
.
Επισκόπου Anthony Bloom
«Ώσπερ γαρ ήσαν εν ταις ημέραις ταις προ του κατακλυσμού τρώγοντες και πίνοντες, γαμούντες και εκγαμίζοντες, άχρι ης ημέρας εισήλθε Νώε εις την κιβωτόν, και ουκ έγνωσαν έως ήλθεν ο κατακλυσμός και ήρεν άπαντας, ούτως έσται και η παρουσία του υιού του ανθρώπου». (Ματθ. 24.37-41) «Ομοίως εγένετο εν ταις ημέραις Λωτ` ήσθιον, έπινον, ηγόραζον, επώλουν, εφύτευον, ωκοδόμουν` η δε ημέρα εξήλθε Λωτ από Σοδόμων, έβρεξε πυρ και θείον απ’ ουρανού και απώλεσεν άπαντας. Κατά τα αυτά έσται η ημέρα ο υιός του ανθρώπου αποκαλύπτεται».
(Λουκά 17.28-30)
Τι κακό έκαναν αυτοί οι άνθρωποι; Ήταν καλόκαρδοι, κεφάτοι και ξέγνοιαστοι. Δεν έκαναν κανένα κακό. Τότε γιατί έγινε ο κατακλυσμός και τους αφάνισε; Δεν είναι άραγε επειδή δεν έ κ α ν α ν το καλό (αφού ζωή δεν σημαίνει μόνο να μην κάνεις το κακό, δηλαδή, να μη «σκορπίζεις», αλλά να κάνεις το καλό, δηλαδή, να «συνάζεις» μαζί με τον Χριστό και Θεό μας (Ματθ. 12.30); Δεν είναι άραγε επειδή έγιναν «σαρκικοί», δηλαδή, έχασαν κάθε πνευματική ποιότητα, έγιναν καλά, ήμερα και αχόρταγα κτήνη;
Πόση σχέση έχουν οι καταστάσεις αυτές με μας; Έχουμε την τάση να εγκαταλείπουμε εύκολα κάθε πνευματικό αγώνα, κάθε δημιουργική, αλλά δαπανηρή προσπάθεια, κάθε ανιδιοτελή μάχη για χάρη της ξενοιασιάς και της αδράνειας, λέγοντας: «Δεν βλάπτω κανένα! Όταν πάλι αμαρτάνω κρυφά τι σχέση μπορεί να έχει αυτό με τους άλλους;
Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »