Η Αρσακειάδα ξεκινά το έγκλημα στην Κύπρο – Η ιστορία γραμμένη από έναν υποστηρικτή (μέρος Γ’)

Στο τρίτο μέρος του κειμένου του Γ.Παπαγιάννη περιγράφεται πως ο Ιωαννίδης άρχισε να πολεμά τον Μακάριο φθάνοντας μέχρι και την ανατροπή του. Έχει σημασία τα όσα γράφει ένας άνθρωπος που ήταν ενάντια στον Μακάριο .

Το πρώτο μέρος του κειμένου ΕΔΩ και το δεύτερο μέρος ΕΔΩ

«Η κηδεία του Γρίβα έγινε στην Λεμεσό, κοντά στο κρησφύγετο όπου διέμενε, και ήταν επίσημη. Του απεδώθησαν τιμές στρατηγού εν ενεργεία,  όπου προσήλθαν όλοι οι αξιωματικοί της Ε.Φ. με στολή και τα ξίφη μας, και χιλιάδες κόσμου, οι οποίοι με δάκρυα στα μάτια, μας αγκάλιαζαν όταν προσερχόμεθα, μας ασπάζοντο, φωνάζοντας “ένωσις-ένωσις”, και απαιτούσαν να μη εγκαταλείψουμε ποτέ την Κύπρο, έστω και εάν ο Μακάριος το ζητούσε.

Κατά την διάρκεια της νεκρωσίμου ακολουθίας, τέσσερεις ανώτεροι αξιωματικοί κρατούσαν τις τέσσερεις γαλανόλευκες ταινίες που είχε το φέρετρο. Ένας από αυτούς ήμουν και εγώ. Ένας πέμπτος αξιωματικός του Σ.Ξ. κρατούσε σε ένα μαξιλαράκι τα παράσημα και μετάλλια του Γρίβα. Εκ μέρους του Μακαρίου παρέστη ένας εκ των υπουργών της κυβερνήσεως, ο οποίος και απεδοκιμάσθει από το πλήθος κατά την προσέλευσή του. Ως εκπρόσωποι των Ελληνικών Ε.Δ. είχαν έλθει από την Αθήνα, ένας υποστράτηγος και τέσσερεις συνταγματάρχαι, οι οποίοι είχαν συνεργασθεί με τον Γρίβα στην οργάνωση Χ κατά την κατοχή στην Αθήνα, αλλά και το 1964-1967 στην Κύπρο.

ΟΨΕΙΣ ΠΑΙΔΕΙΑΣ ΣΤΗΝ ΤΟΥΡΚΟΚΡΑΤΟΥΜΕΝΗ ΚΡΗΤΗ

Του Στεφάνου Γοντικάκη
Φιλόλογου

.

Η Κρήτη φαίνεται να έχει την παλαιότερη εκπαιδευτική παράδοση στον δυτικό κόσμο. Στο ανάκτορο της Κνωσσού ανασκάφηκε το αρχαιότερο σχολείο της Ευρώπης. Την παράδοση αυτή κράτησε παρά τις ιστορικές περιπέτειες στη διαδρομή των αιώνων. Στα τελευταία χρόνια της Βενετοκρατίας παραδίδεται ότι σπάνια συναντούσες στο Ηράκλειο νέον που να αγνοεί την αρχαία ελληνική και τη λατινική.

Οι Τούρκοι κατακτητές βύθισαν το νησί σε απαιδευσία, αποκλείοντας de facto τη λειτουργία σχολείων. Δεν εκδόθηκε κάποιο φιρμάνι απαγορευτικό της εκπαιδεύσεως ?ήταν όλως περιττό?, γεγονός που επιτρέπει σε ορισμένους τον ισχυρισμό ότι σχολεία λειτουργούσαν ελεύθερα και συνεπώς δεν υπήρχε λόγος κανένα από αυτά να είναι «κρυφό».

Όμως, για περισσότερο από έναν αιώνα μετά την τουρκική κατάκτηση της Κρήτης, μόνο σε μοναστήρια διδάσκονταν στοιχειώδη γράμματα, τα απαραίτητα για κάλυψη κυρίως εκκλησιαστικών αναγκών. Εκεί κατέφευγαν και παιδιά από τα γύρω χωριά. Στις πόλεις και τα χωριά εγγράμματοι ασκούσαν το επάγγελμα του ιδιωτικού δασκάλου με πενιχρή αμοιβή. Στα φτωχότερα χωριά για παράδειγμα μια κρίθινη κουλούρα την εβδομάδα και άλλα δώρα, κυρίως τρόφιμα, κατά τις εορτές.

Υπάρχουν και κάποιες αβέβαιες ενδείξεις για σχολεία σε πόλεις κατά τον 18ο αι. Ασφαλέστερες πληροφορίες για ελεύθερη ίδρυση σχολείων σε πόλεις έχομε από τις αρχές του 19ου αι. Και πάλι όμως οι Τούρκοι τα υπέβλεπαν. Με την κήρυξη της επαναστάσεως, οι δάσκαλοι, κυρίως της αλληλοδιδακτικής μεθόδου, ήταν από τους πρώτους στόχους, ενώ το 1859 απομάκρυναν από τα σχολεία όλους τους δασκάλους που είχαν ελληνική ιθαγένεια.