.
Αν παρατηρήσουμε τις ανακοινώσεις και τα δημοσιεύματα των τελευταίων χρόνων μετά από εκατέρωθεν επισκέψεις Ελλήνων και Τούρκων ηγετών σε γενικές γραμμές είναι σχεδόν όμοια.
Αναφέρονται στην χρησιμότητα των καλών διμερών σχέσεων, στην δημιουργία επιτροπών εξέτασης των διαφορών, για κόκκινα τηλέφωνα κλπ.
Του Σταύρου Γ. Μιχαηλίδη*
Η πραγματικότητα όμως στις δεκαετίες που πέρασαν είναι εξαιρετικά αρνητική για την Χώρα μας, έχουμε: Την απώλεια της ελληνικής Μικράς Ασίας (1922), την εξάλειψη των Ελλήνων της Πόλης και των νησιών Ίμβρου και Τενέδου (1955 και εντεύθεν), την κατοχή της Β. Κύπρου (1974), το Casus belli της Τουρκίας για την επέκταση της ελληνικής αιγιαλίτιδας ζώνης (1995), το γκριζάρισμα ελληνικού εδάφους των ελληνικών νησιών (Ίμια 1995), την αμφισβήτηση των ορίων της ελληνικής υφαλοκρηπίδας και ΑΟΖ, καθημερινές παραβιάσεις του ελληνικού εναέριου χώρου, παρεμβάσεις στην Θράκη, διευκόλυνση διέλευσης μεταναστών στα νησιά μας κλπ.