Χριστούγεννα, Πρωτοχρονιά και λογοτεχνία

.

Του Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου

Οι εκδότες και τα βιβλιοπωλεία τις ημέρες αυτές προσφέρουν πολλά βιβλία που έχουν επίκαιρους τίτλους για τα Χριστούγεννα και την Πρωτοχρονιά, που όμως δεν έχουν καμία ουσιαστική σχέση με τις δύο αυτές χριστιανικές εορτές. Γράφουν για τα Χριστούγεννα,  από τα οποία απουσιάζει ο Χριστός και για του Αγίου Βασιλείου και το χριστιανικό Νέο Έτος – μην ξεχνάμε ότι η χρονολόγηση είναι από τη Γέννηση του Χριστού και οι άλλες θρησκείες άλλοτε έχουν πρωτοχρονιές – χωρίς σκέψη για το χρόνο και τη σωστή διαχείρισή του, σε σχέση με την αιωνιότητα.

Ένας από τους μεγάλους  λογοτέχνες που έγραψαν για τα Χριστούγεννα έχοντας βιώσει το Μυστήριο της ενανθρώπισης του Υιού του Θεού είναι ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης. Ο ιδιοφυής ποιητής και στοχαστής Γιώργος Σαραντάρης, τον Ιανουάριο του 1938, έγραψε σχετικά στο περιοδικό «Μακεδονικές Ημέρες»: «Ύστερα από τον Παπαδιαμάντη δεν φανερώθηκε μήτε ένας σοβαρός θρησκευτικός πεζογράφος».

Περί Ελληνικής γλώσσας.

Ίσως το ανώτερο, το πιο καταπληκτικό ιστορικό δημιούργημα του ανθρώπου είναι η Ελληνική γλώσσα. Όποιοι, με οποιαδήποτε δικαιολογία, την αγγίζουν για να την συλητεύσουν είναι εγκληματίες έναντι όλης της ανθρωπότητας. Και όποιοι δεν τους εμποδίζουν δεν είναι άξιοι φύλακές της.

Ποιος θα άφηνε κάποιον ιερόσυλο να μεταβάλει τις στήλες του Παρθενώνα ή να τροποποιήσει “σε μοντέρνα κόμμωση” τα μαλλιά των Καρυάτιδων; Μήπως ο Παρθενώνας έχει όση αξία έχει η Ελληνική Γλώσσα; Ούτε κατά διάνοιαν. Η Γλώσσα μας είναι ό,τι ουσιαστικά ΕΙΜΑΣΤΕ.

Το Ελληνικό Πνεύμα εχει υφανθεί, διατηρείται και εκφράζεται με την Ελληνική Γλώσσα. Η Ελληνική Γλώσσα, κατά τους αιώνες, διατηρεί τη συνοχή της σαν ένα ζωντανό πλεκτό που οι κλωστές του είναι τόσο συνυφασμένες ώστε η αφαίρεση μιας κλωστής θα διαλύσει την συνοχή και την Αξία του όλου πλεκτού.

Η κατάργηση των Αρχαίων Ελληνικών ισοδυναμεί με την σταδιακή κατάργηση του Ελληνικού Πνεύματος. Δηλαδή σε 50 -75 χρόνια το Ελληνικό στοιχείο, με όλη την αξία του, θα καταντήσει ένα νεκρό απομεινάρι που συνέχεια θα απολιθώνεται.

Δείτε παρακάτω τι κάνουν άλλα κράτη για την προστασία της γλώσσας τους και τι η Ελλάδα.

ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΑΝΑ, 6-7 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 1955 ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗ

Ο Πατριάρχης Αθηναγόρας προσεύχεται μπρος στην αναποδογυρισμένη Αγία Τράπεζα της κατεστραμμένης Παναγίας Βελιγραδίου (Μπελγρατκαπού) [© Κληρονόμοι Δημητρίου Καλούμενου / Διπλωματικό και Iστορικό Aρχείο ΥΠΕΞ]. Φωτογραφία από:opatmios.blogspot.gr

Συμπληρώθηκαν κιόλας πέντε δεκαετίες απ’ την εφιαλτική εκείνη νύχτα του τρόμου και του πανικού που έζησε ο Ελληνισμός της Κωνσταντινούπολης με την ψυχρή και οργανωμένη καθοδήγηση της Τουρκικής Κυβέρνησης. Η αφορμή των γεγονότων της 6ης Σεπτεμβρίου 1955 οδηγεί στην Κύπρο. Στην Κύπρο, που από τον Απρίλιο του 1955, η ΕΟΚΑ, έχει κηρύξει ένοπλο επαναστατικό αγώνα εναντίον της Βρετανίας μετά το ναυάγιο όλων των προσπαθειών να πειστεί η Αγγλία να αναγνωρίσει το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης του Κυπριακού λαού. Η Μ. Βρετανία, με τη σειρά της, για να εξυπηρετήσει την απόφασή της να παραμείνει στην Κύπρο με κάθε τρόπο, καθοδηγεί αριστοτεχνικά την Τουρκία, σαν αντίβαρο, βάζοντάς την να διατυπώνει ανύπαρκτες απαιτήσεις της πάνω στο νησί.

Η Βρεττανική διπλωματία, με μια μοναδική τέχνη, εξάπτει τον Τουρκικό φανατισμό, διεγείρει τον μόνιμα υποβόσκοντα σωβινισμό και οδηγεί Κυβέρνηση και αντιπολίτευση σε μια ανθελληνική υστερία. Η Κύπρος που λίγα μόλις χρόνια νωρίτερα ήταν ανύπαρκτη για την Τουρκία και που την εύρισκε στο γεωγραφικό χάρτη με δυσκολία, έγινε ξαφνικά το κυρίαρχο θέμα που απασχολούσε τις εξαθλιωμένες λαϊκές μάζες. Η Τουρκία, πάντα με τη Βρετανική καθοδήγηση, πλημμυρίζει με τις οργανώσεις «Η Κύπρος είναι Τουρκική» και ο αρχηγός της οργάνωσης Χικμέτ Μπίλ, δημοσιογράφος της Χουρριέτ, αναδεικνύεται σε ένα καταπληκτικό έμπορο του φανατισμού και του κιτρινισμού.