ΓΕΝΙΚΗ ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΗ ΑΓΑΜΙΑ ΤΟΥ ΠΑΠΙΚΟΥ «ΚΛΗΡΟΥ»: Η ΡΙΖΑ ΤΗΣ ΗΘΙΚΗΣ ΣΗΨΕΩΣ ΤΟΥ

 ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ
ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

Εν Πειραιεί τη 18η Φεβρουαρίου 2019

Μετά την πυορροούσα πληγή στο διεφθαρμένο «σώμα» του Παπισμού από τις χιλιάδες περιπτώσεις παιδεραστίας, που βγήκαν στο φως της δημοσιότητος τα τελευταία χρόνια, έρχεται τώρα ένα νέο «τσουνάμι» να σαρώσει κάθε απομεινάρι «αξιοπρέπειας» από τον Παπισμό. Πρόκειται για την σεξουαλική εκμετάλλευση καλογραιών, οι οποίες «φυλακίζονται» σε «μοναστήρια» και χρησιμοποιούνται ως σκλάβες του σεξ, από παπικούς «κληρικούς» και μάλιστα όλων των βαθμίδων! Κάτι ανάλογο με την πρακτική των μουσουλμάνων τζιχαντιστών στη Μέση Ανατολή και Αφρική, οι οποίοι φυλακίζουν «άπιστες» και τις χρησιμοποιούν και αυτοί ως σκλάβες των κτηνωδών ορέξεων τους, φυσικά στο όνομα του «θεού» τους! «Βουΐζει» κυριολεκτικά ο έντυπος και ηλεκτρονικός τύπος από τις νέες αυτές αποκαλύψεις, που βγαίνουν κάθε τόσο στο φως της δημοσιότητος.

Ειδική αποστολή στην Ουκρανία – Ἅγιος Δαμασκηνός (Στουδίτης, Ἐπίσκοπος Λητῆς καί Ρεντίνης)

 Ειδική αποστολή στην Ουκρανία
(Στα χρόνια της δουλείας, αλλά επίκαιρη όσο ποτέ…)

Γράφει ο Φώτης Μιχαήλ

«Προαναγγελίες συνεργασιῶν καί συμφωνιῶν προβάλλονται στά διεθνῆ ΜΜΕ ἀνάμεσα στόν προκαθήμενο τῆς »νέας Οὐκρανικῆς ἐκκλησίας» (νωπή εἶναι ἀκόμα ἡ ὑπογραφή τοῦ Φαναρίου) καί τόν προϊστάμενο τῶν Οὐνιτῶν τῆς Οὐκρανίας…!!!
Θά βρεθεῖ ἄραγε ἕνας Νέος Ἅγιος Δαμασκηνός (Στουδίτης, Ἐπίσκοπος Λητῆς καί Ρεντίνης), γιά νά βάλλει τά πράγματα στήν θέση τους στήν πολύπαθη Οὐκρανία (Μικρά Ρωσσία);»

***

Οι Άγιοι είναι οι πνευματικοί μας οδοδείκτες. Τον δρόμο του Θεού, αυτοί μας τον δείχνουν. Και μας τον δείχνουν όχι βεβαίως ακαδημαϊκά, αλλά μέσα από την πνευματική τους εμπειρία. Με τις διδαχές τους και προπάντων με την ίδια τους την ζωή.

Οι Άγιοι, δηλαδή οι Άνθρωποι του Θεού, είναι οι δάσκαλοί μας και οι βοηθοί μας στον αγώνα για την κάθαρση, τον φωτισμό και την θέωση. Οι αγώνες τους οι πνευματικοί και οι διδασκαλίες τους έχουν ισχύ διαχρονική και ο λόγος τους είναι πάντοτε σύγχρονος, ακέραιος και ασφαλής.

Είναι θαυμαστό, το πόσο επίκαιροι αναδεικνύονται κάθε φορά, που καλούνται να δώσουν απαντήσεις σε προβλήματα είτε προσωπικά είτε γενικά της ζωής της Εκκλησίας μας.

π. Γεώργιος Καψάνης: Η Ουνία ως μέθοδος του παποκεντρικού οικουμενισμού.

 Προσφάτως ὁ Πάπας διώρισε ἐπίσκοπο καὶ ἀποστολικὸ Ἔξαρχο γιὰ τοὺς ἓν Ἀθήναις ἐλαχίστους Οὐνίτας τὸν χειροτονηθέντα εἰς ἐπίσκοπον Καρκαβίας τὴν 24η Μαΐου 2008 οὐνίτη κληρικὸ κ. Δημήτριο Σαλάχα, καθηγητὴ στὸ Ἰνστιτοῦτο Ἀνατολικῶν Σπουδῶν τῆς Ρώμης καὶ μέλος τῆς Μικτῆς Θεολογικῆς Ἐπιτροπῆς γιὰ τὸν Διάλογο Ὀρθοδόξων καὶ Ρωμαιοκαθολικῶν. Γιὰ τὴν οὐνιτικὴ κοινότητα τῶν Ἀθηνῶν τὸ γεγονὸς ὑπῆρξε βαρυσήμαντο, ὅπως φαίνεται ἀπὸ τὴν ἀνακοίνωση τῆς κοινότητος στὴν ἰστοσελίδα της καὶ κυρίως ἀπὸ τὸν χειροτονητήριο λόγο τοῦ κ. Σαλάχα (Ἑλληνικὴ Καθολικὴ Ἐξαρχία). Γιὰ τοὺς Ὀρθοδόξους ὅμως τὸ ἴδιο αὐτὸ γεγονὸς ὑπῆρξε λυπηρὸ καὶ προκλητικό, καθὼς ἔφερε πάλι στὴν ἐπικαιρότητα τὸ πρόβλημα τῆς Οὐνίας, ἀπεκάλυψε γιὰ μία ἀκόμη φορὰ τὶς διαθέσεις τοῦ Βατικανοῦ ἐναντίον τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ φανέρωσε πόσο ἐπικίνδυνη εἶναι γιὰ τὴν Ὀρθοδοξία ἡ προοπτικὴ τῶν λεγομένων Θεολογικῶν Διαλόγων. Οἱ κατωτέρω διαπιστώσεις εἶναι ἀρκούντως πειστικὲς περὶ τούτου.

α) Ἡ ἐκκλησιολογία τῶν οὐνιτικῶν κοινοτήτων

Ἡ ἐκκλησιολογία τῶν οὐνιτικῶν κοινοτήτων συνεχίζει νὰ εἶναι ἴδια μὲ ἐκείνη τὴν ἐκκλησιολογία, στὴν ὁποία θεμελιώθηκε ἡ Οὐνία τὸν 16ον αἰώνα. Τὸ βεβαιώνουν οἱ σχετικὲς ἀναφορὲς τοῦ ἐπισκόπου Δημητρίου Σαλάχα κατὰ τὸν χειροτονητήριο λόγο του.

ΑΓΙΟΣ ΑΝΘΙΜΟΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΑΘΗΝΩΝ ΚΑΙ ΕΥΡΙΠΟΥ Ο ΝΕΟΣ ΟΜΟΛΟΓΗΤΗΣ

 ΛΑΜΠΡΟΥ Κ. ΣΚΟΝΤΖΟΥ Θεολόγου – Καθηγητού

Η Φραγκοκρατία (1204 – 1489) είναι μια σκοτεινή και συνάμα τραγική εποχή για την Εκκλησία και το Γένος μας. Οι βάρβαροι Φράγκοι, αιρετικοί χριστιανοί, παρακινούμενοι και χρηματοδοτούμενοι από τον αιρετικό παπισμό, ο οποίος είχε μεταλλαχτεί σε εγκόσμιο οργανισμό, στράφηκαν στην Ορθόδοξη Ανατολή και με τις γνωστές σταυροφορίες, ιδιαίτερα την Δ΄ Σταυροφορία (1204), κατέλυσαν με απίστευτη βία το βυζαντινό κράτος. Έργο τους ήταν, με διωγμούς, να επιβάλλουν την παπική εξουσία και τις δυτικές κακοδοξίες στους ορθοδόξους πιστούς. Την εποχή αυτή αναδείχτηκαν αρκετοί άγιοι ομολογητές, οι οποίοι αντέδρασαν στην παπική βία και έδωσαν τη ζωή τους για την Ορθόδοξη Πίστη. Ένας από αυτούς είναι και ο άγιος Άνθιμος Μητροπολίτης Αθηνών και Ευρίπου, ο ομολογητής.

Δε γνωρίζουμε πολλά στοιχεία για τη ζωή του και είναι ένας σχετικά άγνωστος, άγιος της Εκκλησίας μας, αλλά σημαντικός, διότι σύνδεσε τη ζωή του με την υπεράσπιση της Ορθοδοξίας, την οποία επιβουλεύονταν οι αιρετικοί δυτικοί κατακτητές. Γεννήθηκε στην Κρήτη, στις αρχές του 14ου αιώνα. Για κάποιους λόγους, που αγνοούμε, βρέθηκε στην Αθήνα, όπου αναδείχτηκε Μητροπολίτης της ασήμαντης τότε Μητροπόλεως Αθηνών και Ευρίπου (Εύβοιας), ποιμαίνοντας ανάμεσα στα έτη 1339-1366. Αυτό το στηρίζουμε στο «Συνοδικό» της εν Κρήτη Επισκοπής Σουαρέτ (Ρεθύμνης), όπου εξυμνείται και μακαρίζεται ως εξής: «Aνθίμoυ μητροπολίτου Αθηνών και Eυρίπoυ και προέδρου Κρήτης του ομολογητού, αιωνία η μνήμη».

Ο δι­ά­βο­λος, ἅ­µα θε­λή­σει νά κά­νει τό πι­ό πο­νη­ρό παι­γνί­δι του, µι­λᾶ ὁ ἀ­λητή­ρι­ος γι­ά ἀ­γά­πη.

Οἱ δε­σπο­τά­δες πού τούς ἔ­πι­α­σε, ἄ­ξα­φνα ἔ­ρω­τας µέ τούς Λα­τί­νους, λέ­νε πώς τό κά­νου­νε ἀ­πό «ἀ­γά­πη». Ο διάβο­λος, ἅ­µα θε­λή­σει νά κά­νει τό πι­ό πο­νη­ρό παι­γνί­δι του, µι­λᾶ ὁ ἀ­λητή­ρι­ος γι­ά ἀ­γά­πη.

Tοῦ Φώ­τη Κό­ντο­γλου

Με­γά­λο, πο­λύ µε­γά­λο καί σπου­δαῖ­ο εἶ­ναι ἕ­να ζή­τη­µα πού δέν τοῦ δώ­σα­νε σχε­δόν κα­θό­λου προ­σο­χή οἱ πε­ρισ­σό­τε­ροι ῞Ελ­λη­νες. Κι αὐ­τό εἶ­ναι τό ὅ­τι ἀ­πό και­ρό ἀρ­χί­σα­νε κά­ποι­οι δι­κοί µας κλη­ρι­κοί νά θέ­λουν καί νά ἐ­πι­δι­ώ­κουν νά δέσουν στε­νές σχέ­σεις µέ τούς πα­πι­κούς, πού ἐ­πί τό­σους αἰ­ῶ­νες µᾶς ρη­µά­ξα­νε. Γι­α­τί, στ᾿ ἀ­λη­θι­νά, δέν ὑ­πάρ­χει πι­ό µε­γά­λος ἀ­ντί­µα­χος τῆς φυ­λῆς µας, κι ἐ­πί­µο­νος ἀ­ντί­µα­χος, πού, σώ­νει καί κα­λά, θέ­λει νά σβή­σει τῆν ᾿Ορθοδοξία.

ΟΤΑΝ Η ΑΛΛΟΤΡΙΩΣΗ ΤΟΥ ΔΟΓΜΑΤΟΣ ΑΛΛΟΤΡΙΩΝΕΙ ΤΟ ΗΘΟΣ

 ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

Εν Πειραιεί τη 24η Σεπτεμβρίου 2018

Η αίρεση και γενικά η κακοδοξία είναι η πιο φοβερή αρρώστια, το πιο ολέθριο κακό μέσα στο σώμα της Εκκλησίας. Και τούτο διότι δεν προσβάλλει μόνο το δόγμα, αλλά και το ήθος και την όλη ζωή της Εκκλησίας. Οι εκπεσόντες συνήθως αδυνατούν, εξ’ αιτίας της αλαζονείας των, να αντιληφθούν ότι βρίσκονται σε πλάνη, γι’ αυτό και είναι πολύ δύσκολο, αν όχι αδύνατο, να μετανοήσουν και να επιστρέψουν στην Εκκλησία. Στερημένοι της Θείας Χάριτος, όχι μόνο δεν συναισθάνονται την τραγική τους κατάσταση, αλλά στρέφουν τα βέλη τους προς τα υγιή μέλη της Εκκλησίας, καταλογίζοντάς τους δήθεν «αιρετικές» απόψεις. Κλασικό παράδειγμα οι κατηγορίες των αιρετικών παπικών, οι οποίοι επί χίλια χρόνια κατηγορούν την Ορθοδοξία ως «αίρεση», επειδή αυτή έχει απορρίψει τις πάμπολλες αιρετικές δοξασίες των, που έχουν συσσωρεύσει μετά το σχίσμα του 1054.

Η Φαναριώτικη αποθέωση του Ανατολικού Παπισμού (The Apotheosis of Eastern Papism)

 σ.σ. Στο άρθρο που ακολουθεί εξετάζεται η ομιλία του Πατριάρχη Βαρθολομαίου στην Σύναξη της Ιεραρχίας του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως (1 έως 3 Σεπτ. 2018) κατά την οποία ο κ. Βαρθολομαίος διακήρυξε το Οικ. Πατρ. ως υπέρτατη αρχή της Εκκλησίας, δηλ. την Λατινική αίρεση του Παποκεντρισμού. Στην κριτική που ακολουθεί, μεταξύ άλλων, γίνεται αναφορά και στον 9ο και 17ο Κανόνα της 4ης Οικουμενικής Συνόδου, στο πως έχουν αυτοί παρερμηνευτεί από Φαναριώτες θεολόγους και στην ερμηνεία του Αγίου Νικόδημου του Αγιορείτου. Το κείμενο παρατίθεται στα αγγλικά.

Archpriest Andrei Novikov

This article was put forth to analyze the speech of the Patriarch of Constantinople Bartholomew, at the Synaxis (Council) of the Archbishops of the Patriarchate of Constantinople, which was held in Istanbul on September 1-4, 2018.

In his speech—which was not disputed by any bishop of the Church of Constantinople, but was even met with general approval—Patriarchal Bartholomew at the official ecclesiastical level proclaimed the dogmatic position that the Constantinople (or “Ecumenical”) Patriarchate and its Patriarchs have the primacy of the sacral, administrative, and judicial-appellate1 power in the fullness of the Church of Christ.

These provisions are a recension [related to/in the style of—Trans.] the Latin Heresy of Papacy. Developed especially during the last century by the works of various Phanarite [Constantinople Patriarchate] theologians, this recension was called “Eastern Papism”. This means the claim of the Patriarchate of Constantinople to create a model of governance and authority in the Orthodox Church, similar to that of the Roman Catholic, only with the Patriarch of Constantinople in place of the Pope, and in place of the Roman Church—The Church of Constantinople.

Θρησκευτικές προπαγάνδες στόν ὑπόδουλο Ἑλληνισμό.

 π. Γεώργιου Μεταλληνοῦ
Ὁμότιμου Καθηγητοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν

Ἡ Ὀρθόδοξη Ἀνατολὴ μένοντας πιστή, παρὰ τὶς ἱστορικὲς περιπέτειές της (ἀραβοκρατία, λατινοκρατία, τουρκοκρατία) στὴν ἀρχαία ἐκκλησιαστικὴ παράδοση, ἔγινε μετὰ τὸ σχίσμα ὁ κύριος κατακτητικὸς στόχος τῆς Δύσεως, καὶ κυρίως τῆς Παλαιᾶς Ρώμης.

Ἡ ὑποταγὴ τῆς Ἀνατολῆς, κυρίως μετὰ τὸ σχίσμα, ἐντάχθηκε στὶς βασικὲς προτεραιότητες τοῦ Παπισμοῦ γιὰ τὴν πνευματικὴ ἀφομοίωση τοῦ τμήματος ἐκείνου τῆς Χριστιανοσύνης, ποὺ μὲ τὸν τρόπο ὑπάρξεώς του ἀναιροῦσε (καὶ ἀναιρεῖ), τὴ δυτικὴ ἀλλοτρίωση. Στὴν ἀσυγκράτητη παπικὴ (ἀργότερα καὶ προτεσταντικὴ) ἐπιβουλὴ ἡ Ἑλληνικὴ Ἀνατολὴ θὰ συνειδητοποιήσει ὅτι τὸ «δυτικὸ ἀπέναντι», μὲ τὸ ὁποῖο ἐπὶ αἰῶνες θὰ ἀντιπαλεύει, εἶναι περισσότερο δυσπολέμητο ἀπὸ τὸ «ἀνατολικό», ἀφοῦ ἀπειλοῦσε ὄχι τὰ σώματα, ἀλλὰ τὴν ἴδια τὴν ψυχή, κατὰ τὸν Πατροκοσμᾶ τὸν Αἰτωλό.

Ἀνάλογα μὲ τὴ στάση τους ἀπέναντι στὴν Ὀρθοδοξία οἱ Ἕλληνες θὰ διαιρεθοῦν, ἀμέσως μετὰ τὸ τελικὸ σχίσμα (1054), σὲ «ἑνωτικοὺς» (φιλοδυτικοὺς) καὶ «ἀνθενωτικοὺς» (ἀντιδυτικούς).

Ἑνωτικοὶ ἦσαν κυρίως οἱ διανοούμενοι καὶ οἱ πολιτικοί. Οἱ πρῶτοι ταυτίζονταν στὶς θεωρητικές τους ἀναζητήσεις μὲ τοὺς δυτικοὺς ὁμοτέχνους τους, ἐνῷ οἱ δεύτεροι ὑπέκυπταν στὴν πολιτικὴ σκοπιμότητα (προσδοκία βοήθειας). Οἱ φιλενωτικοί, δεμένοι ἰδεολογικὰ μὲ τὴ Δύση καὶ πιστεύοντας στὶς ὑποσχέσεις της, ἦσαν πάντα πρόθυμοι νὰ μειοδοτήσουν στὰ θέματα πίστεως. Ἡ δουλικὴ ὅμως στροφὴ πρὸς τὴ Δύση, ὡς μανία ἐκδυτικισμοῦ –ἐξευρωπαϊσμοῦ, συντηρούμενη στὸν χῶρο τῶν διανοουμένων, θὰ κορυφωθεῖ τὸν 18/19ο αἰῶνα μὲ τὸ κῦμα τοῦ ἑλληνικοῦ διαφωτισμοῦ.

ΑΙΡΕΤΙΚΗ ΕΙΚΟΝΑ «Η Παναγία βοηθά τους διωκόμενους χριστιανούς.»

Κουμουτζηνάς Γεώργιος

Εσχάτως, αναρτήθηκε από καλό ορθόδοξο ιστολόγιο, μία αγιογραφία που εικονίζει την Παναγία μας να έχει υπό την σκέπην Της κάποιους διωκόμενους χριστιανούς, όπως φαίνεται και στην επιγραφή που γράφει στα αγγλικά: «Οur Lady help of persecuted christians», δηλ. η Κυρία μας βοηθά τους διωκόμενους χριστιανούς. Όσο όμως παρατηρεί κανείς τους διωκόμενους χριστιανούς, διακρίνει πέραν των Ορθοδόξων και ετερόδοξους μονοφυσίτες, παπικούς και ουνίτες. Το ερώτημα είναι: μπορεί η Παναγία από τη μια να σκεπάζει τους πάσης φύσεως αιρετικούς, και από την άλλη να τους ονομάζει εχθρούς του Υιού Της; (βλέπε: Οἱ ἐχθροί ἐμοῦ τε καί τοῦ Υἱοῦ μου ἐπλησίασαν.)

ΑΛΩΝΙΖΟΥΝ ΑΙ ΜΥΣΤΙΚΑΙ ΛΕΣΧΑΙ, ΔΙΟΤΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ ΚΑΙ ΚΛΗΡΙΚΟΙ ΠΡΟΔΙΔΟΥΝ.

 

Του κ. Γεωργίου Κ. Τραμπούλη, θεολόγου

Η φετινή συνεδρίαση της Λέσχης Bilderberg πραγματοποιήθηκε στο Τορίνο της Ιταλίας μεταξύ 7-10 Ιουνίου. Στην συνάντηση παραβρέθηκαν πλέον των 131 γνωστών, ισχυρών προσωπικοτήτων από τον παγκόσμιο πολιτικό, οικονομικό, ακαδημαϊκό κόσμο αλλά και τον κόσμο των μέσων ενημέρωσης, προερχόμενοι από είκοσι τρεις χώρες και κυρίως από τις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, τον Καναδά και την Ευρώπη. Μεταξύ των συμμετεχόντων ήσαν διάφορροι αρχηγοί κρατών, όπως ο βασιλιάς της Ολλανδίας, πρωθυπουργοί, του Βελγίου, της Σερβίας, ο αναπληρωτής πρωθυπουργός της Τουρκίας, ο μελλοντικός, όπως φαντάζεται Έλληνας πρωθυπουργός κ. Κυριάκος Μητσοτάκης, καθηγητές Πανεπιστημίων, του Cambridge, του Harvard, διευθυντές τραπεζών, αρχισυντάκτες ΜΜΕ, των The Economist, του The Wall Street Jou­rnal, ο Γενικός Γραμματέας του ΝΑΤΟ, ο υπέργηρος Χένρι Κίσσιγκερ, οικονομολόγοι, διευθυντές πολυεθνικών κ.α. Προσωπικότητες που σκοπό έχουν την προετοιμασία των συνθηκών εκείνων για την διακυβέρνησης ολοκλήρου του κόσμου από μία παγκόσμια κυβέρνηση, αποτελουμένη από παντοδύναμους αριστοκράτες.

Καρδινάλιος εις μυστικάς λέσχας

«ΠΑΠΑΣ» ΦΡΑΓΚΙΣΚΟΣ: 5 ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΡΕΙΑΣ ΠΡΟΟΔΟΥ Ή ΟΠΙΣΘΟΔΡΟΜΙΚΟΤΗΤΑΣ;

 ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

Εν Πειραιεί τη 26η Ιουλίου 2018

Όπως έχουμε αναλύσει και σε προηγούμενα κείμενά μας, το παλαίφατο και σεβάσμιο Πατριαρχείο της Δύσεως, με έδρα τη Ρώμη, καταλήφτηκε σταδιακά από τους αιρετικούς Φράγκους, από τον 8ο έως και τον 11ο μ. Χ. αιώνα και έπαψε να είναι τοπική Εκκλησία, μετά την απόσχισή του, το 1054, να ανήκει στην λεγομένη «Πενταρχία», δηλαδή στα πέντε Πατριαρχεία της Εκκλησίας. Δεν είναι πλέον Εκκλησία, αλλά ένας παράδοξος εγκόσμιος οργανισμός, ο οποίος αποτέλεσε το κέντρο του φραγκισμού. Οι Φράγκοι κατακτητές μετέφεραν την έδρα τους στη Ρώμη και οι ηγεμόνες τους περιβλήθηκαν και την ιερατική – επισκοπική εξουσία και ιδιότητα και κάθισαν στο θρόνο του Επισκόπου Ρώμης. Οι «πάπες», μετά το 1054, μέχρι σήμερα, δεν είναι τίποτε άλλο, παρά διάδοχοι του διαβόητου Φράγκου ηγεμόνα Καρλομάγνου, ορκισμένου εχθρού της Ορθοδοξίας, οι οποίοι είναι πρωτίστως ισόβιοι πολιτικοί μονάρχες του «κράτους του Θεού» και δευτερευόντως «χριστιανοί επίσκοποι»! Πολλοί θέλουν να ξεχνούν πως ο νυν «πάπας» Φραγκίσκος, όπως όλοι οι «πάπες», είναι ισόβιος μονάρχης του κράτους του Βατικανού, το οποίο, όμως, εκτείνεται σε όλο τον κόσμο, όπου υπάρχουν πιστοί του. Το Βατικανό είναι κανονικό κράτος, αναγνωρισμένο διεθνώς, με όλα τα χαρακτηριστικά ενός οργανωμένου κράτους, με πρωθυπουργό, υπουργούς, κρατικές υπηρεσίες, διπλωματικές αποστολές, κλπ. «Το Βατικανό είναι ανεξάρτητο κράτος, στη δυτική πλευρά της πόλης της Ρώμης στην Ιταλία και αποτελεί συνέχεια του εκκλησιαστικού (ή και παπικού) κράτους του Μεσαίωνα. Ιδρύθηκε στις 11 Φεβρουαρίου του 1929 με τη Συνθήκη του Λατερανού κατά την διάρκεια του Φασιστικού καθεστώτος του Μουσολίνι» (https://el.wikipedia.org/wiki). Έχει σημασία το ότι ιδρύθηκε με τη σημερινή νομική του μορφή από το φασιστικό κράτος του Μουσολίνι! Ο φασισμός είναι απόρροια του φραγκικού πνεύματος.

ΤΟ ΒΑΤΙΚΑΝΟ ΙΣΧΥΡΟΠΟΙΕΙ ΤΗΝ ΑΠΑΤΗ ΤΗΣ ΟΥΝΙΑΣ!

 ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

Εν Πειραιεί τη 23η Ιουλίου 2018

Οι Φράγκοι, (Franci ή gens Francorum), υπήρξε ένας βάρβαρος και απολίτιστος λαός, ο οποίος εφόρμησε από τη βορειοανατολική Ευρώπη, περί τον 6ο μ. Χ. αιώνα, καταλαμβάνοντας, ως τον 7ο αιώνα, δια πυρός και σιδήρου, ολόκληρη σχεδόν την δυτικοευρωπαϊκή ήπειρο. Μάλιστα «θεωρούσαν πολύ φυσιολογικό το να προβαίνουν σε λεηλασίες για να καλύπτουν τις ανάγκες τους» (https://el.wikipedia.org). Ασπάσθηκαν τον Χριστιανισμό από βυζαντινούς και ρωμαίους ιεραποστόλους, αλλά η απίστευτα ρηχή πολιτισμική και μορφωτική κατάσταση της πανσπερμία αυτών των λαών, δεν επέτρεψε να γίνουν κατανοητές οι υψηλές έννοιες της χριστιανικής πίστεως. Ενωρίς, μια σειρά περιθωριακών κακοδοξιών υιοθετήθηκαν από αυτούς, ιδιαίτερα ξεχασμένες πλάνες του ιερού Αυγουστίνου, εντάχτηκαν στο σύστημά τους, όπως οι περί εκπορεύσεως του Αγίου Πνεύματος, το δικανικό πνεύμα και οι περί κοσμικής εξουσίας αντιλήψεις του, αναμείχτηκαν με παγανιστικές δοξασίες του προχριστιανικού φραγκικού παρελθόντος, αποτελώντας τον «φραγκισμό».

Επίσης η κατακτητική μανία των Φράγκων συνέδεσε την χριστιανική πίστη με τον ιμπεριαλισμό και την απόλυτη υποταγή των κατακτημένων λαών σ’ αυτούς. Ακόμα, το φεουδαρχικό και απολυταρχικό σύστημά τους το σύνδεσαν και αυτό με την χριστιανική διδασκαλία, δίνοντάς του «θεολογική» κατοχύρωση. Το αποτέλεσμα ήταν να δημιουργήσουν έναν απόλυτα αλλοιωμένο Χριστιανισμό, αναμειγμένο με αιρετικές και παγανιστικές δοξασίες . Έναν επίσης Χριστιανισμό, ο οποίος ταυτίζεται με την κοσμική εξουσία, τον ιμπεριαλισμό και τη φεουδαρχία. Έναν Χριστιανισμό απόλυτα αλλοιωμένο, μη έχοντας καμιά σχέση με την ορθοδοξία, την οποία θεώρησε εξαρχής ως αντίπαλο, και την οποία εξέφραζε, τόσο η Ανατολή, όσο και η Ρωμαϊκή Δύση. Δεν είναι τυχαίο πως ήδη από τον 8ο αιώνα έχουμε εκδηλώσεις ανοικτής εχθρότητας των αιρετικών Φράγκων προς το Βυζάντιο, απαιτώντας να αναγνωριστούν ως «νόμιμοι διάδοχοι της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας»! Απόδειξη αυτού του κλίματος η καταδίκη της Ζ΄ Οικουμενικής Συνόδου (787), από την Σύνοδο των Φράγκων Επισκόπων της Φραγκφούρτης (794), ως αιρετικής και τις Συνόδους του Ακυισγράνου (Άαχεν) (798 και 809), οι οποίες επέβαλαν την αίρεση του φιλιόκβε, ως «ορθόδοξη» πίστη της Εκκλησίας.

«ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟΣ» ΠΕΡΣΟΝΑΛΙΣΜΟΣ Ή ΘΕΑΝΘΡΩΠΟΚΕΝΤΡΙΣΜΟΣ;

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

Εν Πειραιεί τη 9η Ιουλίου 2018

Είναι προφανώς ασυγχώρητο λάθος να θεωρούμε ότι ο παπισμός δεν είναι αίρεση, αλλά σχίσμα, όπως τεχνηέντως πλασάρουν την άποψη οι θιασώτες της λεγομένης «Οικουμενικής Κινήσεως». Στη χειρότερη περίπτωση, θεωρούν τις δεκάδες κακοδοξίες του, ως δήθεν «διαφορετικές απόψεις», για τις οποίες δεν αποφάνθηκε Οικουμενική Σύνοδος και άρα «μπορούν να μας είναι ανεκτές», μέχρι να αποφανθεί κάποια μελλοντική Σύνοδος! Επί τη ευκαιρία, είναι ανάγκη να τονίσουμε πως ο παπισμός, αφότου αποκόπηκε από την μία και αδιαίρετη Εκκλησία του Χριστού, (το 1054), άρχισε, ευθύς αμέσως να διατυπώνει αυθαίρετες και καινοφανείς διδασκαλίες, οι οποίες, πολλές από αυτές, έρχονται σε σύγκρουση με την διδασκαλία της Εκκλησίας, όπως αυτή διατυπώθηκε από τους μεγάλους Πατέρες και διδασκάλους Της και επικυρώθηκε από τις Άγιες Συνόδους. Αυτή την τακτική την ανήγαγε σε νέο «δόγμα» του και την ονόμασε «συνεχή ανάπτυξη της θεολογίας»! Δεν είναι υπερβολή να το συσχετίσουμε με την εξωφρενική διδασκαλία των Μαρτύρων του Ιεχωβά, οι οποίοι πλασάρουν τις νέες κακοδοξίες τους ως «νέο ζωηρότερο φως»!

ΣΥΓΚΡΗΤΙΣΜΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΘΕΟΛΟΓΙΚΗ ΣΧΟΛΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

Εν Πειραιεί τη 23η Μαΐου 2018

Εδώ και αρκετά χρόνια η Θεολογική Σχολή του Α.Π.Θ. εμφανίζεται πρωτοπόρος στο συγκρητισμό. Χωρίς αμφιβολία έχει ξεπεράσει την αντίστοιχη Σχολή των Αθηνών και έχει αναδειχθεί σε πρωταθλήτρια Σχολή σε συγκρητιστικές επιδόσεις. Σε επιδόσεις και εκδηλώσεις, που πραγματικά θα τις ζήλευαν ακόμη και παπικές και προτεσταντικές Θεολογικές Σχολές της Ευρώπης. Ιδιαίτερα μάλιστα μετά την «Σύνοδο» της Κρήτης βάλθηκε με ένα πρωτοφανή οίστρο, να εφαρμόσει στην πράξη τις κακόδοξες εκκλησιολογικές αποφάσεις της.