινο δρόμο τοῦ Γολγοθά του, στὴν μακραίωνη σκλαβιὰ στοὺς ἀντίχριστους Ἀγαρηνοὺς ἐξαιτίας κυρίως τῆς ἠθικῆς κρίσης. Τὸ διαπιστώνουμε σὲ κείμενα τῆς ἐποχῆς: «Οἱ ἄρχοντες συμμετέχουν στὶς παρανομίες, οἱ διαχειριζόμενοι τὰ κοινὰ εἶναι κλέφτες, οἱ δικαστὲς δωρολῆπτες μὲ ἀποτέλεσμα νὰ ἐπικρατοῦν οἱ ἐγωιστές, οἱ ἀλαζόνες, οἱ ἀχάριστοι, οἱ συκοφάντες…

Δὲν ὑπάρχει ἀγάπη, ἀδελφῶν ὁμόνοια «ουδαμού σπλάχνον χριστιανικόν, οὐδαμοῦ δάκρυον συμπαθές», θρηνεῖ ὁ μοναχὸς (καὶ ἅγιος νομίζω τῆς Ἐκκλησίας μας) Ἰωσὴφ Βρυέννιος. (Ἀπ. Βακαλόπουλος, «Ὁ χαρακτήρας τῶν Ἑλλήνων», σελ. 81).

Στὸ ἴδιο βιβλίο, ὁ ἀείμνηστος καθηγητής, σημειώνει ὅτι «οἱ πλούσιοι τὴν ἐποχὴ ἐκείνη, ἐνῶ κατέρρεαν τὰ τελευταία ὑπολείμματα τῆς βυζαντινῆς αὐτοκρατορίας, ξένοι τελείως πρὸς τὸ πνεῦμα τοῦ Χριστιανισμοῦ, ἦταν σκληρότεροι ἀπέναντι στοὺς φτωχοὺς καὶ ταπεινούς τῆς ζωῆς». Εἴμαστε καὶ σήμερα ἐνώπιον μίας νέας ἅλωσης, περιμένουμε τῶν ἐχθρῶν τὰ φουσάτα…

Νηφάλιος Μέθη και Άνομος Λύσσα

«Έλληνες και Βάρβαροι

Ποτέ δε χτυπήσαν οι καμπάνες χαρμόσυνα μιαν ολόκληρη μέρα.

Διακόπτουν στη μέση τις γιορτές σας οι βάρβαροι,

Έλληνες. Μέσα ή έξω απ’ τις πύλες, πάντοτε οι βάρβαροι.

…Και χτες και προχτές. Και σήμερα, οι βάρβαροι».

[Νικηφόρος Βρεττάκος, Νοέμβρης 1965]

του Λεωνίδα Χ. Αποσκίτη

Η τραγικότητα του νεώτερου Ελληνισμού, μετά το 1830, ήταν εξ αρχής ότι βολόδερνε μεταξύ του δυτικόφρονα μηδενισμού και της δικής του αιώνιας πνευματικής παράδοσης, μεταξύ της συμμόρφωσης στους νόμους του καθημερινού δαρβίνειου άγους και της απόδρασης στην συνείδηση του κοσμικού χρέους, μεταξύ της άνομης υλικής λύσσας και της νηφάλιας πνευματικής μέθης.

Ιδιαίτερα τις τελευταίες τέσσερις δεκαετίες, έχοντας ασπασθεί τις αξίες ενός δυτικού πολιτισμού τον οποίον κατά βάθος δεν πιστεύουν, αν δεν περιφρονούν κιόλας, οι Έλληνες βρέθηκαν στα πρόθυρα της βαρβαρότητας με αποτέλεσμα σήμερα να κρέμονται στο χείλος του γκρεμού.

Η πατρίδα του Τσίπρα έχει μεγάλη πλάκα

του Γιάννη Λαζάρου

Η μεγάλη πλάκα της πλάκας που έχει η πατρίδα του Τσίπρα είναι το ότι εμείς δεν μπορούμε να γελάσουμε. Πόσο να γελάσεις με την αηδία; Κάποια στιγμή σε πνίγει η εμετική διάθεση. Με ένα κρεσέντο επικοινωνιακής τακτικής οι επικοινωνιολόγοι σκέφτηκαν: «αφού τον κάναμε πρωθυπουργό, είναι ώρα να τον κάνουμε και άντρα».

Έτσι λοιπόν ο μέχρι χτες πολέμιος των στρατών και των συνόρων, μια κανονική «ντακότα», ντύθηκε πολέμαρχος. Δερμάτινα μπουφάν με πουλάδες (τις κέρδισε κυνηγώντας κοτόπουλα στο Αθαμάνιο), γυαλιά μάχης, εικόνες από Top Gun να χορτάσει και ο τελευταίος άνεργος.

Για τον άλλον πολέμαρχο τον Πάνο δεν χρειάστηκαν έξοδα, το τζάκετ ήταν ευγενική προσφορά της τεντοποιίας «Φαταούλας», με την υποχρέωση να μην φάει στην καραβάνα το προσωπικό.

Του έστρωσε κόκκινο χαλί η πατρίδα του τού Τσίπρα, για να μην ακουμπήσει στο λερωμένο χώμα της το αγνό του ποδάρι. Όλα αυτά τα κάνει η πατρίδα του εις αναγνώρισην των εξαιρέτων πράξεων, τόσο για την μέχρι πρότινος πορεία του αλλά και για τις θυσίες των τελευταίων ετών. Οι υπηρεσίες, που κλήθηκε να εκπληρώσει μετά την εκλογική του νίκη, εκπληρώθηκαν υπέρ του δέοντος και η πατρίδα του ευγνωμονούσα του απονέμει τιμές.

Εγώ και η Πατρίδα

Tου Διονύση Χαριτόπουλου.

Τι είναι η Πατρίδα;

Η Πατρίδα είναι σαν ένα μεγάλο δέντρο που απαρτίζεται από:

– Την Εθνικήν Ιστορία μας
– Την Εθνική Γλώσσα μας
– Τους τάφους και τη μνήμη των Προγόνων μας
– Το Έδαφος που πατούμε εμείς και τα παιδιά μας
– Την Θάλασσα που κολυμπάμε εμείς και τα παιδιά μας
– Τον Αέρα που αναπνέουμε εμείς και τα παιδιά μας
– Το Σπίτι που γεννηθήκαμε
– Την Οικογένεια μας και τους γειτόνους μας.

Ώστε, όλοι εμείς και η Πατρίδα μας είμαστε Ένα. Εμείς, τα παιδιά μας, ο Γεωγραφικός χώρος, η Γλώσσα μας και η Ιστορία μας είμαστε Ένα.

Μόνο με πολλά ξύλα μαζί ανάβει ενα τζάκι γιατί το ένα κομμάτι ζεσταίνει τ’ άλλο. Χωρίς την ομάδα που είναι η Πατρίδα δεν είναι δυνατόν να συνεχίσουμε να υπάρχουμε.

Η Νέα Τάξη

– Απ’ ότι απαρτίζει την Πατρίδα, δεν είναι κάτι που η Νέα Τάξη δεν έχει με σχέδιο διαβρώσει. Για δεκαετίες τώρα, μέσα απο ανθέλληνες ηγέτες υποσκάπτουν την Πατρίδα μας και με δόλο μάς την διαλύουν και μας την αποσπούν.

– Μάς θέλουν απάτριδες. Να μην έχουμε “πού την κεφαλήν κλείναι” …δηλαδή γίνεται μια Γενοκτονία.

Είμαστε σαν ένας δύτης σφουγγαράς που σταδιακά του στενεύουν τον σωλήνα του οξυγόνου… Και ακόμα συνεχίζουμε να απέχουμε από κάθε ενέργεια απόσπασης και αποσόβησης… Και συνεχίζουμε να ελπίζουμε ότι η σωτηρία θα βγει μέσα από το κουτί της Τηλεόρασης…

– Ας στρίψουμε το κεφάλι μακρυά από το χαζοκούτι για να δούμε καθαρά:

Δεν μας θέλουν να υπάρχουμε… (τι είναι 10 εκατομμυριάκα μπροστά σ’ αυτά που αφάνισαν τις δεκαετίες του 1910 και 1940;;;)

Εγω και η Πατρίδα.

mia-matia-ston-ilio.blogspot

Tου Διονύση Χαριτόπουλου.

Τι είναι η Πατρίδα;

Η Πατρίδα είναι σαν ένα μεγάλο δέντρο που απαρτίζεται από:

– Την Εθνικήν Ιστορία μας
– Την Εθνική Γλώσσα μας
– Τους τάφους και τη μνήμη των Προγόνων μας
– Το Εδαφος που πατούμε εμείς και τα παιδιά μας
– Την Θάλασσα που κολυμπάμε εμείς και τα παιδιά μας
– Τον Αέρα που αναπνέουμε εμείς και τα παιδιά μας
– Το Σπίτι που γεννηθήκαμε
– Την Οικογένεια μας και τους γειτόνους μας.

Ώστε, όλοι εμείς και η Πατρίδα μας είμαστε Ένα. Εμείς, τα παιδιά μας, ο Γεωγραφικός χώρος, η Γλώσσα μας και η Ιστορία μας είμαστε Ένα.

Μόνο με πολλά ξύλα μαζί ανάβει ενα τζάκι γιατί το ενα κομμάτι ζεσταίνει τ’ άλλο. Χωρίς την ομάδα που είναι η Πατρίδα δεν είναι δυνατόν να συνεχίσουμε να υπάρχουμε.

Η Νέα Τάξη

– Απ’ ότι απαρτίζει την Πατρίδα, δεν είναι κάτι που η Νέα Τάξη δεν έχει με σχέδιο διαβρώσει. Για δεκαετίες τώρα, μέσα απο ανθέλληνες ηγέτες υποσκάπτουν την Πατρίδα μας και με δόλο μάς την διαλύουν και μας την αποσπούν.
– Μάς θέλουν απάτριδες. Να μην έχουμε “πού την κεφαλήν κλείναι” …δηλαδή γίνεται μια Γενοκτονία. Είμαστε σαν ένας δύτης σφουγγαράς που σταδιακά του στενεύουν τον σωλήνα του οξυγόνου… Και ακόμα συνεχίζουμε να απέχουμε από κάθε ενέργεια απόσπασης και αποσόβησης… Και συνεχίζουμε να ελπίζουμε οτι η σωτηρία θα βγει μέσα απο το κουτί της Τηλεόρασης…
– Ας στρίψουμε το κεφάλι μακρυά απο το χαζοκούτι για να δούμε καθαρά: Δεν μας θέλουν να υπάρχουμε… (τι είναι 10 εκατομμυριάκα μπροστά σ’ αυτά που αφάνισαν τις δεκαετίες του 1910 και1940;;;)

Η Ελλάδα στην πορεία του Helios

άρθρο της Νεράιδας

.

«Πες μου μανούλα τι θα γίνει μετά…

Και μετά;…

Και στο τέλος θα νικήσουν οι καλοί;…

Μα μανούλα εγώ δεν το είχα φανταστεί έτσι… Γιατί δεν έγινε στο τέλος αυτό που ήθελα εγώ;»

Αθώες απορίες ενός τρίχρονου παιδιού. Αυθόρμητα ερωτήματα που γεννιούνται στο μυαλό του κατά τη διάρκεια που παρακολουθεί στην τηλεόραση την καινούρια ταινία κινουμένων σχεδίων του Walt Disney. Η φαντασία οργιάζει και πλάθει σενάρια που ικανοποιούν τις προσδοκίες του. Σενάρια που τον κάνουν να χαμογελά αν επιβεβαιωθούν και να απογοητεύεται αν παρεκκλίνουν από το επιθυμητό. Τι πιο όμορφο αλλά και τι πιο ρεαλιστικό; Όμορφο να ονειρεύεσαι, να ελπίζεις, να σχεδιάζεις… ρεαλιστικό να επιβεβαιώνεσαι ή να διαψεύδεσαι και να προσαρμόζεσαι στα δεδομένα.

Όταν τα σενάρια αφορούν το φινάλε μιας παράστασης ή την πλοκή μιας ταινίας,

ΓΙΑ ΤΗ ΣΗΜΑΙΑ ΜΑΣ ΚΑΙ ΤΟΝ ΣΤΑΥΡΟ‏ ΤΗΣ

Άρθρο της Μαρίας

.

Εἶχα τήν εὐλογία νά γεννηθῶ σέ μία κλασσική Ἑλληνική Οἰκογένεια, ὅπως πιθανῶς οἱ περισσότεροι ἀπό ἐσᾶς.

 Μιά Οἰκογένεια ἀπό ἐκεῖνες, πού ἡ ἀγάπη τους γιά τήν Πατρίδα ἦταν αὐθεντική καί πηγαῖα,πού μεγάλωσαν τά παιδιά τους διδάσκοντάς τους Ἱστορία κάθε λεπτό,σάν παραμῦθι….

 Ποῦ ἡ γιαγιά, τούς μίλαγε γιά τόν Χριστό σάν νά ἦταν ὁ παιδικός τους φίλος, πού δέν θά ἤθελαν νά τόν στενοχωρήσουν μέ μία κακή πρᾶξη καί ὄχι ὁ τιμωρός.

Τόση γλῦκα….. τόσο σοφοί ἐκπαιδευτές…… τόσο αὐθεντικῆς κοπῆς ΕΛΛΗΝΕΣ!!!

 Γι’ αὐτούς τούς ἀνθρώπους ἦταν αὐτονόητο,νά μεταδώσουν στά παιδιά τους τήν φλόγα γιά τήν ὑπεράσπιση καί τοῦ τελευταίου βότσαλου τῆς Ἑλλάδας, νά ἐξιστοροῦν ὅλα ὅσα-φριχτά- ἔζησαν τήν περίοδο τῆς γερμανικῆς κατοχῆς καί ὅλα ὅσα πέρασαν ἀπό γενιά σέ γενιά, ἀπό τήν μαῦρη περίοδο τῆς τουρκοκρατίας.

 .

ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΞΕΧΑΣΤΟΥΝ ΠΟΤΕ….. ΔΙΟΤΙ ΤΟ ΘΕΩΡΟΥΣΑΝ ΙΕΡΟ ΧΡΕΟΣ!!

 Λίγο ἀργότερα ἦρθαν οἱ Δάσκαλοι καί θά μιλήσω μόνο γιά αὐτούς τοῦ Δημοτικοῦ – παρά τόν ἀπόλυτο σεβασμό καί εὐγνωμοσύνη, πού νοιώθω γιά τούς μεταγενέστερους – διότι αὐτοί ἔβαλαν τίς στέρεες ἀτσάλινες βάσεις.

Καί ὅταν οἱ βάσεις εἶναι στέρεες,ὅλο τό οἰκοδόμημα εἶναι ἀνθεκτικό.

Αὐτοί οἱ ὑπέροχοι Δάσκαλοι, πού ὅταν ἐξιστοροῦσαν τήν μάχη τῶν Θερμοπυλῶν “ἔβλεπες” τόν Λεωνίδα, ζοῦσες τήν ἀγωνία του, μισοῦσες τόν Ἐφιάλτη….

Φανταζόσουν τόν Κολοκοτρώνη σάν γίγαντα, πού τό σπαθί του ἦταν κεραυνός καί ἔκαιγε τόν ἐχθρό!

Ἐνοιωθες τόν ἐφηβικό ἐνθουσιασμό τοῦ Μεγαλέξανδρου καί συμμετεῖχες στό φλογερό του πᾶθος καί τήν στρατιωτική του εὐφυΐα, γιά τήν κατάκτηση τοῦ κόσμου.

Ἄκουγες τόν Μακρυγιάννη νά μιλᾶ

Περί «ιατρικής»…

Εικόνα από το http://www.oceansbridge.com

Άρθρο του Επαναστάτη Ποπολάρου

.

 Πολύς λόγος  γίνεται τώρα τελευταία στο διαδίκτυο περί πολιτικής. Ακόμη και μέσα στο καράβι μας. Μου θυμίζει τις εποχές των «αγανακτισμένων», όπου και τότε ο αέρας μύριζε «μπαρούτι» και εμφανίστηκαν ξαφνικά οι κάθε λογής «αμπελοφιλόσοφοι» να μιλούν για ηγέτες, για κόμματα, για πρόσωπα και πράγματα, για μοντέλα πολιτεύματος και διακυβέρνησης και για εξουσίες. Και μετά τι;; Μετά ΣΙΩΠΗ. Η απόλυτη, η απάνθρωπη σιωπή. Όλοι αυτοί που μιλούσαν για όλα αυτά τα πράγματα ψήφισαν στις προηγούμενες εκλογές και απέδειξαν ότι η «κοσμοθεωρία» τους είναι …αποτελεσματική !!! Και οι «ηγέτες» μας;; Αυτοί απλά παρακολουθούν από την πολυθρονίτσα του γραφείου τους, «τσεπώνουν» τα ωραία λεφτουδάκια που η θέση που κατέχουν προσφέρει, και που και που ρίχνουν μια κλεφτή ματιά από το παράθυρο του γραφείου τους και κουνούν το κεφάλι ειρωνικά. Γιατί το «αφεντικό» αναγνώρισε ότι η παραγωγικότητα και τα έσοδα έπιασαν πάτο. Και αρχηγού παρόντος… Και να πάλι τα σημαιάκια, και να πάλι τα ταμπελάκια και να πάλι οι ατελείωτες, οι ατέρμονες συζητήσεις…

 Και εμείς οι υπόλοιποι;; Αυτοί που οραματίζονται την Ελλάδα να αποκτήσει και πάλι την αίγλη που δικαιωματικά της ανήκει;; Αυτοί, ξέρετε, που τους ονομάζουν τρελούς, ρομαντικούς και ψευτοεπαναστάτες όλοι οι «Κύριοι» της βουλής και οι αυλικοί τους. Εμείς οι υπόλοιποι αποκτήσαμε έναν νέο τίτλο. Αυτόν του γραφικού. Και τον αποκτήσαμε δικαίως. Γιατί ενώ γνωρίζουμε, δεν πράττουμε. Ενώ αντιλαμβανόμαστε, δεν εναντιωνόμαστε. Ενώ βλέπουμε ότι δεν οδηγούμαστε πουθενά, δεν κάνουμε τίποτα να το αλλάξουμε.