Θρασύτατη τοποθέτηση ελλήνων πανεπιστημιακών: «Σλάβοι οι ντόπιοι κάτοικοι των Σερρών» -Υπερασπιστές ψευδοσυλλόγου

.

Μάρτυρες υπεράσπισης του φιλοσκοπιανού συλλόγου «Κύριλλος & Μεθόδιος, του οποίου η τύχη κρίνεται από το Πρωτοδικείο Σερρών εμφανίστηκαν δύο έλληνες Πανεπιστημιακοί. Ο σύλλογος ιδρύθηκε πρόσφατα στην περιοχή και προκάλεσε την αντίδραση της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Πολιτιστικών Συλλόγων Μακεδόνων, που κινήθηκε νομικά καταγγέλλοντάς τον για αυτονομιστική δράση.

Οι δύο που παρέστησαν στην χθεσινή ακροαματική διαδικασία, είναι οι καθηγητές Κωνσταντίνος Τσιτσελίκης (Νομικός, Τμήμα Σλαβικών Σπουδών στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας) και η Αλεξάνδρα Ιωαννίδου (Σλαβολόγος-Γλωσσολόγος στο Εθνικό Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών), που δήλωσαν ευθαρσώς πως η αναφερόμενη στο καταστατικό του φιλοσκοπιανού σωματείου ως «ντόπια» γλώσσα εννοείται η σλαβική.

Η κυρία Ιωαννίδου ήταν ένα από τα επτά μέλη της επιτροπής που αρχικά είχε ορίσει η ελληνική κυβέρνηση για να εξετάσει τον αλυτρωτισμό στα σχολικά βιβλία των Σκοπίων και η οποία είχε πει πως είναι «φαντασίωση» να λέμε πως «Η Μακεδονία ήταν πάντα ελληνική και θα παραμείνει ελληνική».

Η Μάχη στο Ύψωμα 731- Οι Θερμοπύλες της Ηπείρου

αναδημοσίευση από την Τράπεζα Ιδεών
άρθρο του αν/χη (ΜΧ) Παναγιώτη Σπυρόπουλου

.

Αν θα θέλαμε ν’ απομονώσουμε τα καταλυτικότερα αλλά και αντιφατικότερα όσον αφορά την μετέπειτα εθνική μας πορεία, στιγμιότυπα του 20ου αιώνα, ανεπιφύλακτα θα στεκόμασταν σε δύο μάχες στις οποίες, σημειωτέον, ο ΕΣ δεν ηττήθηκε: του Σαγγαρίου και του υψώματος 731.

Χωρίς υπερβολή από τις μετέπειτα εξελίξεις νομιμοποιούμαστε να τα εκλαμβάνουμε εθνικά ως ιστορικές τομές: η πρώτη σήμανε τον ξεριζωμό του Μικρασιατικού ελληνισμού από τις προαιώνιες εστίες του˙ η δεύτερη όπως θ’ αναλύσουμε παρακάτω την αρχή του τέλους για τον Άξονα και την συνεπακόλουθη αλλαγή του ρου της ιστορίας του Β΄ΠΠ. Δεν είναι άλλωστε διόλου τυχαία και η αποτύπωση και των δύο αυτών μαχών στο Μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτου….

Η Πολιτικο-στρατιωτική Κατάσταση τις Παραμονές της Ιταλικής Επιθέσεως

Ως τον Οκτώβριο του1940, η Γερμανία,>είχε θέσει ήδη υπό τον έλεγχό της το μεγαλύτερο μέρος της Ευρώπης: την Αυστρία, το Βέλγιο, το Λουξεμβούργο, την Ολλανδία, την Τσεχοσλοβακία, την Δανία (η οποία παραδόθηκε με την απλή εμφάνιση ενός γερμανού δικυκλιστή), την Νορβηγία (η οποία παραδόθηκε «επί πίνακι» στον Άξονα από τον δοσίλογο πρωθυπουργό της Κουίσλιγκ) και την Πολωνία (η οποία είχε διαμελισθεί από τους συμμάχους τότε Σοβιετικούς και Γερμανούς σύμφωνο Ρίμπεντροπ-Μολότωφ 23/8/39)1 . Εξάλλου η Φινλανδία μετά από επική αντίσταση εναντίον των Σοβιετικών, υπέκυψε και αυτή. Η Βρετανία, η οποία είχε κατορθώσει να περισώσει μετά την καταστροφή της Δουνκέρκης το έμψυχο μόνο υλικό του εκστρατευτικού σώματος στην- επίσης καταληφθείσα από τους Ναζί- Γαλλία, ήταν υπό καθεστώς πολιορκίας. Η Luftwaffe την βομβάρδιζε ανηλεώς, και ο κίνδυνος εισβολής στο μητροπολιτικό της έδαφος, παρ’ όλη την αντίστασή της, δεν είχε πλήρως αποσοβηθεί.

ΠΟΛΙΤΙΚΟΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΤΩΝ ΒΑΛΚΑΝΙΩΝ ΣΤΙΣ ΠΑΡΑΜΟΝΕΣ ΤΟΥ Α’ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ

αναδημοσίευση από την Τράπεζα Ιδεών
άρθρο του αν/χη (ΜΗΧ) Παναγιώτη Σπυρόπουλου

.

ΤΑ ΑΙΤΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΟΥΔΕΤΕΡΟΤΗΤΑΣ ΣΕ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΗΝ ΣΤΑΣΗ ΤΩΝ ΥΠΟΛΟΙΠΩΝ ΒΑΛΚΑΝΙΚΩΝ ΚΡΑΤΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΜΕΓΑΛΩΝ ΔΥΝΑΜΕΩΝ

Πρόλογος

Η αποσύνθεση της παλαιάς Οθωμανικής αυτοκρατορίας άρχισε τον 19ο αιώνα με την ελληνική επανάσταση και συνεχίσθηκε με γρήγορους ρυθμούς καθ’όλη την διάρκεια του 19ου και στις αρχές του 20ου αιώνα.

Οι πολλαπλώς και στυγνά καταπιεζόμενοι χριστιανικοί πληθυσμοί της χερσονήσου του Αίμου άρχισαν ν’ αναπνέουν τον αέρα της ελευθερίας. Η Κρήτη από ελληνικής πλευράς ήταν πλέον αυτόνομη ενώ και η Μακεδονία πορευόταν στο δρόμο της απελευθερώσεως.

Ο τελευταίος ρωσοτουρκικός πόλεμος είχε λήξει με ήττα της Τουρκίας και επιστέγασμα την συνθήκη του Αγ. Στεφάνου του 1878. Αυτή σηματοδοτεί και την απαρχή των βουλγαρικών διεκδικήσεων στη Μακεδονία. Ο Αγώνας που ανέλαβε ανεπισήμως το ελληνικό κράτος εναντίον των κομιτατζήδων, ήταν αγώνας επιβιώσεως του ελληνισμού στις πατρογονικές του εστίες. Ωστόσο το νεοϊδρυθέν βουλγαρικό κράτος ήταν το μήλο της έριδος μεταξύ κυρίως Ρώσων και των υπολοίπων Μ. Δυνάμεων, οι οποίες δεν έβλεπαν με καλό μάτι την σλαβική κάθοδο στο Αιγαίο και στην Μεσόγειο γενικότερα. Έτσι οι ανταγωνιστές πλειοδοτούσαν σε εδαφικά ανταλλάγματα προκειμένου να προσεταιρισθούν τους Βούλγαρους. Υπό αυτό το πρίσμα εξηγείται και η πλήρης αδράνεια των Μ. Δυνάμεων στoν βίαιο αφελληνισμό και ενσωμάτωση της Αν. Ρωμυλίας (Β. Θράκης) στο νέο κράτος.

Ο ΨΥΧΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ ΤΟΥ ΜΑΧΗΤΗ ΤΩΝ ΒΑΛΚΑΝΙΚΩΝ ΟΠΩΣ ΔΙΑΜΟΡΦΩΘΗΚΕ ΑΠΟ ΤΑ ΣΥΓΧΡΟΝΑ ΤΟΥ ΕΡΕΘΙΣΜΑΤΑ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΑ ΕΘΝΙΚΑ ΟΡΑΜΑΤΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ

αναδημοσίευση από την Τράπεζα Ιδεών
άρθρο του αν/χη (ΜΧ) Παναγιώτη Σπυρόπουλου

.

Στις αρχές του 20ού αιώνα τα χριστιανικά έθνη της Βαλκανικής, λόγω της διάψευσης των ελπίδων από τις αλλαγές που ευαγγελίζονταν οι Νεότουρκοι και της καταπίεσης σε βάρος των χριστιανικών πληθυσμών, ανέπτυξαν έντονη δραστηριότητα με στόχο την απελευθέρωσή τους από τον οθωμανικό ζυγό. Οι συνθήκες για την ανάληψη δράσης μέσα στην παραπαίουσα αυτοκρατορία ήταν ιδανικές. Έτσι, το Μαυροβούνιο, η Σερβία, η Βουλγαρία και η Ελλάδα προχώρησαν το 1912 στη σύναψη διμερών αμυντικών συμβάσεων και τελικά από τις 25 Σεπτεμβρίου ως στις 5 Οκτωβρίου 1912, κήρυξαν διαδοχικά τον πόλεμο στην Πύλη. Αξιοσημείωτο είναι το γεγονός ότι η Τουρκία, θορυβημένη από την συμμαχική διακοίνωση, προσπάθησε να αποσπάσει την Ελλάδα από την συμμαχία, υποσχόμενη την παραχώρηση της Κρήτης και την εφαρμογή των μεταρρυθμίσεων της συνθήκης του Βερολίνου (1/13 Ιουλίου 1878) που προέβλεπε κάποια μέτρα ανακούφισης των χριστιανικών πληθυσμών της Αυτοκρατορίας και την αυτονομία (όχι ανεξαρτησία) της Βουλγαρίας. Η Ελλάδα απέρριψε την πρόταση με αγανάκτηση.[σ.1]

Ο Ελληνικός Στρατός διεξήγαγε νικηφόρες επιχειρήσεις στα μέτωπα, της Μακεδονίας και της Ηπείρου. Υπό τη διοίκηση του Διαδόχου Κωνσταντίνου, στις 27 Οκτωβρίου εισήλθε θριαμβευτικά στην συμβασιλεύουσα ύστερα από 472 χρόνια Οθωμανικής κατοχής και σε διάστημα περίπου ενός μηνός, απελευθέρωσε διαδοχικά την Κεντρική και τη Δυτική Μακεδονία. Στις 21 Φεβρουαρίου απελευθερώθηκαν τα Ιωάννινα ενώ μέχρι τις 5 Μαρτίου 1913 είχε απελευθερωθεί και η Βόρειος Ήπειρος.

Ισημερινός – Ράφαελ Κορρέα: Τα Βήματα για τη σωτηρία ενός λαού (Λογιστικός Έλεγχος, Διαγραφή Χρέους, Ψηφιακό νόμισμα;)

αναδημοσίευση από το Outside the Wall
άρθρο του Παναγιώτη Σπυρόπουλου
Οικονομολόγου (Msc.)

.

Ο Ισημερινός ή Εκουαδόρ είναι μια χώρα στη βορειοδυτική Νότια Αμερική, που συνορεύει με την Κολομβία προς Βορρά, με το Περού στα ανατολικά και νότια και βρέχεται από τον Ειρηνικό ωκεανό στα δυτικά, με πληθυσμό 14.573.101 κατοίκους.

Αναπολώντας τα κόμικς της νιότης μας, θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε αυτό το μικρό κρατίδιο (με πληθυσμό μεγαλύτερο κατάτι από της Ελλάδας) ως μια «γαλατική συμμορία» που αντιστέκεται ενάντια στα γεράκια της σύγχρονης Panx Romana – ΗΠΑ και των αυλικών της (γειτόνισσα Κολομβία), με κύριο εκφραστή αυτής της αντίστασης τον πρόεδρο Ραφαέλ Κορρέα, έναν προικισμένο ακαδημαϊκό οικονομολόγο (με 2 μεταπτυχιακούς τίτλους και διδακτορικό), ο οποίος έχει άξιο συμπαραστάτη το πολύπαθο λαό του Ισημερινού.

Για την Ιστορία, τι προηγήθηκε…

Ξετυλίγοντας το κουβάρι της ιστορίας, η χώρα έγινε έρμαιο ακραίων εθνικιστικών κυβερνήσεων τη δεκαετία του ‘60 και ‘70 του προηγούμενου αιώνα, οι οποίες σε συνεργασία με την Αμερικανική κυβέρνηση, δηλαδή την αναπόφευκτη ανάμειξη της CIA στα εγχώρια, ευνόησαν τη διείσδυση πετρελαϊκών εταιριών προς εκμέταλλευση του «μαύρου χρυσού»της περιοχής και ταυτόχρονα υποβάθμιση των λαϊκών στρωμάτων, διασπάθηση του δημοσίου χρήματος, επιβολή λιτότητας, με αποτέλεσμα οι «δημοκρατικές» κυβερνήσεις που διαδέχτηκαν τα στρατιωτικά καθεστώτα από τη δεκαετία του 80 και μετά να φανούν ανίκανες στη διαχείριση του δημοσίου χρέους, βλέποντας ως μόνη λύση τον υπερδανεισμό και την προσφυγή στο ΔΝΤ.